Να λοιπόν που βρισκόμαστε ξανά! Καλώς ήρθατε στην ηλεκτρονική μορφή του ROCK HARD και κατά συνέπεια και στο Wasted Years! Δεν πρόκειται να αλλάξουμε συνήθειες, εδώ θα μείνουμε, γραφικοί, γκρινιάρηδες, ρομαντικοί αλλά πάντα σε αναζήτηση της καλής μουσικής! Ξεκινάμε λοιπόν, αφού όλους αυτούς τους μήνες και πολύ και καλό υλικό κυκλοφόρησε στην αγορά και αρκετά παλιά άλμπουμ έτυχε να ακούσω που δεν τα γνώριζα καθόλου πιο πριν, αλλά και άθφονες επανακυκλοφορίες έφτασαν μέχρι τ’ αυτιά μας Για να δούμε τι θα δούμε…
Ξεκινάμε με τις must επανακυκλοφορίες των δυο και μοναδικών άλμπουμ των Βρετανών ROMEO’S DAUGHTER, το ομώνυμο και το “Delectable”. Το πρώτο κυκλοφόρησε το 1988 και αμέσως έκαναν αίσθηση τα εντυπωσιακά φωνητικά της Leigh Matty, αλλά και ο καθαρός μα δυναμικός τους ήχος κάτι ανάμεσα σε SURVIVOR και FM, αλλά με με μια πιο Βρετανική rock προσέγγιση. Στην διαμόρφωση του ήχου τους μεγάλο ρόλο έπαιξε και η άποψη του σούπερ παραγωγού Mutt Lange, ο οποίος και σε μερικά τραγούδια έκανε την παραγωγή. Το άλμπουμ δεν πέρασε απαρατήρητο και μάλιστα το “I cry myself to sleep at night” το πήρε και η Bonnie Tyler, το “Heaven in my backseat” μπήκε στο soundtrack της ταινίας “Nightmare on Elm street part V”, και το θαυμάσιο “Wild child” το έκαναν επιτυχία και οι HEART λίγα χρόνια αργότερα. Ο δρόμος για τους ROMEO’S DAUGHTER έδειχνε να είναι φωτεινός, όμως τα επόμενα χρόνια η μπάντα έπραξε το μοιραίο λάθος να περιμένει τον Lunge να τους κάνει την παραγωγή στο δεύτερο τους άλμπουμ, πράγμα που τους έκανε να μείνουν εκτός δισκογραφίας μέχρι το 1993, που πια ο μελωδικός ήχος είχε παραδώσει πνεύμα και το grunge είχε κυριαρχήσει. Όμως το “Delectable”, ήταν ακόμα ένα εξαίσιο άλμπουμ, που θα αρέσει σε όλους τους fan του μελωδικού hard rock, απλά κυκλοφόρησε σε μια εντελώς άκυρη περίοδο και έτσι έμεινε να το γνωρίζουν οι λίγοι και πιστοί. Ειδικά το single “Attracted to the animal” ..σπέρνει! Άριστη ευκαιρία τώρα που η μπάντα δραστηριοποιείται πάλι και επανακυκλοφορούν και τα δυο τους άλμπουμ, να τους μάθει πιο πολύς κόσμος!
Ο φτωχός ο Jani Lane πέθανε ξαφνικά και είναι κρίμα να φεύγουν τόσο νέοι οι καλλιτέχνες. Όμως η πρώην μπάντα του οι 
WARRANT, κυκλοφόσαν ένα εξαιρετικά καλό άλμπουμ, ελάχιστη η σχέση με τον ήχο του γνωστού hit τους “’Cherry Pie”, και δείχνουν πως ξέρουν και μπορούν να ροκάρουν straight ahead, χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα! Πολύ δυναμικό και ηλεκτροφόρο το “Rockaholic”, θα αρέσει σε όλους όσους γουστάρουν από THUNDER έως AC DC, και από CINDERELLA έως LED ZEPPELIN. Στιβαρό rock από τους WARRANT που οφείλουν πολλά στον νέο τους τραγουδιστή Robert Mason (ex-Lynch MOB). Στα ίδια περίπου αλλά με πιο πολλές αναφορές στις λαμπερές μέρες του Hollywood και του L.A. των 80s και με αμείωτο κέφι επανέρχονται στην δισκογραφία και οι BLACK N’ BLUE, μια μπάντα που είχε πολλές δυνατότητες, τις οποίες δεν αξιοποίησε, όταν πρωτοξεκίνησαν. Με το “Hell Yeah” όμως δείχνουν να έχουν όρεξη για καλή μουσική, θυμούνται καλές εποχές της Αμερικάνικης σκηνής και χωρίς να γίνονται γραφικοί μας δίνουν μια πολύ καλή ευκαιρία να τους θυμηθούμε ξανά και να απολαύσουμε το διασκεδαστικό stadium metal που παίζουν!
