Οι HEAVENS GATE, παρόλο που ήταν μαζί με τους HELLOWEEN, GAMMA RAY, GRAVE DIGGER, RUNNING WILD και RAGE, οι πρωτοπόροι του Γερμανικού heavy/power metal, δεν πήραν πραγματικά ποτέ το κόμματι της πίτας που τους αναλογούσε, βάση ποιότητας των studio δουλειών τους. Σαφώς και είναι πλήρως αναγνωρίσιμοι, ειδικά στους μεγαλύτερους ηλικιακά οπαδούς, δεν κατάφεραν όμως, ίσως και εξαιτίας της μόνο δεκαετούς παρουσίας τους στην δισκογραφία, να γίνουν και να καταφέρουν ότι και οι προαναφερόμενοι συμπατριώτες τους.
Τα πρώτα δυο άλμπουμ τους “In control” του 1989 και “Livin’ in hysteria” του 1991, τα θεωρώ από τα ωραιότερα μουσικά πονήματα σε όλα τα metal ιδιώματα όλων των εποχών, και δεν θα πρέπει να λείπουν από μια ενημερωμένη δισκοθήκη, σε όποιο format επιλέξει να τα έχει ο οπαδός. Δεν σας κρύβω ότι μου είναι κάπως δύσκολο, ειδικά από αυτά τα άλμπουμs να ξεχωρίσω τραγούδια. Οπότε παρακάτω θα παραθέσω κάποια, που θεωρώ πως χρίζουν περισσότερες ακροάσεις από όλους.
“Surrender” (In control, 1989)
“Tyrants” (In control, 1989)
Βάζω αυτά τα δυο τραγούδια μαζί γιατί θεωρώ πως έχουν πολλές ομοιότητες. Καταρχάς και οι δυο συνθέσεις «κινούνται» στο ίδιο μουσικό ανεβαστικό tempo, αφού μαζί με το ομώνυμο της πρώτης δουλειάς είναι τα 3 πιο γρήγορα στο άλμπουμ. Το σημαντικό όμως στοιχείο και των δυο, είναι ότι αποτελούν ακριβώς ότι πρέσβευε ηχητικά το Γερμανικό power metal εκείνα τα χρόνια, έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ιδιώματος, με τις εξαιρετικές κιθαριστικές μελωδίας, τα «διπλά» refrain, και την γενικότερη ξεσηκωτική διάθεση.
“Touch the light” (Open the gate and watch, 1990)
Ένα μόλις χρόνο μετά την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά οι HEAVENS GATE, αποφασίζουν αντί να κυκλοφορήσουν την δεύτερη full length προσπάθειά τους, να «βγάλουν» στην αγορά ένα EP, με 4 καινούργια τραγούδια, το bonus στο CD της πρώτης τους δουλειάς σε νέα μίξη, και το ομώνυμο intro του EP. Το “Touch the light”, που «έρχεται» μετά την εισαγωγή, ουσιαστικά παίρνει την σκυτάλη από τα προαναφερθέντα δυο τραγούδια, της προηγούμενης δουλειάς. Έχοντας τα ίδια «υλικά» κατασκευής, βάση τελικού αποτελέσματος, αποτελεί ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της καριέρας τους και σίγουρα θα μπορούσε να ήταν σε κάποιο full length δίσκο τους.
“We got the time” (Livin’ in hysteria, 1991)
Οι HEAVENS GATE είχαν βρει ήδη τα πατήματά τους και έτσι το 1991, η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους “Livin’ in hysteria” ήταν στα δισκοπωλεία. Πατώντας το play στο CD, ή ακουμπώντας τη βελόνα στο βινύλιο, το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου σίγουρα καθηλώνει από τότε αφού αποτελεί ένα από τα 5-6 πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια τους. Τελειώνοντας, ίσως κάποιοι θα περίμεναν κάτι πιο «μέτριο» και χαλαρό για να καταλαγιάσει κάπως το ξεσηκωτικό συναίσθημα που είχε δημιουργηθεί. Το γκρουπ όμως είχε άλλη άποψη, αφού το “We got the time”, «σε πιάνει άμεσα από τα μαλλιά» και σε τραβάει πολλά μέτρα μακριά. Με λίγες ηχητικές εναλλαγές μέσα στο τραγούδι και έναν Rettke να ερμηνεύει εκπληκτικά, ήταν ό,τι καλύτερο για ενδιάμεσο τραγούδι σε δυο από τις κορυφαίες τους συνθέσεις αφού το “The never ending fire” που ακολουθεί στη σειρά, είναι ένα από τα τραγούδια που έχει μεγαλώσει πολλές γενιές μεταλλάδων.
“Under fire” (Hell for sale, 1992)
“Rising sun” (Hell for sale, 1992)
Οι HEAVENS GATE το 1992, κυκλοφορούν την τρίτη δισκογραφική τους προσπάθεια, με το θέλω των οπαδών να ήταν σίγουρα μια ανάλογη συνέχεια των δυο πρώτων, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε στην ολότητα του αφού ό,τι κυκλοφόρησε μετά, δεν είχε την ίδια ηχητική αίγλη, σε σύνολο. Το γκρουπ όμως ήξερε να γράφει ωραία τραγούδια, κάτι που φάνηκε και από τις δυο αναφερόμενες συνθέσεις. Προσωπικά τις θεωρώ «αδερφάκια» στο στυλ προσέγγισης τους, για αυτό και μνημονεύονται μαζί. Το γκρουπ, είχε βρει μια συγκεκριμένη φόρμουλα, όταν ήθελε να έχει τραγούδια σε/με πιο υψηλό tempo, η οποία ακολουθήθηκε στο έπακρο και σε αυτές τις συνθέσεις, διατηρώντας τα στοιχεία που θα έκαναν τον ακροατή να είναι σε μια συνεχή εγρήγορση στην ακρόαση τους. Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισαν, μια και ηχητικά πήραν την σκυτάλη από τις συνθέσεις μια χρονιά πριν, αποτελώντας εύκολα, δυο πάρα πολύ αξιόλογα και αξιοπρόσεκτα τραγούδια που χαρακτηρίζουν το στυλ του συγκροτήματος.
