Πόσες ήταν οι φορές που αντιληφθήκατε το επίπεδο μιας μπάντας μόνο από το όνομα ή από το εξώφυλλο; Θα πει κάποιος, πόσες ήταν οι φορές που πέσαμε έξω. Δεκτό. Αλλά όταν τα σημεία βγάζουν μάτι, τότε δε μπορείς παρά να επαληθεύσεις τον γενικό κανόνα “όπως σου συμπεριφέρονται θα τους συμπεριφέρεσαι”. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τους LEGION, οι οποίοι μπορεί να μην είναι σχολιαρόπαιδια, το ντεμπούτο τους όμως, μοιάζει με κακή αντιγραφή στις τελικές εξετάσεις του γυμνασίου.
To “Woke” είναι ένας τίμιος δίσκος, που αν κυκλοφορούσε μετά το 2007, τότε που βγήκαν τα “This is exile” (2008) των WHITECHAPEL και “Ruination” των JOB FOR A COWBOY, σίγουρα θα είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στην deathcore σκηνή. Το πρόβλημα δεν είναι όμως ούτε χρονικό, ούτε “εμπορικό”, αφού το συγκρότημα κατάφερε να υπογράψει στην eOne Μusic, μια εταιρεία κολοσσό, που είναι υπεύθυνη για την προώθηση από κινούμενα σχέδια έως συγκροτημάτων όπως οι CROWBAR, DAGOBA, CHIMAIRA και άλλων. Η δυσκολία των LEGION για να ξεχωρίσουν από τον σωρό, έγκειται στο γεγονός ότι, παρά τα οργιώδη ξεσπάσματα που ένας πρώτος δίσκος οφείλει να έχει, ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται είναι πολύ “απλός” για έναν χώρο όπου ο όρος technical συνοδεύει συχνά τις μπάντες.
Το συγκρότημα στο “Woke” παρουσιάζει ένα μισανθρωπιστικό attitude αλά WHITECHAPEL, ενώ ηχητικά η χροιά των φωνητικών πλησιάζει αυτή του Jonny Davy των JOB FOR A COWBOY. Στις κιθάρες δε, σε ότι έχει να κάνει τον ρυθμό και τον ήχο, μοιάζουν πολύ στους THE ACACIA STRAIN της εποχής του “Continent” (2008). Από εκεί και πέρα, ο δίσκος χωρίζεται στα δύο με την μπάντα να προσφέρει ένα αγνό deathcore πρώτο μέρος, ενώ στο δεύτερο να πειραματίζεται με πιο ατμοσφαιρικά περάσματα. Παρά όμως τις δυνατές επιρροές και την όποια πολυεπίπεδη προσέγγιση θέλουν να δώσουν στην μουσική τους, οι LEGION μπαίνουν στη διαδικασία να ακολουθήσουν τυφλά τα core κλισέ και κάπως έτσι αποτυγχάνουν παταγωδώς να σου διατηρήσουν το ενδιαφέρον. Επίσης, κάνουν κάτι το αδιανόητο. Παρά την μικρή διάρκεια του δίσκου (ξεπερνά οριακά το μισάωρο), έχουν καταφέρει να χωρέσουν 30-40 δευτερόλεπτα πραγματικού νεκρού χρόνου σχεδόν σε όλα κομμάτια τους. Μπορούσαν να προσθέσουν ένα σωρό πράγματα αν ήθελαν δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα.
Είναι κρίμα πάντως να βλέπεις μια μπάντα, η οποία λόγω της ενέργεια που δείχνει, να έχει κάποιες προοπτικές κι αυτές να χάνονται από λάθος επιλογές στην παραγωγή και την σύνθεση. Πάντως το καλό με την ακρόαση του δίσκου είναι ότι ανακάλυψα τους (όχι και τόσο νέους) FIT FOR AN AUTOPSY, οι οποίοι βρίσκονται κάτω από την ίδια δισκογραφική στέγη.
6 / 10
Νίκος Ζέρης
