“The mob is back”
Προσωπικά, θεωρώ τον Russell Allen, μία από τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει στο metal τα τελευταία 15 χρόνια και πάντα κάθε συνέντευξη μαζί του, είναι μία εξαιρετική εμπειρία. Αυτή τη φορά, είχε πολύ πλάκα κιόλας, αφού τα παιδιά μας αποδείχθηκε ότι ήθελαν πολύ να παίξουν με τους πατεράδες τους και μας διέκοπταν συνεχώς την άνω των 50 λεπτών συνομιλία μας. Παρόλα αυτά όμως, ο Allen, χωρίς καμία «παρότρυνση» από εμένα, δεν έχασε την ευκαιρία να «τα χώσει» γερά στον Mike Portnoy, να μιλήσει για τον AJ Pero, τους SYMPHONY X, το project ALLEN/LANDE, τους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, αλλά και τη σόλο καριέρα του όπου αποκάλυψε και τα σχέδιά του. Η χορταστική κουβέντα μας, ακολουθεί και σας προκαλώ να διαβάσετε κάθε σειρά…
Καλησπέρα Σάκη.
Καλησπέρα Russell. Όλα καλά;
Το παιδί σου είναι αυτό που ακούγεται να φωνάζει;
Ναι, προσπαθεί να έρθει να παίξει μαζί μου τώρα που έχουμε συνέντευξη.
Εμένα ο γιος μου είναι στην τηλεόραση και βλέπει “Star wars”, ευτυχώς!!! (μετά από σχετική κουβέντα για τα παιδιά μας προχωράμε στο παρασύνθημα)
Το “Men of honor” είναι πολύ δυνατός τίτλος. Γιατί τον διαλέξατε και τι θέλατε να δείξετε;
Θέλαμε να δείξουμε ότι βλέπουμε τους ADRENALINE MOB πολύ σοβαρά και δεν είναι ένα απλό project για εμάς, παρά τις αλλαγές μελών που μας έχουν δυσκολέψει. Μερικές φορές, για να δώσω μία διαφορετική προοπτική σ’ αυτό το πράγμα, χρειάζεται να υπενθυμίζω στον κόσμο ότι δεν ήμουν ο πρώτος τραγουδιστής των SYMPHONY X, αφού υπήρχε άλλος πριν από μένα, ούτε ο Mike LePond είναι ο αυθεντικός μπασίστας, ενώ στο “Twilight in Olympus” είχαμε και διαφορετικό ντράμερ. Το “Men of honor”, είναι η συνέχεια του “Omerta”, αφού δείχνει για μία ακόμα φορά το πόσο «δοσμένοι» είμαστε στο συγκρότημα εγώ, ο Mike Orlando κι ο John και είναι ο τρόπος με τον οποίον οι μαφιόζοι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους. Θέλαμε να δείξουμε ότι δεν κάναμε μία αρπαχτή, αλλά γουστάρουμε πολύ αυτό που κάνουμε και ήρθαμε για να μείνουμε.
Το άλμπουμ διασκευών σας, “Coverta”, το κυκλοφορήσατε από την Elm City Music. Για ποιον λόγο ξαναγυρίσατε στη Century Media;
(εκεί που όλα είχαν ηρεμήσει με τα παιδιά, ακούγεται μία φωνή από τον Allen, να φωνάζει στο γιο του, να μην χτυπήσει τη λάμπα που πήγαινε να πετάξει στο πάτωμα!!!) Ουφ, το σώσαμε… Λοιπόν, η Elm City Music ήταν η εταιρία μας στην Αμερική, οπότε ουσιαστικά δεν αλλάξαμε κάτι… Πλέον φύγαμε από την Elm City και πήγαμε σε παγκόσμια κλίμακα στη Century Media, επειδή είναι πιο μεγάλη και νομίζουμε ότι μπορεί να μας βοηθήσει περισσότερο. Αλλιώς, θα ήταν δύσκολο να μιλάμε αυτή τη στιγμή… Έχουμε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη ότι θα προωθήσουν το συγκρότημα και θα κάνουν ότι πιο σωστό.
