H πρώτη μου “γνωριμία” με τη μπάντα, ήταν το 2010 και τον δεύτερο δίσκο τους που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Τότε, δεν είχα ακόμη καμία φοβερή επαφή με πολλές νεότερες μπάντες του death metal underground, αλλά ο δίσκος ήταν τόσο καλός που αποτέλεσε μία από τις αφορμές για να ασχοληθώ περισσότερο και να ανακαλύψω σιγά-σιγά αυτή τη θαυμαστή όσο και ακμάζουσα “κοινότητα”, ώστε σήμερα να παρακολουθώ αρκετά στενά και με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα. Πιθανότατα και να χεστήκατε βέβαια για αυτό, οπότε περνάμε στο παρασύνθημα. Τα “χαϊδεμένα” του Fenriz (προσπαθώ να σκεφτώ πότε άκουσα μουσική πρόταση αυτού του ανθρώπου και δε γούσταρα) λοιπόν, επιστρέφουν 4 χρόνια μετά το “Nekropsalms” με τον τρίτο και ίσως καλύτερό δίσκο τους μέχρι στιγμής.
Το “Black death horizon” δεν αποκλίνει και πολύ από αυτά που έχουν παραδώσει μέχρι στιγμής οι OBLITERATION, ακολουθώντας γνωστά για αυτούς μονοπάτια. Σημείο αναφοράς παραμένουν οι AUTOPSY, χωρίς όμως να μπορούμε να πούμε ότι ανήκουν αυστηρά σε αυτή τη συγκεκριμένη σχολή, επηρεαζόμενοι από το γενικότερο ακραίο metal των 80s και early 90s και βγάζοντας την ανάλογη αύρα. Για αυτό το λόγο, ναι μεν ακούγονται σαφώς old school, σε καμία περίπτωση όμως κόπιες ή επιτηδευμένοι. Παρουσιάζουν, αντίθετα, μία φυσικότητα και μια ροή που εντυπωσιάζουν και το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που έχει ταυτότητα και γίνεται άμεσα αναγνωρίσιμο.
Αν πάμε σε επιμέρους στοιχεία, το μανιασμένο drumming είναι από αυτά που ξεχωρίζουν (καθόλου τυχαίο ότι εδώ και 2 χρόνια ο ίδιος είναι και live drummer των AURA NOIR) που υποστηρίζεται και αναδεικνύεται βέβαια από ένα σπουδαίο ήχο. Γενικά, η παραγωγή είναι εξαιρετική, με το highlight εκτός από τον ήχο στα τύμπανα και μπάσο να είναι επίσης και τα διαολεμένα κιθαριστικά solo-“η χαρά του παλιομεταλά”, όταν βγαίνουν μπροστά. Τα φωνητικά φαντάζουν πιο πειστικά, βασανιστικά, και ανθρώπινα με την καλή έννοια από την πλειοψηφία του death metal, σε σημείο που θα ταίριαζαν σε έναν ακραίο thrash δίσκο, όχι πολύ μακριά από αυτά που κάνει ο Sindre με την άλλη του μπάντα, τους NEKROMANTHEON. To κερασάκι στην τούρτα για μένα, είναι ένα εντελώς προσωπικό κόλλημα, αλλά νομίζω πως πρόκειται για στοιχείο που απογειώνει την πόρωση και βοηθά και στο πόσο εύκολα αποθηκεύεται στη μνήμη μακράς διαρκείας το συγκεκριμένο σημείο/κομμάτι/άλμπουμ. Αναφέρομαι στον προλογισμό ορισμένων σημείων, ανάλογο με τα “slooooowww” του Tom G. Warrior με τους CELTIC FROST, την αξέχαστα επική κραυγή “Nocturnoo Cultoooo”, και το “And now the black metaaal” (νομίζω) μόλις μπαίνει το d-beat στο “In The Shadow of the horns” των DARKTHRONE, ή τα “Apollyon Destroy!”, “Come on Agressor!” κ.λ.π στο “Black thrash attack” των AURA NOIR. Οκ παραλήρημα τέλος. Εδώ γίνεται σε κάνα δύο σημεία, αλλά το απολαμβάνω όσο τίποτα και ταυτόχρονα αποτελεί απόδειξη ότι οι τύποι είναι μεγάλα παληκάρια.
Θεωρώ ότι το death metal σήμερα είναι σε μία κατάσταση που δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τα χρυσά χρόνια τότε στα early 90s και ποσοτικά πλέον, αλλά και ποιοτικά. Είτε με άλμπουμ που το σπρώχνουν μπροστά ή και σε άλλες κατευθύνσεις, είτε με πιο παλιομοδίτικα άλμπουμ που, αντικειμενικά τουλάχιστον, δεν υστερούν σε σχέση με κλασικά του είδους και που αν είχαν βγει τότε μπορεί να είχαν ανάλογο status στο σήμερα. Το “Black death horizon” είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Μπορεί να μην προλάβει να μπει σε λίστες, μιας και βγήκε κοντά στα τελειώματα της χρονιάς, αλλά είναι με ευκολία ένα από τα πιο απολαυστικά metal άλμπουμ που άκουσα τον τελευταίο καιρό.
8 / 10
Νίκος Χασούρας
