Όταν δύο γαλαξίες πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, οι μορφές τους διαστρεβλώνονται λόγω της βαρύτητάς τους. Οι εξωτερικοί σπειροειδείς βραχίονες διευρύνονται έξω προς το διάστημα, συνήθως απομακρύνοντας αστέρια και σκόνη προς την άβυσσο, καθώς οι γαλαξίες που τα φιλοξενούσαν κινούνται αργά και με αντίθετη τροχιά από την αρχική τους. Αυτές οι σπειροειδείς διαστρεβλώσεις ονομάζονται TIDAL ARMS. Είναι από τις λίγες φορές που τα όνομα ενός συγκροτήματος εφάπτεται απόλυτα στην μουσική του. Διότι αυτό ακριβώς είναι οι TIDAL ARMS, μια σύγκρουση δύο διαφορετικών μουσικών που παλεύουν να ισορροπήσουν στο αέναο δίπολο της κίνησης και της αδράνειας.
Πριν προχωρήσω στα του δίσκου, θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή για την εταιρεία του συγκροτήματος, την Black Numbers Rec., αφού σε αυτή θα βρεί κανείς αρκετά καλούδια της pop/post-punk σκηνής. Όχι ότι οι TIDAL ARMS έχουν καμία σχέση με το είδος, απλά κουβέντα να γίνεται.
Ο ήχος των Νεοϋορκέζων είναι κατά ένα μεγάλο μέρος ακατηγοριοποίητος και αυτό γιατί μετά από την γαλαξιακή σύγκρουση που αναφέραμε παραπάνω, ξέμειναν δεκάδες μουσικοί δορυφόροι γύρω από το φαινόμενο TIDAL ARMS. Όπως και στον πρώτο τους δίσκο, “The sun exploding” (2011), έτσι κι εδώ θα βρούμε Mastodon-ικά ξεσπάσματα, Defton-ικά φωνητικά, shoegaz-μικούς, ρυθμικά riffs με post/sludge αποχρώσεις, μια πλούσια παλέτα δηλαδή που χωράει όλα τα γνωστά χρώματα γύρω μας. Αν μπορούσα να συγκρίνω το έργο των TIDAL ARMS με έναν μόνο δίσκο, αυτός θα ήταν το θεάρεστο “Providence”, των από καιρό, ξεχασμένων CALLISTO. Αν δηλαδή αφαιρέσουμε την μοναδική ταυτότητα των τελευταίων, που δεν δύναται να αντιγραφεί, θα έχουμε μια πανομοιότυπη προσπάθεια (επιτυχημένη ευτυχώς) συγκερασμού ετερόκλητων μουσικών κατευθύνσεων.
Το ομώνυμο “Tidal arms” προορίζεται κυρίως για τους ακροατές που δεν τους ενδιαφέρει αν θα βρίσκουν χιλιάδες επιρροές, αλλά αν ο δίσκος θα καταφέρει τελικά να τους συστήσει έναν ακόμα κόσμο. Προτείνεται ανεπιφύλακτα!
8 / 10
Νίκος Ζέρης