Στο ντεμπούτο σας, παρότι ο Mike Orlando δούλευε πάνω στα κομμάτια για αρκετά περισσότερο χρόνο, είχατε μία διασκευή στο “Come undone” των DURAN DURAN καθώς και guest τραγουδίστρια σ’ αυτό το κομμάτι. Για το “Men of honor”, παρότι είναι προφανές ότι δεν σας πήρε τόσο πολύ να γράψετε τη μουσική, δεν είχατε ούτε διασκευές, ούτε guest καλλιτέχνες. Για ποιον λόγο δουλέψατε έτσι;
Νιώσαμε ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε κι άλλη διασκευή μετά από ένα άλμπουμ διασκευών, αλλά και να δείξουμε στον κόσμο ότι είμαστε η βασική συνθετική ομάδα. Ο Mike Orlando, ήρθε με μερικές πολύ δυνατές ιδέες, πάνω στις οποίες δουλέψαμε και να σου πω την αλήθεια, ήθελα στο δεύτερο άλμπουμ μας, να είμαστε πιο συγκεντρωμένοι πάνω στα τραγούδια μας, χωρίς τεράστια σόλο, τα οποία live να βγαίνουν πάρα πολύ δυνατά και να έχουμε τη δυνατότητα να «χτίσουμε» πάνω σ’ αυτά. Δεν θέλαμε να υπάρχει τίποτε άλλο που να αποσπά τη δική μας προσοχή αλλά και την προσοχή του κόσμου.
Ουσιαστικά δηλαδή, αυτό θέλατε να αλλάξετε σε σχέση με το ντεμπούτο…
Ναι. Θέλαμε στιβαρό, groovy rhythm section και να φτάσουμε σε σημείο να είμαστε μία τετράδα όπως οι VAN HALEN. Ο Orlando, έκανε καταπληκτική δουλειά στις μπασογραμμές, αφού ακούγονται εντελώς old school και κυριαρχούν στα τραγούδια. Θέλαμε έναν ντράμερ που να έχει πολύ συναίσθημα και groove και ο AJ Pero μπήκε στο γκρουπ και μας τρέλανε όλους και το πρώτο πράγμα που του είπα ήταν: «γι’ αυτό λοιπόν είσαι στους TWISTED SISTER»!!! Είναι πραγματικά καταπληκτικός. Πρώτα είχαμε γράψει τη μουσική και μετά τον πήραμε, αφού είδαμε τι ανάγκες είχαν τα καινούργια μας τραγούδια.
Ο AJ Pero, πραγματικά ακούγεται καλός στο δίσκο. Αν κάποιος δεν είχε ακούσει το “Men of honor” προηγουμένως, θα μπορούσε άνετα να πει ότι δεν βγάζει και ιδιαίτερο νόημα να αλλάζεις τον Mike Portnoy με τον AJ Pero… Να αντικαθιστάς δηλαδή έναν θρύλο των ντραμς, μ’ έναν hard rock ντράμερ, ο οποίος υπήρξε αρκετά ανενεργός τα τελευταία χρόνια. Τι είχατε στο μυαλό σας όταν κάνατε αυτήν την κίνηση;
Αφού γράψαμε τα τραγούδια, αποφασίσαμε ότι χρειαζόμασταν έναν ντράμερ με “swing”, αλλά και που να μπορεί να παίξει δίκαση. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, η απόφαση να τον πάρουμε, δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολη. Και θέλαμε να μην μάθει ο κόσμος ποιος ήταν ο ντράμερ προτού ακούσει τα τραγούδια μας. Ήταν πολύ σημαντικό να γίνει αυτό, γιατί ο κόσμος θα έκρινε τα τραγούδια προτού τα ακούσει και δεν θέλαμε να είναι αυτό το θέμα μας. Οι ADRENALINE MOB, είναι μία heavy metal/rock n’ roll μπάντα, βασισμένη στα τραγούδια. Το επίκεντρό μας, δεν είναι το drumming, όσο καλό κι αν είναι. Δεν έπρεπε να κριθούμε με βάση τον αντικαταστάτη του Mike Portnoy.
Πολύ έξυπνη αυτή η κίνηση από άποψη marketing…
Ευχαριστώ πολύ. Παίρνω την πλήρη ευθύνη αυτής της απόφασης, αφού επέμενα με σθένος γι’ αυτό, σε αντίθεση με τον Mike Orlando, που ήθελε πάρα πολύ να μάθει ο κόσμος τον νέο μας ντράμερ αμέσως μόλις συμφωνήσαμε.
Το μόνο που ελπίζω, είναι ο AJ να είναι καλός και στις ζωντανές του εμφανίσεις, γιατί τις δύο τελευταίες φορές που τον είδα, ήταν μάλλον απογοητευτικός…
Μάλιστα. Δεν έχω κρυστάλλινη μπάλα, αλλά πιστεύω ότι θα είναι πολύ καλός, γιατί η μουσική μας πηγαίνει ακριβώς στο στυλ του και προφανώς θα έχουμε προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά μαζί του, προτού βγούμε για συναυλίες. Είμαι βέβαιος ότι όλα θα πάνε πολύ καλά, όπως πήγαν και στο στούντιο.
