Πέρσι, τέτοιον περίπου καιρό, είχε βγει ο δίσκος τον οποίο είχα βάλει στην κορυφή της λίστας μου, με τα καλύτερα του 2013, το σόλο άλμπουμ του Steven Wilson. Μπήκαμε στο 2014 και δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να πέσει από την κορυφή της λίστας μου γι’ αυτή τη χρονιά, το ομώνυμο ντεμπούτο των Καναδών INCURA. Σχεδόν δύο μήνες, έχει κολλήσει να παίζει ο δίσκος τους στο repeat, συχνά εις βάρος άλλων καλών κυκλοφοριών, αλλά μιλάμε για ένα γκρουπ το οποίο είναι μοναδικό στο είδος του.
Αυτά που θα έβρισκα πιο κοντινά στον ήχο των INCURA, είναι πρώτα απ’ όλα οι COHEED AND CAMBRIA και κατά δεύτερο λόγο οι A.C.T., οι MY CHEMICAL ROMANCE και ίσως οι –καταπληκτικοί αλλά υποτιμημένοι- THREE, με πολλά προφανή σημεία των QUEEN. Μερικές φορές, απορώ πώς δεν τους είχαμε πάρει χαμπάρι νωρίτερα. Ο δίσκος αυτός, είχε βγει μέσα στο 2013, ως ανεξάρτητη κυκλοφορία (υπάρχουν μπόλικα επίσημα video στο youtube για τους περίεργους), αλλά πουθενά δεν είχα διαβάσει γι’ αυτούς. Να χέσω το internet και την αμεσότητά του που δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τέτοια αστέρια. Ευτυχώς, τους οσμίστηκε η InsideOut, που θα επανακυκλοφορήσει ουσιαστικά το δίσκο, οπότε είναι βέβαιο ότι θα τους μάθει πολύ περισσότερος κόσμος. Μπορεί να διαφωνώ κάθετα με την στρατηγική της InsideOut τα τελευταία χρόνια, όπου και υπογράφει μόνο συγκροτήματα τα οποία έχουν δημιουργήσει ήδη κάποιο σχετικό «θόρυβο» γύρω από το όνομά τους, όπως για παράδειγμα τους HAKEN εσχάτως ή τους BIGELF ακόμα πιο πρόσφατα και δεν τους «χτίζει» για να τους κάνει ονόματα και δεν τους «ανακαλύπτει» ουσιαστικά, στην περίπτωση των INCURA όμως, τους ευγνωμονώ που έδωσαν την ευκαιρία να ακουστεί ένα σχήμα, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα γράψει τη δική του ιστορία σ’ ένα ιδίωμα που ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει πιο είναι. Πολύ απλά επειδή, αυτό το μείγμα prog, με θεατρικά στοιχεία, crunchy κιθάρες, μυθικές και δεξιοτεχνικές αλλαγές ρυθμού, έναν μανιακό τραγουδιστή που ουρλιάζει σαν να μην υπάρχει αύριο τη μία στιγμή και την άλλη ακούγεται τρομερά συναισθηματικός και μελωδικός, ενορχηστρώσεις που φανερώνουν ένα εγκληματικά ταλαντούχο μυαλό.
Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που άκουσα έναν τόσο περιπετειώδη δίσκο, που σε κάθε ακρόαση να έχω και άλλο αγαπημένο τραγούδι, που να τον έχω ακούσει άπειρες συνεχόμενες φορές και να μην μπορώ να ξεκολλήσω. Είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να ακούσει κάποιος κλασικός prog rocker, κάποιος που ακούει hard rock, alternative rock/metal, αλλά και πιο μοντέρνες εκδοχές της rock και metal μουσικής. Ο ορισμός “At a loss for words”, είναι κάτι παραπάνω από δόκιμος όταν έπρεπε να κάτσω να γράψω κάποια πράγματα γι’ αυτό το θρυλικό ντεμπούτο. Δεν τολμώ να φανταστώ ποια είναι τα όρια αυτού του σχήματος, όταν το ντεμπούτο τους ηχεί έτσι. Είναι ανώφελο να μιλήσουμε και για highlights. Μακράν όλος ο δίσκος. Δεν έχω άλλα λόγια. Αποκτήστε αυτόν το δίσκο πάση θυσία. Ίσως αλλάξει τη θεώρησή σας για τη μουσική και να βρείτε το νέο σας κόλλημα.
9.5 / 10
Σάκης Φράγκος
