“Get ready for some doom dancing!!!”
Το πρώτο Rock Hard Festival Greece είναι πλέον παρελθόν, δύσκολα όμως θα ξεχάσουμε –εκτός των άλλων- τη μεγαλειώδη, αποκλειστική εμφάνιση των CANDLEMASS με τον Messiah Marcolin πίσω από το μικρόφωνο. Ο Messiah, το βράδυ πριν εμφανιστεί στη σκηνή, ενώ τα λέγαμε, μου ζήτησε να κάνουμε μία αποκλειστική συνέντευξη, για να συζητήσουμε για τα πάντα, θέλοντας να μας ευχαριστήσει για την πρόσκληση και τη βραδιά που επρόκειτο να ζήσουμε. Και μιλήσαμε. Για όλα. Εσείς τι λέτε; Έχετε το κουράγιο να διαβάσετε κάτι περισσότερο από 5500 λέξεις; Βάλτε δισκογραφία CANDLEMASS με τον Messiah να παίζει, καθίστε απολαυστικά, φέρτε στη μνήμη σας και τις στιγμές που ζήσαμε και διαβάστε. Δεν κάνω κανένα spoiler!!!
Βρισκόμαστε ακριβώς μία εβδομάδα μετά την εμφάνιση των στο Rock Hard Festival Greece την ώρα που γίνεται η συνέντευξη και απέναντί μου, στην οθόνη του υπολογιστή μου, έχω τον Messiah Marcolin. Πως είσαι τώρα που παίξατε;
Τι κάνεις αδερφέ μου, Σάκη; Ήταν μία απίστευτη εμφάνιση αυτή με τους CANDLEMASS στο Rock Hard Festival Greece! Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους οπαδούς που ήρθαν απ’ όλον τον κόσμο, πάνω από 600 άτομα, από 40 διαφορετικές χώρες. Τους δίνω τις θερμότερες ευχαριστίες μου, μέσα από την καρδιά μου και φυσικά και στους Έλληνες οπαδούς μας, που ταξίδεψαν από κάθε πιθανή πόλη μέσα στην Ελλάδα για να έρθουν στην Αθήνα. 4.500 χιλιάδες κόσμος έκανε σαν τρελός. Τραγουδούσε, ούρλιαζε, έκανε doom dancing, ακριβώς όπως έπρεπε να γίνει. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Εμείς ευχαριστούμε που ανταποκρίθηκες στο κάλεσμά μας, αλλά θα φτάσουμε εκεί, αφού έχω πολλά να σε ρωτήσω. Πως θα περιέγραφες τα συναισθήματά σου, βρισκόμενος στη σκηνή με τους , ύστερα από σχεδόν δύο δεκαετίες;
Έχουν περάσει είκοσι χρόνια, αλλά ήταν σαν να ήμουν μαζί τους από χθες. Ήμουν με το γκρουπ από το 1987 έως το 1991 όταν και παραιτήθηκα και μετά, από το 2002 μέχρι το 2006 οπότε και παραιτήθηκα ξανά. Μπορεί να ήμουν μαζί τους οχτώ χρόνια συνολικά, αλλά όταν παίζουμε μαζί, συμβαίνει κάτι μαγικό. Μερικά συγκροτήματα το έχουν αυτό, όταν παίζουν μαζί, συμβαίνει κάτι μοναδικό. Αυτό συμβαίνει με τους CANDLEMASS, από την πρώτη κιόλας συναυλία μας, το 1987 στη Σουηδία. Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε με το “Crystal ball”, ακόμα και οι punk rockers πηδούσαν από τη σκηνή και όλοι έκαναν σαν τρελοί. Όταν παίζουμε οι πέντε μας μαζί, συμβαίνει κάτι μοναδικό. Δεν μπορώ να το περιγράψω, απλά συμβαίνει έτσι. Αυτά πάνω στη σκηνή. Κάτω από τη σκηνή, είναι κάτι άλλο. Χαχαχαχα!
Αισθάνθηκες καθόλου άγχος πριν ανέβεις;
Ποτέ δεν νιώθω άγχος. Θα έλεγα ότι είχα πολύ ενθουσιασμό. Νιώθω σαν να θέλω να σκοτώσω. Χαχαχα! Όχι στην κυριολεξία, καταλαβαίνεις. Από την άλλη, το κορμί σου δεν ανταποκρίνεται όπως πριν από 20 χρόνια, έπεσα κάτω με τον κώλο μου, το είδες. Η ισορροπία δεν είναι ίδια. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να μάθω tai chi.
Σαν το Kung Fu Panda; Χαχαχα!
Όχι σαν το Panda, το Kung Fu μόνο! Χαχαχαχα! Με τους είμαστε σαν την Οικογένεια Adams, που λείπει ο θείος Fester για είκοσι χρόνια κι όταν επιστρέφει, είναι το ίδιο περίεργος.
Πρέπει να ομολογήσω ότι η σκηνική σου παρουσία και ιδιαίτερα η φωνή σου, ήταν σε απίστευτα καλή κατάσταση. Έκανες πολλή εξάσκηση αυτόν τον καιρό ή είναι κάτι σαν muscle memory που επανέρχεται μόλις το ζητήσεις;
Οι άνθρωποι μου έλεγαν «καλή τύχη στην Αθήνα», αλλά δεν είναι τύχη, είναι σκληρή δουλειά. Έκανα εξάσκηση στα φωνητικά, σχεδόν κάθε μέρα για πέντε μήνες, οπότε όλα εξαρτώνται από την αποφασιστικότητα και την σκληρή δουλειά. Όταν πέσεις στη σκηνή (όπως συνέβη σε μένα) ή αν αντιμετωπίσεις κάποια τεχνικά προβλήματα, τότε χρειάζεσαι το muscle memory. Ξέρεις; Είμαι τεμπέλης. Τραγουδάω μόνο όταν πρέπει. Αλλά τώρα, έστω και γι’ αυτή τη μία συναυλία, δούλεψα πέντε μήνες και άξιζε τον κόπο. Ήταν πάρα πολύ ωραία. Εδώ, θα ήθελα να πω, επίσης, ότι δεν είπα εγώ πως αυτό θα είναι το μοναδικό show που θα κάνουμε. Ο Leif είπε κάτι τέτοιο. Εγώ θα έλεγα σε όλους τους promoter του κόσμου, να έρθουν σ’ επαφή με τον manager των CANDLEMASS, τον Ole Bang και να προσπαθήσουν να κλείσουν τους CANDLEMASS με τον Messiah Marcolin. Πιστεύω ότι είναι κρίμα για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν να μη δουν αυτήν την εμφάνιση. Τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι ΕΓΩ. Δεν ξέρω πως αισθάνονται ΕΚΕΙΝΟΙ. Πιθανώς να έχουν κουραστεί μαζί μου, ήδη, αλλά αν οι promoter των άλλων μεγάλων φεστιβάλ, μας φερθούν όσο τέλεια μας φέρθηκε το Rock Hard Festival Greece, δεν βλέπω τον λόγο να μην ξαναγίνει μία τέτοια συναυλία. Γερνάμε όλοι –αν κι εγώ είμαι ο νεότερος, 57 ετών, χοχοχο. Αυτή η σύνθεση είναι οι vintage CANDLEMASS. Ήμουν εκεί στα δύσκολα χρόνια, όταν παίζαμε σε σκατένια club στις πρώτες μας συναυλίες. Κάποια στιγμή, ήρθαμε στην Ελλάδα το 1989, ήμασταν στο αεροδρόμιο και είδαμε οπαδούς εκεί. Ψάχναμε να βρούμε ποια διασημότητα ήταν στο αεροπλάνο!!! Είχαν έρθει όμως για τους CANDLEMASS και αυτό δεν το είχαμε συνηθίσει. Δεν μας έδιναν και πολλή σημασία τότε. Παίζαμε μπροστά σε κόσμο, αλλά αυτό που συνέβαινε στην Αθήνα, ήταν CANDLE-mania!!! Κι έτσι παρέμεινε μέχρι σήμερα. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που μου έδωσαν γύρο. Ευχαριστώ πολύ! Χαχαχαχα!
