Ας είμαστε ειλικρινείς. Ούτε οι ίδιοι οι THE 69 EYES θα το περίμεναν ότι θα άντεχαν τριάντα χρόνια να είναι στα μουσικά δρώμενα και να οργώνουν τις σκηνές σε όλο τον κόσμο. Καθοριστικό ρόλο βέβαια στο να σώσουν την καριέρα τους ήταν εκείνο το “Blessed be” στις αρχές των 00’s, όπου πολύς κόσμος τους έμαθε και η αλήθεια είναι ότι, έκτοτε φροντίζουν να συντηρούν με κάθε τρόπο τον μύθο του.
Το “West end” που κυκλοφόρησε Παρασκευή και 13 (καθόλου τυχαίο), κοιτάει και αυτό να αποδώσει τον φόρο τιμής στον ακρογωνιαίο λίθο των Φιλανδών. Και η αλήθεια είναι ότι το κάνει και με πάρα πολύ πειστικό τρόπο. Οι αφέλειες που υπήρχαν στο αισχρό “Back in blood” έχουν εξαφανιστεί μια και καλή.
Όλο το album διέπεται από τον πολύ χαρακτηριστικό ήχο του συγκροτήματος, ενώ υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές που αποθεώνεται το καλό songwriting. Το εναρκτήριο “Two horns up” για παράδειγμα, όπου συμμετέχει ο Dani Filth, πέρα από το ότι του ταιριάζει θεματικά, ίσως του ανοίγει και κάποιους μουσικούς ορίζοντες που ίσως να αγνοούσε. Από την άλλη έχεις και τα “Black orchid” ή “Burn witch burn”, με τα τόσο πιασάρικα refrains, μέσω των οποίων ο Jyrki69 και η παρέα του αποδεικνύουν ότι, όποτε θέλουν, μπορούν να γράψουν χιτάρες, παίζοντας απλά τα βασικά.
Για να μην μπαίνω στη διαδικασία της track by track ανάλυσης, να συνοψίσω ότι όλα μα όλα τα τραγούδια έχουν κολλητικές μελωδίες και refrains που σου σφηνώνουν με την πρώτη ακρόαση, που είναι αδύνατο να μην διασκεδάσεις με την ψυχή σου. Αν προσθέσεις βέβαια και τα απαραίτητα σκοτεινά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συγκρότημα, μιλάμε για έναν catchy gothic rock δίσκο που αποφεύγει πολύ περίτεχνα να πέσει στην παγίδα της “τυρίλας”. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή σε σχέση με κάτι ακατονόμαστους συμπατριώτες τους.
Το “West end” είναι το πιο απολαυστικό album που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και αποδεικνύουν ότι ακόμη και τώρα, που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους, μπορούν να μας προσφέρουν μια δισκάρα, που θα ξεφύγει από το στερεότυπο των δύο-τριών ακροάσεων και μετά της άπειρης σκόνης σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης. Μπράβο τους!
8 / 10
Γιώργος Κόης
