Σταθερή αξία ο Axel Rudi Pell! Εκτιμώ πολύ την old school προσέγγιση αναφορικά με την ανά διετία κυκλοφορία δίσκων, οι οποίοι –σε γενικές γραμμές- διατηρούν πάντα ένα υψηλό συνθετικό επίπεδο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο Γερμανός κιθαρίστας θα αποκτήσει νέους οπαδούς με κάθε νέα του δουλειά, αφού πιστεύω ακράδαντα ότι συντηρεί ένα μικρό αλλά πιστό fan base που στηρίζει την εκάστοτε δισκογραφική προσπάθειά του. Δυστυχώς, η εποχή μας δεν ευνοεί ακούσματα βασισμένα στο 70’s κλασικότροπο rock/metal και έτσι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι και το “Into the storm” θα απασχολήσει ελάχιστο κόσμο. Επαναλαμβάνω ότι δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα και μακάρι να ίσχυε κάτι διαφορετικό επειδή και η νέα δουλειά του Pell είναι αξιόλογη.
Για όλους εμάς τους ρομαντικούς που δεν θα σταματήσουμε να ελπίζουμε ποτέ σε μία επιστροφή του Ritchie Blackmore στις rock ρίζες του, ο Axel Rudi Pell αποτελεί όλα αυτά τα χρόνια μία αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Μην ξεχνάμε ότι το “Into the storm” είναι το 16ο solo άλμπουμ του και ο Γερμανός δεν δείχνει σημάδια ανάπαυλας. Ο μόνιμος εδώ και πολλά χρόνια τραγουδιστής Johnny Gioeli ερμηνεύει άριστα τις ιδέες του Pell ενώ για πρώτη φορά συναντάμε πίσω από τα τύμπανα τον μεγάλο Bobby Rondinelli (φαντάζομαι ότι στην audition ο Pell θα τον…ανέκρινε για τη διετή παραμονή του στους RAINBOW).
Το “Into The Storm” δεν παρουσιάζει σοβαρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με κάθε δουλειά του Pell από το “The Masquerade ball” και μετά. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, θεωρώ ότι είναι ελαφρώς κατώτερο από ό,τι έχει παρουσιάσει ο Γερμανός τα τελευταία 14 χρόνια καθώς τα κομμάτια είναι μάλλον κλισέ ενώ και το πάντα επιβλητικό ομώνυμο κομμάτι ακούγεται αναιμικό σε σχέση με τα αντίστοιχα προηγούμενα. Ακόμη και η διασκευή στο “Hey hey my my” του Neil Young είναι παράταιρη και ατυχής. Βέβαια, στη limited έκδοση θα υπάρχει μία ακόμη διασκευή στο “Way to Mandalay” των BLACKMORE’S NIGHT…
Τούτων λεχθέντων το “Into the storm” είναι αρκετά καλό αλλά απευθύνεται σε λίγους και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό.
7.5 / 10
Σάκης Νίκας
