Βλέποντας ότι η Svart κυκλοφορεί το ντεμπούτο αυτών εδώ των Φιλανδών, δε μπορούσα παρά να είμαι θετικά προκατειλημμένος, μιας και οι τύποι εκεί σίγουρα έχουν γούστο και παρά τα ελάχιστα χρόνια δραστηριοποίησης, μετρά ήδη μερικές εξαιρετικές κυκλοφορίες.
Το πρώτο ολοκληρωμένο βήμα των CHURCH OF VOID (είχε προηγηθεί ένα EΡ την περασμένη χρονιά) αποδείχτηκε ότι ανήκει σε αυτή την πολύ μεγάλη κατηγορία άλμπουμ, που δικαιολογούν εν μέρει τα συμβόλαια σε δισκογραφικές κλπ, από την άλλη σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τέτοιοι δίσκοι είναι απαραίτητοι τη σήμερον ημέρα, παρόλο που ξεκάθαρα απέχουν από το να χαρακτηριστούν κακοί ποιοτικά. Η κριτική σε τέτοιους δίσκους είναι και η πιο δύσκολη και εξαρτάται από ποιά οπτική βλέπεις το θέμα και το πόσο καλοπροαίρετος ή όχι είσαι. Ας περάσουμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης, το μουσικό κομμάτι.
Οι νεοσύστατοι (αλλά όχι νέοι) λοιπόν Φιλανδοί, κινούνται στο χώρο του heavy/doom metal με τις επιρροές τους να είναι αρκετά παραδοσιακές, τα κλασσικά δηλαδή, από BLACK SABBATH, PENTAGRAM, SAINT VITUS, REVEREND BIZZARE, CANDLEMASS όταν επικίζουν και λοιπά όμορφα. Το καλό με αυτούς είναι ότι δεν αφήνουν τα πράγματα να γίνουν ιδιαίτερα αργόσυρτα για μεγάλο διάστημα (με εξαίρεση ίσως τα δύο τελευταία κομμάτια) με κίνδυνο την πλήξη του ακροατή παίζοντας αρκετά σε μεσαίες, ακόμα και υψηλές σε σημεία ταχύτητες. Δε διστάζουν ακόμα να κλείσουν δύο κομμάτια τους με blastbeat (!!).
Κάποιο μεγάλο μειονέκτημα, ή ενοχλητικά σημεία δύσκολο να αναφέρει κανείς. Μόνο το ζήτημα των φωνητικών υπάρχει, που είναι βέβαια καθαρά υποκειμενικό (αναλογιστείτε πόσους αντικειμενικά μέτριους/κακούς τραγουδιστές καραγουστάρουμε). Προσωπικά δεν τα θεωρώ από τα δυνατά σημεία της μπάντας, αν και το στυλ τους θεωρητικά είναι αυτό που ταιριάζει στη μουσική τους. Κατά τα άλλα, τα κομμάτια χτίζονται ωραία, αποφεύγοντας την παγίδα της μονοτονίας, τα lead & solo έχουν λόγο ύπαρξης και γενικά καλές στιγμές και ιδέες υπάρχουν, με τη φοβερή όμως κομματάρα να τους λείπει μέχρι στιγμής. Σε τελική ανάλυση, ο δίσκος διατηρεί ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο σε όλη του τη διάρκεια, αλλά από την άλλη δείχνει μια μπάντα η οποία έχει ταβάνι, το οποίο όμως προφανώς και δεν έχουν φτάσει ακόμα.
Οι ντουμάδες ας δώσουν μια ευκαιρία στο “Dead rising” και δε θα χάσουν, αν και με προβληματίζει το γεγονός ότι η υπερπαραγωγή μουσικής στην εποχή μας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τέτοιου είδους άλμπουμ, πόσο μάλλον όταν ο χώρος του doom metal (με την ευρύτερη έννοια και τα παρακλάδια του) είναι στα πάνω του. Ας ελπίσουμε ότι με τον επόμενο δίσκο τους θα βελτιωθούν στον συνθετικό τομέα, έτσι ώστε να ανέβουν επίπεδο και να ξεχωρίσουν από το σωρό που βρίσκονται αυτή τη στιγμή.
6/10
Νίκος Χασούρας
