Οι POWERWOLF είναι μια μπάντα με σταθερά πολύ καλή και ανοδική πορεία στο χώρο του heavy/power metal και ειδικά τα “Lupus dei” (2007) και “Bible of the beast” (2009) μου είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις.
Το “Blood of the saints” λοιπόν, είναι το τέταρτο άλμπουμ τους σε έξι χρόνια (όχι κι άσχημα, δεν συμφωνείτε;) και το πιο σημαντικό τους μέχρι το επόμενο τουλάχιστον. Ο λόγος είναι απλός… Το “Bible of the beast” τους έδωσε μια ώθηση (μπήκαν στα charts της Γερμανίας, περιοδεία, συμμετοχή στα μεγαλύτερα festival) την οποία εκμεταλλεύονται τώρα ή ποτέ. Δε ξέρω αν θα τα καταφέρουν, εμένα όμως δε με έπεισαν και τόσο αυτή τη φορά.
Προσπερνώντας το στιχουργικό κομμάτι του άλμπουμ, το οποίο είναι γραφικό σε πάρα πολλές περιπτώσεις και θα ταίριαζε καλύτερα σε τίποτα φθηνές τηλεοπτικές σαπουνόπερες με βαμπίρ και λοιπά (ξέρετε για τι είδους σειρές μιλάμε), στα μουσικά που μας ενδιαφέρουν περισσότερο στους POWERWOLF, το άλμπουμ είναι σίγουρα δουλεμένο αρκετά.
Προσεγμένες ενορχηστρώσεις, και όλα τα στοιχεία που περιμένει κάποιος από τη μπάντα. Heavy metal κατά βάση, με power και πιο μελωδικές αναφορές και με τις πιο συμφωνικές επιρροές να κάνουν πάλι την εμφάνισή τους, κυρίως λόγω της χρήσης του εκκλησιαστικού (το οποίο σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου του άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε εκκλησία), αλλά και της 40μελούς χωρωδίας η οποία (πάλι σύμφωνα με το Δ.Τ.) ηχογραφήθηκε και αυτή με τη σειρά της σε μια εκκλησία του 13ου αιώνα. Το αποτέλεσμα πάντως δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο τουλάχιστον θα περίμεναν οι ίδιοι. Αλλά τέλος πάντων.
Στο “Blood of the saints” υπάρχουν μερικά πολύ καλά κομμάτια, όπως το εξαιρετικό “Ira sancti (when the saints are going wild)” (το οποίο είναι και το καλύτερο του δίσκου κατά την ταπεινή μου άποψη), το mid/melodic “We drink your blood”, το MAIDEN-ικό “Murder at midnight” και το power-ίζον “Dead boys don’t cry”. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχουν και κομμάτια που είναι είτε κακά, είτε ανούσια, όπως τα “Son of a wolf”, “Night of the werewolves” και “Die, die, crucified” και ο δίσκος γενικότερα παρουσιάζει μια αρκετά εμφανή διαφορά ανάμεσα στις καλές και κακές στιγμές του. Και είναι κρίμα, γιατί οι καλές στιγμές του είναι πολύ καλές!
Οι POWERWOLF είναι μια πολύ καλή μπάντα και το απέδειξαν αυτό οι προηγούμενες δουλειές τους και φαίνεται επίσης και σε πολλές στιγμές αυτού του άλμπουμ. Δε νομίζω όμως ότι είναι ακόμα αυτή η μπάντα την οποία θέλει να παρουσιάσει η Metal Blade ως το next big thing ουσιαστικά στο χώρο του κλασικού (κατά κύριο λόγο) heavy metal. Ίσως η υπερβολή που τους ακολουθεί (όχι από τους ίδιους) τους κάνει περισσότερο κακό παρά καλό και τους κρατήσει πίσω. Γιατί τα προσόντα τα έχουν σα μπάντα και έχουν έναν πολύ καλό τραγουδιστή (βασικότατο), τον Attila Dorn, ο οποίος ξεχωρίζει. Για το μεγάλο άλμα όμως, σίγουρα θα περιμένουμε το επόμενο άλμπουμ για να διαπιστώσουμε αν μπορούν να το κάνουν. Περίεργο άλμπουμ το “Blood of the saints”…
6.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
