“Live”. Μια λέξη επικίνδυνη. Ξέρεις γιατί είναι επικίνδυνη; Γιατί στο studio, υπάρχει ασφάλεια, ζεστασιά και προδέρμ. Τα λάθη κρύβονται ή και… διαγράφονται και όλα μοιάζουν τέλεια. Στο studio ο Μανώλης από τη Μαγκουφάνα (aka Πεύκη) ακούγεται κάτι μεταξύ Ronnie James Dio και Tony Martin και η μπάντα του σαν τους IRON MAIDEN. Τι γίνεται όμως, όταν ο Μανώλης και οι υπόλοιποι, ανεβούν στην σκηνή; Η σκηνή ενός club ή ενός φεστιβάλ, είναι κάτι μεταξύ αδηφάγου τέρατος, Καθαρτηρίου του Δάντη και πεδίου μάχης στο Βερντέν ή στη Νορμανδία. Εκεί λοιπόν, στα… ζόρια, «ο βασιλιάς είναι γυμνός», ο Μανώλης ακούγεται σαν ντελάλης, το συγκρότημά του σαν παιδάκια που παίζουν με πλαστικά μουσικά όργανα για μωράκια και όλοι εμείς, ξεραινόμαστε στα γέλια (πονηρό κλείσιμο του ματιού, if you know what I mean)…
Για τους δύο πρωταγωνιστές μας βέβαια, τα παραπάνω δεν είναι προβλήματα προς λύση. Οι ACHELOUS έχουν δώσει και εξακολουθούν να υποβάλλουν τα διαπιστευτήριά τους στο κοινό εντός και εκτός συνόρων, με συνέπεια να δέχονται τα πλέον θετικά, ως και αποθεωτικά, σχόλια. Όσο για τους DRAGON SKULL, στο δικό τους μέγεθος ως ώρας, δείχνουν να βάζουν «το νερό στο αυλάκι» και να «χτίζουν» κάτι δυνατό που αν δείξουν την απαιτούμενη προσοχή, θα τους φέρει πράγματα που ούτε οι ίδιοι τα φαντάζονταν. Παγιωμένη λοιπόν δύναμη οι πρώτοι, ανερχόμενη οι δεύτεροι, οικοδεσπότες και προσκεκλημένοι αντίστοιχα, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και δημιούργησαν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα σε ένα Piraeus Club Academy το οποίο λογικά και αναμενόμενα, έγινε sold out.
Το ρολόι έδειχνε ακριβώς 21:00, όταν ο Corin o σιδεράς σταμάτησε να νουθετεί τον μικρό Conan (πρόκειται για την κλασσικότερη των κλασσικών σκηνή από το “Conan the Barbarian”, που χρησιμοποιήθηκε ως intro) και οι DRAGON SKULL μπήκαν ορμητικά με το “Death dealer”. Μέσα σε μόλις τρία χρόνια, τούτο το βαρβαρικό κουιντέτο κατάφερε να εισπράξει αρκετή αγάπη από τους οπαδούς του επικού μετάλλου. Και μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, έχουν ανέβει και στην δική μου εκτίμηση. Δε θα σταθώ στην συνθετική/εκτελεστική βελτίωση από το ομότιτλο EP στο ντεμπούτο full length “Chaos Fire Vengeance” (γιατί δεν έχουν βάλει κόμματα ή παύλες ανάμεσα στις λέξεις, δεν το καταλαβαίνω). Θα σταθώ στην αισθητή βελτίωση που παρατήρησα όσον αφορά την live απόδοση, από την πρώτη φορά που τους είδα, στη δεύτερη και ακόμη μεγαλύτερη τώρα στην τρίτη.
Μια ντουζίνα τραγούδια αρκούσαν, σχεδόν μοιρασμένα μεταξύ των δύο κυκλοφοριών τους, για να μας δείξουν οι Αθηναίοι το καλύτερο, φετινό τους πρόσωπο. Τα μικρο-προβλήματα στον ήχο και η επίσης μικρή κούραση που όπως φαινόταν «βάραινε» τον frontman τους, δεν αποτέλεσαν τροχοπέδη σε καμία περίπτωση. Οι DRAGON SKULL έβγαλαν πάθος, ένταση, είχαν σωστή και άμεση επικοινωνία με τον κόσμο που έδειχνε εξοικειωμένος με τα κομμάτια (άρα, έχουν ήδη τη δική τους βάση οπαδών) και μπορώ να πω ότι σε κάποιες φάσεις δείχνουν καλύτεροι live από ότι στο studio. Οπότε, αν πρέπει να νιώθουν χαρούμενοι περισσότερο για κάτι, να είναι γι’ αυτό!
