Κάποια πράγματα τα ερωτεύεσαι για την απλότητά τους, την απλοϊκή ομορφιά τους. Μου αρέσει η πολυπλοκότητα, αλλά έχω μάθει να αγαπώ εξίσου και την πιο ευαίσθητη μουσική. Στην περίπτωση των SEVENTH KEY, αυτά κάπως συμβαδίζουν, αφού οι απλές δομές και οι μελιστάλαχτες μελωδίες με κέρδισαν από το ντεμπούτο τους, ενώ τα έξυπνα τεχνικά περάσματα, δίχως να προκαλούν το αυτί, υπάρχουν για να νοστιμίζουν την συνταγή.
Κάτω από το όνομα των SEVENTH KEY, συναντάμε δυο γερόλυκους, που με την εμπειρία και την φιλία τους συνεχίζουν να μας δωρίζουν εξαιρετικές συνθέσεις. Από την μια ο Mike Slamer (CITY BOY, STREETS, STEELHOUSE LANE) με την συνθετική του μαεστρία και την κιθάρα του να ζωγραφίζει χτίζει κομματάρες. Από την άλλη ο θεμέλιος λίθος (= μπασίστας) των KANSAS εδώ και κοντά 20 χρόνια (και στους STREETS) Billy Greer με φωνή που αρμόζει σε frontman και ζωντάνια που δεν αντικατοπτρίζει τα 60+ χρόνια του.
Αν και το ντεμπούτο (του 2001) ή το “The raging fire” (του 2004) τα ευχαριστηθήκαμε για το καλό και ευθύ classic rock τους, το παρόν είναι σαφώς ανώτερο και πιο ευθυγραμμισμένο με το μουσικό παρελθόν των δυο παραπάνω μουσικών. Αυτό γιατί συγκλίνει στους KANSAS και τους STREETS (μην ξεχνάτε ότι εκεί τραγουδούσε ο Steve Walsh) περισσότερο.
Παρόλα αυτά, το “I will survive” διέπεται από όμορφες αρμονίες, υπέροχο ήχο και παραγωγή, κάποια ριφ που σου γουρλώνουν τα μάτια και ρεφρέν που σου κολλάνε στο μυαλό. Τι άλλο να θες; Το πρώτο, ομώνυμο κομμάτι είναι και το πιο KANSAS κομμάτι, με ένα δαιδαλώδες ριφ που φανερώνει την μουσική εξέλιξη των SEVENTH KEY. Υπάρχουν αρκετές όμως πιο straight συνθέσεις, όπως το “Lay on the line” (αν και με πολύ KANSAS ριφάρα) και το απίθανο “I see you there”, που παραπέμπουν περισσότερο στα δυο προηγούμενα.
Γεμάτο αρμονίες στα φωνητικά, ακουστική κιθάρα και συνοδεία του βιολιού του David Ragsdale (KANSAS), είναι το “Sea of dreams”, που έρχεται να δώσει βάθος και ατμόσφαιρα στο άλμπουμ. Απαλά κι ακουστικά ξεκινά και το “Time and time again” που ακολουθεί, αλλά σύντομα εξελίσσεται σε AOR ύμνο. Εξίσου μελωδικό είναι το “The only one” που θα σας κολλήσει με τα… σιρόπια του.
Υπάρχουν και κάπως σκληρότερες στιγμές, με κομματάρες όπως το “It’s just a state of mind” το “When love sets you free”, ή το “Down”. Έτσι και το τελευταίο τραγούδι, το κορυφαίο “I want it all” με την κιθάρα να παίρνει τα ηνία και οι πολύπειροι μουσικοί να ροκάρουν!
Όπως καταλάβατε, έχουμε να κάνουμε με την ιδανική μίξη όλων των μουσικών εμπειριών τον Slamer και Greer. Μια προσπάθεια που ευτυχώς για μας, βρίσκει δισκογραφική συνέχεια, σχεδόν μετά από μια δεκαετία! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το συμπεριλάβω στις καλύτερες δουλειές της χρονιάς, αφού το “I will survive” θα του ακούω εξίσου ευχάριστα και μετά από πολλά χρόνια!
8,5 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