Έχεις συζητήσει αυτό που μου είπες με τους ή τον Ole;
Όχι, ξέρεις τώρα, έχουν πει ότι θα είναι ένα show και διάφορα τέτοια. Αν όμως πάρουμε καλές προσφορές απ’ όλον τον κόσμο, ίσως αλλάξουν τη γνώμη τους. Αν μας φερθούν οι διοργανωτές όπως εσύ στο Rock Hard Festival Greece, γιατί όχι; Τώρα είναι η ώρα να κλείσουμε σε κάποιο από τα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ για το 2026. Πιστεύω ότι πρέπει να το προσπαθήσουν, ακόμα κι αν είναι ένα ή δύο. Τουλάχιστον είναι κάτι.
Διαβάζοντας σχόλια στα social media, ο κόσμος μιλούσε για μία ιστορική συναυλία, για μία μοναδική εμφάνιση. Πως το ένιωσες εσύ από τη σκηνή; Βρήκες ότι ήταν όντως μία ιστορική συναυλία;
Έτσι όπως το βλέπω εγώ, έδωσα αγάπη στο κοινό και μου το ανταπέδωσε. Έτσι συμβαίνει. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί που κάνουν ό,τι κάνω στη σκηνή. Κάποιοι ανεβαίνουν στη σκηνή κι έχουν ένα attitude του τύπου «δείτε πόσο όμορφος είμαι και τι ωραία ρούχα φοράω». Αυτό δεν έχει σχέση μ’ ένα heavy metal show. Εδώ μιλάμε για αλληλεπίδραση. Εγώ έτσι μεγάλωσα. Να λέω στον κόσμο να τραγουδήσει μαζί μου και να το κάνει. Να λέω στον κόσμο να χτυπήσει παλαμάκια και να το κάνει. Όταν ήμουν 17 χρονών είχα δει τον Ozzy στην “Speak of the devil tour”, τους στην “Don’t break the oath tour”, τον Rob Halford με τους JUDAS PRIEST στην περιοδεία για το “Defenders of the faith”, τους MANOWAR στην περιοδεία για το “Sign of the hammer”, όλες από την πρώτη σειρά, τότε που ήταν δύσκολο να φτάσεις και σπρωχνόσουν για να πιάσεις θέση. Τώρα δεν ξέρω αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί ο κόσμος είναι απασχολημένος με το κινητό του!!! Τότε, λοιπόν, οι καλλιτέχνες είχαν αλληλεπίδραση με το κοινό τους. Αυτό κάνω κι εγώ. Δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη. Η Αθήνα είναι πάντα στην καρδιά μου. Είμαι ευγνώμων και ήταν κάτι μοναδικό.
Ξέρεις, αυτή η εμφάνιση ξεκίνησε μετά από μία κουβέντα που είχα με τον συνεργάτη μου, τον Michael, που λέγαμε τι να φέρουμε στο φεστιβάλ και του είπα ότι θέλουμε κάτι special, κάτι σαν να φέρουμε τους με τον Messiah…
Να προσέχεις τι εύχεσαι λοιπόν! Χαχαχα! Και τα καταφέρατε πάρα πολύ ωραία. Ήταν τόσο μεγάλη επιτυχία. Μπράβο σας!
Λοιπόν, ο Leif είπε ότι δεν θα υπάρξουν περιοδείες, αλλά και ότι δεν θα υπάρξουν ηχογραφήσεις. Είχατε συζητήσει να ηχογραφήσετε το show στην Αθήνα; Τι συνέβη τελικά;
Έχεις την πλευρά των CANDLEMASS πάνω στη σκηνή, που είμαστε όλοι αδέρφια κι έχεις και την επαγγελματική πλευρά του πράγματος. Αυτά τα χρόνια, είμαι στη φάση να υπογράφω συμβόλαια, να έχω τα πάντα σε μία τάξη. Κάποιες φορές, οι άνθρωποι έχουν άλλες απόψεις και θέλουν να το κάνουν αντίστροφα. Δηλαδή, πρώτα να κάνεις κάτι και μετά να υπογράψεις συμβόλαιο. Απλά δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε μία επαγγελματική ηχογράφηση αυτής της συναυλίας. Ίσως να συνέβαινε αν είχαμε χρόνο να φτιάξουμε τα απαραίτητα συμβόλαια.
