Πλέον είναι πολύ κοντά η στιγμή που θα έχουμε την τιμή να δούμε τους CANDLEMASS επί σκηνής με τον Messiah Marcolin, οι οποίοι θα κλείσουν ως headliners τη δεύτερη μέρα του Rock Hard Greece festival. Αξίζει άλλη μία, πολλοστή, αναφορά σε αυτό το γεγονός; Θα απαντήσω εκ του προσωπικού με μία σύντομη αναδρομή.
Τους CANDLEMASS τους έμαθα το 2006 και τους αγάπησα μέσω του compilation “Essential Doom”, όπου εκτός από πολύ γνωστά και κλασικά τους κομμάτια, είχε και ένα DVD με τον καλόγερο στα φωνητικά να τα σαρώνει όλα πάνω στο σανίδι. Αυτό ήταν, από εκείνη τη στιγμή ο Messiah έμελλε να μείνει ως μία από τις αγαπημένες μου φωνές. Δυστυχώς έμαθα λίγο πριν την κυκλοφορία του “King of the grey islands”, ότι αυτός αποτελούσε παρελθόν από το συγκρότημα, πριν προλάβω να τον δω σε συναυλία. Έκτοτε έχω δει τους γίγαντες του Doom live, αλλά κάτι έλειπε. Φανταζόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η συναυλία αν ήταν ο Messiah μπροστά μου να οργώνει τη σκηνή.
Οπότε ναι, δεν θα είναι ποτέ αρκετές οι αναφορές για το συγκεκριμένο μουσικό γεγονός. Εκτός από μία συνεργασία που δεν θα επαναληφθεί ξανά, πρόκειται και για την εκπλήρωση ενός τεράστιου συναυλιακού μου απωθημένου που δεν πίστευα ότι θα ζήσω ποτέ. Και ως οπαδός, αυτό είναι μόλις ένα από τα πολλά μοναδικά, ξεχωριστά και αποκλειστικά πράγματα θα μας κάνει να ζήσουμε το Rock Hard Greece Festival.
CANDLEMASS με Messiah δεν σημαίνει μόνο “Well of souls”, “Samarithan”, “Black Dwarf” μεταξύ άλλων, αν και αυτά είναι συνήθως από τα πρώτα τραγούδια που μου (μας;) έρχονται στο μυαλό όταν πάει εκεί η συζήτηση. Η συνεργασία αυτή έχει δώσει πολλές ανεπανάληπτες συνθέσεις που μέχρι σήμερα παραμένουν τόσο βαριές κι ασήκωτες, όσο και μεγαλεπήβολες. Τι ορίζουμε λοιπόν ως underrated στην συγκεκριμένη περίπτωση; Δεν υπάρχει κάποια μαγική εξίσωση που θα μας δώσει την απάντηση, απλά θα αναφέρουμε μερικά τραγούδια πέρα από τους κράχτες που ανέφερα πάνω, ώστε να θυμηθούμε τι διαμάντια περιέχει αυτή η κληρονομιά. Κάποια ίσως να μην τα θεωρείτε underrated, κάποια που θα περιμένατε να δείτε ίσως δεν τα θεωρώ εγώ underrated, ας συμφωνήσουμε ότι μιλάμε για μουσικάρες και ας ακούσουμε τα τραγούδια άλλη μία φορά. Θα με συγχωρέσετε αν στις περιγραφές εστιάζω πιο πολύ στον Messiah από ότι στα υπόλοιπα μέλη, αλλά νομίζω δικαιολογείται από τις συνθήκες.
“Battlecry (Demo)” (“Demo with Marcolin”, 1987)
Εκτός αν κάνω κάποιο τραγικό λάθος, πρόκειται για το πιο γρήγορο τραγούδι με τον Messiah, το οποίο δυστυχώς το έχουμε μόνο σε demo εκδοχή. Έχει και τα αργόσυρτα doom περάσματά του στη μέση, αλλά κατά κύριο λόγο η ταχύτητα κυριαρχεί. Όχι μόνο αυτό, αλλά στο ρεφραίν ο Messiah γίνεται και Halford για μια στιγμή πετώντας πολύ ψηλή νότα για τα δεδομένα που τον έχουμε συνηθίσει.
“Mourner’s Lament” (“Nightfall”, 1987)
Κανονικά κανένα τραγούδι μέσα από το “Nightfall” δεν θα έπρεπε να θεωρείται underrated, μιλάμε για δεκάρι, αλλά δεν ήθελα να το αφήσω χωρίς εκπροσώπηση, οπότε διάλεξα την λιγότερο αγαπημένη μου πλήρη σύνθεση από τις έξι του δίσκου. Ο Messiah πενθεί, και μαζί με αυτόν όλη η πλάση! Οι δυσβάσταχτες κιθάρες, οι καμπάνες, η ερμηνεία αυτή, συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσουν το απόλυτο μοιρολόι.
“The bells of Acheron” (“Ancient dreams”, 1988)
Υπάρχει περίπτωση να έχουν οι CANDLEMASS τραγούδι με τέτοιο τίτλο και να μην τα σπάει; Άλλη μία ξεσηκωτική σύνθεση μέσα από το “Ancient dreams”, που βρίσκει το ανεβαστικό groove να εναλλάσσεται με το αργόσυρτο αιώνιο σκότος του κάτω κόσμου. Είναι φοβερό το πόσο πολύ ταιριάζουν τέτοιες θεματολογίες στη φωνή του Messiah.