Ο Mike Portnoy έφυγε από το γκρουπ με φιλικό τρόπο. Το περιμένατε εξ αρχής ή ήταν έκπληξη;
Ήξερα ότι θα φύγει… Ακόμα και πριν τους ADRENALINE MOB, μιλούσαμε γιατί ήθελε να κάνει ένα blues/rock σχήμα, το οποίο και τελικά συνέβη με τους WINERY DOGS. Μιλούσε πολύ γι’ αυτό και για αρκετό καιρό. Οπότε μόλις το έκανε, μας ζήτησε να σταματήσουμε τις δραστηριότητές μας για όσον καιρό χρειαζόταν. Αν κρίνω από την επιτυχία που έχει, μάλιστα, ακόμα θα ήμασταν σε «χειμερία» νάρκη… Οπότε του είπα ότι εγώ δεν μπορώ να περιμένω χωρίς να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να περιμένω τον Mike και τους SYMPHONY X συνέχεια. Έχω οικογένεια όπως κι εσύ αδερφέ μου κι εννοείται ότι πρέπει να την συντηρήσω. Δεν μπορώ να μένω στάσιμος, μία να παχαίνω, μία να αδυνατίζω για να βγω περιοδεία, μία να πεθαίνω, μία να ανασταίνομαι… Δεν μπορώ να ζω μέσα σε μία τρύπα, να προσπαθώ να βγω, να βλέπω το φως για λίγο και μετά να ξαναμπαίνω μέσα. Δεν είμαι παιδί πια και δεν έχω αυτήν την πολυτέλεια να περιμένω ανθρώπους. Μακάρι να την είχα, βέβαια!!! Τα προηγούμενα χρόνια δούλευα στη βιομηχανία των video games, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει, φυσικά. Τα κίνητρά μου έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Πρώτα απ’ όλα, τρελαίνομαι για το rock n’ roll και μπορείς να το ακούσεις σ’ αυτούς τους δίσκους, ακόμα και στους στίχους που είναι πολύ προσωπικοί κάποιες στιγμές. Όταν ο Mike Portnoy λοιπόν μας είπε ότι θα έφευγε, του ευχηθήκαμε καλή τύχη. Αργότερα όμως, έλεγε στον Τύπο ότι δεν ήταν ευχαριστημένος με το ότι το γκρουπ δεν είχε γίνει όσο μεγάλο φανταζόταν. Σε μένα, δεν τα έλεγε αυτά όμως. Πίστεψέ με αδερφέ μου, γνωρίζαμε πολύ καλά ότι δεν ήταν χαρούμενος. Μας το είχε πει, ουσιαστικά 1-2 φορές, αλλά δεν το βλέπαμε να είναι κάτι που το έλεγε σοβαρά. Όπως και να έχει όμως, εμείς το βλέπουμε ότι έσπασε τον όρκο του.
Πάντα ο Mike ήθελε να κάνει το δικό του και να μην ακολουθεί τις μπάντες άλλων…
Και πολύ καλά κάνει. Αλλά εγώ προσπαθώ να χτίσω σεβασμό σ’ ένα συγκρότημα εδώ κι όχι σεβασμό στον Russell Allen. Δεν είμαι εδώ για τα πρόσωπα, αλλά για το συγκρότημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να χτίσεις το όνομα μίας μπάντας, όταν έχεις ένα μέλος που είναι «όνομα» (σ.σ. “brand”) ο ίδιος. Στην αρχή τα έβλεπα όλα θαυμάσια, γιατί το ύφος του ήταν σπουδαίο, η ενέργειά του ήταν σπουδαία, είχε πολλές καλές ιδέες, κίνητρο και θετική ενέργεια, αλλά στο τέλος αποφάσισε να δουλέψει για τον εαυτό του. Στο τέλος της ημέρας, εμείς είμαστε εδώ όμως και το “Men of honor”, μιλά για την κατάστασή μας, συμπεριλαμβάνοντας κι αυτόν με κάποιον τρόπο. Εμείς κρατήσαμε τον όρκο μας και είμαστε εδώ. Βγάλαμε τα καβ**ά μας στον άνεμο και είμαστε εδώ. Αποφάσισε ότι οι ADRENALINE MOB δεν ήταν κάτι που θα τον έκανε να φτάσει εκεί που ήθελε, δεν ήθελε να μπει στη διαδικασία να χτίσει μία μπάντα στα clubs κι έφυγε. Το σέβομαι όμως…
Ίσως να ήθελε να το κάνει αυτό με μία πιο «δική» του μπάντα, γιατί και τους WINERY DOGS, τους «χτίζει» στα clubs.
