«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το άλμπουμ; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CASTLE RAT
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Bestiary”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: King Volume Records/Blues Funeral Recordings
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Riley Maureen “The Rat Queen” Pinkerton McCurry – Φωνητικά, κιθάρα
Charley “The Plague Doctor” Ruddell – Μπάσο
Franco “The Count” Vittore – Κιθάρα
Joshua “The All-Seeing Druid” Strmic – Τύμπανα
Madeline “The Rat Reaperess” Wright – “Their archnemesis: Death, herself”
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
“Hype”, στη μουσική. Ο «ντόρος» που γίνεται, σχετικά με κάτι. Ντόρος είτε τεχνητός, από κάποιον που αποσκοπεί στην εκτεταμένη (καλή ή κακή, δεν έχει σημασία) διαφήμιση είτε αυθόρμητος, από το ίδιο το κοινό που κάτι βρήκε, κάτι του άρεσε, κάτι του έκανε “click” και έτσι ξεκίνησε αυτό που ονομάζεται “talk of the town”. «Ντόρος» άλλες φορές απολύτως δικαιολογημένος, άλλες όχι. Άλλες φορές για καλό, άλλες για κακό.
Οι CASTLE RAT από το Brooklyn, με μηδενικό παρελθόν όσον αφορά το heavy metal (μουσικοί άλλων σκηνών όλοι τους, με πιο γνωστή την folk/country τραγουδίστρια Riley McCurry) έχουν αυτόν τον καιρό ένα “hype” που τους κάνει να ακούγονται παντού. Το περσινό ντεμπούτο τους με τίτλο “Into the realm”, πυροδότησε τις πρώτες έντονες αναφορές, ωστόσο δεν ήταν επαρκές, μουσικά πρωτίστως, ώστε να κάνει ακόμη και τους πιο αποστασιοποιημένους να ασχοληθούν μαζί τους. Κάτι που ήδη, από τις πρώτες ημέρες τις κυκλοφορίας του, δείχνει να πετυχαίνει με χαρακτηριστική άνεση ο διάδοχός του, το “The Bestiary”.
Όσοι είχαν ακούσει το “Into the realm” και τους άρεσε (δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς, δεν το βρήκα παραπάνω από απλά “ok”), θα ενθουσιαστούν. Η βελτίωση των CASTLE RAT, μουσικά, είναι τεράστια! Όσοι πάλι είναι αδαείς περί των πεπραγμένων της μπάντας, να περιμένουν ένα πρωτόλειο doom metal, με αρκετά επικό όσο και μυστικιστικό χαρακτήρα, γεμάτο από τα ψυχεδελικά και τα folk στοιχεία των τελών της δεκαετίας του ’60 και μια ιδανική, για το είδος, παραγωγή. Εντυπωσιακό το μπάσο, στεντόρεια τα τύμπανα, η κιθάρα «παλιακή» όσο πρέπει, ενώ η φωνή της Riley είναι αυτή που ξεχωρίζει περισσότερο. Μια υπέροχη, μεθυστική χροιά που θυμίζει έντονα αυτήν της Johanna των LUCIFER, ένα συγκρότημα που πιθανότατα αποτελεί με την σειρά του επιρροή για τους CASTLE RAT, όπως οι PENTAGRAM, JEX THOTH, CATHEDRAL και γιατί όχι, οι THE SWORD.
Το άλμπουμ είναι concept. Το “The Bestiary” είναι ένα εννοιολογικό βιβλίο θηρίων και μυστικιστικών πλασμάτων, που προέρχονται από διάφορους μυθολογικούς κόσμους. Μέσα σε αυτό το βιβλίο, ένας «Μάγος», υφαίνοντας ένα πανίσχυρο ξόρκι, έχει συγκεντρώσει και φυλάξει τις ψυχές των τελευταίων εν ζωή. Και κάθε τραγούδι, καταπιάνεται είτε με τον μάγο, είτε με το μέρος στο οποίο βρίσκεται το βιβλίο αυτό είτε με κάποιο από αυτά τα πλάσματα.
