Απόγευμα της 5ης Ιουλίου, ο ήλιος να μας βαρά γερά και για πρώτη φορά πλησιάζω τον χώρο της Πλατείας Νερού, στο Φάληρο με αρκετή περιέργεια για να δω τι θα δουν τα ματάκια μου και τι θα ακούσουν τα αυτάκια μου! Ε, όσο και να είναι, η σύνθεση της ημέρας έχει ενδιαφέρον! Για να δούμε λοιπόν τι έγινε…
Η αρχή έγινε από τους KARMA VIOLENS, αρκετά νωρίς και με την ζέστη να βαρά κατακέφαλα. Θεωρώ πως η μπάντα έχει να προσφέρει πολλά στον χώρο της, αλλά το σύγχρονο metal στυλ τους, δεν κολλούσε στην ημέρα, ούτε στην ώρα, ούτε στο κοινό που θα έρχονταν να δει PRIEST και WHITESNAKE. Παρόλα αυτά τα παιδιά της μπάντας, στον λίγο χρόνο που είχαν στην διάθεση τους, έκαναν όπως έπρεπε την δουλειά τους, παίξανε καλά, αλλά έχω την αίσθηση πως δεν κέρδισαν νέους φίλους, αλλά τουλάχιστον κέρδισαν σε εμπειρίες. Ίσως σε κάποιο άλλο φεστιβάλ να κολλούσαν πιο καλά, αλλά όχι σε αυτό. 
Οι FIREWIND, το παιδί του Gus G., έχουν σταθερά καλή απόδοση στα live τους και θεωρώ πως είναι από τις μπάντες που απολαμβάνουν το ότι βρίσκονται επί σκηνής. Έχοντας πολλές εμπειρίες από εμφανίσεις στο εξωτερικό, έχουν αποκτήσει στιβαρότητα και η απόδοση τους πλέον είναι σε διεθνή standard. Στον περιορισμένο χρόνο που είχαν στην διάθεση τους έπαιξαν συνολικά οκτώ τραγούδια συν ένα διπλό solo με τους Bob και Gus να μονομαχούν. Αν και η ώρα που βγήκαν στην σκηνή (λίγο πριν τις 18:00, δεν είναι και η καλύτερη για Ιούλιο μήνα, δεν νομίζω πως αυτό τους επηρέασε σε μεγάλο βαθμό, εκτός ίσως από τον Apollo που έδειχνε με την ζέστη και τον φάτσα ήλιο να μην τα πηγαίνει σε κάποιες φάσεις πολύ καλά. Όμως αυτό δεν χάλασε σε την γενική εικόνα των FIREWIND που για ακόμα μια φορά ήταν σε πολύ καλά επίπεδα.
Όσο για τους OPETH μπορώ να πω πως προσπάθησαν φιλότιμα οι Σουηδοί φίλοι μας, αλλά με τον ήλιο φάτσα κάρτα και καμιά σαρανταριά βαθμούς θερμοκρασία, πως να αναδειχθεί η σκοτεινή και ατμοσφαιρική rock μουσική τους; Δεν γίνονται αυτά τα πράματα! Αυτή η μπάντα, λόγω του ύφους της, πρέπει να παίζει βράδυ, αλλιώς χάνει ένα τεράστιο κομμάτι από την προσωπικότητα της. Όπως και να έχει, εμένα δεν με συγκινούν, αλλά έχουν καταφέρει να κερδίσουν τον σεβασμό μου, οπότε με εκτίμηση προς την παρουσία τους, περίμενα να έρθει η ώρα για τους WHITESNAKE.
