Αν υπάρχει σήμερα μια μπάντα που δείχνει ξεκάθαρα πως το σύγχρονο metal δεν έχει πει την τελευταία του λέξη, αυτή είναι οι ORBIT CULTURE. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα πόσοι έχουν πάρει χαμπάρι τι έχουν κάνει αυτά τα παιδιά, ειδικά από το 2020 και έπειτα. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχουν όλα τα φόντα για να βγουν στο αφρό και να κατακτήσουν το mainstream metal στερέωμα. Οι Σουηδοί έχουν καταφέρει να συνδυάσουν μία απίστευτη βαριά groove-ιά, ατμόσφαιρα και ταυτότητα σε ένα κράμα melodic death metal ήχου, που όμως δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Με το “Death above life”, το πέμπτο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες, δείχνουν πως πλέον δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν, μόνο να επιβεβαιώσουν ότι βρίσκονται ανάμεσα στις πιο δημιουργικές μπάντες της γενιάς τους.
Ο δίσκος ανοίγει με το “Inferna”, ένα επτάλεπτο μανιφέστο όπου τα riffs πέφτουν σαν καταιγίδες και οι μελωδίες διαπερνούν τα πάντα. Η φωνή του Niklas Karlsson είναι ο καταλύτης. Άγρια, επιβλητική, αλλά και εκφραστική όταν χρειάζεται, μεταφέρει απόλυτα το βάρος και την ένταση των συνθέσεων. Οι κιθάρες πλέκουν ένα ηχητικό τείχος, με τη ρυθμική βάση να θυμίζει βιομηχανική μηχανή αλλά και μελωδικές γραμμές που τονίζονται από εφέ και δημιουργούν μία μεγαλοπρεπή και επική ατμόσφαιρα. Το “Bloodhound” συνεχίζει πιο επιθετικά, με industrial αναφορές και ρυθμούς που πνίγουν τον ακροατή, ενώ το “Inside the waves” ανοίγει πιο μελωδικά, με ένα ρεφρέν που σου καρφώνεται στο μυαλό χωρίς να χάνει την επιθετικότητά του. Στο “The tales of war”, που αποτέλεσε και ένα από τα single του άλμπουμ, οι ORBIT CULTURE βαδίζουν στο γνώριμο τους ύφος με φουλ groove ρυθμό και επικό ρεφραίν με κινηματογραφική ατμόσφαιρα, κάτι που επαναλαμβάνεται στο mid-tempo “Hydra”. To “Nerve” μας επαναφέρει στα έξαλα κουπλέ με τα μελωδικά ρεφραίν και το “The storm” εκπλήσσει με το βασικό του riff, που αν όχι αντιγράφει, κινείται πανομοιότυπα με riff που θα ακούγαμε από τους AMON AMARTH, παρόλα αυτά είναι μία πάρα πολύ καλή προσθήκη.
Η παραγωγή τους είναι για ακόμα μία φορά πυκνή, σχεδόν ασφυκτική αλλά με την καλή έννοια. Υπάρχει όγκος στον ήχο και βάθος, χωρίς να μπουκώνει όμως από το ακραίο στοιχείο τους, όπως τα πολλά blast και τους χαμηλούς τόνους στις κιθάρες. Κάθε στοιχείο υπάρχει εκεί που πρέπει και όλα ακούγονται με ακρίβεια.
Αν σε κάτι το “Death above life” υστερεί είναι στο γεγονός πως υπάρχει παρόμοια δομή στα τραγούδια αλλά η ποικιλομορφία στις συνθέσεις τα κάνει να ξεχωρίζουν. Δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Δεν χαρίζεται, δεν προσπαθεί να σε καλοπιάσει. Είναι όμως ειλικρινής και άμεσος. Οι ORBIT CULTURE, με όλες τις επιρροές τους, από METALLICA μέχρι τα συγκροτήματα του Gothenburg, δεν ψάχνουν απλώς να ακολουθήσουν ένα ρεύμα αλλά χτίζουν το δικό τους. Και το κάνουν εδώ και χρόνια με μεθοδικότητα, τόλμη, πάθος και έναν ήχο που δύσκολα ξεχνιέται. Με το “Nija” του 2020 εκτιμούσα ότι ήρθε η στιγμή να κάνουν το μεγάλο τους βήμα. Μιλάμε άλλωστε για ένα άλμπουμ που πέντε χρόνια μετά το θεωρώ 10/10. Με το “Death above life”, οι Σουηδοί συνεχίζουν ακάθεκτοι μετά το “Descent” και δεν βρίσκω λόγο να μην περάσουν στο επόμενο επίπεδο. Πράξτε τα δέοντα και δώστε τους μια ευκαιρία. Τα παιδιά το αξίζουν.
8 / 10
Δημήτρης Μπούκης