Το δε image είναι τόσο αυθεντικό, γκροτέσκο και ταιριαστό ταυτόχρονα, που δε γίνεται να μην το σχολιάσεις. Η μπάντα είναι λες και πήδηξε από σελίδες comic φιλοτεχνημένες από τον Barry Windsor-Smith, λες και αποτελεί μέρος ενός cosplay ή κάποιας 80s sword & sorcery ταινίας σαν το “Conan the Barbarian” ή το “The Beastmaster”! Μάλιστα, αναφέρεται ως κανονικό μέλος η The Rat Reaperess (κατά κόσμον Madeline Wright), η οποία δεν είναι μουσικός, αλλά έχει έναν επί σκηνής ρόλο ως Νέμεσις/Θάνατος, που κυνηγά τη μπάντα. Πολύ θα ήθελα να δω και να ακούσω όλο το «πακέτο» σε κάποια συναυλία. Κάτι μου λέει πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον!
Οι CASTLE RAT με εξέπληξαν θετικά. Δεν περίμενα τόσο καλό το δεύτερό τους άλμπουμ. Κρατούν μια ισορροπία μεταξύ μουσικής σοβαρότητας και ανάλαφρης θεατρικότητας ως προς την εικόνα τους και αναβιώνουν τον αρχέγονο, αρχετυπικό heavy ήχο με πολύ πειστικό τρόπο. Μένει τώρα να διαπιστώσουμε, αν το προς ώρας απολύτως δικαιολογημένο hype μετουσιωθεί σε μια σταθερή πορεία στον χρόνο, ή ξεφουσκώσει γρήγορα, όπως τόσα και τόσα άλλα.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MEDIEVAL DEMON
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “All powers of darkness”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Hells Headbangers Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Lord Apollyon – Τύμπανα, πλήκτρα
Sirokous – Φωνητικά
Mutilator – Μπάσο
Chthonius – Κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Instagram
Tidal
Το “All powers of darkness” αποτελεί την πέμπτη πλήρη κυκλοφορία των δικών μας MEDIEVAL DEMON και έρχεται ως συνέχεια ενός μουσικού οδοιπορικού βαθιά ριζωμένου στην παράδοση του ελληνικού black metal (τόσο βαθιά που απλά δείτε ποιοι απαρτίζουν την μπάντα και δεν είναι μόνο ο μπασίστας). Από την πρώτη στιγμή γίνεται εμφανής η δέσμευση του συγκροτήματος με τον ήχο που το έκανε να ξεχωρίσει. Ένα μείγμα ωμής, παλιότερης αισθητικής και τελετουργικής διάθεσης, με πλήκτρα, φωνητικά γεμάτα από θυμό αλλά και υφέρπουσα μελαγχολία, και παραγωγή που δεν επιχειρεί να λειάνει τις αιχμές, αλλά να τις αναδείξει. Το άλμπουμ δεν φαίνεται να προσπαθεί να «εντυπωσιάσει» με μοντέρνα τεχνάσματα αλλά αντιθέτως, η δύναμή του βρίσκεται στην ειλικρίνεια της προσέγγισης και στην επιμονή στο αυθεντικό, σκοτεινό ύφος.
Η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι επιβλητική και, με τρόπο τελετουργικό, δημιουργεί εικόνες μυστηρίου και αρχαίας απειλής. Τα πλήκτρα συμβάλλουν ουσιαστικά σ’ αυτό, όχι ως διακοσμητικό στοιχείο, αλλά ως πυλώνας της επιβλητικότητας. Απογειώνουν τη μουσική και της προσδίδουν βάθος και προοπτική. Τα όργανα και οι εναλλαγές ανάμεσα σε πιο γρήγορα και πιο μελαγχολικά μοτίβα εξυπηρετούν το σκοπό της σύνθεσης. Να βυθίσουν τον ακροατή σε έναν κόσμο που δεν είναι απλώς βαρύς, αλλά εμφατικά σκοτεινός, άχρονος και τρομακτικός.
Αυτό που ξεχωρίζει στο “All powers of darkness” είναι η ομοιογένεια. Ο δίσκος έχει συνέχεια στην ένταση, στη διάθεση του σκοταδιού, χωρίς να χάνει στιγμή τον χαρακτήρα του. Οι MEDIEVAL DEMON δεν επιχειρούν ριζικές αλλαγές, δεν «ξεφεύγουν» από τον πυρήνα τους. Όμως βλέπουμε μια εξέλιξη στην ποιότητα των λεπτομερειών με πιο δραματικά εφέ, πιο φροντισμένες αρμονίες, πιο έντονη η χρήση των πλήκτρων και άλλων στοιχείων που δένουν με τον βασικό, ωμό ήχο των κιθάρων. Η παραγωγή, μολονότι κρατά την αδρότητα που ταιριάζει στο ύφος, προσφέρει καθαρότερα όρια και καλύτερη ακουστική διάκριση.
