ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ : “Ghost Reveries” – OPETH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 2005
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : Roadrunner Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Jens Bogren / OPETH
ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΛΜΠΟΥΜ :
Mikael Åkerfeldt – φωνητικά / κιθάρες
Peter Lindgren – κιθάρες
Martín Méndez – μπάσο
Per Wiberg – πιάνο / mellotron / Hammond organ
Martin Lopez – τύμπανα
Από ότι φαίνεται, με κυνηγάνε οι OPETH. Με κυνηγάει ο Mikael.
Ας είναι όμως.
Καλώς ήρθες σε ένα ακόμη επεισόδιο “Somewhere back in time”, αυτό στο οποίο λέμε με τον τρόπο μας εδώ στο Rock Hard χρόνια πολλά στα δισκάκια που έχουν γενέθλια (σε «στρογγυλές» επετείους).
Και σήμερα σβήνει 20 κεράκια ο όγδοος δίσκος των μεγάλων OPETH του mastermind Mikael Åkerfeldt.
Οι Σουηδοί μετά το “Damnation” που είχαν κάνει με παραγωγό τον Steven Wilson δύο χρόνια νωρίτερα, υπογράφουν νέο συμβόλαιο με την Roadrunner Records και βάζουν στο τιμόνι της παραγωγής του “Ghost Reveries” τον τεράστιο Jens Bogren, δουλεύοντας στα Fascination Street Studios για να είναι και κοντά στα σπίτια τους. Ο Mikael είχε πει ότι τα κομμάτια ήταν έτοιμα από πριν, οπότε τους πήρε απλά 3 εβδομάδες για να τα τελειοποιήσουν όλοι μαζί πριν ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις.
Όταν λέμε όλοι μαζί, εννοούμε την τελευταία απίθανη σύνθεση της μπάντας, πριν αποχωρήσουν βασικά μέλη όπως ο επί πολλά χρόνια κιθαρίστας Peter Lindgren και φυσικά ο αγαπητός σε όλους μας drummer Martin Lopez που δημιούργησε έπειτα τους SOEN.
Ο δε Mikael που ανέκαθεν είχε συνθετικό οίστρο, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και εδώ με μερικές από τις πιο φοβερές μουσικές ιδέες που είχε στη ζωή του. Αυτό σημαίνει ότι έπαιξε riff και μελωδίες που μπορούν να σου μείνουν χαραγμένες για μια ζωή. Για να είμαι δίκαιος και σωστός, και στον επόμενο δίσκο τα πήγε καλά, μετά έκανε μια μεγάλη κοιλιά με ατοπήματα τύπου Σόρσερες και μόρσερες (μιλάω πάντα επί προσωπικού, το αν αυτό το διάστημα απέφερε κέρδη και νέους οπαδούς, δεν είμαι αυτός που θα κρίνει, άσχετα αν εμένα δεν μου άρεσαν σαν OPETH, με άλλο λογότυπο θα ήταν εξαιρετικές δουλειές) για να φτάσουμε στο σήμερα που με την τελευταία του κυκλοφορία μου έκλεισε το στόμα προσθέτοντας ακόμα ένα αριστούργημα στο παλμαρέ του συγκροτήματος.
Ξεκινώντας από το εξώφυλλο, ψιλοκαταλαβαίνεις και ότι η μουσική του δίσκου θα είναι σκοτεινή. Σε συνέντευξη του ο Mikael είπε ότι εκείνη την περίοδο διάβαζε κάτι παλιά βιβλία της γυναίκας του, με αποκρυφιστικό occult περιεχόμενο, οπότε και οι στίχοι του βγήκαν κάπως πιο σατανιστικοί και κακοί. Έτσι λοιπόν και για το artwork πήρε σβάρνα παρέα με τον Peter τις βιβλιοθήκες της Στοκχόλμης ψάχνοντας για μια αντίστοιχη εικόνα. Εκεί εμφανίζεται ως από μηχανής σατανάς ο υπέρτατος καλλιτέχνης Travis Smith και τους στέλνει το σχέδιο με τα κεριά που βλέπουμε σήμερα στο εξώφυλλο. Όπως καταλαβαίνεις, κάπου εκεί σταμάτησε και το ψάξιμο στις βιβλιοθήκες.