Και για το documentary;
Δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Δεν ξέρω καν τι κάνουν με αυτό. Δεν έχω υπογράψει τίποτα, οπότε ποιος ξέρει;
Το 2017, o Michael Denner μας είχε αποκαλύψει ότι ηχογραφούσατε ένα άλμπουμ, το οποίο προοριζόταν να είναι η πρώτη σου σόλο δουλειά, με μέλη των CANDLEMASS; Μπορείς να μας πεις περισσότερα;
Ναι, μπορώ!!! Πίσω στο 2007 πριν από 18 χρόνια, εγώ και ο Hank Sherman από τους MERCYFUL FATE ξεκινήσαμε να γράφουμε τραγούδια μαζί, πολύ ωραία τραγούδια. Ξέρεις, αγαπώ τους MERCYFUL FATE. Ήμουν μέλος του fan club όταν ήμουν έφηβος. Ήμουν σε δύο fan clubs και το ένα ήταν το Kiss Army. Είμαι μεγάλος fan των KISS, ξέρεις, με το μακιγιάζ και όλα αυτά από όταν ήμουν 10 χρονών. Και το άλλο fan club ήταν το MERCYFUL FATE Coven. Και έτσι ήρθα σε επαφή με τον Ole Bang, τον μάνατζερ των MERCYFUL FATE, γιατί υπήρχε τότε ένα άλλο, ξέρεις, ψεύτικο fan club που έκλεβε τους οπαδούς. Και νευρίασα με αυτό. Έτσι, επικοινώνησα με τον Ole και του είπα, υπάρχει αυτό το fan club που κλέβει τα λεφτά των οπαδών. Μου είχαν πάρει κι εμένα χρήματα. Οπότε το τακτοποίησε. Και μετά είχα αυτήν την επαφή. Και χρησιμοποίησα αυτήν την επαφή για να φέρω τους CANDLEMASS να ανοίξουν για τον King Diamond στην περιοδεία του “Abigail”. Κάναμε δύο συναυλίες, στο Γκέτεμποργκ και στη Στοκχόλμη. Οπότε, ξέρεις, αν επικοινωνείς με ανθρώπους και ρωτάς, μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα. Φυσικά βοήθησε ότι του έστειλα, νομίζω το “Epicus…” στον Ole και ο King σκέφτηκε ότι ήταν πολύ καλό. Και είπε, γιατί να μην έχουμε μια σουηδική μπάντα support; Υπήρχαν ήδη αρκετοί Σουηδοί στους King Diamond τότε, όπως ο Mickey Dee και ο Andy LaRoque.
Ποια είναι λοιπόν τα σχέδιά σου για αυτό το άλμπουμ;
Λοιπόν, ξεκινήσαμε να γράφουμε τραγούδια με τον Hank, και ήταν μια αργή διαδικασία, γιατί είχε υποχρεώσεις με τους και άλλα projects. Πήγαινε σε περιοδείες, είχε διάφορα πράγματα, οπότε ήταν αργή διαδικασία. Αλλά τα τραγούδια είναι πραγματικά καλά. Τώρα είναι ηχογραφημένα περισσότερα κι από όσα χρειάζονται για άλμπουμ. Το σόλο άλμπουμ μου “Messiah Marcolin” στην αρχή ξεκίνησε σαν μπάντα. Αλλά μετά είπα, ξέρεις, κουράστηκα με τα συγκροτήματα, που σπάνε, που μαλώνουν, όλα αυτά. Ήρθε η ώρα να δοκιμάσω να είμαι ο “αρχηγός”, να υπάρχει ηγεσία. Έτσι έγινε. Και ελπίζω ο Hank να παίξει κιθάρα σε αυτό. Επίσης, έγραψα δύο τραγούδια με τον Fredrik Åkesson από τους OPETH. Και φυσικά γράφω και τα δικά μου τραγούδια. Έτσι υπάρχει ένα μείγμα. Επίσης, ο Sami Karppinen, που έπαιξε τύμπανα με τους THERION και τους OPETH, ηχογράφησε όλα τα τύμπανα. Είναι απίστευτος. Δεν μου αρέσουν τα click tracks, τα βρίσκω ψυχρά. Αυτός τα ηχογράφησε live και είναι συγκλονιστικό. Φυσικά, ανεβοκατεβαίνει λίγο ο ρυθμός, αλλά έτσι ήταν τα άλμπουμ που μεγάλωσα ακούγοντας. Οι μεγάλες δουλειές των 70s και των early 80s δεν είχαν click tracks. Αυτό ήρθε αργότερα. Στους αρχίσαμε να τα χρησιμοποιούμε από το “Ancient Dreams”. Στο “Nightfall” και στο “Epicus…” δεν υπήρχε click track. Δεν ξέραμε καν τι ήταν. Και το “White Album” των CANDLEMASS, το κάναμε χωρίς click track. Έτσι η μουσική αποκτά swing, ζωντανεύει. Όταν όλα είναι τέλεια, σαν μηχανή, δεν είναι αυτό που θέλω. Επίσης, ο Johan Niemann από τους EVERGREY, φίλος και εξαιρετικός μπασίστας, συμμετείχε. Οπότε, ελπίζω όλοι αυτοί να είναι μέσα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί κάποιος να πει “παίρνω δύο χρόνια άδεια”. Αλλά ξέρω πολλούς μουσικούς. Το βασικό είναι ότι υπάρχουν σπουδαία τραγούδια, πολύ βαρύ doom metal, και ο κόσμος θα το απολαύσει. Και φυσικά, live θα παίξω και κάποια παλιά αγαπημένα.
Θα σκεφτόσουν να καλέσεις μέλη των στο σόλο άλμπουμ σου ή θα ήταν πολύ προφανές;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Έχουμε ήδη κάνει τόσα άλμπουμ μαζί. Όταν πας σόλο, θες να αφήσεις τους “γονείς” στο σπίτι (γέλια).
Ναι, το καταλαβαίνω. Υπάρχει ανάγκη να δουλέψεις και με άλλους μουσικούς.
Ακριβώς. Και βέβαια, είχαμε τις κόντρες μας με τους CANDLEMASS, αλλά όλες οι μπάντες έχουν, όπως οι DEEP PURPLE. Υπάρχει πάντα μια ένταση. Δεν ξέρω αν βοηθάει ή αν καταστρέφει, αλλά υπάρχει. Στη σκηνή όλα λειτουργούν υπέροχα, αλλά όταν μπαίνουν τα επαγγελματικά, δυσκολεύουν.
Γιατί τα επαγγελματικά έχουν να κάνουν με χρήματα…
Δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι ότι μπορεί να υπάρχουν δύο ισχυροί χαρακτήρες με διαφορετικές απόψεις.
Για παράδειγμα, ξέρω ότι μια διαφωνία σας ήταν το εξώφυλλο του “White Album”.
Ναι. Ήθελα να βάλουμε πίνακα, όπως στο “Ancient Dreams” και στο “Nightfall”, γιατί είχαμε δύο ακόμη πίνακες που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει. Εγώ ήθελα να γίνει έτσι, αλλά ο Leif είπε όχι. Είχε μόλις διαλύσει τη μπάντα και δοκίμαζαν άλλους τραγουδιστές, όπως τον Tony Martin και τον Johan Längqvist. Εγώ τους έπεισα να κάνουμε ξανά άλμπουμ. Στο τέλος συμβιβαστήκαμε: ήθελα το original logo και είπα ναι στο λευκό εξώφυλλο με τον σταυρό. Επίσης, ο Leif είπε ότι δεν θα φορούσα το ράσο μου στις φωτογραφίες, αλλά μαύρα κοστούμια. Το ξεκίνησε ο Jonas Åkerlund που του άρεσε να με δει με κοστούμι σε γάμο. Έτσι έγινε. Αλλά μετά, όταν ζήτησαν να κάνω promo φωτογραφίες με πουκάμισο και γραβάτα, είπα όχι, δεν είμαι στους DEPECHE MODE. Θα φορέσω το ράσο. Και τσακωθήκαμε.