Συνολικά, το “All powers of darkness” είναι ένα άλμπουμ που απευθύνεται ιδιαίτερα σε ακροατές που εκτιμούν την παραδοσιακή, «κληρονομική» πλευρά του black metal, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούν η μουσική να μην μένει στάσιμη. Η αίσθηση είναι πως οι MEDIEVAL DEMON αφουγκράζονται το παρελθόν τους και το συνδυάζουν με μια ώριμη αντίληψη του τι σημαίνει να είναι σκοτεινοί σήμερα. Δεν είναι απλώς μια αναπαλαίωση, είναι μια ανάταση αυτού του ήχου μέσα από την τεχνική, την ατμόσφαιρα και την ταυτότητα.
Το άλμπουμ αποδεικνύεται μια σημαντική προσθήκη στη δισκογραφία της μπάντας και γενικότερα στη σκηνή του ελληνικού black metal. Δεν είναι άλμπουμ «εύκολης» ακρόασης αλλά ούτε το επιζητεί. Είναι για όσους είναι πρόθυμοι να μπουν στα σκοτεινά μονοπάτια, να νιώσουν το βάρος της παράδοσης, αλλά και να ακούσουν ότι αυτή η παράδοση μπορεί να εξακολουθεί να ζει με ένταση, καινοτομία στις λεπτομέρειες και ειλικρίνεια στον ήχο. Για κάθε φίλο του είδους, αποτελεί μια πρόταση που αξίζει προσοχής και πολλαπλά ακούσματα.
(8,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MYR
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Helvegen”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Unsigned/independent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
TZommer – Κιθάρες
Svartan – Φωνητικά, κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Το “Helvegen”, το παρθενικό άλμπουμ των Νορβηγών MYR, αναδύεται μέσα από την παγωμένη γη σαν ατμός αρχέγονων πυρών. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση γίνεται σαφές πως δεν έχουμε να κάνουμε με άλλη μια σύγχρονη black metal μπάντα που προσπαθεί να ανασυστήσει την εποχή της Helvete αλλά αντίθετα, οι MYR χτίζουν έναν δικό τους μυστικιστικό τόπο, εμποτισμένο με φολκλορικό φως, σκοτεινή λατρεία και στιβαρή σύνθεση. Χωρίς να προδίδουν την καταγωγή τους, αποδίδουν φόρο τιμής στα παγωμένα riff και τα απόκοσμα φωνητικά του νορβηγικού ήχου, αλλά εισχωρούν και βαθύτερα, σε έναν χώρο όπου το παρελθόν δεν είναι μονάχα έμπνευση αλλά ζωντανό, ενεργό αρχέτυπο.
Ο τίτλος, Helvegen, παραπέμπει στον «δρόμο προς τον Hel», το ταξίδι των ψυχών στη σκανδιναβική μυθολογία. Αυτή η έννοια διαποτίζει όλο το άλμπουμ, όχι μονάχα ως θεματική αλλά και ως δομική αρχή. Τα τραγούδια ξεδιπλώνονται με ρυθμούς τελετουργικούς, σαν επιμνημόσυνα, με κιθάρες που πλέκουν κυκλικές, στοιχειωμένες μελωδίες, και τύμπανα που χτυπούν σαν βηματισμοί. Οι κραυγές του τραγουδιστή δεν επιζητούν την προσοχή, αλλά ακούγονται σαν φωνές που χάνονται μέσα στον άνεμο, ψίθυροι πένθους και εξέγερσης ταυτόχρονα. Η παραγωγή κρατά μια σκόπιμη ωμότητα, όχι ατημέλητη, αλλά ειλικρινή. Είναι ένας δίσκος που δεν προσποιείται τίποτα. Ο πόνος, η μνήμη, η μετάβαση, όλα είναι εκεί, ακέραια και αιχμηρά.
