Διαβάζοντας πληροφορίες για τους EUDAIMONY, πέρα από τα κλασικά περί line up κτλ, μου έκανε εντύπωση το ότι η μπάντα υφίσταται από το 2007, χωρίς να έχει επίσημη κυκλοφορία. Σύμφωνα με τους ίδιους, όλα ήταν θέμα δισκογραφικών «κολλημάτων», που έφτασαν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους “Futile” στα τέλη Νοεμβρίου του ‘13. Σιγά θα μου πείτε, δεν είναι οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι. Κι όμως, για λόγους που θα αναλύσουμε παρακάτω, αυτό αποτελεί έκπληξη. Κατ’ αρχήν, η μπάντα αποτελείται από διόλου άγνωστους στο μεταλλικό κοινό καλλιτέχνες. Ο Marcus E. Norman (κιθάρα, μπάσο, synths, programming) aka Vargher (NAGLFAR, BEWITCHED, ANCIENT WISDOM, ex-ANCIENT), μαζί με τον frontman Matthias Jell aka Azathoth (ex-DARK FORTRESS) δημιούργησαν τη μπάντα πριν από 6 χρόνια. Στη πορεία εισχώρησαν στους EUDAIMONY οι Jörg Heemann (drums) aka Thrawn Thelemnar (SECRETS OF THE MOON, ex-DEBAUCHERY) και Peter Honsalek (πιάνο, βιόλα). Καθόλου άσχημα, ε; Για να δούμε τι κατάφερε αυτή η Γερμανοσουδική συνεργασία.
Ίσως οι μπάντες από τις οποίες προέρχονται να σας προϊδέασε για το είδος στο οποίο κινείται το συγκρότημα… Depressive ατμοσφαιρικό doom/black metal. Ότι πρέπει για την εποχή! Αν προσθέσουμε και 2 guests στο άλμπουμ, τους Ulf Theodor Schwadorf aka Markus Stock (EMPYRIUM, THE VISION BLEAK) και Mick Moss (ANTIMATTER) έδεσε το γλυκό. Το “Futile” ξεκίνα με ένα κομμάτι, του οποίου το αρχικό riff, ακούγεται λες και βγήκε από bonus track του “Brave murder days” των KATATONIA. Γενικά, οι Σουηδοί φαίνεται να έχουν επηρεάσει αρκετά τη μπάντα. Όχι, δεν είναι άλλο ένα Σουηδικό melodoom άλμπουμ, απλά έχει κάποια στοιχεία. Όπως άλλωστε και στοιχεία από DARK FORTRESS, την πρώην μπάντα του Matthias… Για την ακρίβεια τα φωνητικά είναι ίδια. Αυτό το λέω για καλό, αφού λατρεύω τη θεατρικότητα της χροιάς του. Τα τραγούδια που ακολουθούν, έχουν πιο προσωπικό ύφος. Οι ταχύτητες φυσικά είναι μονίμως slow tempo, με ελάχιστες εξαιρέσεις mid tempo στιγμών. Όλα τα όργανα δένουν άψογα, το καθένα στο ρόλο του, με το πιάνο, τα synths και την εκπληκτική βιόλα να κλέβουν τη παράσταση, χωρίς να σημαίνει ότι είναι πομπώδεις ή πολύ μπροστά. Ίσα-ίσα, όλα μου ακούγονται σε μια τέλεια ισορροπία. Η παραγωγή είναι εκπληκτική και δε χάνεις το παραμικρό. Το ατού του “Futile” είναι η ψυχαναγκαστική του ατμόσφαιρα, που και να θες να το παίξεις σκληρός ακροατής, παρασύρει εσένα και ότι χαρωπή σκέψη και συναίσθημα έχεις. Καλοκαίρι να ήταν, θα κρύωνες! Σε γλέντι να ήσουν, θα ήσουν σκυθρωπός! Ένας δίσκος που θες να ακούσεις με μονή παρέα ένα κρασί, σε μια παλιά κουνιστή καρέκλα, στη σοφίτα ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού, στις όχθες μιας λίμνης, στο πιο γκρίζο δάσος που μπορείς να φανταστείς. Εκπληκτικές, ώριμες και ανοιχτόμυαλες συνθέσεις και στα 45 λεπτά του δίσκου. Ξεχωρίζουν τα “A window in the attic”, η εκπληκτική μπαλάντα “Portraits” με τον Mick Moss στα φωνητικά, καθώς και το “December’s hearse”, που κλείνει το δίσκο.
Μουσικά, ανήκουν στη Σουηδία… Ερμηνευτικά ανήκουν στην Γερμανία! Ενδιαφέρων συνδυασμός αν μη τι άλλο. Γιατί αυτή η μπάντα με τέτοιο υλικό να μην έχει ήδη 2 άλμπουμ, εφόσον υπάρχει εδώ και 6 χρόνια; Μάλλον ήταν και θέμα των main συγκροτημάτων των μελών, περά από τις δισκογραφικές. Λίγη σημασία έχουν όμως αυτά πλέον. Το “Futile” είναι από τα καλύτερα ντεμπούτα μπάντας που έχω ακούσει ποτέ. Εδώ και ένα μήνα εν έχω σταματήσει να μουρμουράω τα τραγούδια τους. Ε-ΚΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟΣ δίσκος! Δώστε του μια ευκαιρία και θα τον λατρέψετε. Ευδαιμονία πεσιμισμού!
9 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
