Υπάρχει μία κοινότητα οπαδών εκεί έξω που παραμένουν στις επάλξεις, διατηρούν την πίστη και παραμένουν νοσταλγικά προσηλωμένοι σε ένα μουσικό ιδίωμα που για δεκαετίες μας έχει χαρίσει μεγάλες χαρές και συγκινήσεις. Περί hard rock το ανάγνωσμα, λοιπόν, και με το Shelter Me, ευελπιστούμε να δείξουμε ότι αυτή η μουσική παραμένει alive and kicking με πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες, μερικές εκ των οποίων θα αναφέρουμε εδώ…let’s get rocked!
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “When the sun goes down” – HONEYMOON SUITE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2025
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Frontiers
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mike Krompass
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Johnnie Dee – lead φωνητικά
Derry Greham – κιθάρες / πλήκτρα / backing vocals
Dave Betts – ντραμς
Gary Lalonde – μπάσο
Peter Nunn – πλήκτρα
Οι HONEYMOON SUITE είναι ένα από τα ποιοτικότερα και πιο αξιόλογα hard rock σχήματα που εδώ και δεκαετίες σπάνια απογοητεύουν σε αμιγώς δισκογραφικό επίπεδο. Κάθε φορά είναι σχεδόν εγγυημένο το τελικό αποτέλεσμα αφού τόσο οι συνθέσεις όσο και συνολικά ο ήχος και η απόδοση στο studio είναι αψεγάδιαστα. Το ίδιο ισχύει και με το “Wake me when it’s over” με μία όμως μεγάλη διαφορά που ίσως θα αποξενώσει τους παραδοσιακούς οπαδούς της μπάντας και του ιδιώματος γενικότερα: έχουμε μία ξεκάθαρη μοντέρνα προσέγγιση όσον αφορά στην παραγωγή. Μπορεί, δηλαδή, τα τραγούδια να φέρουν τον ευδιάκριτο μουσικό χαρακτήρα των Καναδών αλλά είναι επενδυμένα σε μία παραγωγή που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε μπάντες όπως οι 3 DOORS DOWN, οι HINDER και γιατί όχι οι COLDPLAY.
Δηλαδή, εκεί που ξεχωρίζεις την επιρροή των DEF LEPPARD και του Bryan Adams στη δομή των συνθέσεων, κάτι σε «χαλάει» στον ήχο. Θα ήθελες πιο μπροστά τις κιθάρες και ταυτόχρονα τα πλήκτρα να βγαίνουν προς τα έξω με έναν πιο παραδοσιακό τρόπο ή αν προτιμάτε με έναν πιο 80s HONEYMOON SUITE τρόπο. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν ταιριάζει στη μπάντα αυτή η ηχητική κατεύθυνση. Παρόλα αυτά, κάποια τραγούδια όπως τα “Every minute” και “Stay this time” ξεχωρίζουν ακόμη και υπό αυτό το ηχητικό πρίσμα. Το “When the sun goes down” απευθύνεται μονάχα σε όλους εκείνους τους φανατικούς οπαδούς της μπάντας που θέλουν να έχουν τα άπαντα ανεξαρτήτως ποιότητας. Όσο για τους υπόλοιπους…
6 / 10
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Cutting edge” – WANTED
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2025
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Eonian Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tony Hamera
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Sterling Primeau – φωνητικά
Alan Mares – κιθάρες
Christian Shonts – κιθάρες
Paul Slezak – μπάσο
Chris Rajt – ντραμς
Τρίτο άλμπουμ μέσα σε διάστημα 4 ετών από τους πιτσιρικάδες από το Michigan. Παρακολουθώ τους WANTED από το πρώτο τους άλμπουμ και οι τύποι αυτοί δεν έχουν σταματήσει να με εντυπωσιάζουν. Μιλάμε για ατόφιο hard n’ heavy που παραπέμπει σε όλα τα σπουδαία συγκροτήματα της δεκαετίας του ‘80. Για να ακριβολογούμε είναι σα να έχουν ανακαλύψει μία χρονομηχανή, να έχουν μπει στα Cherokee Studios του L.A., να χρησιμοποιούν την τεχνολογία (και τεχνοτροπία) της εποχής και να ηχογραφούν αναλογικά όπως έκαναν εκατοντάδες συγκροτήματα τότε. Οι WANTED έχουν καταφέρει να πιάσουν τον ήχο του 1985 θυμίζοντας στο έπακρο συγκροτήματα όπως οι DOKKEN, KEEL, ROUGH CUTT κ.α. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η μπάντα βγάζει φωτιές στο studio και οι συνθέσεις είναι πραγματικά αψεγάδιαστες.