Ναι, αλλά απ’ ότι καταλαβαίνω, ούτε οι WINERY DOGS είναι δικό του γκρουπ. Θεωρούμε ότι είναι δική του μπάντα γιατί είναι μεγάλο όνομα, αλλά μήπως ο Billy Sheehan είναι μικρότερο; Ακόμα και ο Richie Kotzen, έχει πολύ μεγάλο ρεύμα εδώ, στην Αμερική. Εκτός των άλλων, μου φαίνεται ότι το περισσότερο υλικό είναι γραμμένο από τον Kotzen, αφού μου ακούγεται σαν σόλο δίσκος του. Αλλά να το πω για μία ακόμη φορά. Αν αυτό ήθελε, έχει την επιτυχία του και είμαι χαρούμενος γι’ αυτόν (σ.σ. αφού πρώτα του τα έχωνε πάνω από 5’!!!) και του εύχομαι τα καλύτερα. Κρίμα που έφυγε, αλλά νομίζω ότι έχουμε γράψει έναν πολύ καλό δίσκο με τον Mike Orlando. Άλλωστε και τον πρώτο δίσκο, μόνοι μας τον είχαμε γράψει (σ.σ. να μην ξεχνιόμαστε με τις μπηχτές).
Πέρυσι, εσείς και οι ANTHRAX βγάλατε άλμπουμ διασκευών. Οι ANTHRAX κέρδισαν με το άλμπουμ τους αυτό, υποψηφιότητα για Grammy!!! Πιστεύετε ότι έχετε κάποια πιθανότητα για κάτι παρόμοιο στο μέλλον;
Μπα, δεν το νομίζω, γιατί δεν είμαστε τόσο μεγάλοι όσο οι ANTHRAX, οι οποίοι απευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο κι έχουν πλούσια κληρονομιά. Τη στιγμή που μιλάμε όμως, μία από τις διασκευές μας, θα εμφανιστεί με τον σωστό τρόπο και ποιος ξέρει; (σ.σ. προφανώς μιλούσε για το tribute στον Dio, όπου λίγες μέρες αργότερα, ανακοινώθηκε ότι θα συμμετέχουν με το “The mob rules”). Είμαι όμως πολύ περήφανος για το άλμπουμ διασκευών μας, από την απόδοσή μας μέχρι την παραγωγή. Πάντως σε διαβεβαιώνω ότι σε λίγους μήνες θα έχουμε κάτι, που μπορεί να μην είναι βραβείο Grammy, αλλά θα μας προσφέρει μεγάλη αναγνώριση, απλά δεν μπορώ να το αποκαλύψω τώρα. Είμαστε όλοι μας πολύ περήφανοι γι’ αυτό.
Μιλάμε για διασκευή μέσα από το “Coverta”;
Ναι. (σ.σ. οπότε μιλάμε για το “Mob rules”)
Το άλμπουμ δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, αλλά υπάρχουν παραπάνω από 4 τραγούδι που έχουν διαρρεύσει επίσημα από το συγκρότημα και την εταιρία. Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτή τη στρατηγική;
Αυτή είναι η απόφαση της εταιρίας. Εγώ δεν είμαι στον τομέα να πουλάς μουσική, αλλά να τη δημιουργείς. Δεν πουλάω δίσκους, εγώ κάνω παραγωγές, συνθέτω και ηχογραφώ. Αν αυτοί πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα φτάσει η μουσική μας σε περισσότερο κόσμο ώστε να την αγοράσει, αυτή ακριβώς είναι η δουλειά τους. Δεν το κατανοώ προσωπικά, αλλά το υποστηρίζω πλήρως και ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής. Περιμένουμε. Να πω επίσης ότι το artwork είναι το πνευματικό μου παιδί και ο Mark Sasso έκανε καταπληκτική δουλειά απεικονίζοντας αυτά που είχα στο μυαλό μου, παρόλο που τον έπρηξα κυριολεκτικά!
