ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Done With Mirrors” – AEROSMITH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΙΑ: Geffen
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ted Templeman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Steven Tyler – Φωνητικά, πιάνο, φυσαρμόνικα
Joe Perry – Κιθάρες
Brad Whitford – Κιθάρες
Tom Hamilton – Μπάσο
Joey Kramer – Τύμπανα
Το “Done with Mirrors” του 1985 σηματοδοτεί μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην πορεία των AEROSMITH — όχι γιατί αποτελεί δισκογραφική κορύφωση, αλλά γιατί είναι ο δίσκος της επανένωσης. Μετά από χρόνια εξαρτήσεων, εσωτερικών συγκρούσεων και δημιουργικής αστάθειας, οι Joe Perry και Brad Whitford επιστρέφουν στο συγκρότημα, κι έτσι οι “Toxic Twins” ξαναβρίσκονται στο ίδιο στούντιο. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από τη Geffen και θεωρήθηκε ως μια απόπειρα επαναπροσδιορισμού, μια δήλωση ότι οι AEROSMITH είναι ακόμα ζωντανοί – όμως το αποτέλεσμα ακούγεται περισσότερο σαν μια μπάντα που προσπαθεί να θυμηθεί πώς να είναι η παλιά της εκδοχή.
Ο ήχος του δίσκου είναι ωμός, ανεπεξέργαστος, σχεδόν «βρώμικος» με την καλή έννοια, αλλά και με μια δόση απροσεξίας. Η παραγωγή του Ted Templeman (γνωστού από τη συνεργασία του με τους VAN HALEN) δίνει έναν κλασικό rock χαρακτήρα, χωρίς πολλά στολίδια, με τα όργανα να ακούγονται «ζωντανά», σχεδόν σαν να παίζουν μπροστά σου σε ένα μικρό club. Αυτή η προσέγγιση ταιριάζει στην ενέργεια των Aerosmith, αλλά παράλληλα αποκαλύπτει και τις αδυναμίες τους εκείνης της περιόδου: φωνητικά λιγότερο σταθερά από τον Tyler, riffs που επαναλαμβάνονται ή μοιάζουν βιαστικά, και μια συνολική αίσθηση ότι η μπάντα δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει προς τα πού θέλει να πάει.
Το εναρκτήριο “Let the Music Do the Talking” (διασκευή του τραγουδιού από τον πρώτο solo δίσκο του Perry) είναι ίσως η πιο δυνατή στιγμή του δίσκου. Ο Perry παίζει με εκείνη τη γνώριμη ένταση που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ και ο Tyler τραγουδά με φανερή προσπάθεια να επαναφέρει την παλιά του δυναμική. Το “My Fist Your Face” και το “Shame on You” κινούνται στο γνώριμο hard rock ύφος του συγκροτήματος, με κοφτερά riffs και blues υπόβαθρο, αλλά χωρίς την εκρηκτικότητα που χαρακτήριζε τις δουλειές των 70s. Αντίθετα, τραγούδια όπως το “The Hop” ή το “Gypsy Boots” δείχνουν μια πρόθεση για groove και funk διάθεση, χωρίς όμως να φτάνουν σε κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Η μπαλάντα “Shela” ξεχωρίζει για την ωραία κιθαριστική γραμμή και τη σχετική μελωδικότητα, ενώ το “Darkness” στο φινάλε κλείνει το άλμπουμ με έναν σκοτεινό, σχεδόν εσωστρεφή τόνο, κάτι σπάνιο για τους AEROSMITH εκείνης της εποχής. Υπάρχει μια έντονη αίσθηση αναζήτησης σε όλο τον δίσκο — λες και η μπάντα ψάχνει το παλιό της ένστικτο, χωρίς να το βρίσκει ακριβώς, αλλά νιώθει ότι είναι κοντά.
Από εμπορικής πλευράς, το “Done with Mirrors” δεν ήταν επιτυχία. Δεν είχε το radio appeal που θα έφερνε η επόμενη φάση του συγκροτήματος, όταν συνεργάστηκαν με εξωτερικούς συνθέτες και έκαναν το μεγάλο comeback με το “Permanent Vacation” δύο χρόνια αργότερα. Όμως, σε αναδρομή, το άλμπουμ αυτό έχει τη δική του σημασία: είναι το πρώτο βήμα στην επιστροφή, ο κρίκος που ενώνει το χαοτικό παρελθόν με το πιο ώριμο μέλλον.
Ακούγοντάς το σήμερα, το “Done with Mirrors” μοιάζει με ηχητικό ημερολόγιο μιας μπάντας που ξαναμαθαίνει να είναι μπάντα. Δεν έχει μεγάλες στιγμές, αλλά έχει ειλικρίνεια. Δεν έχει εμπορικά πιασάρικα ρεφρέν, αλλά έχει ένταση και πείσμα. Και αυτό, με έναν τρόπο, είναι η μεγαλύτερη αρετή του: είναι ένας ατελής (όπως τον χαρακτήρισε ο Joey Kramer σε συνέντευξή του), αλλά αληθινός δίσκος, που έπρεπε να υπάρξει για να μπορέσουν οι AEROSMITH να επιστρέψουν πραγματικά στο παιχνίδι.
Πέτρος Καραλής