Σε σχέση με τα δύο πρώτα άλμπουμ, θα έλεγα ότι εδώ έχουμε μία ξεκάθαρη συνέχεια με τους WANTED να δείχνουν απροκάλυπτα το μονοπάτι που θέλουν να ακολουθήσουν. Προσωπικά, θα ήθελα να υπήρχε ένα χιτάκι σε στυλ “Lost in the night” που ακούσαμε στον προηγούμενο δίσκο (“Late attraction”) αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Η μοναδική συμβουλή που θα έδινα στους WANTED είναι να προσπαθήσουν να γίνουν ακόμη πιο mainstream και να μην επιλέξουν ένα underground δρόμο ώστε να γίνουν κτήμα περισσότερων ακροατών και γιατί όχι να καθιερωθούν στον σκληρό ήχο…όσο και αν αυτό φαντάζει αδύνατο. Τα παιδιά έχουν ταλέντο και τους αξίζει ένα ικανό management για να τους ανοίξει περισσότερους δρόμους…
8,5 / 10
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Six three O” – NIGHTHAWK
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2025
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Mighty Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Sverker Widgren
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Bjorn Strid – lead φωνητικά
Robert Majd – κιθάρες
Magnus Ulfsted – ντραμς
Rasmus Ehrborn – μπάσο
John Lonnmyr – πλήκτρα
Ήθελα να ήξερα πραγματικά που βρίσκει το χρόνο ο Bjorn Strid και ασχολείται παράλληλα με τόσα projects και μάλιστα σε ένα απολύτως επαγγελματικό και απαιτητικό επίπεδο. Για μένα προσωπικά ο Strid ήταν ο βασικός λόγος που άρχισα να παρακολουθώ τους NIGHTHAWK από το ντεμπούτο τους. Βλέπετε, το γεγονός ότι έμοιαζαν πολύ με το στυλ των THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA έπαιξε το ρόλο του και έτσι φτάσαμε αισίως στο 4ο άλμπουμ σε διάστημα 4 ετών…όχι και άσχημα, έτσι; Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι φίλοι της στήλης και του ευρύτερου μελωδικού ήχου, είναι ήδη εξοικειωμένοι με την πορεία των NIGHTHAWK. Μάλιστα, το δεύτερο άλμπουμ τους “Prowler” ήταν ένα εκπληκτικό δείγμα retro 70s/early 80s ήχου που κόντραρε στα ίσα συγκροτήματα όπως οι CAPTAIN BLACK BEARD και ROYAL REPUBLIC.
Ωστόσο, το “Six three O” δεν είναι εξίσου καλό. Σε καμία περίπτωση. Θα το χαρακτήριζα μάλλον τυπικό ή αν προτιμάτε ασφαλές για τα δεδομένα των NIGHTHAWK. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλές στιγμές στο δίσκο ή ότι η παραγωγή δεν είναι πεντακάθαρη. Το αντίθετο. Απλώς θεωρώ ότι οι συνθέσεις δεν θα αντέξουν στο πέρασμα του χρόνου και σίγουρα δεν θα απασχολήσουν πολύ κόσμο εκεί έξω. Προφανώς και η απόδοση όλων είναι πολύ καλή αλλά το πρόβλημα αυτό καθαυτό είναι ο τετριμμένος χαρακτήρας των συνθέσεων. Είναι αυτό που λέμε…generic!
6,5 / 10
Σάκης Νίκας