Οι μουσικοί που είστε στο γκρουπ, προέρχονται από πολύ διαφορετικό μουσικό background. Εσύ και ο AJ, είστε πιο 70’s-80’s στα ακούσματά σας, εκεί που ο Mike κι ο John είναι πιο 00’s τύποι. Πως καταλήξατε στο συγκεκριμένο μουσικό αποτέλεσμα;
Τον Mike Orlando μου τον σύστησε ένας κοινός μας φίλος, αμέσως αφότου είχα κυκλοφορήσει τον προσωπικό μου δίσκο, το 2005 και μέχρι τότε δεν είχε κυκλοφορήσει κάτι που να ήξερα. Πήγα και τον είδα σ’ ένα μικρό μπαρ, όπου έπαιζε σε μία μπάντα διασκευών του Ozzy και ο τύπος ήταν πολύ σπουδαίος για να παίζει εκεί μέσα… Ήταν πραγματικά καταπληκτικός. Ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική για έναν σόλο δίσκο τον οποίο δεν τελείωσα ποτέ όμως και γίναμε καλοί φίλοι. Κάποια στιγμή αργότερα μου είπε ότι είχε ένα project που το έλεγε ADRENALINE FILLED JUNKIES, παίζουν μοντέρνο rock και πίστευε ότι η φωνή μου ταίριαζε απόλυτα εκεί πέρα. Μου έδωσε τα demo, τραγούδησα το “Indifferent” και το “Angel sky”, που δεν χρειάζονταν πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια από εμένα ώστε να είναι πολύ κοντά στο τέλειο αποτέλεσμα, ώστε να στείλουμε τα τραγούδια αυτά στη Roadrunner, η οποία πριν αρχίσει να κλείνει τα διάφορα γραφεία της και να διώχνει κόσμο, ενδιαφερόταν να μας υπογράψει. Χρειαζόμασταν κι άλλο ένα κομμάτι και γράψαμε μαζί το “All on a line”, το οποίο ήταν και το πρώτο τραγούδι που γράψαμε μαζί για τους ADRENALINE MOB. Εγώ έχω μία old school προσέγγιση στα πράγματα και ο Mike είναι ένας εξαιρετικός μηχανικός ήχου, που μου έδωσε όλα όσα χρειαζόμουν να ακούσω. Εκείνος κρατά τη μπάντα φρέσκια κι εγώ της δίνω αυτήν την «old school τιμιότητα», θα μπορούσα να πω. Με αυτόν τον τρόπο, συμπληρώνει ο ένας τον άλλον.
Όταν κυκλοφόρησε το “Omerta”, το πρώτο πράγμα που παρατήρησα, ήταν ότι σχεδόν όλα τα τραγούδια ξεκινούσαν μ’ ένα slide στην κιθάρα, όπως έκαναν οι WHITESNAKE στο «1987». Το είχε παρατηρήσει κανείς σας αυτό; Δώσατε κάποια προσοχή ώστε να μην το κάνετε σ’ αυτόν το δίσκο;
Ναι, ο Mike έχει αυτό το χαρακτηριστικό slide στην κιθάρα, όπως και ο John Sykes, ο οποίος είναι φίλος μου κι ένα πραγματικό είδωλο στην κιθάρα, πολύ cool τύπος. Κάποια στιγμή το είπα, ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια πράγματα σ’ αυτόν το δίσκο και στα τραγούδια. Ήταν, λοιπόν, συνειδητή απόφαση να μην κάνουμε πάλι πολλά πράγματα.
Μπορείς να μου πεις ποιο είναι το τωρινό status των SYMPHONY X; Είμαστε συνηθισμένοι να έχουν μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στους δίσκους τους, αλλά ποια είναι τα πλάνα σας για το άμεσο μέλλον;
Έχουμε μιλήσει με τον Michael Romeo γι’ αυτό, υποτίθεται ότι θα ξεκινήσουμε να γράφουμε τραγούδια και με διαβεβαίωσε ότι έχει πάρα πολλές ιδέες και ότι μέχρι την άνοιξη θα τις έχει έτοιμες ώστε να μπορέσουμε να δουλέψουμε μ’ αυτές. Ο Michael, είναι κι αυτός ένας από τους εκπληκτικούς μουσικούς, που μπορεί να του πεις ότι «βλέπεις πόλεμο» ή οτιδήποτε άλλο κι επιτόπου να σου βγάλει μουσική βασισμένη σ’ ένα δικό σου όραμα. Παραδοσιακά, μιλάμε για την κατεύθυνση του δίσκου, τα θέματα, χρειάζεται ακόμα πηγή έμπνευσης και του έδωσα όσα περισσότερα μπορούσα πάνω σ’ αυτό ώστε να τα αποτυπώσει σε μουσική. Μέχρι το “Paradise lost”, άκουγα απίστευτα πολλές ώρες υλικού, μέχρι να βρούμε που μπορούσα να τραγουδήσω καλύτερα, αλλά αυτό ήταν πολύ χρονοβόρο και κουραστικό, ώσπου καταλήξαμε στη φόρμουλα να μου δίνει έτοιμη τη μουσική που θέλει να τραγουδήσω, για να μη χάνουμε τόσο χρόνο. Αυτή τη στιγμή όμως, δεν βρισκόμαστε καν σ’ αυτό το σημείο, αφού δεν έχω ακούσει καθόλου καινούργια μουσική.
