Όταν το 2007 οι CARCASS ανακοίνωναν την επαναδραστηριοποίησή τους, υπήρχε η χαρά (για όσους δεν είχαμε μπορέσει να τους δούμε live), αλλά και η δυσπιστία που υπάρχει σε πολλούς από εμάς σε κάθε reunion μετά από πολλά χρόνια. Οι live εμφανίσεις της μπάντας ευτυχώς ήταν αντάξιες του ονόματος και της ιστορίας τους. Τί έμενε λοιπόν; Ένας νέος δίσκος.
Το Σεπτέμβριο του 2013 λοιπόν, 17 χρόνια και 3 μήνες μετά το “Swansong”, η αρμάδα από το τιμημένο Liverpool κυκλοφορεί το 6ο άλμπουμ της. Και αυτό το άλμπουμ διαλύει απλά την όποια υποψία αρπαχτής. Που στην τελική και αρπαχτή να είναι, ας είναι οι αρπαχτές τόσο ποιοτικές και χαλάλι.
Το “Surgical steel” δεν είναι η συνέχεια του “Swansong”, του πιο εμπορικού ηχητικά δίσκου των Άγγλων. Αντιθέτως είναι σαν μία περίληψη της ιστορίας του σχήματος από το “Reek of putrefaction” μέχρι και το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, το “Heartwork”.
Το πρώτο δείγμα που είχε βγεί στη δημοσιότητα, το “Captive bolt pistol”, προσωπικά δε με ενθουσίασε και με το κλασικό άγχος του πως μπορεί να ακούγεται μία μπάντα μετά από τόση μεγάλη απουσία, έβαλα με κάποια διστακτικότητα το άλμπουμ να παίζει. Μετά τη μελωδική εισαγωγή με τον χαρακτηριστικό τίτλο “1985” (έτος ίδρυσης της μπάντας), το “Thrasher’s abbatoir” σε κολλάει στον τοίχο με το thrash metal riffing και την επιθετικότητά του και σου διαλύει με το «καλημέρα» τις όποιες αμφιβολίες.
Το πρώτο μισό του δίσκου είναι βγαλμένο από την περίοδο 1988 – 1991 των CARCASS. Τσαμπουκαλεμένο, με το πόδι πατημένο στο γκάζι και τον Walker να «φτύνει» τους στίχους σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του. Χωρίς όρεξη για πολλά περιθώρια αμφισβήτησης, στα πρώτα 5 (χωρίς το intro) κομμάτια, οι CARCASS μοιάζουν λες και τους είχες σε ένα κλουβί για τόσα χρόνια και απλά τους άφησες ελεύθερους.
Από το “The granulating dark satanic mills” (προσωπικό αγαπημένο του δίσκου) και μετά, περνάμε στην νοοτροπία του “Heartwork” με την μελωδία, το groove και τα riff να παίρνουν τον ηγετικό ρόλο από την επιθετικότητα, χωρίς να την παραμερίζουν τελείως φυσικά. Ο Dan Wilding προσφέρει το καλύτερο ίσως drumming στη δισκογραφία της μπάντας, ενώ ο Steer είναι στιγμές που προσφέρει κάποια δωρεάν μαθήματα.
Μπορεί τα κομμάτια του δίσκου να μην είναι σε ανάλογα επίπεδα μεταξύ τους, μπορεί να υπάρχουν αυξομειώσεις στην ποιότητά τους, όμως σε κανένα σημείο δε σου βγάζει προχειρότητα, διεκπεραιωτικότητα ή οτιδήποτ άλλο εκτός από όρεξη της μπάντας να παίξει και να το κάνει δείχνοντας ότι της είχε λείψει αυτό το πράγμα.
Δεν είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος των CARCASS. Προσωπικά χρειάστηκα αρκετές ακροάσεις για να φτάσω να πώ ότι ναί, είναι πολύ καλό άλμπουμ. Είναι όμως η καλύτερη αναζωογόνηση του ήχου τους μέχρι και το “Heartwork” και αυτό το καταλαβαίνεις από την πρώτη ακρόαση. Και το ότι ενώ κάνουν αναδρομή στην καριέρα τους λείπει από αυτή το “Swansong”, δεν είναι τυχαίο, όσο και αν γουστάρω προσωπικά το συγκεκριμένο άλμπουμ. Άλλωστε ο Steer είχε δηλώσει ότι “για μένα είναι εμφανές όταν ακούς το ‘Swansong’ ότι είναι μία μπάντα στην παρακμή της”. Άρα ακόμα και όσοι είχαν «ξενερώσει» με το συγκεκριμένο δεν έχουν τίποτα να φοβούνται. Τίμιος και πολύ καλός δίσκος!
7.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
