Η βραδιά ξεκίνησε με το Αθηναϊκό τρίο CHURCH OF THE SEA το οποίο, εάν δεν απατώμαι έχει στο ενεργητικό του ένα ΕΡ και δύο LPs. Η μουσική τους πρόταση περιλαμβάνει μια μίξη μεταξύ χαμηλά κουρδισμένων καθαριστικών τόνων με delay και reverb που πατάνε πάνω σε ηλεκτρονικά κρουστά και ηχητικά στρώματα από πλήκτρα, συνοδευόμενα από γυναικεία φωνητικά που διαμορφώνουν ένα αιθέριο ηχητικό τοπίο, κάποιες φορές σκοτεινό, κάποιες φορές απειλητικό, κάποιες φορές ονειρικό, αλλά που ποτέ δεν αφήνει τον ακροατή αδιάφορο.
Κάποιοι το ονομάζουν doomgaze (από την σύμπτυξη των όρων doom και shoegaze) και η αλήθεια είναι ότι το πανταχού παρών αργό tempo και η χαμηλή τονικότητα συνεισφέρουν σε αυτήν την εντύπωση, αλλά για μένα φτάνουν πιο πέρα από αυτούς τους κάπως περιοριστικούς ορισμούς. Για παράδειγμα, με κομμάτια όπως “Eva”, τραγουδισμένο στα Ελληνικά, φτάνουν να φλερτάρουν και με την Ελληνική παραδοσιακή μουσική ενώ, μιλώντας γενικότερα, μας δείχνουν ότι το dark folk της Myrkur, το goth-folk της Chelsea Wolf, το dark ambient των THIS MORTAL COIL και η μελαγχολία των PORTISHEAD και COCTEAU TWINS έχουν βοηθήσει στην ανάπτυξη της δικιάς τους μουσικής ταυτότητας. Μια μουσική πρόταση που συνιστώ ανεπιφύλαχτα.
Γιώργος Γκούμας
Ήταν η πρώτη συναυλία των Ιταλών PONTE DEL DIAVOLO ως headliners εκτός των συνόρων της Ιταλίας και η τελευταία φορά που ακούστηκαν και τα έξι δικά τους κομμάτια από το περσινό ντεμπούτο τους, “Fire blades from the tomb”. Με σύμμαχο τον άριστο ήχο, κατάφεραν για πάνω από μία ώρα να δικαιολογήσουν πλήρως τον αντίκτυπο που έχουν στη σκηνή που τους έφερε στη σκηνή μεγάλων φεστιβάλ όπως το Roadburn και το Inferno.
Από την αρχή η παρουσία της Elena “Erba del Diavolo” Camusso καθήλωσε όλους με την δαιμονισμένη εισαγωγή της να κινείται στη σκηνή και απαγγέλει στίχους με απόκοσμη χροιά. Η απόδοση της ήταν καθηλωτική! Σαν μια μικρή Diamanda Galas με αέρα μεγάλης frontwoman, πιο ολοκληρωμένης και πειστικής από την εμφάνιση τους στη Μάντοβα που τους πρωτοείδα τον περασμένο Φεβρουάριο. Στο τέλος του main set τους ειδικά στο “A V E” από το τρίτο τους EP ήταν πραγματικά σε έκσταση με τα πολύπλευρα φωνητικά της. Αναμφίβολα η οπτικοποίηση των στίχων και η διαρκή της κίνηση την έφερνε σε κάθε σημείο της σκηνής του Temple, φτάνοντας να τραγουδά ακόμα και ξαπλωμένη.
Δεν ήταν, όμως, μια παράσταση για έναν ρόλο! Τα δύο μπάσα των Kratom και Abro έδιναν έναν φοβερά ογκώδη ήχο στα κομμάτια τους. Σε αυτό το ηχητικό τείχος η κιθάρα του Nerium οδηγούσε τις συνθέσεις, δίνοντας ακόμα και την new wave πλευρά τους στο “Il bacio a mezzanotte”. Στην εξίσωση αυτή το σταθερό και δυνατό παίξιμο στα drums από τον Segale Cornuta διαμόρφωσε ένα άκρως doom/black metal προσωπείο, το οποίο συναυλιακά δεν υπάρχει σε καμία άλλη μπάντα του χώρου!
Πώς να περιγραφεί ο καταιγισμός στο “La razza” και η καθηλωτική απόδοση του “Covenant”, του οποίου το video clip είναι έργο τέχνης; Όσοι είμασταν μάρτυρες αυτής της εμφάνισης, ξέρουμε ότι είδαμε μια μπάντα, της οποίας η πορεία διαφαίνεται εξίσου ιδιότυπη με τις, μέχρι τώρα, κυκλοφορίες της. Και αυτό έγινε αντιληπτό από τα δύο καινούρια κομμάτια που έπαιξαν από τον δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος θα κυκλοφορήσει αρχές του έτους. Και η αίσθηση πληρότητας που είχαν τους οδήγησε να παρουσιάσουν απρογραμμάτιστα στο encore το δεύτερο καινούριο τους κομμάτι, “Every tongue has its thorn” – περιπαικτικός τίτλος στο γνωστό κομμάτι “Every rose has its thorn”. Και αυτό οφείλεται στην φοβερή ατμόσφαιρα που δημιούργησε το κοινό και απογείωσε την απόδοση τους.
Προσωπικά στη Μόντενα είχα δει μια μπάντα να αποδίδει άριστα τα κομμάτια της και να δημιουργεί ωραία ατμόσφαιρα, αλλά με την αίσθηση της τοπικής μπάντας. Οι συνεχείς εμφανίσεις, τους έχουν μετατρέψει σε ένα συναυλιακό μαυρομεταλλικό θηρίο, το οποίο καθηλώνει και τον πιο ανυποψίαστο οπαδό του είδους. Να πάνε όλα καλά και να μας ξανάρθουν για να ξαναβιώσουμε αυτή τη μοναδική συναυλιακή εμπειρία που μόνο εκείνοι μπορούν να παρουσιάσουν στις μέρες μας. Ελπίζω να καταφέρω να είμαι παρών σε κάποια από τις συναυλίες που θα παρουσιάσουν ολόκληρο το νέο τους δίσκο στις αρχές του επόμενου έτους.
Κείμενο/φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
