Από την ντουμομάνα Αγγλία έρχονται οι THE WOUNDED KINGS και απλά και όμορφα αποτελούν μια από τις καλύτερες μπάντες στο παραδοσιακό doοm τα τελευταία χρόνια. Το “Consolamentum”, είναι ο τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος τους και παρόλο που δεν επιφυλάσσει ιδιαίτερες εκπλήξεις, ορίζει το ιδίωμα τόσο καλά, που δεν μπορείς παρά να τους βγάλεις το καπέλο.
Για όποιον δεν έχει επαφή με παλιότερο υλικό της μπάντας, από το εναρκτήριο “Gnosis” γίνεται γρήγορα κατανοητό ότι οι Βρετανοί κατέχουν άριστα τη γνώση του doom. Ο δίσκος βέβαια είναι από αυτούς που οι μη εξοικειωμένοι με το στυλ, μπορεί να βρουν βαρετούς ή απάλευτους στην χειρότερη. Κάτι οι μεγάλες διάρκειες, οι σερνόμενοι ρυθμοί, η έλλειψη mid-tempo groove (respect), το μυστηριακό, θεοσκότεινο feeling…Σίγουρα δεν είναι άκουσμα για όλους. Αυτό που έχουν όμως οι WOUNDED KINGS, που πολλές μπάντες στη θέση τους θα ζήλευαν, είναι μία απίστευτη φωνή να σκοτεινιάζει το σύμπαν όποτε τραγουδάει. Όχι μόνο δίνει το κάτι παραπάνω, αλλά δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αποτελεί ίσως την πιο στοιχειωτική γυναικεία φωνή στο είδος.
Όσον αφορά τις επιρροές, μην αφήσετε τον τίτλο του δεύτερου κομματιού (“Lost bride”) να σας παραπλανήσει. Eδώ έχουμε να κάνουμε με πιο κλασσικά και παραδοσιακά πράγματα. BLACK SABBATH, PENTAGRAM, SAINT VITUS, REVEREND BIZZARE, ELECTRIC WIZARD και λοιποί μεγάλοι που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο doom metal. Το γεγονός ότι οι επιρροές αυτές είναι αρκετά προφανείς στη μουσική των THE WOUNDED KINGS δε θα μας απασχολήσει καθόλου, όχι μόνο γιατί κάτι τέτοιο απλώς δεν έχει καμία σημασία στο συγκεκριμένο ύφος, αλλά και επειδή παίζουν τόσο μα τόσο πειστικά που απλώς θα σε βυθίσουν για 47 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος στην ατμόσφαιρά του, χωρίς να αφήνουν περιθώρια να σε απασχολήσει κάτι άσχετο.
Ένας τομέας που επιμένω αρκετά συχνά είναι η ροή και η όλη λειτουργικότητα του δίσκου, πόσο μάλλον σε ατμοσφαιρικές μουσικές όπως στην περίπτωσή μας. Στο “Consolamentum” τα ενδιάμεσα ιντερλούδια και τζαμαρίσματα είναι ό,τι πρέπει, προετοιμάζοντας το έδαφος για τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, ενώ τα διάφορα εφέ, πλήκτρα και ακουστικά σημεία δίνουν το απαραίτητο βάθος, όντας τοποθετημένα εκεί που πρέπει και όπως πρέπει. Τα δε lead και solo έχουν ένα ωραίο bluesy άγγιγμα, στοιχεία που δείχνουν ότι τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη, αλλά αντιθέτως, έχει γίνει σωστή και μερακλίδικη δουλειά, μελετημένη μέχρι λεπτομέρειας. Και φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε, όπως μας έχει συνηθίσει η μπάντα να έχει τουλάχιστον 1-2 έπη στα άλμπουμ της, έτσι κι εδώ ξεχωρίζουν τα μακροσκελή “Gnosis” και “Consolamentum”, σε έναν δίσκο πάντως χωρίς fillers.
Συμπερασματικά, το “Consolamentum” είναι ένας έξοχος δίσκος που θα ικανοποιήσει κάθε φίλο της μπάντας και του ιδιώματος. Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να προσάψω είναι ότι δεν ξεπερνάει τα μέχρι τώρα -πολύ υψηλά- στάνταρ τους, χωρίς κάτι τέτοιο να μειώνει την αξία του στο ελάχιστο. Αν, παρόλα αυτά, είναι η πρώτη επαφή κάποιου με τους Βρετανούς, πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρει τη δισκογραφία τους. Ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύψει κανείς μια από τις μπάντες που δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό doom metal όσο λίγες σήμερα.
7.5/10
Νίκος Χασούρας