Αν και το “Helvegen” θα μπορούσε να καταταχθεί δίπλα σε άλμπουμ από σχήματα όπως οι KAMPFAR ή οι TAAKE, οι MYR δεν είναι ακόλουθοι. Η προσέγγισή τους στο black metal ενσωματώνει την πειθαρχία του κλασικού ήχου αλλά και μια ποιητική ενόραση που θυμίζει περισσότερο παλιούς παραμυθάδες παρά σύγχρονους μουσικούς. Δεν υπάρχουν περιττές εξάρσεις, όλα υπηρετούν τον σκοπό τους. Και μέσα από αυτή τη βύθιση έρχεται και η κάθαρση. Όχι θεολογική, αλλά υπαρξιακή. Σαν να αφουγκράζεσαι τους νεκρούς προγόνους σου να σου μιλούν μέσα από την ομίχλη.
Το “Helvegen” είναι μια δήλωση, όχι επιθετική, αλλά τελεσίδικη. Οι MYR δε βροντοφωνάζουν, δεν προκαλούν, δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν και γι’ αυτό ακριβώς εντυπωσιάζουν. Είναι μια μπάντα που μοιάζει να γνωρίζει ακριβώς ποια είναι και τι θέλει να πει, και το λέει χωρίς φανφάρες, μα με πάθος, γνώση και δέος. Αν το ντεμπούτο αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο, τότε το υπόλοιπο ταξίδι προμηνύεται μυστηριώδες, γεμάτο σκιές και μνήμες. Όπως ο δρόμος για την Hel.
(8 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PIECE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Rambler’s axe”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: This Charming Man Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Christoph Jakobs – Φωνητικά, κιθάρα
Paul Charles Warden Esquire – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Άγνωστο σε μένα συγκρότημα οι εκ Βερολίνου ορμώμενοι PIECE. Δίχως να αναφέρεται κάτι σχετικό, λογικά αν το σκεφτείς, μάλλον πρέπει να δημιουργήθηκαν λίγο πριν το πρώτο τους EP (“Piece”), το οποίο κυκλοφόρησε το 2017. Το ντεμπούτο τους, με τίτλο “Ancient greed”, ήρθε αρκετά μετά, το 2023. Στο promo όμως, διάβασα κάτι που μου άρεσε. Για δες εδώ. Οι PIECE λέει είναι παχείς (και όχι παχιοί, έλεος ρε φίλε πια) σαν λάβα, μαύροι σαν έβενο, γωνιώδεις και τραχείς σαν το πηγούνι του Conan (προφανώς του βαρβάρου, ποιου, του O’Brien;). Χμ… Όσο και να γελάω με τις υπερβολές ή τις αστοχίες των βιογραφικών σημειωμάτων που πολλές φορές συνοδεύουν τα promos, έτσι όπως είδα και το εξώφυλλο του “Rambler’s axe”, διά χειρός Paolo Girardi, κάτι μέσα μου μου είπε πως τούτη τη φορά, δε διάβασα βλακείες!
Όντως! Οι PIECE και τραχείς είναι και γωνίες έχουν και μαυρίλα βγαίνει από τη μουσική τους. Όχι όμως μαυρίλα σαν αυτή του black metal. Οι Βερολινέζοι παίζουν sludge metal, σχετικό με το sludge metal συγκροτημάτων όπως οι σπουδαίοι για το είδος HIGH ON FIRE και CONAN (χωρίς τα drone στοιχεία), οι BEHOLD! THE MONOLITH, οι FIREBREATHER, οι SHROUD EATER… Όχι, MASTODON επιρροές δε θα βρεις πολλές εδώ, θα βρεις όμως αντίστοιχες από τους CROWBAR, EYEHATEGOD και KHEMMIS, αν και τους τελευταίους doom θα τους έλεγες, όχι sludge.
Επομένως, ακούμε δυναμικά, «μπαρουτοκαπνισμένα» φωνητικά, θεόρατες, χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και μπασοτύμπανα που χτυπούν δίχως λύπηση τον ακροατή. Να σημειωθεί κάπου εδώ, πως για όποιον έχει ακούσει το “Ancient greed”, οπότε έχει γνώση της μουσικής του γκρουπ, το “Rambler’s axe” είναι ακόμη πιο heavy ως άκουσμα και τα τραγούδια πιο άμεσα, με τις μελωδίες τους (ναι, αυτές τις μαύρες τέλος πάντων) να είναι πιο «καθαρές». Κάπου εκεί επίσης θα βρεις και λίγη επικούρα, σε σημεία, έτσι, για περισσότερη «τσαχπινιά», ενώ υπάρχει και 9λεπτη σύνθεση, το “Serpentfolk Tyel”, που δείχνει πως οι Γερμανοί έχουν «κότσια» και για παραπάνω πράγματα. Τέλος, πολύ καλή δουλειά από τους Christoph Jakobs και Will Killingsworth στην παραγωγή, να το «δώσουμε» αυτό.
Μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία το “Rambler’s axe”, θα προσελκύσει όχι μόνο τους οπαδούς του sludge, αλλά και άλλους, που τους αρέσει η (πολύ) heavy, ερεβώδης και δύσοσμη (!) πλευρά του metal. Μετά το “An Age undreamed of...” των THE CIMMERIAN, άλλος ένας σχετικός δίσκος που μου χάρισε ωραίες ακροάσεις. Ο βαθμός αφορά τους sludgers. Οι υπόλοιποι… Δοκιμάστε!
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: RETURNING
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Numinous”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Bindrune Recordings
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Thuja – Όλα τα όργανα
Heron – Όλα τα όργανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Official site
Spotify
YouTube
Η αμερικανική μπάντα RETURNING επιστρέφει με το δεύτερο άλμπουμ της “Numinous”, ένα έργο που απλώνεται σαν ομίχλη πάνω από την αχανή επικράτεια του ατμοσφαιρικού black metal. Η επιλογή του ονόματος της μπάντας δεν φαίνεται καθόλου τυχαία καθώς στο Numinous, η αίσθηση του «επιστρέφειν» δεν είναι μια ανακύκλωση θεμάτων, αλλά μια νέα εμπειρία. Τρεις μακροσκελείς συνθέσεις, που όλες υπερβαίνουν τα δέκα λεπτά, λειτουργούν ως περάσματα, σαν μονοπάτια μέσα από δάση σκοτεινά, όπου ο χρόνος διαστέλλεται και τα όρια της πραγματικότητας γίνονται ρευστά.
Η μουσική του “Numinous” αναπτύσσεται αργά, σχεδόν με τελετουργική υπομονή. Δεν πρόκειται για ένα άλμπουμ εντυπωσιασμού ή επίδειξης δύναμης αλλά αντίθετα, οι RETURNING επιλέγουν να εμβαθύνουν στον ήχο τους, αφήνοντας τις κιθάρες να στροβιλίζονται σαν αιθέριες ομίχλες και τα τύμπανα να χτυπούν σαν απόμακροι παλμοί μιας καρδιάς που βιώνει κάτι αρχαίο. Η παραγωγή είναι σκόπιμα θολή, σχεδόν shoegaze-ική, δίνοντας μια εντύπωση απόστασης και ονειρικής βύθισης. Ο ακροατής δεν προσκαλείται απλώς να ακούσει, αλλά να βυθιστεί, να παρασυρθεί σε έναν χώρο όπου τα σύνορα ανάμεσα στο έξω και το μέσα χάνονται.
Οι φωνές, όταν εμφανίζονται, είναι θαμμένες κάτω από στρώσεις ηχητικής πατίνας, άλλοτε ψίθυροι, άλλοτε κραυγές που μοιάζουν να προέρχονται από κάποιο άλλο επίπεδο ύπαρξης. Δεν είναι το νόημα των λέξεων που έχει σημασία εδώ, είναι η παρουσία τους, η χρήση του ανθρώπινου ήχου σαν εργαλείο μαγείας. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη, σχεδόν ιερή, σαν να συμμετέχουμε σε κάποια μυστική λειτουργία των στοιχείων. Σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους, οι RETURNING μοιάζουν πιο βέβαιοι για την ταυτότητά τους. Λιγότερο σκόρπιοι, πιο στοχευμένοι, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείπουν τη ρευστότητα που τους χαρακτηρίζει.
Το “Numinous” δεν είναι για όλους. Είναι ένα άλμπουμ απαιτητικό, που ζητά χρόνο, σιωπή και αφοσίωση. Αλλά για εκείνους που θα επιλέξουν να παραμείνουν μέσα του, προσφέρει κάτι πολύ πιο βαθύ από την απλή ακρόαση. Είναι ένας δίσκος που εμπνέεται από την ίδια την έννοια του ιερού, ως εμπειρία υπαρξιακής συνάντησης με το Άγνωστο. Είναι μουσική επιστροφής, όχι στον εαυτό μας, αλλά σε κάτι προγενέστερο, αρχέγονο και υπερβατικό.
