Η πέμπτη εμφάνιση των βετεράνων σκεπτόμενων hard rockers B.O.C στη χώρα μας συνοδεύτηκε, από άσχημο καιρό, αλλά ζεστές καρδιές. Έχοντας την τύχη να τους έχω δει το 1987 αλλά και το 1995, όταν στο Ρόδον παίζαμε μπάλα, χάρηκα με την επιστροφή στις μέρες δόξας των τελευταίων εμφανίσεών τους, από πλευράς προσέλευσης κοινού. Σε αντίθεση με την δισκογραφική τους παραγωγή, που μάλλον έχει τελειώσει, οι περιοδείες αποτελούν την κινητήρια δύναμη, για ένα σχήμα που η επιρροή του στο μοντέρνο σκληρό ήχο μπορεί να συγκριθεί μόνο με όσους επηρέασε και περιόδευσε μαζί, δηλαδή σχημάτων, από τους METALLICA έως τους DARKTHRONE.
Οι πολυλογίες δεν ωφέλησαν κανέναν, η ώρα είναι δέκα, το «μαγαζί» γιατί για συναυλιακός κόσμος, με τόση κάπνα, δεν μου πάει, έχει γεμίσει. Πράγμα ευχάριστο για μεσοβδόμαδα, με κόσμο κυρίως από τα πρώτα -άντα και πάνω και εμείς στο βάθος περιμένουνε, ενώ σχολιάζουμε το σημείο καμπής του rock ήχου, όταν οι BON JOVI κατέβασαν τη Madonna από τα chart. Η κακή ιδέα του να βάζεις support σε συναυλία, που πραγματοποιείται καθημερινή, χειροτέρευσε όταν βγήκαν στις 10 και δεν τους περίμενε, πλέον, σχεδόν κανείς. Ένα ντουέτο, βασισμένο στον μοντέρνο (γκου,γκουχ,) μπλουζ ήχο, όπως τον όρισαν οι WHITE STRIPES και BLACK KEYS, οι THE BIG NOSE ATTACK.
Έπαιξαν για σχεδόν 45 λεπτά ένα σετ, που αν και περίμενα τους θρύλους, μου κίνησε το ενδιαφέρον. Το κοινό τους χειροκρότησε και η απόδοσή τους ήταν πολύ καλή, σε ένα μινιμαλιστικό ηχητικό project, που βασίζεται στον συγχρονισμό, τη σωστή χρήση των εφέ για να γεμίσει ο ήχος και τις συνθέσεις. Το ηλεκτρικό μπλουζ του Σικάγο και του Δέλτα, μέσα από αρκετή παραμόρφωση, καλοδουλεμένα τραγούδια και συμπαθητικές εκτελέσεις, κράτησε τον κόσμο ήρεμο. Γιατί αν και καλοί, απευθύνονταν σε ένα άλλο κοινό, πιο χίπστερ, που δεν μεγάλωσε με την παραμόρφωση και το δερμάτινο τζάκετ, αλλά με τον Red και τον Rock FM, να επιβάλλουν μαζί με το MTV τα ακούσματα. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι έχουν μέλλον, δυνατό παρόν και το μόνο που θα χρειαστεί είναι οι συνθέσεις που θα τους διαφοροποιήσουν. Αλλά όχι τόσο αργά τα support άλλη φορά κύριοι διοργανωτές, κάποιοι δουλεύουν, το άλλο πρωί..
