Εν μέσω της οικονομικής κρίσης και της καθημερινής αγωνίας για επιβίωση (στο μέτρο του καθενός) εμείς ασχολούμαστε με τη μουσική, τα συγκροτήματα που αγαπάμε, συναυλίες, άλμπουμ και δεν ξέρω εγώ τι άλλο και αυτά όλα φαίνεται να μην συμβαδίζουν, έτσι δεν είναι;
Μάλλον, έτσι είναι και, εξάλλου, ποιός ασχολείται σήμερα με το αν θα είναι καλό το επόμενο άλμπουμ των SYSTEM OF A DOWN ή αν υπάρχει λόγος να περιμένουμε με αγωνία το reunion των BLACK SABBATH ή αν οι METALLICA και ο Lou Reed μας κάνουν πλάκα με το “Lulu”. Κι όμως, πολύς κόσμος ασχολείται και τα σχόλια σε forums, facebook ή οτιδήποτε άλλο μαζεύονται σαν το φρέσκο χιόνι στην Πάρνηθα (από το τελεφερικ και πάνω…).
Και καλά κάνει ο κόσμος και ασχολείται. Όχι επειδή δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει (υπάρχουν κι αυτοί φαντάζομαι) αλλά επειδή αυτή ακριβώς η μουσική που ακούμε και με την οποία καταπιανόμαστε μέσα από τις «σελίδες» των ειδικών εντύπων ή ιστοτόπων, έχει μία παράδοση που το επιβάλει. Αυτή είναι η παράδοση που λέει ότι η rock μουσική και μάλιστα η σκληρότερη εκδοχή της, δεν είναι απλά μια μορφή διασκέδασης. Είναι, για τους οπαδούς της, και μία μορφή επικοινωνίας μεταξύ της κοινότητάς της και ένα όχημα προβληματισμού και διαμαρτυρίας. Και αυτό το έχει δημιουργήσει αυτή η κοινότητα μόνη της, όχι μέσω της μουσικής βιομηχανίας.
Από την εποχή που το πρώτο συγκρότημα με κιθάρες, μακριά μαλλιά και ατημέλητη εμφάνιση ανακάλυψε ότι εκτός από πιτσιρίκες και δολάρια προσέλκυε και ένα σωρό περίεργους τύπους που βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν τη δική τους επανάσταση μιμούμενοι την εμφάνιση και το attitude που αυτό πλάσαρε για άλλους λόγους, το πράγμα πήρε άλλες διαστάσεις. Πολλοί από αυτούς τους «ακόλουθους», βρήκαν το δρόμο να φτιάξουν τα δικά τους συγκροτήματα και να κάνουν την ιδέα τους για επανάσταση πραγματικότητα. Σιγά, σιγά η pop/rock μουσική ανέπτυξε τη δική της ιδεολογία, το δικό της φιλοσοφικό υπόβαθρο και αναδείχθηκε σε κοινωνικό κίνημα.
Αντιπάλεψε καθεστηκυίες απόψεις της εποχής της, αντιτάχθηκε σε πολέμους και οικονομικές ανατροπές, εγκαθίδρυσε ιδεολογήματα και ενέπνευσε νεολαίες και πολιτικά κινήματα, συνόδευσε και μελοποίησε αντιδραστικές ή και επαναστατικές οργανώσεις και γενικά «έντυσε» το κάθε underground κίνημα κατά τη διάρκεια διαφόρων εποχών του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, είτε αυτά τα κινήματα ήταν πολιτικά, κοινωνικά ή καλλιτεχνικά. Και ακόμα και όταν έγινε η ίδια η pop/rock καθεστηκυία τάξη και οικονομικό φαινόμενο, ακόμα και αν οι μουσικοί που έδιναν τον παγκόσμιο παλμό έκαναν περιουσίες κι έγιναν «ιδρύματα» κι έχασαν τον «επαναστατικό» και «αντιδραστικό» τους προσανατολισμό, οι οπαδοί τους παρέμειναν αγνότεροι και χρησιμοποιούσαν τη μουσική τους για τους ίδιους λόγους για τους οποίους την αγάπησαν.
Τι κι αν το punk γεννήθηκε και πέθανε μέσα σε μία ορμητική μπάλα φωτιάς που κατάκαιγε για δέκα χρόνια το status quo κάθε δυτικού πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου. Ακόμα κι αν σήμερα τα μεγάλα ονόματα του είδους κατακλύζουν στάδια και γεμίζουν τους λογαριασμούς τους με εκατομμύρια, ο λόγος τους παραμένει αντιδραστικός. Και ακόμα και αν οι ίδιοι οι μουσικοί δεν πολυκαταλαβαίνουν για τι ακριβώς μιλάνε μέσα από τα lear jets και τις επαύλεις τους, οι fans εξακολουθούν να αγανακτούν για την καθημερινότητά τους και να εφράζουν αυτήν την αγανάκτηση μέσα από τους ήχους και τους στίχους της αγαπημένης τους μουσικής.