Ωραία ήταν και τα παρελκόμενα που χρησιμοποίησαν. Πολεμικά λάβαρα, κρανία καρφωμένα σε δόρατα, ο Stormbringer στα χέρια του τραγουδιστή, όλοι τους ταιριαστά ντυμένοι… το πακέτο ήταν πλήρες και η θεατρικότητα απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί γραφικότητα. Μουσικά, έβγαλαν πάλι αυτόν τον “GRAND MAGUS meets VISIGOTH meets AMON AMARTH” ήχο μόνο που αυτή τη φορά, προς μεγάλη μου έκπληξη η οποία συζητήθηκε και με φίλους, άρα δεν ήταν δική μου ιδέα, στις εμφανέστατες αναφορές εντάχθηκαν και οι… ACHELOUS! Πρέπει να έχω πολύ καιρό, ή να μην το θυμάμαι έστω (δύσκολο), να παραβρεθώ σε συναυλία όπου το πρώτο κατά σειρά εμφάνισης συγκρότημα, να είναι επηρεασμένο από το επόμενο! Και αν αναλογιστώ ότι μιλάμε για ελληνική σκηνή (Big Brother δηλαδή), κάτι τέτοιο είναι παραπάνω από όμορφο και αισιόδοξο!
Ως καλύτερες στιγμές θα ξεχώριζα το “Death dealer”, τα στεντόρεια “War drums” και “Tyrant’s doom”, το “Barbarians” και το ακουστικό “Sons of the brave”, που αποδόθηκε όπως έπρεπε. Το μέλλον για αυτά τα παιδιά είναι πολύ αισιόδοξο και μάλιστα βρίσκεται στα χέρια τους και μόνο σε δαύτα. Προσοχή στις παντός είδους κακοτοπιές θέλει, να συνεχιστεί η μεθοδική δουλειά και εδώ θα είμαστε να πούμε και να γράψουμε ακόμη καλύτερα λόγια!
SETLIST: 1. Intro/Death dealer 2. Dragon riders 3. Skull crusher 4. Tyrant’s doom 5. Skeleton hand 6. Shield maiden 7. War drums 8. Sons of the brave 9. Intro/Brethren 10. Barbarians 11. Blood and souls 12. Dragon skull
Για την συνέχεια, “ACHELOUS live” επεισόδιο… ούτε που θυμάμαι! Την παρθενική φορά που τους είδα «ζωντανά», δεν είχαν ολοκληρωμένο δίσκο. Είχαν μόνο το πρώτο τους EP, το οποίο φέτος γιορτάζει τα δέκα του χρόνια. Άρα, δέκα χρόνια δισκογραφικής πορείας για αυτήν την πολυαγαπημένη μου μπάντα, που έχουν περάσει σαν νερό! Μια δεκαετία με δύο EPs και τρεις ολοκληρωμένους δίσκους, ο ένας καλύτερος του άλλου, πολλά shows σε Ελλάδα και εξωτερικό, σε μεγάλες και μικρότερες σκηνές, περιοδείες… Οι ACHELOUS ξεκίνησαν δειλά-δειλά, μεγάλωσαν, ανδρώθηκαν και τώρα πια είναι από τους καλύτερους πρεσβευτές αυτού που ονομάζουμε «επικό metal», παγκοσμίως! Στην τελευταία τους εμφάνιση δε, στο Rockwave, μαζί με τους W.A.S.P και τους SKYCLAD, ήταν καταιγιστικοί.
Ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει η μουσική τους, οι πέντε «ποταμίσιοι» επί σκηνής έχουν «αέρα» μεγάλης μπάντας. Το στήσιμό τους, η επαφή με τους φανατικούς οπαδούς τους οι οποίοι τους ακολουθούν πιστά και δίνουν πάντα έναν ξεχωριστό τόνο σε κάθε τους εμφάνιση, η κίνηση και οι μελετημένες χορογραφίες τους («όλα δουλεμένα στην προπόνηση»), ό,τι βλέπεις τέλος πάντων, παραπέμπει σε συγκροτήματα που γέμιζαν και γεμίζουν αρένες, όχι σε μια μπάντα του underground. Ξέραμε λοιπόν όλοι τι θα αντιμετωπίσουμε στο Piraeus Club Academy.
