6 / 10
Άλλος ένας δίσκος για τους WINDS OF PLAGUE και φυσικά εδραιώνεται η άποψη, ότι αυτό το συγκρότημα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τα μουσικά του χούγια. Για όσους δεν γνωρίζουν οι Καλιφορνέζοι παίζουν κάτι μεταξύ deathcore/symphonic black metal, όλα και τίποτα δηλαδή. Κι ενώ οι ίδιοι επιμένουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ηγέτες μιας ουσιαστικά ανύπαρκτης σκηνής, το όλο attitude που προωθούν (διατυμπανίζοντας μια παραφουσκωμένη αγριάδα) καταφέρνει να τους κατατάξει δεύτερους σε μια κούρσα για έναν.
Από καθαρά μουσική άποψης τώρα, χωρίς ταμπέλες και ψευτοπαλικαρισμούς, το “Resistance” κινείται στα ίδια μονοπάτια με τον προκάτοχό του “Against the World” (2011) και κατ’ επέκταση με ότι έχουν γράψει από το “Decimate The Weak” (2008) και μετά, ο οποίος ουσιαστικά είναι ο μόνος δίσκος που ξεχωρίζει από την δισκογραφία του συγκροτήματος. Από τότε λοιπόν πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα breakdowns παραμένουν τα ίδια με ακρίβεια χιλιοστού του δευτερολέπτου, τα αιθέρια synths επιμένουν να ανεβοκατεβαίνουν τις ίδιες κλίμακες ενώ ο Johnny Plague, σαν άλλος μασκαρεμένος Bane (The Dark Knight Rises) εξακολουθεί να δίνει πόνο με τα “motherfucker” όποτε δε βρίσκει κάτι πιο έξυπνο να πει.
Παρακάμπτοντας τις παραπάνω δυσαρμονίες, που ομολογουμένως έχουν κουράσει με την αδιάλειπτη επανάληψή τους, η κυκλοφορία ηχεί πιο συμπαγής, καλογυαλισμένη και με μια πιο in your face νοοτροπία, που εν τέλει κάνει την κάνει να ρέπει περισσότερο προς το core στοιχείο. Θα μπορούσαμε ίσως να τοποθετήσουμε το “Resistance” σε μια υποκατηγορία, της ήδη υπάρχουσας υποκατηγορίας των WINDS OF PLAGUE. Έτσι λοιπόν ο όρος symphonicore να τους ταιριάζει καλύτερα αυτή τη στιγμή. Όλα τα παραπάνω φυσικά σχετίζονται με το γεγονός ότι την παραγωγή του δίσκου έχει αναλάβει ο Will Putney, ο οποίος έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με δίσκους των SHADOWS FALL και SUICIDE SILENCE μεταξύ άλλων, και κάπως έτσι τονίζονται οι δύο ακραία ετερόκλητες φύσεις της μπάντας.
Συνολικά; Ο δίσκος δεν είναι άσχημος. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να σε κρατήσουν, όπως ωραίες μελωδίες, άγρια ξεσπάσματα και μια παραπλανητική non-stop συνεκτικότητα σε παρασέρνει άθελά σου στο εσωτερικό του. Απλά μετά από τα τρία-τέσσερα πρώτα κομμάτια το album γίνεται αφάνταστα βαρετό, κι αν σκεφτούμε ότι αυτά τα τρία-τέσσερα κομμάτια είναι τελευταία στην ουρά άλλων κομματιών που έχουν βγει νωρίτερα από τους ίδιους, τότε κι αυτά είναι το ίδιο αδιάφορα με τα υπόλοιπα του “Resistance”.
Νίκος Ζέρης
