Με έπιασε η μελαγχολία, όταν συνειδητοποίησα τα πεπραγμένα των ICED EARTH. Μια μπάντα που μέσα από τρία άλμπουμ εξελίχθηκε ραγδαία, απογειώθηκε στον τέταρτό της δίσκο και αγαπήθηκε όσο λίγες στην Ελλάδα. Έχουν όμως περάσει 23 χρόνια από το ντεμπούτο τους που κουβαλούσε περήφανα το όνομά τους. Στα 15 από αυτά όμως (αναφέρομαι στα τελευταία 15), οι εκλάμψεις ήταν λιγότερες από τις μετριότητες δυστυχώς.
Ο καθοδηγητής Jon Schaffer, κιθαρίστας και γενικός ηγέτης των ICED EARTH, είχε αρχίσει να χάνει τον προσανατολισμό του, ακόμα και την ιδιαίτερη ευαισθησία με την οποία ακουμπούσε τις καρδιές των ακροατών του. Μέχρι την ημέρα που κάποιος Stu Block επανέφερε την σπίθα. Εκεί το “Dystopia” επανέφερε και το ενδιαφέρον μου στην μπάντα, οπότε ξανά, οι απαιτήσεις για την νέα κυκλοφορία είναι υψηλότερες.
Το “Plagues of Babylon” με το gore εξώφυλλο, συνεχίζει να προσεγγίζει τις καλύτερες στιγμές των ICED EARTH. Είναι κάπως πιο μονότονο από τον εντυπωσιακό προκάτοχό του, αλλά δεν παύει να εσωκλείει πολλά από τα χαρακτηριστικά των Αμερικάνων, έτσι όπως τα περιμένουν οι πιστοί ακροατές τους.
Ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα στις εισαγωγές, ιστορίες τρόμου, με τους στίχους των πρώτων 6 τραγουδιών, κυρίαρχα μελωδικά ρεφραίν και αρκετά κλασικά κιθαριστικά ριφ. Στα χαρακτηριστικά θα έβαζα και τον πλαστικό ήχο στα τύμπανα, αλλά δυστυχώς είναι από τα στοιχεία που με ξενέρωναν ανέκαθεν με τους ICED EARTH. Γενικά η παραγωγή είναι αδύναμη σε μια εποχή που η ψηφιακή μουσική ακούγεται έτσι κι αλλιώς πολύ πριμάτη. Οπότε, ευχαριστήθηκα περισσότερο το άλμπουμ όταν το άκουγα δυνατά με καλά ακουστικά και τότε το εκτίμησα. Για τους ICED EARTH, ήταν μια καλή ευκαιρία να ακουστούν διαφορετικοί, αφού αποφάσισαν να ηχογραφήσουν και να μιξάρουν στην Γερμανία, αλλά μάλλον την έχασαν.
Ναι, το “Plagues of Babylon” έχει κομμάτια που θα σας κερδίσουν εύκολα, όπως το “Democide” και το “Among the living dead”, αλλά τα περισσότερα από τα υπόλοιπα θέλουν και υπομονή. Το στυλ που προτιμώ εγώ στους ICED EARTH, δηλαδή ανατριχιαστικές μελωδίες, καταιγιστικά σόλο και βαρβάτα ριφ με ανεβασμένες ταχύτητες (βλέπε “Parasite”), το βρήκα στα παραπάνω ή στο επίσης δυναμικό “Resistance” και το “Cthulu”. Για μένα όμως το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους, παραμένει το ρυθμικό δεξί χέρι του Schaffer, που δυστυχώς δεν λάμπει αρκετά.
Υπάρχουν και οι κλισέ (πλέον) μελωδικές μπαλαντοειδείς στιγμές, όπως το “If I could see you” ή το αχρείαστο (ή άχρηστο αν προτιμάτε) “Spirit of times” και κάποια άκρως μέτρια τραγούδια, όπως το “The culling”, το maiden-ικό “The end”, με κάποιες prog καταβολές, αλλά και το ομώνυμο, που δεν είναι το ιδανικό τραγούδι για να ανοίξει ένα άλμπουμ αν κι έχει μια γνώριμη επική διάθεση.
Για δεύτερη σερί κυκλοφορία, το αστέρι που λάμπει περισσότερο είναι η πολυποίκιλη φωνή του Stu Block, που άλλοτε παραπέμπει στις κορυφαίες στιγμές του Barlow, άλλοτε πιάνει τον Owens και συνήθως έχει την βραχνάδα που προσδίδει βάθος και τσαγανό. Σε ένα σχετικά απλό σε δομή κομμάτι, όπως το “Peacemaker”, με τον καλπάζοντα ρυθμό, ο Block το ανεβάζει επίπεδο με την θεατρικότητα της φωνής του.
Αφού μιλάμε για τραγουδιστές όμως, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στον Hansi Kürsch των BLIND GUARDIAN, που έχει βέβαια συνεργαστεί εκτεταμένα με τον Schaffer στους DEMONS & WIZARDS. Κάνει δεύτερα φωνητικά σε 5 κομμάτια, ενώ πρωταγωνιστεί στο “Among the living dead” και την διασκευή του “Highwayman” (Willie Nelson). Στο τελευταίο μάλιστα συμμετέχουν και οι αγαπητοί Russell Allen (SYMPHONY X) και Michael Poulsen (VOLBEAT) με τις ιδιαίτερες φωνές τους .
Γενικά μια θετική συνέχεια για το συγκρότημα, με αρκετές στιγμές που θα σας συγκινήσουν, αλλά και αρκετές που θα μπορούσαν να είχαν αναβαθμίσει, αλλά έχοντας κατά νου τα τελευταία 15 δισκογραφικά χρόνια του Schaffer, o Block μάλλον του έχει αναζωπυρώσει την συνθετική φλόγα.
6.5 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
