Ο ταλαντούχος κύριος Alexander von Meilenwald, υπεύθυνος για κάποιες από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές στο black metal τα τελευταία δέκα χρόνια, αποφασίζει να εκπλήξει με τον 4ο δίσκο των THE RUINS OF BEVERAST. Συνεχίζοντας από εκεί που είχε σταματήσει με το προ τετραετίας black/doom ΕΠΟΣ “Foulest Semen of a Sheltered Elite” πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας βάση κυρίως στο δεύτερο συνθετικό και ξεχειλώνοντάς το. Δεν αποτινάσσει βέβαια όλα τα “μαύρα” στοιχεία του μουσικού του παρελθόντος, αλλά πρόκειται ουσιαστικά για έναν doom/funeral doom δίσκο στη μεγαλύτερη διάρκεια.
Η αλλαγή στον ήχο είναι σίγουρα αισθητή, σε σημείο που μπορεί να απευθύνεται σε διαφορετική μερίδα ακροατών από τον μέχρι τώρα πυρήνα των THE RUINS OF BEVERAST. Παραμένει όμως σκοτεινός, εξαντλητικός σε διάρκεια και όχι μόνο απέχει από το να χαρακτηριστεί προσιτός (όπως όλα τα άλμπουμ της μπάντας) αλλά αντίθετα είναι από τα πιο απαιτητικά, δύσκολα κι επίπονα πράγματα που έχει επιχειρήσει, ως προς την πλευρά του ακροατή, καθώς απαιτεί την υπομονή του. Ακόμα κι έτσι όμως μάλλον δεν είναι για όλους.
Στο νέο του άλμπουμ ο Γερμανός καταπιάνεται με τη ζωή του Ιεροεξεταστή και συγγραφέα, του περίφημου εγχειριδίου για κυνήγι μαγισσών, Malleus Maleficarum. Το βασικό ζητούμενο σε τέτοιες περιπτώσεις concept δίσκων είναι η ενιαία/αδιαίρετη ατμόσφαιρα στο εγχείρημα όπως και μια φυσική ροή, κάτι το οποίο εδώ υπάρχει και καταφέρνει να βάλει τον ακροατή στο κλίμα που ο Meilenwald σκοπεύει. Αυτό επιτυγχάνεται -και εκτός από τις συνθέσεις καθαυτές- με ένα από τα πιο επιτυχημένα και “ψαρωτικά” intro που έχω ακούσει, όπως και με την αρκετά έντονη συμβολή του οργάνου, αλλά και του μεγάλου ατού των φωνητικών, είτε στις απαγγελίες, είτε στα πιο ψαλμωδικά και χορωδιακά φωνητικά. Μ’ αυτό τον πολύ έξυπνο τρόπο πιάνει πολύ σωστά το κλίμα του τόπου και χρόνου όπου αναφέρεται θεματολογικά, δίνοντας και το αντίστοιχο εκκλησιαστικό vibe που άλλωστε ταιριάζει και με τη μουσική κατεύθυνση που αποφάσισε ν’ ακολουθήσει στο “Blood Vaults…”
Αν ήταν όλα τέλεια και με βάση τα δείγματα γραφής των THE RUINS OF BEVERAST θα έπρεπε να κάνουμε λόγο για το δίσκο της χρονιάς. Αν και τα πρώτα 20 λεπτά είναι ίσως και τα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος, δυστυχώς (και αυτό θα είναι σίγουρα πιο έντονο για τους οπαδούς της μπάντας) δε μπορούμε να κάνουμε λόγο για κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω ότι ο δίσκος είναι ο πιο αργός και μινιμαλιστικός που έχει κυκλοφορήσει η μπάντα από επιλογή και όχι από έλλειψη έμπνευσης. Γιατί όσο και αν εδώ υπάρχουν μερικές καταπληκτικές στιγμές, άψογο drumming, αλλά και η αίσθηση του επικού που χαρακτηρίζει τους THE RUINS OF BEVERAST σε όλη τους την πορεία μέχρι σήμερα, δίπλα στις προηγούμενες δουλειές τους, η διαφορά στην ποιότητα είναι αισθητή. Σίγουρα λιγότερες ιδέες όπως και λιγότερο εμπνευσμένο song writing απ’ όσο μας έχει δείξει.
Όσοι απολαμβάνουν το doom και το funeral doom πιθανότατα θα εκτιμήσουν το δίσκο πολύ περισσότερα από τους μπλακμεταλάδες που αποτελούν και το μεγαλύτερο ποσοστό των ακροατών των THE RUINS OF BEVERAST. Προσωπικά θα ήθελα περισσότερες ανατριχιαστικές εναλλαγές και περισσότερο black metal, σαν οπαδός και με βάση τις προσδοκίες μετά από 3 σερί αριστουργήματα. Ο χαρακτηρισμός απογοήτευση είναι λίγο βαρύς αλλά αυτά συμβαίνουν όταν ο ίδιος έχεις βάλει τον πήχη σε επίπεδα που λίγοι έχουν φτάσει. Όπως και να’ χει είναι ένας δίσκος και κυρίως μια μπάντα που αξίζει κανείς ν’ ακούσει και ν’ αφιερώσει χρόνο.
7,5 / 10
Νίκος Χασούρας