Αλήθεια, τώρα που μιλάμε για τους SYMPHONY X, πως είναι η υγεία του Jason Rullo, του ντράμερ σας; (σ.σ. έπασχε από καρδιακή ανεπάρκεια και είχε αντικατασταθεί για κάποια show από τον John Macaluso)
Είναι μια χαρά. Έπαιξε μαζί μας πριν λίγες μέρες στο 70.000 tons of metal, ήταν μαζί με τη γυναίκα του και περάσαμε υπέροχα. Έπαιξε πολύ καλά, αισθανόταν μια χαρά και είχε το απόλυτο support από εμάς και τη γυναίκα του. Ανακουφιστήκαμε και είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που είναι και πάλι μαζί μας. Είναι στο χέρι του αν θέλει να περιοδεύσει εκτενώς, αλλά αυτή τη στιγμή κάνουμε μόνο one-off συναυλίες σε επιλεγμένους προορισμούς, ώστε να μην το φορτώνουμε με άγχος. Το μόνο πράγμα που συζητάμε για το μέλλον, είναι ίσως 1-2 φεστιβάλ το καλοκαίρι, αλλά τίποτα παραπάνω, γιατί θέλουμε να κάνουμε το δίσκο μας. Ξέρω ότι μια μέρα, θα χτυπήσουν οι σειρήνες του πανικού, γιατί ο Romeo θα μου πει ξαφνικά «ορίστε η μουσική για το νέο άλμπουμ» και θα πιάσουμε φωτιά!!! Άσε που θα μας πει ότι έχουμε deadline σε δύο μήνες! (γέλια)
Μάλλον χρειάζεστε κάποιον τύπο από τη Nuclear Blast να σας τηλεφωνεί και να σας δίνει deadline, γιατί αλλιώς δίσκο δεν πρόκειται να δούμε πριν το 2020…
(γέλια) Ξέρεις ποια είναι η φάση; Ότι δεν μπορείς να βάλεις deadline σ’ αυτό το συγκρότημα. Κάθε φορά που βάλαμε, ποτέ δεν το τηρήσαμε. Οπότε τα παρατήσαμε, δεν έχει νόημα! Να φανταστείς ότι είχα τελειώσει τα φωνητικά στο “Iconoclast” ένα χρόνο πριν βγει ο δίσκος. Ένα χρόνο, φίλε μου!!! Το καλοκαίρι πριν βγει ο δίσκος. Όταν κάνεις τα φωνητικά, γίνεται η μίξη και δύο μήνες αργότερα κυκλοφορεί ο δίσκος. Αλλά δεν ήταν χαρούμενος με το δίσκο ο Michael, έκατσε και ηχογράφησε εκ νέου όλες τις κιθάρες και μετά γράψαμε πάλι και τα πλήκτρα, χάσαμε το deadline του Σεπτεμβρίου, του Ιανουαρίου μετά και αν θυμάμαι καλά, το “Iconoclast” κυκλοφόρησε τον Απρίλιο ή Μάιο. Είχαμε κλείσει και περιοδείες για τον χειμώνα κι έπρεπε να παίξουμε κάποιες συναυλίες… Χαμός. Τώρα δεν κλείνουμε τίποτα αν δεν τελειώσει ο δίσκος!
Όταν ήρθατε στην Ελλάδα με τους SYMPHONY X, παίξατε το “The odyssey” αποκλειστικά για εμάς. Πως βλέπεις το γεγονός ότι πολύς κόσμος, προτού πάει σε μία συναυλία, βλέπει το setlist στο internet ώστε να αποφασίσει αν θα πάει ή όχι και πιθανώς χάνει κάποιες εκπλήξεις;
(αφού ο γιος του, του έδωσε report για ένα παιχνίδι που έπαιζε και ο δικός μου ήρθε και μου έφερνε παιχνίδια να παίξουμε, γιατί βαρέθηκε να με βλέπει να μιλάω στο skype πάνω από 50’) Με τους ADRENALINE MOB, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, γιατί αλλάζουμε το setlist μας κάθε βράδυ. Ήδη έχουμε δύο δίσκους δικούς μας κι έναν με διασκευές και δεν φοβόμαστε να παίζουμε κι άλλες, διαφορετικές διασκευές και να εκπλήσσουμε τον κόσμο. Οπότε, αν δεν έρθεις, μπορεί να χάσεις κάτι πολύ ενδιαφέρον. Με τους SYMPHONY X, δεν γίνεται αυτό όμως. Το συγκρότημα μπορεί να μάθει αποκλειστικά ένα setlist, άντε με 1-2 προσθήκες. Η μουσική μας είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ περίπλοκη και πάρα πολύ απαιτητική, οπότε δεν έχουμε αυτή την «ευλιγισία». Από την άλλη και το περιβάλλον όπου παίζουμε, δεν ευνοεί κάτι