Η ώρα είναι έντεκα και το σχήμα που το σύμβολο του αποτελεί φόρο τιμής στο πιο βαρύ στοιχείο από τον κόσμο των μετάλλων αλλά και τον πιο σκοτεινό πλανήτη, εμφανίζεται επί σκηνής. Όλα αυτά σε ατμόσφαιρα, προεκλογικής περιόδου, με τον κόσμο, να τους αποθεώνει, όπως έπρεπε να γίνεται στις χρυσές μέρες τους και όλα ξεκινάνε. Είμαι μεγάλος οπαδός αλλά και φίλος του σχήματος και γι’ αυτό θα ακουστώ σκληρός στην περιγραφή της συναυλίας. Ο Μάκης Μαυρογιάννης, ο #1, οπαδός τους στην Ελλάδα, ας πιστοποιήσει τα λεγόμενά μου, σχετικά με την αγάπη μου για το σχήμα και τις καλές προθέσεις μου. Με ήχο αναιμικό στα φωνητικά και το βάρος στα δύο τρίτα της συναυλίας να έχει πέσει στον Roeser, ενώ και οι κλασικές αρμονίες, στα δεύτερα φωνητικά, να απέχουν από τις καλές 
ημέρες, σε κάποια σημεία ήχησαν διεκπεραιωτικοί. Το πρόβλημα, αποτέλεσε για εμένα ο φανερά καταβεβλημένος Eric Bloom, που την περισσότερη ώρα την πέρασε καθισμένος στα πλήκτρα, αφήνοντας χώρο στον Riche Castellano, να παίξει κιθάρα, να κάνει σόλο, (ευγενική παραχώρηση του Donald Roeser) αλλά και να τραγουδήσει στο “Hot rails to Hell”. ‘Ένιωσε σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, αν και ήταν υπερβολικός μπροστά στον γίγαντα της απλότητας, Roeser. Από την άλλη το setlist, απετέλεσε μια όμορφη έκπληξη, ισορροπημένο ανάμεσα στην πρώιμη , δύσκολη περίοδο του σχήματος, τα πιο «γνωστά» εμπορικά τραγούδια τους αλλά και από άλμπουμ μέτριας απήχησης όπως το “Club Ninja”, αλλά και μερικές ευχάριστες εκπλήξεις. Απλά αν κάποιος ήταν στην εμφάνιση τους στο Θέατρο Βράχων και θυμάται το “Last days of May” και το πόσο αδύναμο ακούστηκε την Πέμπτη, βλέπει ότι το σχήμα είναι σε κούραση. Ανθρώπινο. Μεγαλώνουν, ίσως ήταν η αρχή των εμφανίσεων, ίσως το jet lag, αλλά πάνω από όλα οι ήρωες μου μεγάλωσαν και δυστυχώς, οι απαιτήσεις δεν μειώθηκαν, γιατί αυτοί μας/με έμαθαν για το καλύτερο. 
Παίχτηκαν τα “This ain’t the summer of love”, “Golden age of leather”, “Burning for you”, “Dancing in the ruins”, “OD”, “Shooting sharks”, “The vigil”, “ME 262”, “Last days of May”, “Godzilla”, “Don’t fear the reaper”, encore “Red and black”, “Hot rails to hell”, “Astronomy”, “Cities on flame”. Για δύο ώρες, μας μετέφεραν αλλού, ειδικά στο “Astronomy”, που είχαν το θάρρος και την αντοχή να το περιλάβουν στο encore, το Gagarin, μεταφέρθηκε αλλού, ακόμη και αν το σχήμα, δεν είχε την ηχητική συνοχή που μας είχε συνηθίσει. Οι ίδιοι δήλωσαν, ότι δεν το παίζουν πλέον πολύ συχνά, αλλά επειδή γνωρίζουν ότι στη χώρα μας, αποτελεί επιτυχία, θα το παίξουν για εμάς. Σε αντίθεση με άλλα μικρότερα και νεότερα σχήματα που δυσανασχετούν να παίξουν αγαπημένα τραγούδια, αν τους ζητηθούν, γιατί δεν τα έχουν προβάρει , όταν έχουν κυκλοφορήσει, πχ όλα και όλα 3 ή 4 άλμπουμ. Πολύτιμη προσθήκη, ο νέος μπασίστας, ο KasimSulton (ex RUDGERNS UTOPIA, Joan Jett Blackhears, Meatloaf) που στην παρουσίασή του, στην διάρκεια του “Godzilla”, παίχτηκαν αποσπάσματα από την παρατεταμένη και επιτυχημένη πορεία του στη μουσική. Δεν ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους, όχι για τις εν Ελλάδι τουλάχιστον. Ήταν όμως σχεδόν δύο ώρες, με πολλά όμορφα τραγούδια και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε, γιατί ο χρόνος φέρνει φθορά και δυστυχώς δεν είμαστε πια στο golden age of leather. Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς τα “Burning for you”, “Last days of May”, “Astronomy” και βέβαια το εναρκτήριο, ανυπέρβλητο αντιχίπικο, αντι70’s “This ain’t the summer of love”, μεγάλες παραλείψεις, αλλά θα αντέξουμε χωρίς τα κλασικά “I love the night”, “Joan Crawford”, κρυφή ελπίδα, μια επετειακή περιοδεία για το “E.T.I. Live” και αφήστε τους άλλους να τραγουδάνε Maiden England… Την άλλη μέρα ξύπνησα με πυρετό, αλλά είναι μια άλλη ιστορία…
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος (rockoverdose.gr)