Βλέπω ότι είσαι πολύ ενεργός στα social media τελευταία. Ο κόσμος ρωτούσε συνέχεια αν θα φορέσεις το ράσο και τους απαντούσες εσύ ο ίδιος.
Ναι, γιατί να μην απαντάς στους fans; Είναι τόσο εύκολο να τους κάνεις χαρούμενους. Ένα γεια, ένα ευχαριστώ, και αρκεί. Ο doom metal ήχος είναι σκοτεινός, αλλά για μένα φέρνει χαρά και ενέργεια. Και φυσικά ο Leif έχει γράψει φανταστικά τραγούδια. Θέλω να πω, με τον Leif μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις, αλλά είμαστε φίλοι. Στην εποχή των reunion ήμασταν πάντα οι τελευταίοι στο μπαρ. Εγώ τον φρόντιζα να πάει στο ξενοδοχείο. Δεν είναι θέμα φιλίας, είναι θέμα διαφορετικών απόψεων. Στις πρόβες γι’ αυτές τις εμφανίσεις όλα πήγαν τέλεια. Είπαμε να μην μιλήσουμε για business και έτσι έγινε. Κάναμε ακόμα και συμβόλαιο για το πώς θα εμφανιστούμε: το ράσο, τα κοστούμια, να μην φωνάζω πάνω στα σόλο του Lars. Και όλα πήγαν μια χαρά.
Ας μιλήσουμε πάλι για το σόλο άλμπουμ. Θα είναι doom metal ή κάτι διαφορετικό;
Doom metal. Σίγουρα doom metal. Αλλά μου αρέσει να γράφω με διαφορετικούς μουσικούς. Ο Hank Sherman φέρνει τη δική του αύρα . Ο Fredrik Åkesson πιο τεχνικό στυλ. Εγώ κατεβάζω το κούρδισμα σε B. Πολύ βαρύς ήχος, αλλά ταιριάζει με τη φωνή μου. Με τους CANDLEMASS παίζουμε σε C#. Έχω πολλά τραγούδια, θα κόψω μερικά για να χωρέσουν σε βινύλιο. Το βινύλιο είναι ακόμη ζωντανό, αλλιώς δεν θα υπήρχαν μουσικοί πια. Θα κρατήσω τα καλύτερα, τα υπόλοιπα για το επόμενο.
Θα έκανες reunion όπως οι HELLOWEEN με δύο τραγουδιστές;
Μιλάς για τους CANDLEMASS; Εμένα και τον Johan μαζί; Δεν νομίζω. Έχουν το δικό τους σχήμα, παίζουν μαζί 7 χρόνια, γυρίζουν τον κόσμο. Όταν μπήκα εγώ ως feat. Messiah Marcolin, ήθελα να δείξουμε τους vintage CANDLEMASS . Ίσως να ήταν και η τελευταία φορά στην Αθήνα. Αλλά ήταν σπουδαίο για τους οπαδούς. Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τους CANDLEMASS και τους promoters. Εγώ είμαι μέσα.
Το “Doom dance” σου έχει μείνει στην ιστορία. Θυμάσαι πότε το έκανες πρώτη φορά;
Ναι! Είχα δει τον Scott “NOT” Ian των Anthrax να κάνει το “War dance” και να κοπανάει τα πόδια του στη σκηνή. Και είπα να κάνω το “Doom dance”. Ευχαριστώ Scott “NOT” Ian για την έμπνευση! (γέλια). Ήμουν πάντα στην πρώτη σειρά στις συναυλίες τους. Είδα και τον David Ellefson στο Rock Hard Festival Greece και του θύμισα ότι τον είχα δει στην περιοδεία για το “Rust in Peace”. Τους ANTHRAX τους είχα δει στην περιοδεία του “Among the Living”. Πάντα πρώτη σειρά, πάντα headbanging.
Ποια είναι η πιο αξέχαστη στιγμή σου σε συναυλία ;
Η συναυλία στην Αθήνα ήταν φανταστική. Η αγάπη του κοινού ήταν απίστευτη. Μετά από τόσα χρόνια, με κόσμο από όλο τον πλανήτη και την Ελλάδα. Ήταν πολύ special. Από άποψη μεγέθους κοινού, το Wacken 2005. Οι NIGHTWISH ήταν headliners και εκείνη τη μέρα έπαιζε μόνο η κεντρική σκηνή. Ήταν “μόνο” 35.000 άτομα! Θυμάμαι πόσο ικανοποιημένος ήμουν που “κράτησα” αυτό το κοινό. Ήταν απίστευτο. Αλλά αυτή η τελευταία συναυλία στην Αθήνα… Θεέ μου!
