Είναι κάποιες φορές που βάζεις να ακούσεις ένα άλμπουμ μίας μπάντας που ξέρεις και αυτό που βγαίνει από τα ηχεία σου απλά δεν το περιμένεις. Έτσι έγινε και με το νέο και έκτο κατά σειρά άλμπουμ των Φιλανδών POISONBLACK, της μπάντας του πρώην τραγουδιστή των SENTENCED, Ville Laihiala, έστω και αν κάποια μικρά σημάδια υπήρχαν από το προπέρσινο “Drive”.
Για όσους για κάποιο λόγο δεν τους γνωρίζουν, οι POISONBLACK έπαιζαν μέχρι και τον τελευταίο τους δίσκο (“Drive”), ότι έπαιζαν και οι SENTENCED στην μετά-“Amok” εποχή τους και μέχρι και τη διάλυσή τους, απλά αντί να ανήκουν στην Super League, ανήκανε στη Football League. Με εξαίρεση το πολύ καλό πρώτο άλμπουμ τους (“Escapexstacy” του 2003), όπου τραγουδιστής ήταν ο J.P. Leppaluoto (των CHARON μέχρι αυτοί να διαλυθούν και των NORTHER KINGS πλέον).
Στο “Lyijy” λοιπόν, για το οποίο μιλάμε πλέον, οι Φιλανδοί γίνονται Αμερικάνοι rednecks, βγάζουν τα Jack και τα ποτήρια, στήνουν το μπιλιάρδο και όταν βαρεθούν παίρνουν τις Harley και πάνε και μία βόλτα. Όλα αυτά αφού έχουν «λιώσει» το “Reload” (κυρίως, αλλά και το “Load”) των METALLICA, σε βαθμό που ο Ville είπε να τη δεί James Hetfield τόσο εμφανισιακά (πάει το μαλλάκι, άφησε και μουσάκ) όσο και σε ύφος παιξίματος, αλλά και φωνής. Βάλτε και κάποια πολύ λίγα STONE SOUR στοιχεία σε στιγμές και είμαστε κομπλέ. Κι όμως αυτή η αλλαγή τους «βγαίνει» και μάλιστα πολύ καλά!
Το άλμπουμ είναι γεμάτο ενέργεια, groove-άτα τραγούδια, up tempo τα περισσότερα, αλλά και με τις πιο mid στιγμές του και πάνω από όλα με ωραίες συνθέσεις (άντε, τα “Blackholehead” και “Elaman kevat” είναι παντελώς αδιάφορα), που με τη βοήθεια της πολύ καλής παραγωγής κάνουν την ακρόαση πολύ ευχάριστη.
Ο παράγοντας “Φιλανδία” λείπει παντελώς, η όποια σύνδεση είτε με SENTENCED είτε με CHARON, είτε με το πρόσφατο παρελθόν της μπάντας έχει σχεδόν εξαφανιστεί, όμως αυτή η νέα αρχή που δείχνουν να κάνουν οι POISONBLACK ακούγεται πολύ πιο καλή στα αυτιά μου και μόνο η προσπάθεια αποκόλλησης από τους SENTENCED, που ούτως ή άλλως δε μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν ποιοτικά, μόνο σε καλό μπορεί να τους βγεί. Δε ξέρω αν το επόμενο άλμπουμ θα το γράψουν σε κάποια καλύβα στη παγωμένη Φιλανδία πετάγοντας καπάκια στα βαρέλια περιμένοντας το ουίσκι να ωριμάσει, όμως για πρώτη φορά εδώ και χρόνια περιμένω νέο άλμπουμ τους, από εκεί που απλά είχαν φτάσει στο σημείο της απάθειας. Rednecks Φιλανδοί; Γιατί όχι;
7.5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