Το όνομα MILLION DOLLAR RELOAD, ίσως να μην σας λέει πολλά, αλλά το άλμπουμ τους “Anthems of degeneration” δεν πρέπει να περάσει αδιάφορα. Μια κεφάτη πρόταση από ένα νέο σχήμα που δείχνει να λατρεύει τους AC DC, AEROSMITH, KISS, Alice Cooper και MOTELY CRUE! Αν γουστάρετε ανεβασμένες καταστάσεις, τσεκάρετε τους οπωσδήποτε!
Στον χώρο του AOR / Melodic rock κυρίαρχη θέση κατέχουν οι LIONVILLE, του Ιταλού Stefano Lionetti, ο οποίος μάζεψε μέλη από τους WORK OF ART, ECLIPSE, φώναξε και το απίστευτο κο Denander και όλοι μαζί έγραψαν ένα από τα καλύτερα AOR άλμπουμ της χρονιάς. Προτεινόμενο με τα ..μπούνια! Όπως επίσης τσεκάρετε και την επανακυκλοφορία των IF ONLY με τίτλο “No bed of roses”. Εξαιρετικό βρετανικό μελωδικό hard, πρώτης κατηγορίας! Ψάξτε το! Επίσης η νέα δουλειά των Σουηδών WORK OF ART είναι ότι πρέπει για τους φίλους του κλασικού AOR και των TOTO. “In progress” ονομάζεται και χαίρεσαι να τους ακούς!
Οι VICTORY είναι μια άλλη περίεργη περίπτωση καθώς επανακυκλοφορεί το πρώτο τους άλμπουμ και ταυτόχρονα κυκλοφορεί και το νέο τους το “Don’t talk science”. Παίζουν τυπικό μελωδικό τευτονικό metal, σαν σκληροί BONFIRE και AXXIS και προσωπικά θα σας πρότεινα να μην τους αγνοείσετε. Παίζουν πολύ καλά και έχουν να προσφέρουν καλή hard n heavy μουσική σε όποιον ασχοληθεί μαζί τους. Μια που είπαμε για hard n’ heavy, ψάξτε να βρείτε τα δυο άλμπουμ των Ιαπώνων GOLDBRICK του Akira Kajiama, το πρώτο σε DEEP PURPLE / RAINBOW ύφος σκίζει και το δεύτερο σε πιο rock ύφος ..σκίζει επίσης! Κυκλοφόρησαν το 2003 και 2004 αντιστοίχως και ενδιάμεσα έχουν και μια live κυκλοφορία, την οποία όμως δεν έχω ακούσει! Αυτά τα δυο στούντιο άλμπουμ όμως αξίζουν πολλά!
Σας αρέσουν οι THE ANSWER; Τότε υπάρχουν δυο σχήματα που θα σας ξετρελάνουν! Και τι σύμπτωση, και οι δυο έχουν το “VOODOO” στο όνομα τους! Οι Ιταλοί VOODOO HIGHWAY μπορεί να κερδίσουν τον τίτλο για το χειρότερο εξώφυλλο της χρονιάς, αλλά παράλληλα διεκδικούν και την πρωτιά για το καλύτερο seventies rock άλμπουμ του 2011, αφού κοιτούν κατάματα ακόμα και τους BLACK COUNTRY COMMUNION! Άπαιχτο το “Broken uncle’s cabain”, οι DEEP PURPLE και οι BAD COMPANY πρέπει να είναι περήφανοι για τους απογόνους τους! Επίσης οι VOODOO CIRCLE, κάνουν τους WHITESNAKE να χαμογελούν για την νέα γενιά που έρχεται με το τρομακτικά καλό “Broken heart syndrome” που κυκλοφόρησε πρόσφατα! Εφόσον σας αρέσει ο κλασσικός hard rock ήχος το νέο άλμπουμ των Σουηδών JERUSALEM, “She” θα σας κάνει να χαρείτε ιδιαιτέρως! Μεστός ήχος, με πολλές 80s επιρροές, από μια μπάντα που δισκογραφεί από το 1975! Αναζητήστε το “She”, αλλά και παράλληλα το κλασικό τους “Warrior” από το 1981, εξαιρετικό δείγμα Σουηδικού hard rock! 
Πάμε και λίγο σε αυτούς που περίμενα κάτι καλύτερο αλλά δεν μας έκατσε που λέμε! Ο Jorn γίνεται επικίνδυνα βαρετός με το “Live in black” είπαμε, αλλά όχι κ’ έτσι! Επίσης οι AIRRACE με το “Back to the start” θα έλεγα πως δεν εντυπωσιάζουν, καλοί είναι, αλλά τους περίμενα καλύτερους και τέλος ο εναλλακτικός heavy rock ήχος του George Lynch στο “Kill all control” παρά το εκτυφλωτικό του παίξιμο στην κιθάρα, δεν είναι τόσο του γούστου μου τελικά.
Έχω ακόμα πολύ υλικό στα χέρια μου να σχολιάσουμε στο επόμενο WASTED YEARS που σας υπόσχομαι θα καταφθάσει στο ηλεκτρονικό ROCK HARD πολύ σύντομα! Εσείς στο μεταξύ να έρχεστε συχνά στο www.rockhard.gr.
Δημήτρης Σειρηνάκης.
