Το πλέον αξιοθαύμαστο με τους SUICIDAL ANGELS δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αποτελούν εδώ και καιρό μακράν την πιο αναγνωρίσιμη δύναμη της ελληνικής thrash σκηνής αλλά ότι στην μέχρι τώρα δισκογραφική τους παρουσία έχουν επιδείξει εκπληκτική σταθερότητα και συνέπεια. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τις πάμπολλες περιοδείες με καταξιωμένα ονόματα της παγκόσμιας thrash κοινότητας, τις εμφανίσεις σε μεγάλα festivals του εξωτερικού καθώς και την αρκετά low-profile προσέγγιση της καριέρας τους που έχει στόχο και μόνο την συνεχή αυτο-βελτίωση μέσα από την σκληρή δουλειά, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτή τη στιγμή το όνομα τους ανήκει στην κλειστή συνομοταξία των ελληνικών σχημάτων που στην κυριολεξία κάνουν καριέρα εκτός συνόρων.
Παραμένοντας πιστοί στις αρχές και τις σταθερές που με τόσο κόπο οικοδόμησαν στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και με το υπερ-cult εξώφυλλο του θρυλικού Ed Repka να ενισχύει για ακόμη μια φορά τον ασυγκράτητο old-school χαρακτήρα τους, οι SUICIDAL ANGELS συνεχίζουν από κει που σταμάτησαν με το προ διετίας “Bloodbath”. Χωρίς να υπάρχουν κάποιες συγκλονιστικές εκπλήξεις, την τιμητική τους έχουν και πάλι μια σειρά από riffs που δεν διστάζουν μεν να λοξοκοιτάξουν αρκετά προς την μεριά των KREATOR και SLAYER αλλά με όπλο τις βίαιες ταχύτητες τους γνωρίζουν καλά πώς να ξεσηκώνουν κύματα σβερκικής παράκρουσης και λασπωμένων moshpits, όπως καταμαρτυρούν για παράδειγμα τα “In the grave”, “Pit of Snakes” και “Lost Dignity”. Παράλληλα όμως με τις κλασικές και μέχρι ενός σημείου αναμενόμενες speed-άτες συνθέσεις, στην συνολική εξίσωση του “Divide and Conquer” παραπάνω δυναμική και ποικιλομορφία προσθέτουν σαφώς τα πιο mid-tempo και μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια σαν τα “Seed of Evil”, “Control the twisted mind” και το “White Wizzard” που κλείνει αριστουργηματικά τον δίσκο. Τολμώ να πω ότι τα δυο τελευταία μάλιστα χωράνε με άνεση στην λίστα των κορυφαίων συνθετικών στιγμών της μπάντας καθώς αποτελούν ένα εκρηκτικό μίγμα από ογκωδέστατα riffs και εμπνευσμένα solos που καταδεικνύουν ότι η επιθετικότητα δεν πηγάζει κατ’ ανάγκη από τα εκτυφλωτικά tempos αλλά μπορεί να βρει έκφραση και μέσα από την βαρύτητα. Σε αυτό ειδικά δεν πρέπει να παραβλεφθεί και η καταλυτική συνεισφορά του γνωστού και μη εξαιρετέου Fredrik Nordström, ο οποίος όχι μόνο εξασφαλίζει τον καλύτερο δυνατό ήχο για την μπάντα αλλά φροντίζει έτσι ώστε να αναδειχθεί και η εκτελεστική δεινότητα της στο σύνολο του album.
Με το “Divide and Conquer” λοιπόν οι SUICIDAL ANGELS συνεχίζουν επάξια το σερί των εξαιρετικών κυκλοφοριών παραμένοντας άκρως πειστικοί, δυναμικοί και ορμητικοί. Το σημαντικότερο στοιχείο βέβαια είναι ότι παρότι εκπροσωπούν ένα είδος μουσικής που έχει σχεδόν επί μονίμου βάσεως στραμμένο το βλέμμα στο παρελθόν, με αυτό το album αποκαλύπτουν ίσως το πιο μεστό τους πρόσωπο μέχρι στιγμής, δείχνοντας παράλληλα ότι έχουν βρει τον τρόπο να εξελίσσουν αργά πλην σταθερά το ύφος τους χωρίς να προδίδουν ούτε την old-school νοοτροπία τους αλλά ούτε και τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους.
Απολαύστε υπεύθυνα.
8 / 10
Πάνος Δρόλιας
