8 / 10
Έχοντας τη χαρά να γνωρίζω τον Daniel Gildenlow πολλά-πολλά χρόνια κι έχοντας κάνει ατέρμονες συζητήσεις γύρω από τη μουσική, είμαι βέβαιος ότι το “Road salt two” είναι ο απόλυτος δίσκος που θα ήθελε να δημιουργήσει, με βάση τα μουσικά του γούστα. Όσοι είχατε ακούσει το “Road salt one” και είχατε ξενερώσει, μπορείτε να προχωρήσετε παρακάτω, αφού το δεύτερο μέρος του δίσκου δεν είναι παρά η φυσική του συνέχεια όπως είναι και αναμενόμενο. Οτιδήποτε άλλο, θα με εξέπληττε δυσάρεστα. Οι μουσικοί προσανατολισμοί των PAIN OF SALVATION είναι καθαρά rock, αλλά η ποικιλία εδώ είναι μεγαλύτερη, η ατμόσφαιρα πιο σκοτεινή και οι συνθέσεις λίγο πιο «σκληρές». Έχουμε το φοβερό folk “To the shoreline”, το ασύλληπτο “Healing now” με το μαντολίνο, το “The deeper cut” και το “The physics of gridlock”, που θα μπορούσαν να βρίσκονται στους τέσσερις πρώτους δίσκους τους, το “Mortar grind” που θυμίζει το “Ashes”, το ατμοσφαιρικό ακουστικό “1979” και το “Mortar grind” που είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό του νέου τους ύφους.
Προσωπικά, τους PoS τους λατρεύω όπως ήταν στο “Entropia”, το “Remedy lane” και το “The perfect element part 1”. Δέχομαι όμως απόλυτα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, ενός χαρισματικού μουσικού όπως ο Daniel Gildenlow, ο οποίος πειραματίζεται και αλλάζει στυλ από δίσκο σε δίσκο, έχοντας μία πραγματική progressive κουλτούρα. Αυτό όμως ακριβώς το γεγονός, ίσως να είναι και ανασταλτικός παράγοντας γι’ αυτούς, γιατί πέρα από την Ελλάδα, δεν έχουν κατορθώσει να αποκτήσουν ένα γερό fan base και η όλη αντιαμερικάνικη στάση του Gildenlow, τους έχει στοιχίσει σε δημοφιλία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως και να έχει, το “Road salt two”, είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, τον οποίο όμως, οι παραδοσιακοί οπαδοί των PAIN OF SALVATION, θα δυσκολευτούν να χωνέψουν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα αγκαλιαστεί όσο οι προηγούμενες δουλειές τους, ιδιαίτερα εκείνες στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Εκτιμώ αφάνταστα τον δίσκο, αλλά θα προτιμήσω τις παλαιότερες δουλειές τους για τα προσωπικά μου γούστα. Γι’ αυτό άλλωστε και πέρα από το αντικειμενικό της παρουσίασης, που αφορά το μουσικό ύφος, ο βαθμός είναι καθαρά υποκειμενικός και αφορά τα προσωπικά μου γούστα…
Σάκης Φράγκος
