Ο Chris Harms είναι αναμφισβήτητα ένας μουσικός που δεν μπορεί να κάτσει στα αυγά του. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει μια χρονιά που δεν θα μας δώσει το κατιτίς, είτε αυτό είναι κάποιο studio άλμπουμ, είτε κάποιο live άλμπουμ, είτε κάποιο project. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό κάνει εξαργύρωση της αναγνώρισης που έλαβε και με τη μακροσκελή, παγκόσμια περιοδεία με τους IRON MAIDEN, αλλά και με το εξαιρετικό “Blood & glitter” που σχεδόν όλο το tracklist του κυκλοφόρησε σε επιτυχημένα (video) singles.
Το 2025 είναι η χρονιά του Harms. Ξεκίνησε με το solo “1980”, όπου δοκίμασε τον εαυτό του σε ΕΒΜ/electropop μονοπάτια (με μέτρια αποτελέσματα είναι η αλήθεια) και τώρα έρχεται το πρώτο μέρος της τριλογίας “OPVS NOIR” με τους LORD OF THE LOST. Μια συλλογή τριάντα τριών συνθέσεων, που χωρίζεται διά του τρία και η οποία μόνο ως υπερφιλόδοξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Όπως συμβαίνει διαχρονικά σε οποιοδήποτε project περιλαμβάνει sequels, ελλοχεύει πάντοτε η παγίδα του filler και το “OPVS NOIR vol. 1” δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.
Ναι, έχει ένα σκασμό προσκεκλημένους για να προσδώσουν μια έξτρα λάμψη στο τελικό αποτέλεσμα. Ναι, έχει μια τεράστια, ευκρινή παραγωγή δια χειρός Harms, όπου είναι γνωστός για τους ψυχαναγκασμούς του. Όμως, στα βάθη του πυρήνα του, το “OPVS NOIR vol. 1” παρουσιάζει μερικές αστάθειες και δεν μπορείς να κάνεις το bonding που θα επιθυμούσαν οι LOTL μέσω των συνθέσεών τους. Η πληροφορία που υπάρχει σε κάθε ένα από τα έντεκα τραγούδια είναι τόσο μεγάλη, με όλες αυτές τις ορχήστρες εδώ κι εκεί, που κάπου χάνεσαι στη μετάφραση.
Σαφώς και υπάρχει το LOTL element, που ακροβατεί μεταξύ του gothic metal και του industrial metal. Εκεί όμως που την πατάνε είναι ότι προσπαθούν να προσαρμόσουν τις συνθέσεις με βάση το μετερίζι του κάθε προσκεκλημένου και όχι το ακριβώς ανάποδο. Για παράδειγμα το “Light can only shine in the darkness” που ακούγεται υπερβολικά WITHIN TEMPTATION ελέω Sharon. Ή στο “Damage”, που θα μπορούσε να είναι ένα καινούργιο DEATHSTARS single και ο Whiplasher να χοροπηδάει από τη χαρά του.
Το παράδοξο λοιπόν που συμβαίνει εδώ είναι ότι τα τραγούδια στα οποία ΔΕΝ συμμετέχουν καλεσμένοι είναι εν τέλει και τα καλύτερα. Λόγου χάρη, το “My sanctuary” είναι χιτάρα με τα όλα του, όπως και το “Things we do for love” με το τρομερό refrain. Και είναι να απορεί κανείς πως οι LOTL έπεσαν τελικά στην παγίδα και αποπροσανατολίστηκαν, έστω και εν μέρει, από όλα αυτά που τους κατέστησαν ιδιαιτέρως δημοφιλείς στη «»σκοτεινή» σκηνή.
Το “OPVS NOIR vol. 1” σίγουρα δεν είναι ένα ευκολοχώνευτο, straight forward άλμπουμ. Είναι μια συλλογή συνθέσεων η οποία δε διαθέτει ομοιομορφία, έχει ΠΟΛΛΗ μουσικότητα, αλλά και πολλές διακυμάνσεις, που απαιτούν την προσοχή του ακροατή. Παράλληλα όμως, για κάποιον που είναι εξοικειωμένος με τους καλεσμένους του, θα του σκάνε πυροτεχνήματα από τις «πρωινές δουλειές» τους. Αντιλαμβάνομαι ότι το “Blood & glitter” είναι κομβικό στην καριέρα των LORD OF THE LOST, αλλά η ελάχιστη απαίτηση που είχα από αυτούς, λόγω momentum, ήταν να μας παρουσιάσουν κάτι τουλάχιστον ισάξιο. Και αυτό, προς το παρόν, δεν το κατάφεραν. Επιφυλάσσομαι για το δεύτερο και το τρίτο μέρος.
7/10
Γιώργος Κόης
