Η αλήθεια είναι πως μετά από τον καταιγισμό που προσέφεραν οι PROTEST THE HERO στους φίλους του progressive και νέο-progressive, post punk, post hardcore ήχου (ή τέλος πάντων οποιαδήποτε ταμπέλα με την οποία μπορείς να χαρακτηρίσεις τον ανεμοστρόβιλο που φέρει το όνομα τους) με τους τρεις πρώτους δίσκους τους, με άφησαν με μία απορία-φόβο: “Τι μπορούν να κάνουν μετά από αυτό;”. Αυτό το άγχος που μία νέα μπάντα το πάει τόσο καλά, αλλά πολύ λίγες έχουν τα φόντα να το συνεχίσουν. Και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες, μιας που για την παραγωγή του δίσκου τους αναγκάστηκαν να ζητήσουν τη χρηματοδότηση των οπαδών τους (οι οποίοι ανταποκρίθηκαν ξεπερνώντας μάλιστα το απαιτούμενο ποσό μέσα σε μόλις 30 ώρες).
Όταν έφτασε λοιπόν η στιγμή να αναπαράγω το νέο δημιούργημα της μουσικά ιδιοφυούς παρέας του Rody Walker, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ή μάλλον βαθιά μέσα μου το ήξερα, αλλά ήθελα να κρατάω τις πισινές μου.
Το “Volition” λοιπόν είναι ακριβώς αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά οι PROTEST THE HERO. Ίσως κάτι παραπάνω από αυτό. Η μπάντα πλέον δεμένη όσο ποτέ -παρά την αποχώρηση του drummer τους, αλλά με τον Chris Adler των LAMB OF GOD στο πλευρό τους- ξέρει τι θέλει, ξέρει τι θες από αυτούς και σου το δίνει απλόχερα. Ιδιοφυείς κιθαριστικές μελωδίες και riffs, παρανοϊκοί χτύποι στα τύμπανα και η ανέκαθεν μανιασμένη, βαθεία -και πιο ώριμη πλέον- φωνή του Rody, ξεσπούν σε κάθε κομμάτι του “Volition”. Και όλα αυτά χωρίς να κουράζουν στιγμή.
Ακόμη ένας λόγος που ανεβαίνει το “Volition” στα μάτια μου είναι το γεγονός ότι δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις τα “καλύτερα κομμάτια του δίσκου”. Κι όχι επειδή είναι όλα ίδια, αλλά γιατί το καθένα είναι με το δικό του τρόπο ξεχωριστό. “Clarity” και “Drumhead trial” συνοπτικά σου λένε πως οι PROTEST THE HERO είναι ακόμη εδώ και καλύτερα από ποτέ. Και όλα αυτά για να σου έρθει κατακέφαλα μια πενταπλή βόμβα, που αποτελείται από τα (εκνευριστικά κολλητικά για την πολυπλοκότητά τους) κομμάτια “Tilting against windmills”, “Without prejudice”, “Yellow teeth”, “Plato’s tripartite” και “A life embossed”. Ακολουθεί το περισσότερο μελωδικό “Mist” που προσφέρει μια άγρια στιγμή χαλάρωσης, όχι για πολύ όμως, αφού το διαδέχεται επιβλητικά το video clip και πρώτο -προς το παρόν- χιτ του δίσκου, “Underbite”. Κι εκεί που δεν θες να τελειώσει, τo “Animal bones” και το “Skies” (που σου δίνει τη -λανθασμένη- εντύπωση ότι ο δίσκος θα κλείσει με μπαλάντα τα πρώτα του είκοσι δευτερόλεπτα), έρχονται για να ολοκληρώσουν τον κύκλο που άνοιξαν για ακόμη μια φορά οι PROTEST THE HERO.
Αν και μουσικά λάτρεψα (για ακόμη μία φορά) δίσκο τους, επιστρατεύοντας όλη την αντικειμενικότητα μου πρέπει να παραδεχτώ ένα μεγάλο τους μειονέκτημα, που αν και βελτιώνεται συνεχίζει να υπάρχει. Και αυτό είναι οι στίχοι τους, που τη μία σε οδηγούν να περιπλανιέσαι σε νοητικές αναζητήσεις για τη φύση του κόσμου και την άλλη να αναρωτιέσαι έντονα αν όντως υπάρχει κάποιο σκεπτικό από πίσω ή αν έγραψαν ότι τους ήρθε στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο φαινόμενο εξαφανίζεται σταδιακά από τη δουλειά τους, πράγμα που μόνο να μας χαροποιήσει μπορεί.
Καταληκτικά, οι PROTEST THE HERO κυκλοφόρησαν έναν ακόμη δίσκο άξιο θαυμασμού, τόσο για την πολυπλοκότητα, όσο και για το πάθος του. Και όσο συνεχίζουν αυτό το σερί που ξεκίνησαν πριν χρόνια με το ντεμπούτο τους, “Kezia”, θα καταφέρουν να γίνουν, ίσως, κάτι πολύ μεγάλο. Άλλωστε, έχουν κόσμο να τους στηρίζει και το “Volition” είναι η απόδειξη. Ο Rody βρωντοφωνάζει στο “Animal bones” πως “we are nothing without the voices that make the choir, we are still life” (όπως έκανε βέβαια ήδη από το “Sequoia throne”). Και η αλήθεια είναι πως με τέτοιο πλήθος στο πλευρό τους στα -ουσιαστικά -πρώτα τους βήματα, μόνο νεκρά φύση δε μπορούν να χαρακτηριστούν, μα αντίθετα η πιο ζωντανή και άγρια φύση που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια.
8.5/10
Ειρήνη Τάτση