Έχοντας την ευκαιρία να έχω δει τους δω σε Ελλάδα και εξωτερικό επτά φορές τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως έχω μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα του τι να περιμένει κανείς από αυτούς πια. Επιπροσθέτως, μετά την τραγική θα έλεγα εμπειρία που είχαμε μαζί τους στο SRF πριν μόλις ένα μήνα πριν την εμφάνιση τους εδώ, ήμουν πολύ επιφυλακτικός όσον αφορά την απόδοση του Coverdale. Φυσικά ο Coverdale είναι από τις εμβληματικές rock φιγούρες, αλλά ρε παιδί μου, δεν μπορώ να βλέπω σοβαρούς ανθρώπους τώρα και να μου λένε πως τραγουδάει καταπληκτικά ακόμα. Καλός frontman είναι, αλλά ως τραγουδιστής δεν αντέχει πλέον. Ε, για ακόμα μια φορά ήταν μετριότατος, για να μην πω κακός! Λίγο καλύτερος από την Σουηδία ήταν, αλλά καλός δεν ήταν! Λυπάμαι. Το στόμα του το ανοίγει όσο περνά η ώρα όλο και λιγότερο, τα δεύτερα φωνητικά της υπόλοιπης μπάντας είναι πια πρώτα, και μόνο τους μισούς στίχους και τα ρεφρέν (κ
αι όχι όλα) τα λέει ο ίδιος ή μάλλον στριγκλίζει. Αυτό μπορεί ο άνθρωπος και αυτό κάνει, εγώ δεν έχω κάτι εναντίον του, εμένα με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που εθελοτυφλούν μπροστά σε όλα αυτά και θέλουν να με πείσουν για το πόσο καλός είναι! Γενικά η μπάντα είναι εκπληκτική πάντως, κιθαριστικό δίδυμο άψογο και το set list, αν και με τα βαρετά solo να παίρνουν μεγάλο χρόνο, ήταν ικανοποιητικό.
Από εκεί και πέρα η διαφορά κλάσης με τους JUDAS PRIEST στην εν λόγω συναυλία νομίζω πως ήταν εμφανής και αυτό γιατί οι δεύτεροι έπαιξαν σχεδόν δυόμιση ώρες ασταμάτητα, no solos sir, και η φωνή του Halford ήταν σε υψηλό επίπεδο! Απλά οι JUDAS PRIEST έδειξαν γιατί είναι τόσο μεγάλη rock μπάντα! Με τον Downing να μην είναι πια μαζί τους, ο κος Richie Faulkner, έδειξε πως είναι άψογος στο δύσκολο έργο που έχει αναλάβει να τον αντικαταστήσει. Σεμνός και ουσιαστικός επί σκηνής, ούτε για μια στιγμή δεν μας έκανε να σκεφτούμε πως η μηχανή των JUDAS PRIEST δουλεύει με λιγότερους κυλίνδρους απ’ ότι στο παρελθόν! Και η άτιμη, εκείνη την βραδιά δούλεψε πάλι στο φουλ και μάλιστα τα πράματα έγιναν ακόμα πιο εντυπωσιακά από την στιγμή που είχαν κουβαλήσει μαζί τους το full stage set, με τις ακτίνες laser και τις φωτιές! Είναι πραγματικά κρίμα που αυτή ήταν, μάλλον, η τελευταία φορά που είδαμε τους PRIEST, επί σκηνής, να σαρώνουν με το κλασσικό heavy metal τους τα πάντα στο πέρασμα τους. Τους βγάζω το καπέλο για ακόμα μια φορά, τόσο για την προσφορά τους, όσο όμως και για την σκηνική τους παρουσία που όχι απλά είναι αξιοπρεπής, αλλά είναι εκκωφαντικά επιβλητική, σαράντα χρόνια μετά! Το set list ήταν χορταστικό, αλλά και ταυτόχρονα λίγο! Πού ήταν το “A touch of evil”; Μα ότι και να παίζανε, πάλι με το παράπονο για κάποιο τραγούδι θα μέναμε! Δεν πειράζει όμως, άλλωστε μετά από ένα τέτοιο show, δικαιούμαστε να έχουμε και παράπονα; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει! Όσο για τον Halford και τα φωνητικά του, πιστεύω πως ήταν απλά άριστος δεδομένου βεβαίως και της ηλικίας και της σαράντα χρόνων κόπωσης από συναυλίες. Ναι, ίσως στο “Blood red skies” να έσπασε λίγο η φωνή (so what?), αλλά από την άλλη θεωρώ πως η συνολική εικόνα του και η απόδοση του ήταν απλά εκπληκτική!! Αν εν έτη 2011, αυτός ο άνθρωπος τραγουδά ακόμα έτσι, πόσο πια πιο καλός ήταν στα 80’s;; Θέτω εδώ το ερώτημα που λέτε αγαπητά μου τέκνα… Ναι, κακός ο Coverdale μεν, άψογοι οι JUDAS PRIEST δε, αλλά αυτού του είδους οι μπάντες είναι ακόμα οι headliners και οι διαχρονικές μας, μουσικές, αξίες. Μετά από αυτούς τι; Ποιοι;
Δημήτρης Σειρηνάκης