τέτοιο, γιατί απαιτεί τελειότητα και δεν έχουμε χώρο για αυτοσχεδιασμούς. Όχι μέσα στο κομμάτι, γιατί αυτό το κάνουμε συχνά τώρα τελευταία με κάποια τζαμαρίσματα, αλλά γενικότερα είμαστε λίγο «άκαμπτοι» να το πω. Οπότε, αν μπει κανείς στο internet σε συναυλία των SYMPHONY X, μπορεί να δει τα κομμάτια που παίζουμε… Αλλά, Σάκη, μ’ έχεις δει τόσες φορές, κάθε βραδιά είναι διαφορετική από πλευράς μου, για παράδειγμα, αλλάζω στίχους, κάνω διάφορα πράγματα διαφορετικά, μέχρι και που στην Ελλάδα είπαμε ολόκληρο το “Odyssey”. Είναι άτυχη επιλογή για μένα, να μπαίνει κάποιος σ’ αυτή τη διαδικασία, γιατί χάνει πράγματα… Μιλήσαμε με τον Romeo για την επόμενη περιοδεία μας και συμφωνήσαμε ότι πρέπει να παίξουμε τραγούδια που δεν έχουμε ξαναπαίξει live ποτέ και σε περίπτωση που δεν ακούγονται καλά σε live περιστάσεις, να φτιάξουμε ειδικές εκδόσεις τους που να φροντίσουμε να είναι καλές για τις συναυλίες μας. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να κάναμε κάποια medley και να αλλάζαμε κάποια πράγματα σε σχέση με τις ζωντανές μας εμφανίσεις.
Πότε θα κυκλοφορήσει ο επόμενος δίσκος ALLEN/LANDE με τον Timo Tolkki στην κιθάρα;
Να σου πω την αλήθεια, περιμένουν εμένα να τραγουδήσω το τελευταίο τραγούδι. Έμπλεξα με διάφορες υποχρεώσεις, αρρώστησα αλλά θα το κάνω σύντομα και λογικά ο δίσκος θα κυκλοφορήσει μέσα στο χρόνο. Πολύ ωραίος δίσκος και διαφορετικός από τους άλλους και νομίζω ότι χρειαζόμασταν μια φρέσκια ενέργεια…
Εντάξει, ο Timo Tolkki είναι διαφορετικός παίχτης από τον Magnus Carlsson.
Και διαφορετικός συνθέτης επίσης.
Πως έτυχε να τραγουδήσεις το “Highwayman” στο δίσκο των ICED EARTH, με τον Michael Poulsen και τους υπόλοιπους;
Είμαστε φίλοι με τους ICED EARTH, έχουμε περιοδεύσει μαζί κι εγώ με τον Stu είμαστε φίλοι αφού είχαμε περιοδεύσει και στο παρελθόν μαζί, με τους INTO ETERNITY. Είναι πολύ καλός τραγουδιστής και καλό παιδί και με τον Jon Schaffer μιλάμε συνεχώς. Είχε αυτή την ιδέα ο Jon, ο Michael Poulsen είναι φανατικός του Johnny Cash, εγώ του Willie Nelson κι έγινε.
Ποια ήταν η εμπειρία σου να τραγουδάς με την TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA;
Α, φανταστικά. Παίζαμε κάθε βράδυ σε τεράστιες σκηνές, σε πάρα πολύ κόσμο και είχαμε εκπληκτικούς μουσικούς, επαγγελματίες στο μέγιστο βαθμό, σε σημείο που να τους λες ότι δεν νιώθεις άνετα σε κάποιο κλειδί κι επί τόπου να το αλλάζουν, χωρίς δεύτερη σκέψη και μέσα σε δευτερόλεπτα. Επίσης ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία να δουλεύει κανείς με τον θρυλικό Paul O’Neill. Είναι τόσο γενναιόδωρος άνθρωπος και από οικονομική άποψη, αφού δίνει τεράστια ποσά σε φιλανθρωπίες κάθε χρόνο αλλά και γενναιόδωρος σε ότι αφορά τη σοφία και τη γνώση του και σου δίνει τα εργαλεία για να αποδώσεις όσο το δυνατόν καλύτερα σαν καλλιτέχνης. Επίσης σου εξηγεί με τρομερό τρόπο τον χαρακτήρα που θα αποδώσεις και σε βάζει μέσα στο ρόλο σε απόλυτο βαθμό, ώστε να νιώθεις σαν να είσαι μέσα στη rock opera. Μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναχρησιμοποιήσω όλα αυτά που ήξερα πριν μπω στους SYMPHONY X, όπου ήμουν στο μουσικό θέατρο, όταν ήμουν πολύ νεαρός. Ήταν και μεγάλη μου