Πέρασαν σχεδόν δύο μήνες από την πρώτη φορά που άκουσα το “Das seelenbrechen” του Ihsahn, της ηγετικής αυτής μορφής των EMPEROR παλιότερα, που ακολουθεί με ιδιαίτερη επιτυχία σόλο καριέρα. Μπορεί το black metal, να είναι ένα είδος μουσικής που δεν με αγγίζει, παρόλα αυτά εκτιμώ ιδιαίτερα τις δουλειές των EMPEROR, αφού βγάζουν μουσικότητα κι ως εκ τούτου, παρακολουθώ από κοντά ή λίγο πιο μακριά (ανάλογα με το μουσικό ύφος) τη σόλο καριέρα του Ihsahn και τα project που συμμετέχει. Το “Eremita” που κυκλοφόρησε πέρσι, σε συνδυασμό με τα πολλά πάρε-δώσε με τους συμπατριώτες του, Νορβηγούς LEPROUS (ο ντράμερ των οποίων παίζει και σ’ αυτόν το σόλο δίσκο), αλλά και οι συμμετοχές σε άλμπουμ καλλιτεχνών όπως ο Jeff Loomis και ο Devin Townsend, είχαν εξάψει την περιέργειά μου για το “Das seelenbrechen” και τελικά αποδείχτηκε ότι δεν είχα άδικο.
Το άλμπουμ, είναι ο ορισμός της χαοτικής παράνοιας (αν κάνεις παρέα με τον Devin Townsend, αυτά παθαίνεις), με άπειρα avant-garde progressive στοιχεία, τα οποία συνθέτουν το προφίλ αυτού του προικισμένου και πολυσύνθετου καλλιτέχνη. Όπως είναι λογικό, πρόκειται για τη συνέχεια του “Eremita”, μόνο που τα πάντα είναι πολύ τραβηγμένα, λες και ακροβατείς στο κενό και σε πολύ ισχυρότερες δόσεις από το αναμενόμενο. Μουσικά θυμίζει πολύ LEPROUS, με στοιχεία από Devin Townsend, αλλά ακόμα και PORCUPINE TREE (ακούστε το μυθικό “Pulse”), αλλά και καλλιτέχνες όπως η Diamanda Galas. Η χρήση του σαξοφώνου, σ’ αυτό το δίσκο γίνεται πιο επιτυχημένα (όπως στο “Tacit 2”, όπου μεταμορφώνει το κομμάτι στην κυριολεξία) και το μόνο κάπως αρνητικό που θα έβρισκα στο άλμπουμ (εξ ου και ο βαθμός), είναι ότι κάπου προς το τέλος, βρίσκω να κάνει μία μικρή κοιλιά, κάτι που πιθανώς να έχει να κάνει με το ότι κυκλοφόρησε με πολύ μικρή χρονική διαφορά από το “Eremita”.
Μετά από τέτοιες ριζικές μεταμορφώσεις ενός καλλιτέχνη, το κρίσιμο ερώτημα έρχεται αδυσώπητο. Πως θα μπορέσει να πείσει τους –και καλά- ανοιχτόμυαλους ακροατές ότι δεν είναι ο «κάφρος» που γνώρισαν στους EMPEROR, γιατί –κακά τα ψέματα- απευθύνεται πλέον σε εντελώς διαφορετικό κοινό και από την άλλη πώς θα κάνει τους πιο ακραίους σε ακούσματα, να εκτιμήσουν τη μουσική του, δεδομένου του παρελθόντος του δίχως να τον αποκηρύξουν; Την απάντηση δεν τη γνωρίζω, αλλά πρέπει να προσπαθήσει αρκετά, ώστε να κάνει το απαραίτητο breakthrough. Μέχρι τότε, εγώ θα συνεχίσω να απολαμβάνω το εξαιρετικό άλμπουμ που έβγαλε κι ελπίζω κάποιοι, διαβάζοντας αυτές τις αράδες, να ακολουθήσουν το παράδειγμά μου και να του δώσουν μία ευκαιρία, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουν. Το βέβαιο είναι ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αντιθέτως, ίσως βρουν ένα διαμάντι που λόγω ονόματος να το έχαναν…
8 / 10