Τι κι αν ο Mick Jagger και οι λοιποί Rolling Stones τραγουδούν το Street Fighting Man στις συναυλίες τους εν έτει 2011 ακόμα κι αν έχουν ξεχάσει πότε και γιατί το έγραψαν. Στην καρδιά του πενηντάρη οπαδού τους που μπορεί ακόμα να πληρώσει όλα αυτά τα ευρώ για να πάει να τους δει, ξυπνάει ακριβώς την ίδια επαναστατικότητα και αντίδραση που τον είχε ξαφνιάσει στα νιάτα του. Και την επόμενη μέρα θα πάει στο γραφείο του λίγο πιο αποφασισμένος να πατήσει πόδι στο αφεντικό του ή θα πει ωραίες ιστορίες στα εγγόνια του από τότε που ήταν πιτσιρικάς με μαλλί μέχρι τον ώμο και τράβαγε και καμιά τζούρα στα κρυφά εκεί στα parties της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70.
Όλα αυτά είναι ο λόγος που ο κόσμος, ακόμα και τις δύσκολες αυτές ημέρες ασχολείται με τη μουσική του, τσαντίζεται όταν το αγαπημένο του συγκρότημα δεν παράγει τη μουσική που ίσως περίμενε, που στενοχωριέται όταν μπάντες που κανονικά θα έπρεπε να έχουν διαλυθεί εδώ και δεκαετίες αποφασίζουν να βγούν στη σύνταξη. Η ακόμα και χαίρεται που οι BLACK SABBATH ή οι KISS και οι STONES και τόσοι άλλοι ανεβαίνουν στα μεγάλα stages στα ‘60 και τους, ακόμα και αν, πλέον, απαιτείται ένας στόλος από ασθενοφόρα και ένας στρατός από ιατρικό προσωπικό για παν ενδεχόμενο. Και ακόμα ξεσηκώνουν κόσμο… Πολύ κόσμο. Ακόμα και αν αυτοί έχουν χάσει εντελώς το νόημα της ύπαρξής τους, ακόμα και αν το κάνουν μόνο και μόνο για να φορτώσουν με ακόμα περισσότερα δολάρια τους τραπεζικούς του λογαριασμούς. Ή, ακόμα-ακόμα και μπροστά στο φόβο της παραίτησης, της διακεκριμένης αποχώρησης αν θέλετε. Που γι’ αυτούς τους ανθρώπους, πολλές φορές, ταυτίζεται με το φόβο του θανάτου. Του καλλιτεχνικού θανάτου, για να εξηγούμαστε. Του φόβου μπροστά στην πιθανότητα να μην είναι πλέον σχετικοί και απαραίτητοι. Το πιο θλιβερό είναι ότι ό,τι και αν κάνουν, όσα reunions και όσα άλμπουμ και να πραγματοποιήσουν, όσα στάδια και αν γεμίσουν, το γεγονός είναι ότι δεν είναι καθόλου σχετικοί, καθόλου απαραίτητοι εδώ και δεκαετίες.
Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ο κόσμος επιθυμεί, διψάει για μουσική. Πολλοί διψούν για διασκέδαση, ίσως οι περισσότεροι. Υπάρχουν, όμως, πάρα πολλοί που διψούν για αυτό ακριβώς που προσέφερε πάντα η rock μουσική. Τη δυνατότητα του να επαναστατείς μέσα από κάποιον άλλον. Ακριβώς όπως όλοι οι κομμουνιστές νεολαίοι επαναστατούν ακόμα μέσα από τις αφίσες του Che Guevara. Ούτε ο Che, ούτε ο Brian Jones, ούτε ο Jim Morrisson και όλοι οι διάσημοι νεκροί δεν μπορούν να εμπνεύσουν τη σημερινή νεολαία με τις ιδέες τους και τις μουσικές τους αν δεν υπάρχουν οι ακόλουθοί τους. Και όπως είπα, αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα. Οι ακόλουθοι έπαψαν να ακολουθούν. Και όσο η rock μουσική παράγει στερεότυπα όλοι αυτοί θα χαθούν στο παρελθόν μας και θα λαμπρύνουν μονάχα τις σελίδες των περιοδικών και τα απανταχού Halls Of Fames.
Η rock μουσική, σήμερα, χρειάζεται μια κλωτσιά. Μια γερή κλωτσιά, πρώτα απ’ όλα στους μπαρμπάδες που εξακολουθούν να σνομπάρουν τη συνταξιοδότηση και μετά στους πιτσιρικάδες που νομίζουν ότι η μουσική είναι λεφτά. Ο κόσμος ζητάει έκφραση και εκτόνωση και αν δεν την βρει στη μουσική θα τη βρει στο δρόμο. Η rock μουσική οφείλει να τον βγάλει στο δρόμο και να δώσει ρυθμό στην οργή του.
Αλλιώς δεν έχει μέλλον.
Αλέξης Πολίτης
