Πέρασαν οι καλοκαιρινές συναυλίες και οφείλω στον εαυτό μου να πω μερικά πράγματα. Δεν μπορώ να τα κρατήσω άλλο μέσα μου και αφορμή μου δίνεται από την ανακοίνωση του καινούργιου DVD των TWISTED SISTER, που έχει τίτλο “Live at the Marquee Club”.
Κατανοώ απόλυτα ότι είναι δύσκολος καιρός για τα συγκροτήματα και τη μουσική γενικότερα. Κατανοώ ότι τα γκρουπ για να μπορέσουν να επιβιώσουν πρέπει να περιοδεύουν συνεχώς, αφού από τις πωλήσεις δεν παίρνουν ουσιαστικά τίποτα και τα μοναδικά τους έσοδα είναι από τα live και το merchandise. Αυτό τους έχει οδηγήσει να βγάζουν συνεχώς συλλογές, live CD και DVD, πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας, μόνο και μόνο για να βρουν μία αφορμή για να περιοδεύσουν, αν κι αυτό δεν είναι απαραίτητο (αφού πολλοί παίζουν συναυλίες χωρίς να είναι καν ενεργοί δισκογραφικά). Επειδή δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό: Πάμε στη σύνθεση του Sonisphere. Πόσα από τα ξένα συγκροτήματα που ήρθαν να παίξουν, είχαν κάποιον καινούργιο δίσκο να προωθήσουν; Να σας πω εγώ: Μόνο οι Headliners IRON MAIDEN, το “The final frontier”, το οποίο μάλιστα είχε κυκλοφορήσει κι ένα χρόνο πριν και οι VIRUS που έπαιζαν το μεσημέρι. Από εκεί και πέρα, είχαμε τους SLIPKNOT, που ενώ «θρηνούσαν» τον χαμό του Paul Gray κι έχοντας έρθει να προωθήσουν το “All hope is gone” πριν από δύο χρόνια, έκαναν περιοδεία χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν κάτι καινούργιο. Οι MASTODON, βγάζουν δίσκο σε λίγες εβδομάδες και ο μόνος λόγος για περιοδεία ήταν ένα live CD που είχαν κυκλοφορήσει το Μάρτιο. Καινούργια τραγούδια λοιπόν, γιοκ. Οι GOJIRA, κι αυτοί πριν από δυο χρόνια, στο Rocking Athens festival, μας είχαν παρουσιάσει τη δουλειά τους και από τότε δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι… Οι MOONSPELL, το ίδιο…
Πάμε στο άλλο φεστιβάλ που έγινε με τους JUDAS PRIEST. Εννοείται ότι ούτε αυτοί είχαν να παρουσιάσουν καινούργιο δίσκο (είχαν έρθει για το “Nostradamus”). Οι WHITESNAKE, ήταν η εξαίρεση. Ολοκαίνουργιο άλμπουμ και συνέπεσε με την περιοδεία τους. Οι OPETH κυκλοφορούν το “Heritage” στα μέσα Σεπτεμβρίου και η συναυλία αυτή ουδεμία σχέση είχε με προώθηση δίσκου. Μάλλον το έκαναν για να έρθουν να μας παρουσιάσουν το άλμπουμ τους μέσα στην επόμενη σεζόν. Τέλος, οι FIREWIND, λογικά λόγω των υποχρεώσεων του Gus G, μας παρουσίασαν υλικό από το περσινό “Days of defiance” φέτος το καλοκαίρι. Αλλά και αυτοί είχαν ένα άλμπουμ σε τελική ανάλυση που δεν το είχαν παρουσιάσει στο κοινό.
Από εκεί και πέρα, είχαμε τους WASP, που ήρθαν για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια χωρίς να έχουν κάτι καινούργιο να μας παρουσιάσουν (αφού είχαν έρθει για την προώθηση του “Dominator”), τους BON JOVI με ένα Greatest Hits (αλλά αυτοί δεν έχουν έρθει ποτέ, οπότε δικαιολογούνται), τους DREAM THEATER που ουσιαστικά παρουσίαζαν τον νέο τους ντράμερ κι ένα τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ τους και τους FATES WARNING που κοντεύουν να περάσουν δύο Ολυμπιάδες από το τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους κι έχουν έρθει τέσσερις φορές έκτοτε.
