Πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν αρκετά προκατειλημμένος πριν μπω στην αίθουσα για να παρακολουθήσω το reboot του θρυλικού Robocop. Μπορεί το casting να ήταν ενδιαφέρον, μπορεί ο σκηνοθέτης José Padilha να έχει αφήσει μόνο διαμαντάκια στην σύντομη καριέρα του, μπορεί το trailer να με έψηνε, ωστόσο η γενικότερη ιδέα των remake αλλά και η τραγική εμπειρία των Robocop 2 και 3 (όσο κι αν ήθελες να τα απωθήσεις από τη μνήμη σου αυτές οι ταινίες πράγματι κυκλοφόρησαν) μου δημιούργησαν τέτοια διστακτικότητα που μόνο η περιέργεια κατάφερε να την κάμψη. Γιατί κακά τα ψέματα, ποιος θέλει να αμαυρωθούν όλες εκείνες οι εφηβικές αναμνήσεις από τον μεταλλικό αστυνομικό που χειριζόταν το πιστόλι του σαν σερίφης στην άγρια δύση, μόνο που το εξαφάνιζε αργότερα μέσα στον μηρό του; Πείτε αλήθεια, πόσοι δεν βάλατε στο repeat εκείνη τη σκηνή κι ύστερα δεν ψάχνατε το δεξί σας μπούτι για τυχόν εγκοπές; Ευτυχώς, ο José Padilha μεταχειρίστηκε την συγκεκριμένη ταινία με θεάρεστη ευλάβεια, έτσι που ένας φοβισμένος (σαν εμένα) αλλά και ένας ψυχωμένος θεατής, να μείνει το ίδιο ευχαριστημένος από το τελικό αποτέλεσμα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το σενάριο που επιμελήθηκε ο James Vanderbilt (Zodiac, The Amazing Spider-Man 2) βασίστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, σε ένα μεγάλο βαθμό σε αυτό της αρχικής ταινίας. Έβγαλε απέξω κάποιες γραφικότητες που συνόδευαν το ύφος της εποχής και πρόσθεσε ένα πλούσιο θεωρητικό υλικό από μία όχι-και-τόσο “επιστημονική φαντασία”. Η συνένωση ανθρώπου και μηχανής μπορεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 να φάνταζε κάτι μακρινό και άπιαστο, σήμερα όμως αποτελεί κατά κάποια έννοια, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Πάνω σε αυτό βασίστηκαν οι δημιουργοί του νέου Robocop και χωρίσανε την ταινία σε δύο κομμάτια που το ένα μπλέκεται αριστοτεχνικά με το άλλο. Από την μία έχουμε την καθημερινή προπαγάνδα των media που ενσαρκώνεται από τον δεν-μπορώ-να-βλέπω-σε-κάθε-ταινία, Samuel L. Jackson στον ρόλο του καναλάρχη Pat Novak, μαζί με τα ηθικά διλλήματα του γιατρού και δημιουργού του Robocop, Dr. Dennett Norton που ενσαρκώνει ο αξεπέραστος Gary Oldman και από την άλλη έχουμε τον ίδιο τον πρωταγωνιστή Joel Kinnaman που ψάχνει να βρει την θέση του ανάμεσα στο ανδρείκελο της OmniCorp και την ενσυνείδητη προσωπικότητα του Alex Murphy.
Σε ότι έχει να κάνει με τα σταθερά και ταυτόχρονα κομβικά σημεία της ταινίας, όπως είπαμε και πιο πάνω, παρέμειναν αμετάβλητα. Από την σκηνή με την είσοδο του Alex Murphy στο τμήμα, τις μηχανικές κινήσεις του σώματός του μετά την μετατροπή του σε Robocop, την οδυνηρή ανάμνηση του θανάτου του και ακολούθως με την επιστροφή στο σπίτι του, τη τελειοποίηση του όχι και τόσο ανταγωνιστικού ED-209 και τέλος, την αδυναμία του δημιουργήματος να στραφεί ενάντια στον δημιουργό του Raymond Sellars (Michael Keaton), η ταινία ξεχειλίζει από cult flashbacks που θυμίζουν στον θεατή ότι αυτό το remake αποτελεί πρωτίστως έναν φόρο τιμής στο δημιούργημα του Paul Verhoeven. Στους δεύτερους ρόλους έχει γίνει κι εκεί πολύ καλή επιλογή με τον Michael K. Williams (λέγε με και Omar από το αξεπέραστο The Wire) να χρήζεται άμεσος συνεργάτης του Murphy στη θέση της Nancy Allen της ταινίας του ’87. Ενώ στη σύζυγό του, Clara Murphy, την οποία υποδύεται η Abbie Cornish (γνωστή από τη συμμετοχή της στο Limitless) έχει προστεθεί περισσότερος χρόνος, ενώ είναι παρούσα στα πιο κομβικά σημεία της ταινίας, έχοντας την ευθύνη να επαναφέρει τον Alex στην βιολογική του πλευρά.
Για να μη το κουράζουμε όμως, το remake του Robocop καταφέρνει να σταθεί επάξια στο ύψος που όρισε η αρχική ταινία και ίσως, αν φυσικά καταφέρετε να αποδιώξετε τις cult προσδοκίες, στα σημεία να καταφέρνει να νικήσει τον προκάτοχό του. Η κατηγοριοποίηση κάτω από τον ταμπέλα της επιστημονικής φαντασίας φυσικά και είναι λανθασμένη, αφού η ρεαλιστικότητα αλλά και η φυσικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η όποια εξελιγμένη τεχνολογία δεν είναι παρά μια πιστή αντιγραφή της καθημερινότητας που θα ζούμε μέσα σε μια 10ετία. Οι σκηνές δράσεις είναι εξαιρετικές και αρκετές (αν και λιγότερες από ότι σου υπόσχεται το trailer) ενώ όταν ο ρυθμός γίνεται πιο αργός μόνο ανούσιος και περιττός δε είναι. Αν αυτό remake επιχειρούνταν σ’ ένα βιβλίο Isaac Asimov (μαζί με τον Arthur Clark είναι οι θεμελιωτές της επιστημονική φαντασίας) τότε θα λέγαμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια κριτική προσέγγιση πάνω στα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια αυτού.
Όπως κα να ‘χει, είτε είστε ή όχι λάτρεις του Robocop ή του είδους που αντιπροσωπεύει, αν πετάξατε τον χρόνο και τα χρήματά σας για να δείτε το Elysium του Matt Damon τότε στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να πληρώστε διπλό το εισιτήριο.
Νίκος Ζέρης