τιμή που δούλεψα με τον θρύλο του Broadway, τον Rob Evan. Και ξέρεις κάτι άλλο; Δούλεψα 15 χρόνια σαν stunt man, στο “Medieval times”, απ’ όπου και μου βγήκε το προσωνύμιο “sir”, αλλά αυτό το πράγμα που κάνει το crew των TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA κάθε βράδυ, που χτίζει ουσιαστικά ένα κάστρο, με τον τρόπο και την ακρίβεια που το κάνει, δεν το έχω ξαναδεί στη ζωή μου και ήταν πολλές οι φορές που τους χάζευα με δέος να στήνουν τη σκηνή πριν ξεκινήσει η συναυλία. Για εμένα ήταν ένα σπουδαίο σχολείο, αφού απορροφούσα όλα όσα έβλεπα, από το φωτισμό, την παραγωγή, τα πυροτεχνήματα, τον άνθρωπο που ασχολείται με τους καπνούς. Τόσα πολλά πράγματα συνέβαιναν…
Να περιμένουμε καινούργιο σόλο δίσκο από εσένα μετά το “Atomic soul”;
Δεν ξέρω αν θα κάνω κάτι τέτοιο κι αν θα ψάξω για εταιρίες και τέτοια πράγματα. Ίσως τον κάνω μόνος μου και απευθυνθώ σε ανθρώπους που με ακολουθούν, όπως εσύ και τους πω «έχω ένα δίσκο έτοιμο». Πάντως είμαι τυχερός, γιατί όλες οι εταιρίες που έχω συνεργαστεί, είχαν μεγάλο σεβασμό στη δουλειά μου και δεν μου είπαν ποτέ τι να κάνω. Αλλά δεν έχω τη διάθεση να μπω στη διαδικασία να βρω εταιρία για κάτι τέτοιο. Υπάρχει περίπτωση όμως, να κάνω έναν δικό μου δίσκο με διασκευές, αλλά σε τραγούδια που δεν θα περίμενες ποτέ να ακούσει από μένα, δηλαδή σε παλιά, 50’s τραγούδια. Δεν θέλω όμως να αποκαλύψω κάτι παραπάνω…
Αλήθεια, τι συνέβη με τα μέλη των FOZZY που έπαιξαν στον πρώτο σας δίσκο; Ποια είναι η γνώμη σου για το γκρουπ τους;
Παρότι δεν είχαν παίξει ουσιαστικά στον πρώτο δίσκο παρά μόνο στο EP, είναι όλοι φίλοι μου και τους αγαπώ πολύ, όπως και τον Chris Jericho, από τους FOZZY. Όταν ο Rich Ward και ο Paul Di Leo έπαιζαν μαζί μας στη σκηνή, δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους, αφού πηδούσαν πάνω από τους ενισχυτές κι έκαναν ένα σωρό ακροβατικά παίζοντας ταυτόχρονα… Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Φαντάζομαι με τους FOZZY, που ο Jericho είναι κι επαγγελματίας παλαιστής, θα κάνουν τους νίντζα!!!
(γέλια) Εκεί κιόλας, που ο Jericho είναι φοβερός entertainer, γίνεται χάος. Πάντως ο Jericho είναι πολύ φανατικός μεταλλάς με πάρα πολλές γνώσεις.
Όλοι το ίδιο λένε και αναρωτιέμαι αν φοβούνται μην τις φάνε!!!
(γέλια) Κάποια στιγμή πρέπει να ντυθώ κι εγώ σαν τον “Undertaker” και να του την πέσω στη σκηνή. Μακάρι κάποια στιγμή να περιοδεύσουμε μαζί και να τζαμάρουμε και να παίξουμε kung fu πάνω στη σκηνή!!! Να σου πω την αλήθεια όμως, προτιμώ τους LED ZEPPELIN στη σκηνή παρά τους RED HOT CHILI PEPPERS. Δηλαδή προτιμώ τους ADRENALINE MOB να είναι πιο πολύ για τη μουσική παρά για το show που κάνουν στα live τους. Όταν έχεις στη σκηνή τέτοιους ανθρώπους, δεν ακούς τη μουσική, αλλά περισσότερο βλέπεις αυτό που γίνεται.
Ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη. Ελπίζω να σε ξαναδώ σύντομα.
Κι εγώ ευχαριστώ κι ελπίζω να επιστρέψουμε σύντομα στη χώρα σας, γιατί είχαμε περάσει υπέροχα όσες μέρες ήμασταν εκεί…
Σάκης Φράγκος
www.adrenalinemob.com
Line-up:
Russell Allen – φωνητικά
Mike Orlando – κιθάρες
AJ Pero – ντραμς
John Moyer – μπάσο
Δισκογραφία:
“Omerta” (2012)
“Men of honor” (2014)
