Άλλη μια παρουσίαση, ακόμα ένα άλμπουμ, από τον Lemmy και την παρέα του ή μήπως δεν είναι έτσι; Σίγουρα δεν είναι έτσι. ’Ένα βήμα πριν το θάνατο, με την υγεία του κλονισμένη, αλλά με την ανάγκη για καλλιτεχνική δημιουργία όσο και εμπορική επιβίωση πιο έντονες από ποτέ, ο Lemmy Kilminster, επιστρέφει μ’ ένα ακόμα καλό άλμπουμ. Τι το ξεχωρίζει από τις τελευταίες δουλειές τους; Το πρώτο είναι ότι έχει πλέον δύο τραγούδια που άνετα θα μείνουν ως κλασικά και μόνιμα στο setlist του σχήματος. Το δεύτερο ότι συνεχίζει, να εκπλήσσει με την ποιότητα των συνθέσεων, έστω και αν το να τραγουδά μπλουζ, με τον MOTORHEAD τρόπο μας είναι πλέον γνώριμο. Εξάλλου τίποτα δεν μπορεί να εκπλήξει πιο πολύ από το “Another perfect day” και την τότε στροφή του (ευφημισμός) στην μελωδία, με τον Brian Robertson.
Η δημιουργικότητα και η συνθετική του δεινότητα, είναι δεδομένες και πλέον, το εργοστάσιο παραγωγής συνθέσεων, δίνει τραγούδια ψηλών προδιαγραφών. Η συνταγή κλασσική, 50% δωδεκάμετρο rock n’ roll, 25% MC5/ STOOGES/ RAMONES και 25% παραμόρφωση, όλα αυτά γαρνιρισμένα με το σιρόπι, που ονομάζεται “φωνητικά Lemmy Kilminster”.
Οι MOTORHEAD είναι το απόλυτο Hipster σχήμα. Το σχήμα που αγαπάνε όλοι οι μη μεταλλάδες, που «ντρέπονται» όντας ενήλικοι να ακούν metal και εκτιμούν όλοι οι μεταλλάδες, ασχέτως αν τους ακούν αραιά και που για το γνήσιο, μονολιθικό και παραδοσιακό ήχο τους. Λιτοί, με το rhythm section να παραδίδει μαθήματα εκτροχιασμού τρένων χωρίς εκρηκτικά και την κιθαριστική δουλειά, να είναι λιτή, απέριττη και τόσο ουσιώδης. Μια οξυγονοκόλληση του θωρηκτού MOTORHEAD, που με κυβερνήτη τον Lemmy συντρίβει κάθε πιθανό διεκδικητή στον αγώνα για το αυθεντικό Heavy metal. Εδώ και χρόνια οι MOTORHEAD περιοδεύουν παίζοντας, αρκετά νέα τραγούδια αλλά διατηρώντας πάντα στο setlist τον ανθό της δημιουργικότητας τους, που ορίστηκε μεταξύ 79-92. Σέβονται τους οπαδούς τους, αλλά και τους εαυτούς τους κυκλοφορώντας δουλειές εκτός μόδας, με τον ήχο ατόφιο και συνθέσεις που θα σας κρατήσουν, αν και οι ύμνοι, του παρελθόντος, έχουν αρχίσει να εκλείπουν. Εδώ όμως έχουμε μια επιστροφή στον ήχο του “Orgasmatron/ Rock n roll”, με μια πιο μοντέρνα παραγωγή.
Είναι το 21ο στούντιο άλμπουμ τους και πραγματικά άλλοι στη θέση τους, προτιμούν να κάνουν farewell περιοδείες, να παίζουν ολόκληρα τα άλμπουμ τους, ανά χρονιά, με τη σειρά κυκλοφορίας ή να κάνουν ειδικά ακουστικά σόου. Όχι όμως και ο speedfreak Lemmy. To “Aftershock” έρχεται εν μέσω σοβαρών προβλημάτων υγείας (καρδιά), ακυρώσεων εμφανίσεων και με τον Lemmy να βλέπει ότι το τέλος των ατελείωτων ωρών στο δρόμο είναι κοντά. Γι’ αυτό και με το άγγιγμα του θανάτου στα χαρτιά του, ανασκουμπώνεται, αφήνει τις μετριότητες έξω και κυκλοφορεί μια δουλειά που έχει βγει από το χυτήριο. Το μπάσο ξαναβγαίνει μπροστά και οδηγεί την γέρικη ατμομηχανή, με τον Mikkey Dee, να ρίχνει πυρηνικά απόβλητα στο καζάνι και το τρένο να ουρλιάζει, μέσα από τα σόλο του Campbell, πριν σπρώξει τις εμπορικές αμαξοστοιχίες, πολύ πιο μεγάλων «τουριστικών» σχημάτων στην άκρη….
Το άλμπουμ έχει τα κλασικά, γρήγορα, metal τραγούδια σαν τα “Coup de Grace” , ”Heartbreaker” . Τις εκπλήξεις στη μορφή του blues “Lost Woman Blues” με τον Lemmy, να θυμίζει μουσικά ταινία του Jarmous, μπιτάτο και τσαμπουκαλεμένο heavy rock στα “Do You Believe” και “Going to Mexico”, “Knife”, “Crying shame”, “Paralyzed” και τα γουέστερν ρούχα του “Ace of spades” να ξαναέρχονται στο προσκήνιο. Έχει όμως και τα τραγούδια κράχτες, που πλέον θα πρέπει να είναι στο setlsit δίπλα στα “Ace of spades” και ‘Overkill”, τα “Silence when you speak to me” και”‘Queen of the Damned”.
Στα 67, o Lemmy Kilminster παραδίδει μαθήματα heavy rock συμπεριφοράς και μάλλον πρέπει να δώσει τα riff που του περισσεύουν σε κάτι παλικάρια από το Bay Area, μήπως και βγάλουν και κανένα άλμπουμ της προκοπής εκτός από «ποιοτικές» ταινίες και τις συνεργασίες με τον Lou Reed.
Αργό ή γρήγορο, είναι βρώμικο, δυνατό, αλήτικο και συνεχίζει να σκοτώνει το γρασίδι του κήπου του γείτονα σας, αν υπήρχε λύση για την Τρόικα, αυτή θα ήταν ή μάλλον είναι ο Lemmy, με δουλειές σαν το “Aftershock”.
8 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