Και κλείνω με τους TWISTED SISTER, οι οποίοι είναι οι μεγαλύτεροι «απατεώνες» της μουσικής βιομηχανίας και να το εξηγήσω με απλά λόγια. Πρόκειται για ένα γκρουπ που κυκλοφόρησε από το 1982 μέχρι το 1987 τους πέντε στούντιο δίσκους τους (εκ των οποίων οι τέσσερις τουλάχιστον μου αρέσουν πολύ), διαλύθηκαν κι έκτοτε έχουν αποφασίσει ότι δεν θα κυκλοφορήσουν ΤΙΠΟΤΑ καινούργιο, απλά μαζεύονται και παίζουν live τα τραγούδια που τους έκαναν κάποτε γνωστούς. 24 ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια δηλαδή μετά τη διάλυσή τους, εκμεταλλεύονται τα τραγούδια που τους έκαναν γνωστούς στη metal κοινότητα και μας έκαναν πραγματικά να τους λατρέψουμε, αλλά ΕΛΕΟΣ πια… Είναι καθαρή πρόκληση στα μάτια μου και πρόκειται για ΑΙΣΧΙΣΤΟΥ είδους αρπαχτή του κερατά και νοσηρή νοοτροπία από το συγκρότημα. Ακούστε φίλοι μου. Το 1992 κυκλοφόρησαν τη συλλογή “Big hits and nasty cuts: The best of TWISTED SISTER”, το 1994 το “Live at Hammersmith” και όταν ενεργοποιήθηκαν συναυλιακά, κυριολεκτικά μας κατέκλυσαν από μία σειρά συλλογών, επανεκτελέσεων, live CD και DVD με παλιό υλικό, ακυκλοφόρητο ή μη. Συνολικά 15 (!!!!!!!!!) ως επί το πλείστον ανούσιες κυκλοφορίες, χωρίς λόγο ύπαρξης, μόνο και μόνο για να δικαιολογούν την αμοιβή για τα show τους. Συγγνώμη Dee Snider, αλλά όσο και να σας γουστάρω, αρνούμαι να συμμετέχω σ’ αυτήν την κοροϊδία. Δεν ξεχνώ ότι όταν ο συνοδοιπόρος σου Eddie Ojeda έβγαλε σόλο άλμπουμ, εσύ συμμετείχες στη διασκευή στο “Eleanor Rigby”, ίσα-ίσα για να μην τραγουδήσεις σε κάτι καινούργιο…
Κάπου εδώ οφείλω να πω ότι οι διοργανωτές καλά κάνουν και φέρνουν αυτά τα ονόματα από τη στιγμή που περιοδεύουν και θεωρούν ότι μπορούν να τους αποφέρουν χρήματα. Επαγγελματίες είναι άλλωστε. Επίσης, είμαι και με τους οπαδούς των WASP, SLIPKNOT, TWISTED SISTER κτλ, που πηγαίνουν να τους δουν όσες φορές κι αν έρθουν και πολύ καλά κάνουν. Τι οπαδοί θα ήταν άλλωστε… Εγώ τα έχω όμως με τα συγκροτήματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, βγάζουν ως επί το πλείστον σαβούρες ή κατώτερους του αναμενομένου δίσκους, για να μας παρουσιάσουν live υλικό εικοσαετίας και βάλε, συγκροτήματα που κάποτε ήταν σοβαρά κι αξιοπρεπή και τώρα αποτελούνται από πρώην καλλιτέχνες που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη μουσική και προσπαθούν να αποκομίσουν απλά το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος εκμεταλλευόμενοι την επιτυχία που είχαν κάποτε. Γι’ αυτό είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον της σκληρής μουσικής. Δεν παρουσιάζονται καινούργια μεγάλα σχήματα και τα υπάρχοντα κοιτάζουν να βγάζουν το μεγαλύτερο δυνατό εφάπαξ χωρίς να ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους και την ποιότητα της καριέρας τους στο σήμερα.
Προσωπικά, από όλες αυτές τις συναυλίες, για πρώτη φορά στα 23 χρόνια που παρακολουθώ ανελλιπώς live, αποφάσισα να απέχω συνειδητά από μία νοοτροπία που προσβάλλει τη λογική και τις πεποιθήσεις μου. Σαν οπαδός πήγα μόνο στους DREAM THEATER (και το ευχαριστήθηκα μάλιστα). Δεν περιμένω από όλον τον κόσμο να κάνει το ίδιο. Δεν πρέπει κιόλας. Πρέπει όμως, κάποια στιγμή να αναλογιστούμε ποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και δεν νοιάζονται να μας προσφέρουν ποιοτικό υλικό, παρά μόνο ψάχνουν για μία ευκαιρία να περιοδεύσουν. Ουφ! Τα έγραψα και ξεθύμανα…
Σάκης Φράγκος