(8,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ME, MYSELF AND I – Projects with a single member
Το “Veils of time” ενσωματώνει την πιο ακραία, σκοτεινή εκδοχή της μουσικής αρτιότητας. Οι MJOLNE, ένα μονοπρόσωπο project από τη Νορβηγία (ο καλλιτέχνης πίσω από το συγκρότημα είναι ο πρώην ντράμερ των MACTATUS), κυκλοφόρησε αυτόν τον δίσκο ως φόρο τιμής στη χρυσή εποχή του σκανδιναβικού black metal, με προφανείς επιρροές από τις μεγάλες μορφές των EMPEROR, DIMMU BORGIR και OBTAINED ENSLAVEMENT. Με το “Veils of time” ανοίγει ένα παράθυρο στην παγωμένη απεραντοσύνη του βορρά, όπου η λαμπρότητα των συμφωνικών στοιχείων συναντά τη φθορά. Η έκρηξη των fast tremolo riffs, των blast beats, των σκοτεινών φωνητικών και των φαντασμαγορικών ορχηστρικών μελωδιών δημιουργεί έναν κόσμο όπου το σκοτάδι και η αρμονία συνυπάρχουν με ανατριχιαστική ισορροπία.
Οι συνθέσεις στο “Veils of time” είναι γραμμένες με εξαιρετική ακρίβεια. Το κομμάτι “What I once was” ανοίγει όπως ένα παγωμένο έπος, με ακουστικές εισαγωγές να ξεσπούν σε συμφωνικά μακελειά, ενώ τα πλήκτρα χαρίζουν επιπλέον αντίθεση στη φρενήρη επιθετικότητα. Σε κομμάτια όπως το “Til Helheim”, ένα έπος σε τρεις πράξεις, οι MJOLNE επιδεικνύουν την ικανότητά τους να εναλλάσσει ambient ηρεμία, dungeon synth ύφος και απότομες επιθέσεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ που λειτουργεί σαν μυθιστόρημα με κάθε κομμάτι να σε μεταφέρει σε ένα νέο κεφάλαιο. Ένα παράδοξο ταξίδι από τη λύπη στη οργή, από την παλινδρόμηση στη λύτρωση.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του “Veils of time” είναι ότι δεν υπερασπίζεται τη συμφωνική υπερβολή. Οι ενορχηστρώσεις είναι λαμπερές αλλά συμπληρωματικές, δεν επισκιάζουν τις κιθάρες, ούτε ακυρώνουν την αίσθηση σκληρότητας που απαιτεί ο ήχος. Αυτό αποτυπώνεται στο “In the abyss of existence”, όπου οι πιο αργές δομές αναπνέουν με βάθος, χωρίς να χάνουν τη σκληρή τους έκφραση, ενώ τραγούδια όπως το “The cries within” συνδυάζουν ακουστικά περάσματα με blast beats και riff που εκρήγνυνται σε υπέροχες κορυφώσεις. Η παραγωγή είναι «μοντέρνα», με καθαρό ήχο που δεν θυσιάζει όμως την κρύα, παγερή αίσθηση που χαρακτηρίζει τον βορειοευρωπαϊκό ήχο.
Με το “Veils of time”, οι MJOLNE αποδεικνύουν ότι, ακόμη και ένα solo project, μπορεί να σταθεί δίπλα σε ονόματα μεγάλα της σκηνής. Το άλμπουμ είναι αποτέλεσμα βαθιάς γνώσης του αντικειμένου και πρωτοτυπίας. Δεν αναπαράγει απλώς το παρελθόν, το αναβιώνει και το εμπλουτίζει με σύγχρονες τεχνικές και αισθητικές. Είναι μαγνητικό, σκοτεινό και εξαιρετικά συγκινητικό. Ένα έργο που τιμά την παράδοση και την ανατρέπει ταυτόχρονα. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε κάθε ακροατή extreme metal που θέλει όχι μόνο ωμή ένταση, αλλά και καλλιτεχνικό βάθος.
Χρήσιμα links:
Bandcamp Facebook Instagram Spotify YouTube
(8 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
Από το καλύτερα underground