Λοιπόν Messiah, υπάρχουν και κάποια πράγματα από το παρελθόν που θα ήθελα να συζητήσουμε, όπως η συνεργασία σου με τον Abaddon στο tribute των VENOM, το τραγούδι “Countess Bathory”. Τι θυμάσαι από εκείνη την εμπειρία;
Αυτό ήταν διασκεδαστικό, γιατί πήρα έναν μυστικό τηλεφωνικό αριθμό το 1987 όταν μπήκα στους CANDLEMASS, επειδή πολύ σύντομα οι οπαδοί άρχισαν να με καλούν μεθυσμένοι, και είπα, τι στο καλό γίνεται; Οπότε πήρα έναν μυστικό αριθμό τηλεφώνου, και πάντα τον είχα, και τον έχω ακόμα. Και τότε δέχτηκα αυτό το τηλεφώνημα, ήταν μετά τους MEMENTO MORI, και ήταν κάτι σαν, «είναι ο Abaddon από τους VENOM», κι εγώ είπα, «όχι, δεν είναι», του το έκλεισα. Και μετά ξανακαλεί, «όχι, είμαι πραγματικά εγώ». Και του είπα, «πώς βρήκες τον αριθμό μου;» Είπε ότι ήταν μέσω της Black Mark που κυκλοφόρησε τους MEMENTO MORI. Και είπε, «προσπαθώ να σε βρω εδώ και μερικούς μήνες, αλλά δεν μπορώ, κανείς δεν έχει τον αριθμό σου». Και έτσι έκαναν κάτι σαν tribute άλμπουμ στους εαυτούς τους. Και έτσι ήταν διασκεδαστικό, και πέταξα εκεί στο Newcastle, και πήγα εκεί, και σκεφτόμουν, εντάξει, με έχουν τώρα να κάνω αυτό το τραγούδι. Θα το κάνουμε έξτρα βαρύ, έξτρα αργό, αλλά το έπαιξαν πιο γρήγορα. Ο John Connelly από τους NUCLEAR ASSAULT, έπαιζε κιθάρα σε αυτό, και το έπαιξαν πιο γρήγορα. Οπότε έκανα τα φωνητικά γι’ αυτό, και περάσαμε καλά κάνοντας πάρτι. Στην πραγματικότητα, πήγαμε σε αυτό το κλαμπ, και ήταν αστείο. Στην Αγγλία, είχαν τότε αυτές τις heavy metal disco. Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν. Είμαι κακός με τις χρονιές, αλλά ήταν όλα σαν μια ντίσκο, και οι άνθρωποι στέκονταν κάνοντας headbanging με metal μέσα στη ντίσκο. Και έκλεισε ή κάτι τέτοιο. Πίναμε στο Newcastle. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέει κανείς εκεί. Έχουν πολύ βαριά διάλεκτο. Αλλά περνούσαμε καλά. Όσο πιο μεθυσμένος γίνεσαι, τόσο πιο πολύ διασκεδάζεις, και τόσο πιο πολύ καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλο. Τέλος πάντων, περπατούσα έξω από το χώρο, και είδα τον Paul Di’Anno να βγαίνει από το κλαμπ. Και είχα ένα μεγάλο διπλό χάμπουργκερ, και τον κοιτούσα, και με κοιτούσε με το χάμπουργκερ, κι εγώ είπα, θα ήθελες ένα χάμπουργκερ; Και είπε, ναι, ναι. Οπότε του έδωσα ένα χάμπουργκερ, και τότε όλη η μπάντα του βγήκε έξω και άρχισε να με κοιτάζει. Και είπα, απλώς θέλω να σας ταΐσω όλους. Αλλά είπα, «ευχαριστώ πάρα πολύ, Paul, για τα σπουδαία άλμπουμ των MAIDEN. Αγαπώ αυτά τα άλμπουμ». Και φυσικά, αγαπώ και τον Bruce Dickinson. Εννοώ, είναι απλά φανταστικά πράγματα. Θρύλοι.
Μιλώντας για γρήγορη και πιο αργή μουσική, θυμάμαι τι μου είχες πει πριν το φεστιβάλ για την ταχύτητα των τραγουδιών των CANDLEMASS, ότι θα ήθελες να παίζονται. Μπορείς να μας πεις κι αυτό; Πώς θα ήθελες να παίζονται τότε τα τραγούδια, και πώς παίζονταν τώρα;
Λοιπόν, το κάναμε. Το παρατήρησα αυτό, γιατί όπως συζητήσαμε για το set list και τέτοια, αλλά ο βασικός κορμός του set list μας ήταν από το live άλμπουμ που κάναμε το 1990 στη Σουηδία. Το live άλμπουμ των CANDLEMASS στο οποίο τραγουδάω. Και αυτό ήταν που εξασκούσα. Και τότε, ήμασταν νέοι, 1987. Τέλος πάντων, ήμασταν νέοι, και παίζαμε πιο γρήγορα τότε. Οπότε όταν ξεκινήσαμε πρόβες τώρα, ήταν σαν, hey, θα παίξετε όλα αυτά τα τραγούδια τόσο αργά; Επειδή όταν κάναμε Reunion, πάντα εγώ ήμουν ο τύπος που έλεγα, έλα, είναι doom metal. Πρέπει να παίξουμε πιο αργά, πιο αργά, και όλοι θύμωναν μαζί μου. Αλλά αυτή τη φορά, εγώ ήμουν εκείνος που έλεγα, ότι ίσως να πρέπει να ανεβάσουμε λίγο τον ρυθμό σε μερικά από αυτά τα τραγούδια. Οπότε νομίζω ότι τα πήγαμε καλά. Ήταν ένας καλός συνδυασμός ανάμεσα σε σούπερ βαρύ και πιο γρήγορο.
Τους τελευταίους μήνες, εμφανίστηκες ζωντανά με μπάντες όπως οι ANVIL και οι LION‘S SHARE, όπως είδαμε σε κάποια βίντεο στο YouTube. Πώς προέκυψαν αυτές οι ευκαιρίες;
Οι ευκαιρίες απλά συνέβησαν. Γνώρισα τον Lips και τον Rob Reiner από τους ANVIL την πρώτη φορά. Φυσικά, πάντα τους αγαπούσα. Από τότε που ήμουν έφηβος, είχα το άλμπουμ “Forged in Fire”, απλά το έπαιζα τρελά στο πικάπ μου. Και αυτό που συνέβη ήταν ότι παίξαμε στο Tradate Festival στην Ιταλία, και οι Dio ήταν headliners στο show, και ήταν το πρώτο show. Εκείνο το καλοκαίρι του 2005, έπαιζαν οι CANDLEMASS και μετά οι Dio. Έτσι έγινε εκεί για πρώτη φορά. Και τότε γνώρισα τα παιδιά από τους ANVIL, και είπαν, “ας πάμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε πάρτι και αυτό κι εκείνο”. Και κατέληξα στο δωμάτιο του Lips. Και είπε, απλά θα πάω μια βόλτα, να δω αν μπορώ να βρω κάτι. Και δεν ήξερα τι εννοούσε. Τι εννοείς να βρεις κάτι; Και μετά γύρισε πίσω και είπε, βρήκα ένα τεράστιο κουτί με κόκκινο κρασί. Πρέπει να ήταν, δεν ξέρω. Ήταν σαν, 12 μπουκάλια κόκκινο κρασί ή κάτι τέτοιο. Ήταν τρελό. Και είπα, λοιπόν, ίσως αυτό να μην είναι δικό σου, Lips, να το πάρεις. Και είπε, «όχι, το βρήκα. Είναι δικό μου». Αλλά είπε, «δεν έχω ανοιχτήρι για κρασί. Και δεν έχω ποτήρια. Οπότε πήγαινε στη ρεσεψιόν και βρες ποτήρια».