Κι εδώ υπήρξαν κάποια θέματα με τον ήχο, τα οποία ξεπέρασε το συγκρότημα με την εξαιρετική του απόδοση. Το set έκανε μια «βόλτα» από ολόκληρη τη δισκογραφία τους, σταματώντας σε κάθε «σταθμό» της. Tο τελευταίο κατά χρονολογική σειρά “Tower of High Sorcery”, έλαβε όπως ήταν αναμενόμενο τη μερίδα του λέοντος, σημαίνουσες στιγμές από τα “The Icewind Chronicles” και “Macedon” το πλαισίωσαν, ενώ κάπου εδώ, οφείλω μια ειδική αναφορά στο πρωτόλειο “The cold winds of Olympus”, όχι μόνο λόγω των «γενεθλίων» του…
Οι φανατικοί οπαδοί δεδομένα το αγαπούν, ήταν εκεί όταν κυκλοφόρησε, έχουν «δεθεί» μαζί του. Εμένα άλλο μου έκανε εντύπωση… Οι νεότεροι φίλοι του γκρουπ, έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό με τους «παλιούς», καθώς παιζόταν επί σκηνής το επικότατο ομώνυμο κομμάτι, το σαρωτικό “Myrmidons” ή το συναυλιακό “Guardians of the light”. Κομμάτια που τα άκουγαν για πρώτη φορά “live”, μιας και είχαν να μπουν στην setlist χρόνια ολόκληρα κι όμως, έδειχναν να τα απολαμβάνουν. Συμπέρασμα; Το καλό τραγούδι είναι καλό, ακόμη κι αν στην πρώτη του μορφή έχει μέτρια παραγωγή ή «άγουρα» παιξίματα. Είναι σαν να έχεις έναν εκ φύσεως όμορφο άνθρωπο, ο οποίος για να δείξει όλη του την ομορφιά, χρειάζεται απλά τα κατάλληλα ρούχα και τον κατάλληλο καλλωπισμό.
Χαρακτηριστική του όλου ενθουσιασμού που επικρατούσε, ήταν η θέληση του κόσμου για ακόμη ένα τουλάχιστον κομμάτι στο τέλος και η συγκατάβαση από πλευράς group, ως προς το αίτημα αυτό, με μια super εκτέλεση του crowd pleaser (πςςς…) “Gaugamela”. Συμβάν που κατέδειξε δύο πράγματα: Το πρώτο είναι ότι οι ACHELOUS είναι ένα συγκρότημα «ετοιμοπόλεμο», προβαρισμένο για κάθε δυνατή συνθήκη. Έχουμε δει στο παρελθόν να παίζουν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, να τους φωνάζουν να αναπληρώσουν κενά την ώρα που έχουν βάλει τις πιτζάμες για ύπνο που λέει ο λόγος και να δίνουν την εντύπωση πως προετοιμάζονταν για την περίσταση μήνες ολόκληρους. Όταν/αν φτάσουμε κάποια στιγμή να δούμε ένα ACHELOUS live που να είναι μέτριο, τότε ας κοιτάξουμε καλού κακού όλους τους φούρνους του λεκανοπεδίου. Ίσως μάλιστα να έχει ανατείλει ο Ήλιος από τη δύση.
Το δεύτερο, και με αυτό θα κλείσω, είναι πως στο μέλλον θα μπορούμε με ασφάλεια να μιλήσουμε για τραγούδια τους που θα έχουν μείνει κλασσικά, όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα αλλά και το είδος που υπηρετούν. Σε μια εποχή που δεν ευνοείται η προσεκτική ακρόαση, που ο κόσμος δε δίνει τη δέουσα προσοχή σε δίσκους και συγκροτήματα, οι ACHELOUS έχουν «αναγκάσει» αρκετούς να ξέρουν απ’ έξω μελωδίες, στίχους και να γίνονται μέλος του συγκροτήματος στις συναυλίες του. Πράγματα που τα βλέπαμε πριν 25-30 χρόνια και ευτυχώς, μπάντες σαν τους ACHELOUS, δε μας αφήνουν να τα ξεχάσουμε.
Πάντα τέτοια!
Δημήτρης Τσέλλος
ΥΓ 1: Μου έλειψαν το έπος “Al Iskandar” και το υπερ-έπος “When the angels bleed”
ΥΓ 2: Μήνυμα προς τη μπάντα – ξαναδιαβάστε το πρώτο υστερόγραφο. Επαναλάβετε μέχρι νεωτέρας διαταγής.
SETLIST: 1. Intro/Whispering forest/Dragon wings 2. Macedon 3. Northern Winds 4. The oath 5. Istar 6. Warriors with wings 7. Fortress of sorrow 8. Blood 9. The cold winds of Olympus 10. Myrmidons 11. Guardians of the light 12. Tower of high sorcery 13. Savage king 14. Into the shadows 15. Flames of war 16. Gaugamela
