Οι WINDHAND είναι ασυζητητί ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ονόματα στο χώρο του doom metal. Πριν από σχεδόν δυο χρόνια άλλωστε, είχαν καταφέρει να ταρακουνήσουν για τα καλά τα συνήθως αδιαπέραστα στεγανά του underground doom στερεώματος. Και όχι άδικα, καθώς το ντεμπούτο άλμπουμ τους, ήταν γεμάτο με όλα τα στοιχεία ενός αξεπέραστου δίσκου: μουντή ατμόσφαιρα, τόνοι καπνισμένης ψυχεδέλειας και την φωνή της Dorthia Cottrell να σέρνεται σαν δαιμονισμένη μαινάδα πάνω από riffs πιο υπέρβαρα και από υπερωκεάνιο μεγατόνων.
Ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία, δίχως ωστόσο στην πορεία να καταφέρνει να αγγίξει το υψηλό ταβάνι του προκατόχου του, το “Soma” μοιάζει ως την τέλεια ηχητική απεικόνιση του επίμονα γκρίζου και αποπνιχτικού εξώφυλλου του. Κοινώς μην περιμένετε να ακούσετε άσκοπους πειραματισμούς και παρεκκλίσεις ενάντια στην φύση και τα πεπραγμένα του Αμερικανικού σχήματος. Πιο άκαμπτοι και μονολιθικοί από ποτέ, οι WINDHAND παραμένουν οχυρωμένοι πίσω από μια μινιμαλιστική αρμονία που τρέφεται με σκοταδισμό, πυκνή ομίχλη και ξεσπά πάνω σε βασανιστικά αργόσυρτα tempos. Ακόμα και οι ελάχιστες ανάλαφρες στιγμές του άλμπουμ, όπως το “Evergreen” ή οι ακουστικές διαλείψεις του “Boleskine”, κρύβουν μέσα τους μια υποβλητική βαρύτητα που στην ουσία αναδεικνύει ακόμη περισσότερο το διάχυτο μινιμαλιστικό στοιχείο. Φυσικά για ακόμη μια φορά σημείο αναφοράς αποτελούν τα γιγαντιαία και γεμάτα ένταση riffs που, εκτός από ξεκάθαρη διάθεση να συναγωνιστούν τις χαοτικές κλίμακες των YOB και ELECTRIC WIZARD, καταφέρνουν να επισκιάσουν ακόμα και τις φωνητικές δυνατότητες της Cottrell, η οποία στις περισσότερες συνθέσεις δείχνει να θυσιάζεται σε δεύτερο και καθαρά απαγγελτικό ρόλο προφανώς για να ενισχυθεί το ερεβώδες υπόβαθρο του album.
Αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του ομιχλωδών αναθυμιάσεων που κατακλύζουν το “Soma” αποτελούν σαφώς τα “Feral Bones” και “Cassock”, όπου πέρα από τα μαυρισμένα riffs και τα fuzz-ιάρικα solos, επίδειξη δύναμης κάνει και το rhythm section του συγκροτήματος, ενώ το 30λεπτο (!) κρεσέντο του υπερ-doom-ανιασμένου “Boleskine” είναι από μόνο του μια πνευματική περιπέτεια που απαιτεί από εσένα θάρρος και υπομονή για να αντέξεις μέχρι το τέλος της.
Εν κατακλείδι, το “Soma” δεν είναι ένας ακόμη τυπικός doom δίσκος. Η έντονη μονολιθικότητα που περιβάλλει το σύνολο του, σε συνδυασμό με το αρκετά ψυχοφθόρο tempo της πλειοψηφίας των κομματιών του, με κάνει να πιστεύω ότι μπορεί να ξενίσει ακόμα και τους πιο φανατικούς του είδους. Εντούτοις, όσο περισσότερο χρόνο και ακροάσεις του αφιερώσεις και με την βασική προϋπόθεση ότι θα βρίσκεσαι σε μια συγκεκριμένη ψυχική και πνευματική κατάσταση είναι σχεδόν σίγουρο στο τέλος ότι θα χαθείς ολοκληρωτικά μέσα στο ψυχωτικό κλίμα του. Είναι σαν να περνάς το κατώφλι της Αβύσσου. Ό,τι και να κάνεις, όπου κι αν κοιτάξεις ξέρεις ότι σε ένα τέτοιο ταξίδι δεν υπάρχει ποτέ γυρισμός.
8/10
Πάνος Δρόλιας