Έτσι κατέβηκα στη ρεσεψιόν. Και εκεί συνάντησα όλη τη μπάντα, τους Dio. Και ήταν εκεί η Wendy Dio, με την οποία μιλούσα, όταν ήταν στη σκηνή και έπαιζε. Και συστήθηκα και όλα. Και τότε με σύστησε στον Ronnie. Και είπα, είμαι με τους ANVIL. Και έχουμε αυτό το τεράστιο κουτί με κόκκινο κρασί. Και είπε, “έχει καλό κόκκινο κρασί;” Είπα, “είμαστε στην Ιταλία. Φυσικά είναι καλό”. Οπότε του εξήγησα το πρόβλημα. “Δεν έχουμε ποτήρια. Δεν έχουμε ανοιχτήρι”. Είπε, «θα φτιάξουμε τα πάντα. Πηγαίνετε στο δωμάτιο του βοηθού μου. Όλη η μπάντα, δεν θα κοιμηθούμε απόψε. Έχουμε πρωινή πτήση. Οπότε δεν έχει νόημα να πάμε για ύπνο. Απλά ας κάνουμε πάρτι, να πιούμε κρασί». Και καθόμασταν εκεί περιμένοντας, εγώ και οι ANVIL. Και ξαφνικά, μπαίνει μέσα ο Ronnie James Dio. Νομίζω ήταν ο Craig Goldie, ο Rudy Sarzo. Εννοώ, ήταν απλά αυτοί οι τύποι που λάτρευα από πάντα. Και ήταν όλοι προσγειωμένοι, σαν κουλ άνθρωποι. Ο Simon Wright, ο ντράμερ. Ήταν απλά τόσο διασκεδαστικό. Κι εγώ και ο Lips ήμασταν σαν fanboys, καθισμένοι στο κρεβάτι, πίνοντας κρασί, και κάνοντας στον Dio όλες αυτές τις ερωτήσεις. Και θυμάμαι, λέγαμε, πώς ήταν με τους RAINBOW; Πώς ήταν με τους BLACK SABBATH και τέτοια;
Και μας είπε όταν ο Richie Blackmore έκανε ακροάσεις σε ντράμερς, ο Cozy Powell μπήκε μέσα. Και είπε ότι ο Richie απλά έπαιζε ένα shuffle, σαν dun-ga-dun-ga-dun-ga-dun-ga-dun-ga-dun. Και όλοι οι ντράμερς έπρεπε να παίξουν μαζί με αυτό και να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Και ο Cozy άρχισε να το κάνει αυτό για περίπου 10 λεπτά. Φυσικά, έπαιζε τέλεια. Οπότε ο Richie συνέχιζε. Και μετά απλά άφησε κάτω τις μπαγκέτες του. Είπε, “τι είδους μαλ**ία τραγούδι είναι αυτό; Αν δεν έχετε δικά σας τραγούδια, δεν ενδιαφέρομαι καν”. Και τότε ο Richie απάντησε, “αυτός είναι ο τύπος που ψάχνουμε. Αυτός είναι”. Οπότε γίναμε καλοί φίλοι, φίλοι με τον Ronnie James Dio. Και μετά ήταν όλο εκείνο το καλοκαίρι που παίζαμε πριν τους Dio, ακόμα και στο Sweden Rock. Οπότε πήγαινα να τους επισκεφθώ αφού είχαν παίξει οι Dio το set τους. Μπήκα εκεί. Και είπα, “hey, ας ανοίξουμε το κόκκινο κρασί”. Και ακόμα και στο Rockwave Festival στην Ελλάδα, ήταν το ίδιο πράγμα. Οπότε γίναμε φίλοι. Ήταν ένας σπουδαίος τύπος. Μου λείπει.
Τι θυμάσαι από την εποχή σου με τους MEMENTO MORI; Θα σκεφτόσουν ποτέ να επαναφέρεις αυτή τη μπάντα ή κάτι τέτοιο;
Ποτέ δεν ξέρεις. Δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ σε τίποτα, νομίζω. Εκτός κι αν είναι pop metal, τότε πρέπει να πεις όχι. Όχι, αστειεύομαι. Ο κόσμος ακούει ό,τι θέλει. Το ξέρω, το ξέρω. Εγώ είμαι απλά ένας παλιομοδίτης doom τύπος. Ό,τι να ’ναι. Ο Mike Weed είναι πάντα απασχολημένος, φυσικά, με τον King Diamond. Και δουλεύει πολύ στο στούντιο και τέτοια. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ. Ίσως να μπορούσε να συμβεί κάποια μέρα. Είχαμε προτάσεις να το κάνουμε. Στην πραγματικότητα, έκανα τρία άλμπουμ με τους MEMENTO MORI. Το “Rhymes of Lunacy”, το “Life, Death, and other morbid tales”. Και ποιο ήταν το τελευταίο; Δεν θυμάμαι καν. (“Songs for the apocalypse Vol. IV”) Έκανα τρία άλμπουμ με τους MEMENTO MORI και τρεις συναυλίες. Μία στη Στοκχόλμη, μία στην Κοπεγχάγη, και μία στο Λονδίνο. Αυτό ήταν όλο.
Μία συναυλία για κάθε άλμπουμ.
Ναι, κάπως έτσι. Όχι με αυτή τη σειρά, αλλά αυτό έγινε. Η Black Mark ήταν η Black Mark. Και δεν ξέρω αν η διανομή τους ήταν καλή ή όχι. Αλλά ήταν σχεδόν σαν μόνο οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί να πρόσεξαν τα άλμπουμ των MEMENTO MORI. Αλλά μετά ο υπόλοιπος κόσμος όχι.
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τους AMON AMARTH; Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησες σε άλμπουμ, αν δεν κάνω λάθος.
Μπορεί, ναι. Μπορεί να ήταν. Ήταν διασκεδαστικό. Τους επισκέφθηκα στη Στοκχόλμη για μία από τις συναυλίες τους. Και ήταν σαν οπαδοί, κάναμε πάρτι μετά τη συναυλία και τα λοιπά. Και είπαν, «θα κάνουμε ένα νέο άλμπουμ. Θα ερχόσουν να δουλέψεις με τον Andy Sneap;» Και είπα, «ξέρω τον Andy Sneap. Έπαιξε support σε εμάς με τους SABBAT. Πίσω στο 1988, όταν παίζαμε σε όλα τα κλαμπ στην Αγγλία, είχαμε τους SABBAT ως support. Οπότε τον ξέρω, φυσικά. Θα ήταν διασκεδαστικό να τον επισκεφτώ. Και φυσικά, να τραγουδήσω ένα τραγούδι με εσάς. Αλλά φυσικά, πρέπει να ακούσω το τραγούδι». Και μου έστειλαν ένα πραγματικά doom, βαρύ τραγούδι που λεγόταν “Hel”. Και τότε σκέφτηκα, εντάξει, αυτός τραγουδάει με το growl του. Ίσως μπορώ να κάνω μια μελωδία πάνω στο growl του. Και λειτούργησε. Στην πραγματικότητα τραγούδησα όλο το τραγούδι, και διάλεξαν ό,τι ήθελαν. Είναι το άλμπουμ τους.