Όσον αφορά τα τραγούδια, το αρχικό πλάνο ήταν ο δίσκος να είναι concept. Πράγματι, έτσι ξεκίνησε να το οργανώνει ο μαέστρος, έγραψε ένα κομμάτι, έγραψε δύο κομμάτι, και μετά πάει και γράφει τους στίχους για το “Isolation years”, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα υπόλοιπα, στον ίδιο τον Mikael όμως άρεσε πάρα πολύ, που για χάρη του συγκεκριμένου άσματος χαλάρωσε και στην ιδέα του γενικότερου concept.
Το track list έχει ξεψαχνιστεί σε παλιότερο άρθρο όταν είχε γίνει worst to best, αλλά δεν γίνεται να μην πούμε 2-3 κουβέντες για μερικά από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε ολόκληρη τη δισκογραφία των OPETH. Θα τα πάω ανακατωμένα γιατί αν δεν βάλεις και λίγο χάος στη ζωή σου, δεν αξίζει τον κόπο.
Ένα single βγήκε για προωθητικούς σκοπούς, το οποίο γυρίστηκε και video clip, και αυτό ήταν το “The grand conjuration”. Εξαιρετική επιλογή για πολιορκητικός κριός θα ήταν, αν η διάρκεια δεν άγγιζε τα 10 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα. Φυσικά και πετσοκόπηκε σχεδόν στο μισό για να ταιριάξει στα πλαίσια των radio friendly κανονισμών.
Έχει ένα “Harlequin forest” το οποίο βρίθει αλλαγών ρυθμών riffs και συναισθημάτων, ένα “Baying of the hounds” το οποίο καμιά φορά λέω ότι ίσως είναι και το αγαπημένο μου από όλο το δίσκο με τις ιδέες και την ατμόσφαιρα του, αλλά μετά ακούω το “Ghost of perdition” και θυμάμαι ποιο κομμάτι κάνει κουμάντο στο δίσκο, κυρίως γιατί εκεί πριν το φινάλε του έχει ένα από τα καλύτερα πράγματα που σκέφτηκε και έπαιξε ο Mikael. Έχει εμφανιστεί σε πάμπολλα memes στο internet λόγω της απότομης εκκίνησής του, και θαρρώ είναι και σχεδόν πάντα μέσα στα set lists των συναυλιών του συγκροτήματος έκτοτε.
Ένα μπέρδεμα προέκυψε με το “Reverie” το οποίο σε κάποια μορφή βρίσκεται κολλητά πριν το “Harlequin forest”, σε κάποια άλλη βρίσκεται κολλητά μετά το “Atonement”, μικρή διαφορά έχει όσον αφορά το σύνολο πάντως.
Το 2005 ήταν μια χρονιά με μερικές εντυπωσιακές metal κυκλοφορίες, αλλά παρόλα αυτά το “Ghost Reveries” κατάφερε να βρεθεί ψηλά στις λίστες προτίμησης του κόσμου και των περιοδικών, βάζοντας επίσης τους OPETH και για πρώτη φορά στα charts της Σουηδίας, φτάνοντας ως το #9.
Ένα ακόμα αξιοσημείωτο και περίεργο γεγονός είναι ότι στα γυρίσματα του video clip για το “The grand conjuration”, στη θέση του drummer δεν βρίσκεται ο Martin Lopez ο οποίος ήταν άρρωστος εκείνη τη μέρα, και τη θέση του πήρε ο – εύκαιρος απ’ ότι φαίνεται – … Gene Hoglan!
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το τελευταίο ατόφιο 10άρι της δισκογραφίας των OPETH, διότι το επόμενο ήταν ένα τίμιο 9άρι, το διάστημα που ακολούθησε τα είπαμε μην τα ξαναλέμε, για να φτάσουμε στο σήμερα και στη τελευταία δουλειά τους, η οποία είναι κάπου μεταξύ 9 και 9,5 απλώς και μόνο για να μην αδικηθούν τα παλιότερα έπη. Ορίστε, κάναμε και ένα πρόχειρο worst to best δισκογραφίας, η δουλειά μου εδώ ολοκληρώθηκε και με το παραπάνω.
Μέχρι το επόμενο επεισόδιο να είστε όλοι καλά, να ακούτε χέβι μέταλ και φυσικά πάνω από όλα, μην χάσετε το festival του Rock Hard Greece στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου.
Μίμης Καναβιτσάδος