“Terminated world” (Planet E., 1996)
Δεν ξέρω αν ισχύει, μάλλον όχι βεβαίως, αλλά οι HEAVENS GATE, είχαν βάλει στόχο μεταξύ τους, όταν διάλεγαν την σειρά των συνθέσεων ενός άλμπουμ, κάθε εναρκτήριο τραγούδι του, να είναι άμεσα αρεστό στο κοινό. Έτσι το “Terminated world”, δεν ξέφυγε από αυτήν την, ίσως, άτυπη παράδοση. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που το ακούς, η όλη αισθητική του σε μαγνητίζει. Παρόλο που δεν έχει την ριφάρα που θα σε «στείλει» ή το tempo που θα σε ξεσηκώσει άμεσα, ο τρόπος που έχει «στηθεί», δεν γίνεται να σε κάνει να το προσπεράσεις. Για ακόμα μια σύνθεση, το ταλέντο των μουσικών είναι τέτοιο, που χαρίζει ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της καριέρας τους.
“On the edge” (Planet E., 1996)
Αν και το δεύτερο, ομώνυμο τραγούδι στο δίσκο, είναι αρκετά αξιοπρόσεκτο, το “On the edge”, σε κερδίζει εύκολα, όταν το ακούσεις. Το γκρουπ για ακόμα μια φορά, όταν «ανεβάζει» τις ταχύτητες σε μια σύνθεση, δημιουργεί τραγούδια που χαρακτηρίζουν την ηχητική του ταυτότητα, έχοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που το έχουν κάνει τόσο αγαπητό. Το ξεσηκωτικό tempo, ο ωραίες κιθαριστικές εναλλαγές και φυσικά το μελωδικό ρεφραίν, είναι και πάλι παρόντα, προς τέρψη του ακροατή, που απολαμβάνει ότι ακούει, βάζοντας το εν λόγω τραγούδι εύκολα και αβίαστα στα καλύτερα τους.
“Menergy” (Menergy, 1999)
Το 1999, οι HEAVENS GATE ήταν σε μια κάπως συνθετική πτώση, αφού το “Menergy”, δεν είχε, σε σύνολο, να «δώσει» κάτι πολύ ιδιαίτερο στον ακροατή. Παρόλο που διατήρησαν τον ήχο που είχαν συνηθίσει οι οπαδοί, οι “glory days”, είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, δείχνοντας ίσως σιγά σιγά το τέλος της δισκογραφικής πορείας τους. Το ομώνυμο τραγούδι, είναι ένα από αυτά που αποτελούν ηχητική όαση στην κάπως γενική μετριότητα του άλμπουμ. Με την πρώτη ακρόαση, ίσως το ανατολίτικο ριφ και το στυλ δόμησής της σύνθεσης, να δημιουργεί ενδόμυχες αρνητικές εντυπώσεις, όταν όμως δώσεις την σημασία που αρμόζει στο τραγούδι, κυρίως λόγω της ερμηνείας του Rettke, θα έχεις ένα αποτέλεσμα που χρίζει πολλών ακροάσεων.
“Breakin’ loose” (Menergy, 1999)
Οι HEAVENS GATE θα μείνουν στην ιστορία της heavy metal μουσικής σαν ένα από τα συγκροτήματα που είχε ένα αστείρευτο ταλέντο να γράφει τραγούδια που ηχούν άμεσα και εύκολα/γρήγορα γίνονται στον ακροατή. Το “Breakin’ loose”, για τον γράφοντα, θα είναι για πάντα ένα από αυτά. Έχοντας ήδη μια άκρως αναγνωρίσιμη ηχητική ταυτότητα, τολμούν να γράψουν ένα τραγούδι που βασίζεται σε latin αισθητική. Φυσικά πρόσθεσαν και τα δικά τους metal στοιχεία και έτσι η αρμονική σύζευξη των δυο ιδιωμάτων, δίνει στον ακροατή μια σύνθεση, που τουλάχιστον προσωπικά, χαίρομαι να ακούω μέχρι και σήμερα.
Οι HEAVENS GATE λείπουν από την heavy metal δισκογραφία, αφού όλα τους τα άλμπουμ, ειδικά όπως προανέφερα, τα δυο πρώτα, είναι πολύ καλά δείγματα ενός ιδιώματος που θα χρειάζεται πάντα τέτοιες δουλειές από συγκροτήματα. Είναι πολύ σημαντικό που τον Σεπτέμβριο θα ακούσουμε ζωντανά μερικά από τα τραγούδια που έχουν γράψει την δική τους ιστορία στο χωρόχρονο, έστω και χωρίς την φωνή που τα ανέδειξε. Προσωπικός πόθος, αφενός να ξαναμπούν στο studio και αφετέρου να κυκλοφορήσουν τα “Hell for sale”, “Planet E.”και “Menergy” επιτέλους σε βινύλιο. Δεν νομίζω να γίνει κάτι από αυτά τα δυο, αλλά όπως λέει και ο λαός μας: «Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία»
Θοδωρής Μηνιάτης