Είναι πραγματικά μεγάλοι οπαδοί των CANDLEMASS. Ξέρω ότι οι AMON AMARTH, αν δεν είχαν αυτή την περιοδεία στις ΗΠΑ που κάνουν τώρα, θα ήταν στην Αθήνα για το σόου σου.
ΟΚ. Τέλεια. Ναι. Είναι φίλοι. Εγώ και ο Johan Söderberg πίνουμε μπύρα όλη την ώρα. Δεν μιλάμε καν για μουσική. Μιλάμε μόνο για μπύρες. IPAs. Ναι. Είμαστε nerds με τις IPA. Όλο αυτό με το untapped και «α, αυτή έχει γεύση σαν παλιά λουλούδια».
Ακολουθείς τη σημερινή doom metal σκηνή, ή γενικά τη σημερινή heavy metal σκηνή;
Δηλαδή, όταν ακούω κάτι, υπάρχει αυτή η μπάντα, ω Θεέ μου, οι GOATSNAKE. Αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχω ακούσει τα τελευταία 10 χρόνια. Νομίζω λέγεται “Black Age Blues”, από τους GOATSNAKE. Είναι τόσο βαρύ, και τόσο ωραίο, και με φανταστικά φωνητικά και τα πάντα. Το προτείνω σε όλους. Αλλά φυσικά, πάντα επιστρέφω στα κλασικά μου. Το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών είναι το TROUBLE “Psalm 9”. Το ακούω κάθε μήνα, τουλάχιστον δύο φορές. Είναι τόσο καλό. Και τα τρία πρώτα άλμπουμ των TROUBLE, “Psalm 9”, “The Skull”, και “Run to the Light”, είναι απλά φανταστικά, φανταστικά άλμπουμ.
Κοιτάζοντας πίσω στον κατάλογο των CANDLEMASS, ποιο άλμπουμ είναι το προσωπικό σου αγαπημένο, και γιατί;
Λοιπόν, για μένα είναι το “Nightfall”. Μου αρέσει πραγματικά το “Nightfall”. Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά ο ήχος των φωνητικών σε αυτό βγήκε πραγματικά καλός. Επίσης, το live άλμπουμ από το 1990, νομίζω. Γιατί δεν ξέραμε ότι μπορείς να «κλέψεις» με τα live άλμπουμ. Οπότε κάναμε πολύ σκληρή πρόβα, και το ηχογραφήσαμε ζωντανά. Αυτό που ακούς είναι αυτό που παίρνεις. Δεν είναι ψεύτικο. Δεν υπάρχει ούτε μία νότα στα φωνητικά μου σε εκείνο το άλμπουμ που να μην τραγουδούσα. Φυσικά, μπορεί να υπήρχε κάτι μικρό στην κιθάρα που έπρεπε να φτιαχτεί, ή στο μπάσο, ή ό,τι άλλο, αλλά δεν ήταν πολλά. Και επίσης κινηματογραφήσαμε εκείνη τη συναυλία. Δηλαδή, βγήκε σε DVD πολλά χρόνια αργότερα.
Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, θα διαχειριζόσουν διαφορετικά τη σχέση σου με τη μπάντα;
Δεν μετανιώνω για τίποτα. Ζω με το στομάχι μου, όπως λέω. Όχι με το στομάχι κυριολεκτικά, αλλά με το ένστικτό μου. Αν κάτι με κάνει να νιώθω καλά στο στομάχι, το κάνω. Αν κάτι αρχίσει να με κάνει να νιώθω άσχημα, τότε λέω όχι, ως εδώ. Την πρώτη φορά που έφυγα από τους CANDLEMASS, μου έλεγαν «πρέπει να τραγουδάς με λιγότερο vibrato». Και τότε, είχα μόνο ένα vibrato. Τραγουδούσα στο φουλ vibrato. Αλλά μου άρεσε αυτό που έκανα τότε. Οπότε φυσικά θύμωσα γι’ αυτό, και έφυγα από τη μπάντα. Και τη δεύτερη φορά, όταν θα το κάναμε ξανά, είχαμε ήδη αρχίσει να ηχογραφούμε το “King of the Grey Islands” με τον Andy Sneap, στην πραγματικότητα. Και αρχίσαμε να παίζουμε ξανά χωρίς τα click tracks και τέτοια. Και μετά είχαμε παίξει, νομίζω η τελευταία μου συναυλία ήταν στο Πόρτο Αλέγκρε στη Βραζιλία, με τους CANDLEMASS το 2005, νομίζω 2005. Και είχα πάρει πολύ χρόνο άδεια από τη δουλειά για να μπορέσω να κάνω αυτή τη συναυλία. Οπότε είπα, εντάξει, δεν μπορώ να είμαι σε αυτή την πρόβα, αλλά θα είμαι στην επόμενη, γιατί δουλεύαμε πάνω στα τραγούδια για το άλμπουμ. Και τότε αποφάσισαν, νομίζω ήταν ο Lars και ο Jan, να φεύγουν από τη δουλειά τους μία ώρα νωρίτερα από εμένα. Και είπαν, ας κάνουμε πρόβα νωρίτερα. Και το δοκίμασαν μία φορά. Την επόμενη φορά, μου είπαν, ξέρεις, θα κάνουμε πρόβα νωρίτερα, γιατί δεν θέλουμε να σε περιμένουμε μία ώρα. Κι εγώ ήμουν σε φάση, μέχρι να πάρω το τρένο και το λεωφορείο, η πρόβα σας θα έχει τελειώσει, οπότε δεν μπορώ να έρθω. Και είπαν, δεν μας νοιάζει. Οπότε, τους απάντησα ότι δεν με νοιάζει κι εμένα. Αφού δεν μπορούμε καν να κάνουμε πρόβα μαζί για το άλμπουμ, τα παρατάω. Έτσι παραιτήθηκα ξανά. Όταν τους το είπα ότι θα το κάνω, η απάντησή τους ήταν να κάνω ό,τι θέλω. Και είπα, εντάξει, το αφήνω. Γεια σας. Ίσως να μην ήταν το πιο ώριμο πράγμα που θα έκαναν ενήλικοι άντρες. Αλλά, ξέρεις, είναι σαν, αν δεν μπορούμε καν να κάνουμε πρόβα μαζί για το άλμπουμ, δεν με ενδιαφέρει. Αλλά δεν μετανιώνω. Δεν νομίζω ότι πρέπει να μετανιώνεις για τίποτα. Νομίζω ότι πρέπει απλά να είσαι χαρούμενος που ζεις κάθε μέρα. Ναι. Δόξα τω Θεώ που είσαι ζωντανός και υγιής.