“Darkness in paradise” (“Ancient dreams”, 1988)
Έχουμε Messiah να τραγουδάει σχεδόν acapella τα κουπλέ και πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ανατριχιαστικό. Και μόνος του να ανέβει στη σκηνή και να τραγουδήσει χωρίς την υπόλοιπη μπάντα, είναι ικανός να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης. Οι στίχοι κάνουν εύκολα συσχέτιση με το προπατορικό αμάρτημα και για άλλη μια φορά, το συγκρότημα καταφέρνει να αναπαράξει με εξαιρετικό τρόπο την ανάλογη ατμόσφαιρα. Δέος!
“Bearer of pain” (“Ancient dreams”, 1988)
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι underrated αυτός ο υπερύμνος. Πολύ ξεσηκωτικές οι κιθάρες από το πρώτο δευτερόλεπτο, ενώ κάθε φωνητική γραμμή περιέχει κιλά έμπνευσης και είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Έξτρα βαθμοί για το τσιριδάκι στο κλείσιμο του ρεφρέν, ενώ το μπάσιμο του Messiah στη γέφυρα μπορεί να σε στοιχειώσει για πάντα. Θυμάστε κοντά στο 6ο λεπτό το σημείο που ηρεμεί το τραγούδι λίγο πριν μπει το κυρίως riff; Αν παιχτεί αυτό live θα φύγουν πολλά κεφάλια.
“A tale of creation” (“Tales of creation”, 1989)
Μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια των CANDLEMASS που οι στίχοι τους μπορούν να συσχετιστούν με μια ιστορία. Όπως στο “Samarithan”, έτσι και εδώ, κάθε κουπλέ προχωράει την πλοκή που δεν είναι άλλη από την δημιουργία του κόσμου, η οποία περιγράφεται με άκρως ποιητικό τρόπο. Η ατμόσφαιρα στο ρεφραίν γίνεται τελείως απόκοσμη και ανατριχιαστική, κάτι που είναι απολύτως ταιριαστό με την μεγαλοπρέπεια που αποπνέει η θεματολογία του κομματιού. Ο δε Messiah, είναι από τους λίγους που θα μπορούσαν να πιάσουν το feeling του τραγουδιού και να το ερμηνεύσουν με τέτοιο τρόπο.
“Tears” (“Tales of creation”, 1989)
Μου αρέσει πάρα πολύ το χτίσιμο του τραγουδιού αυτού. Από την αργή και αβάσταχτη εισαγωγή, έρχεται ένα ξεσηκωτικό ρεφρέν γεμάτο ένταση, από τα αγαπημένα μου της μπάντας. Το μήνυμα των στίχων είναι η μετάβαση από την στεναχώρια στο φως και για την δύναμη που χρειάζεται να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν. Το μόνο σίγουρο είναι πως μουσική σαν αυτή σου δίνει δύναμη να ξεπεράσεις τα πάντα, ειδικά όταν αυτό που μας παρακινεί είναι στίχοι τραγουδισμένοι από μία τέτοια φωνή!
“Assassin of the light” (“Candlemass”, 2005)
Το ομότιτλο άλμπουμ έχει ένα καλό και ένα κακό. Το καλό ότι ξεκινάει με το “Black dwarf”. Το κακό ότι ξεκινάει με το “Black dwarf”. Το θεωρώ τόσο καλό που άργησα να εκτιμήσω τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, όπως το “Assassin of the light”. Τραγούδι με πολλές εναλλαγές στο groove, riffs που μπορείς να σιγοτραγουδάς για ώρες, παιξίματα με νεύρο, ενώ το ίδιο τσαγανό συναντάται και στην ερμηνεία του Messiah.
“Witches” (“Candlemass”, 2005)
Σαν μία σκοτεινή ιστορία των αδελφών Grimm που ζωντανεύει μέσα από τα ηχεία! Ο Messiah απαγγέλει τους στίχους με πολύ θεατρικό τρόπο λες και διαβάζει παραμύθι βγαλμένο από εφιάλτη. Η γέφυρα που έρχεται μετά το ρεφραίν είναι για σπάσιμο σβέρκου, ενώ στη συνέχεια οι μάγισσες με μπροστάρη τον επιβλητικό καλόγερο επαναφέρουν το κυρίως riff για άλλη μία επανάληψη του εκπληκτικού αυτού κουπλέ που μάλλον είναι από τα αγαπημένα μου των CANDLEMASS. Στο κλείσιμο, αδύναμος πλέον, υποκύπτεις στην μαγεία με άλλο ένα ασήκωτο riff που σε παρασύρει όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι.
“The day and the night” (“Candlemass”, 2005)
Η εισαγωγή μου θυμίζει SAVATAGE για κάποιο λόγο, αλλά μετά το πρώτο λεπτό οι κιθάρες ογκόλιθοι επιστρέφουν. Το τραγούδι αυτό έχει μία από τις πιο πορωτικές κορυφώσεις που μπορούμε να συναντήσουμε σε ρεφραίν, με αυτήν την παθιασμένη αυξομείωση της έντασης στη φωνή να είναι ένα απίστευτο χαρακτηριστικό του Messiah. Εδώ πέρα κρύβεται όμως και μία άλλη λεπτομέρεια. Πρόκειται για το κύκνειο άσμα του αγαπημένου αυτού τραγουδιστή στο στρατόπεδο των CANDLEMASS, καθώς κλείνει τον δίσκο που έμελλε να είναι και ο τελευταίος αυτής της συνεργασίας. Εννέα λεπτά που κυλάνε σαν νερό!
Παύλος Παυλάκης
