8,5 / 10
Όταν έσκασε το ντεμπούτο των REDEMPTION το 2003, θορυβημένος από τα σπουδαία ονόματα που συμμετείχαν (Mark Zonder, Michael Romeo, Ray Alder κτλ), έψαξα, ρώτησα κι έμαθα μέσα από συνεντεύξεις και από φίλους του κυκλώματος, το ποιον του Nick van Dyk, κιθαρίστα, κύριου συνθέτη και ηγέτη του σχήματος. Ο Nick van Dyk, είναι λοιπόν, ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, ο οποίος είχε μία σημαντική οικονομική επιφάνεια και μπόρεσε να πληρώσει τους εν λόγω μουσικούς, να συμμετέχουν στους δίσκους του, ώστε να μπορέσει να κυκλοφορήσει έναν σημαντικό δίσκο. Με τα χρόνια, η ποιότητα των δίσκων των REDEMPTION τελειοποιούνταν και η σύνθεση του σχήματος γινόταν ολοένα και πιο σταθερή, με αποκορύφωμα το απίστευτα καλό “Snowfall on judgment day” του 2009, με τον Ray Alder μόνιμο τραγουδιστή, ένα ντουέτο με τον James LaBrie στο “Another day dies” κι ένα από τα καλύτερα prog άσματα της τελευταίας δεκαετίας, το “What will you say”.
Εκεί όμως που περιμέναμε να κάνουν το «μπαμ» οι REDEMPTION, έσκασε σαν κεραυνός αν αιθρία η είδηση ότι ο Nick van Dyck, πάσχει από μία σπάνια μορφή λευχαιμίας και δεν έχει πάνω από τρία χρόνια ζωής… Ο καλλιτέχνης όμως, δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε τους καλύτερους γιατρούς και φαίνεται να ξεπέρασε το πρόβλημά του και δύο χρόνια μετά το προηγούμενο αριστούργημά του, μας χαρίζει το “This mortal coil”. Είναι εμφανές ότι η ατμόσφαιρα έχει επηρεαστεί από την πολύ δυσάρεστη εμπειρία της ασθένειας που είχε και σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι επιθετικά, με πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα απ’ ότι στο παρελθόν και τίτλους που φανερώνουν ότι έψαχνε εναγωνίως να βρει διέξοδο στο πρόβλημά του μέσα από τη μουσική. Πως αλλιώς άλλωστε εξηγούνται τίτλοι όπως το “No tickets for my funeral”, “Departure of the pale horse” ή το “Stronger than death”, που δείχνουν ότι ο Nick van Dyck, πάλεψε με τον θάνατο κι έστω και προσωρινά τον νίκησε… Εννοείται ότι η μουσική τους είναι μία μίξη DREAM THEATER (που ανέκαθεν υπήρξαν η κυρίαρχη επιρροή τους), FATES WARNING των τελευταίων δίσκων και SYMPHONY X, εννοείται ότι ο Ray Alder ξεδιπλώνει για μία ακόμη φορά το απίστευτο ταλέντο του, το οποίο στερούμαστε τόσα χρόνια λόγω της «ανομβρίας» των FATES WARNING, εννοείται ότι το εξώφυλλο του Travis Smith είναι φανταστικό. Για την παραγωγή του Neil Kernon, είχα μερικές επιφυλάξεις μέχρι να ακούσω το δίσκο (μετά τα ανοσιουργήματα στο “Enemies of reality” των NEVERMORE και στο “Sons of thunder” των LABYRINTH, έχω χάσει την εμπιστοσύνη που είχα στο πρόσωπό του), αλλά εξαλείφθηκε με τις πρώτες νότες.
Εν κατακλείδι, το “This mortal coil”, ΔΕΝ είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, παραμένει όμως ένα εξαιρετικό δείγμα progressive metal κατηγορίας Champion’s League, έχοντας υπόψη και το γεγονός της «προσωπικής νίκης» του Nick van Dyk, που κάνει το δίσκο αυτό κομβικής σημασίας. Αρχικά με ενδιαφέρει ότι επέστρεψε δυνατός και με ένα άλμπουμ που δύσκολα γράφεται στις μέρες μας. Είμαι σχεδόν πεπεισμένος, ότι το “Snowfall…” θα το ξεπεράσει στον επόμενο δίσκο του. Γιατί είναι winner!
Σάκης Φράγκος