Και δώσε ευκαιρίες στους ανθρώπους. Δηλαδή, νομίζω ότι αυτό που είδαμε το περασμένο Σάββατο θα έπρεπε να το δουν περισσότεροι άνθρωποι, αν με ρωτάς. ΟΚ, ήταν σπουδαίο για το Rock Hard Festival Greece, για την πρώτη έκδοση του φεστιβάλ μας. Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να το κρατήσουμε μόνο για εμάς.
Νομίζω ότι αν υπάρξει η ευκαιρία, η σωστή πρόταση, όπως θες πες το, πρέπει να το δουν πολλοί, πολλοί άνθρωποι. Αυτό είναι το ωραίο με τους CANDLEMASS. Δηλαδή, δεν φτάσαμε στην κορυφή διεθνώς. Αλλά οι CANDLEMASS έκαναν διεθνές breakthrough αρκετά γρήγορα. Ξέρεις, μας ήξεραν στα έντυπα όπως το Kerrang! και σε όλα αυτά τα περιοδικά που υπήρχαν τότε. Οπότε οι CANDLEMASS, θα έλεγα, είναι γνωστοί σε όλο τον κόσμο σήμερα. Όχι σαν μια τεράστια μπάντα. Δεν είναι σαν τους IRON MAIDEN ή κάτι τέτοιο. Αλλά είναι γνωστοί ανάμεσα στους οπαδούς, που αγαπούν τη heavy μουσική, ως ένας από τους δημιουργούς του Doom Metal. Και οπότε θα ήθελα πολύ να το κάνω αυτό για περισσότερους οπαδούς. Αν οι CANDLEMASS το θέλουν, θα το κάνω κι εγώ. Αν μας δώσουν μια καλή πρόταση, οι διοργανωτές μας δώσουν μεγάλα φεστιβάλ. Νομίζω ότι θα είναι κυρίως φεστιβάλ. Γιατί αυτό δεν είναι πράγμα για κλαμπ, πραγματικά, να το κάνεις. Οπότε αν φεστιβάλ θέλουν να κλείσουν τους CANDLEMASS, πρέπει να επικοινωνήσουν με τον Ole Bang, τον μάνατζερ των CANDLEMASS, και να το κανονίσουν.
Το είδες αυτό. Πάνω από 600 άτομα από 40 διαφορετικές χώρες. Συνάντησα κόσμο από Βενεζουέλα, από Σαουδική Αραβία, από Αυστραλία, από Χιλή, Μεξικό, Εσθονία.
Είμαι τόσο ευγνώμων. Είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Και ίσως σκέφτονται, “ω Θεέ μου, καλύτερα να βιαστούμε, γιατί θα αρχίζουν να μαλώνουν ξανά”. Δεν θα το ξαναδούμε για άλλα 20 χρόνια. Και τότε θα είμαι 77. Και οι άλλοι τύποι είναι πιο μεγάλοι από εμένα.
Θα είναι 80 κι εγώ 77. Νομίζω θα ήταν υπέροχη στιγμή να ξεκινήσει το επόμενο καλοκαίρι αν θέλουν. Αν δεν θέλουν, εντάξει κι αυτό. Θα συνεχίσω με το σόλο άλμπουμ μου. Αλλά για χάρη των οπαδών, για χάρη των οπαδών των CANDLEMASS, αυτοί το κάνουν εδώ και επτά χρόνια με τον Johan τώρα να περιοδεύει, και ακόμα έχουν τη μπάντα τους. Δεν είμαι μέλος της μπάντας τους. Είμαι περισσότερο σαν ένα παλιό μέλος της οικογένειας που έρχεται να επισκεφθεί πότε πότε. Είμαι ακόμα περίεργος; Ναι, είμαι. (γελάει)
Πριν το τέλος, η τελευταία ερώτηση που μου αρέσει πάντα να κάνω είναι: τι συμβουλή θα έδινες στον 18χρονο εαυτό σου;
Να τρως λιγότερες μεγάλες μερίδες. Όχι, γιατί έτσι έχασα βάρος τώρα. Το αριστερό μου γόνατο είναι χάλια. Η πλάτη μου είναι χάλια. Και το ισχίο μου είναι χάλια. Και όσο μεγαλώνεις, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται χειρότερα. Αρθρίτιδα και όλα αυτά, και πονάει. Οπότε πήγαινα σε φυσικοθεραπευτή, και του έδειξα την κοιλιά μου και είπα, τι πρέπει να κάνω γι’ αυτό; Και είπε, απλώς φάε μικρότερες μερίδες. Οπότε ακολούθησα τη συμβουλή του. Και παλιά έτρωγα, δεν ξέρω, πριν 15 χρόνια, 10 χρόνια, έτρωγα μερίδες ενός κιλού. Αυτό είναι πολύ φαγητό. Και είπε, δεν χρειάζεσαι τόσο πολύ φαγητό. Απλά χρειάζεσαι να χορτάσεις. Και αν αρχίσεις να τρως μικρότερες μερίδες, θα χάσεις βάρος. Και αυτό έγινε. Άρχισα απλά να παίρνω αυτά τα lunchboxes και να τα κάνω όλο και μικρότερα. Και τώρα έχω κατέβει περίπου στα 400 γραμμάρια αντί για ένα κιλό. Οπότε είναι διαφορά. Και μετά βρήκα αυτό το δωρεάν, υπέροχο, είδα αυτή τη διαφήμιση στο YouTube, όχι, στο Facebook. Tai Chi, να κάνω Tai Chi. Και άρχισα να το κάνω. Αυτό βοηθάει επίσης. Θα πολεμήσω τον Kung Fu Panda όταν γίνω καλύτερα.
Φανταστικά. Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, Messiah. Είμαστε ευγνώμονες γι’ εκείνο το σόου, τόσο σε εσένα όσο και στους CANDLEMASS. Ήταν μια πραγματικά μοναδική εμπειρία. Σου είπα τη γνώμη μου, την ταπεινή και ειλικρινή γνώμη μου, πριν το σόου, μετά το σόου, τώρα. Σε ευχαριστούμε για ό,τι μας πρόσφερες.
Και ευχαριστώ όλους τους οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Τους οπαδούς των CANDLEMASS, σας αγαπώ. Εννοώ, είστε οι καλύτεροι. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να τραγουδήσω ξανά με τους CANDLEMASS. Κι αν όχι, τότε απλά θα πρέπει να έρθετε να δείτε τη σόλο μπάντα μου.
Σάκης Φράγκος
