Συνεχίζουμε ακάθεκτοι τις βουτιές στο παρελθόν και στο αρχείο του έντυπου Rock Hard, ανεβάζοντας τη συνέντευξη που είχε κάνει ο Κώστας Αλατάς με τον Jeff Waters πριν από 20 ολόκληρα χρόνια, με αφορμή το –καινούργιο τότε- “Schizo deluxe”. Ας φρεσκάρουμε και το επετειακό κείμενο του Θοδωρή Κλώνη για τον εν λόγω δίσκο και να διαβάσουμε την πολύ ωραία συνέντευξη, όπως πάντα με φωτογραφίες εποχής!!!
“Twisting under schizophrenia”
O Jeff Waters είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να πάρεις συνέντευξη. Πρώτα απ’ όλα έχει το χάρισμα να την μετατρέπει την όλη διαδικασία σε πολύ ευχάριστη συζήτηση. Με την ευκαιρία του ενδέκατου άλμπουμ του, “Schizo deluxe” μας μίλησε εντελώς ακομπλεξάριστος για όλα που αφορούν το εν λόγω άλμπουμ αλλά και απορίες που είχαμε από την πρώτη φορά που ακούσαμε την μουσική του. Αφού ξεπεράσαμε κατά πολύ τον χρόνο που δικαιούμασταν και με αρκετή αίσθηση του χιούμορ προερχόμενη από τον μακρινό Καναδά είπαμε τα παρακάτω…
Γεια σου Jeff! Μόλις τελείωσα μία συνέντευξη που είχα με τον Rob Flynn από τους MACHINE HEAD και είπε να σου δώσω χαιρετίσματα και να μην ξεχάσω να σε αποκαλέσω shredder.
Shredder;;!! (σ.σ. γέλια). Ελπίζω να είπε καλά λόγια για μένα. Είναι πολύ καλός τύπος.
Μιας και το έφερε η κουβέντα μπορείς να μου δώσεις κάποιες λεπτομέρειες για την συμμετοχή σου στο anniversary άλμπουμ της Roadrunner;
Πριν από πάρα πολύ καιρό -δεκαέξι χρόνια πριν- το 1989, υπέγραψα ένα συμβόλαιο την Roadrunner διαμέσου του Monte Conner, που όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός ο τύπος και οι ANNIHILATOR ήταν η πρώτη μπάντα που υπέγραψε. Μετά άφησα την Roadrunner και συνέχισα την καριέρα μου ώσπου κάποια στιγμή, όχι πολύ καιρό πριν, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα που ζήταγαν να συμμετάσχω στο συγκεκριμένο CD μιας και αποτελώ μέρος της ιστορίας της Roadrunner. Εγώ φυσικά δέχτηκα και τους ρώτησα τι ήθελαν να κάνω. Να παίξω ρυθμική κιθάρα, μπάσο, solo, να γράψω, τι ακριβώς; Αυτοί μου όμως μου ζήτησαν να μπω σε ένα αεροπλάνο και να έρθω στο San Francisco και εγώ χάρηκα ακόμα περισσότερο γιατί το San Fransisco είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Την επόμενη μέρα πήρα το αεροπλάνο και συνάντησα τον Rob Flynn. Τον είχα ξανασυναντήσει άλλη μία φορά στην ζωή μου και είναι αστείο γιατί ήταν τα προηγούμενα Χριστούγεννα στο αεροδρόμιο του Heathrow στο Λονδίνο. Εγώ μαζί με τον γιο μου τον Alex είχαμε φτάσει εκεί από τον Καναδά με σκοπό να πάμε στη Γερμανία ώστε να περάσω εκεί τις γιορτές με την κοπελιά μου. Τον συνάντησα στον έλεγχο εισιτηρίων, αυτός είχε μόλις τελειώσει την παγκόσμια περιοδεία του, στην συνέχεια φάγαμε μαζί και αποχαιρετιστήκαμε έτσι απλά. Έτσι μετά από λίγους μήνες τον συνάντησα ξανά. Η δουλειά που είχα να κάνω ήταν πολύ εύκολη για μένα και για την ακρίβεια ότι ευκολότερο μου έχει συμβεί στην ζωή μου σε επαγγελματικό τομέα. Απλά μου ζητήθηκε να ηχογραφήσω την κιθάρα μου ενώ στους ANNIHILATOR είμαι υπεύθυνος για τα πάντα. Την ηχοληψία, την παραγωγή και όλα τα σχετικά. Το ίδιο ευχάριστα ήταν όταν μου ζητήθηκε να παίξω μαζί με τους SAVATAGE πριν από μερικά χρόνια.
Πως σου ήρθε να ονομάσεις το νέο σου άλμπουμ, “Schizo deluxe”;
Στην αρχή ήθελα να το ονομάσω “Reign in blood” αλλά κάποιος άλλος με είχε προλάβει, μετά “Back in black” αλλά και κει με πρόλαβαν και στην προτίμησα “Number of the beast” αλλά μια μπάντα με το όνομα IRON MAIDEN το είχε χρησιμοποιήσει πριν από μένα. Έτσι διάλεξα το “Schizo deluxe” γιατί όπως οι MEGADETH αποκαλούν τους οπαδούς τους Droogies έτσι κι εμείς έχουμε τους Schizos. Ήθελα να κάνω κάτι ωραίο γι’ αυτούς. Η λέξη deluxe δηλώνει την καλύτερή δουλειά κάποιου και επειδή την συγκεκριμένη δουλειά την θεωρώ μία από τις τρεις-τέσσερις καλύτερες δουλειές μου αποφάσισα να τους το αφιερώσω.
Διαβάζω το δελτίο τύπου που αναφέρεσαι στο άλμπουμ ως 100% pure metal. Είχες παρατηρήσει μήπως ότι οι οπαδοί σου δεν είχαν ενθουσιαστεί και τόσο με τον ήχο του “All for you”;
Το “All for you” θα έλεγα ότι είναι σχιζοφρενικό άλμπουμ, με την έννοια ότι κάθε τραγούδι ήταν διαφορετικό. Είχε μπαλάντες, instrumental, thrash τραγούδια, πιο μελωδικά και γενικά ήταν πειραματικό περιέχοντας όλα τα heavy metal στιλ. Ο νέος μας τραγουδιστής τότε, ο Dave Padden, δεν ήταν σίγουρος τι να τραγουδήσει γιατί δεν είχε ξανατραγουδήσει σε δίσκο και εγώ δεν γνώριζα την φωνή του. Έτσι δημιουργήσαμε διαφορετική φωνή για το κάθε τραγούδι. Κάποιοι ενοχλήθηκαν αλλά κάποιοι άλλοι το γούσταραν αυτό γιατί ήταν περίεργο στο άκουσμα, συν ότι είχε τις δύο μπαλάντες και τo instrumental που έριχναν τις ταχύτητες και ξενέρωναν. Αυτή τη φορά η διαφορά είναι ξεκάθαρη. Δεν έβαλα μπαλάντες και instrumental, o Dave Padden δεν τραγούδησε με εννιά διαφορετικές φωνές αλλά με δύο-τρεις και είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση στο studio. Επίσης το παίξιμο στα drums και η τελική μίξη είναι πολύ heavy αυτή τη φορά και αυτά τα στοιχεία είναι πολύ σημαντικά για ένα metal άλμπουμ.
Τι προσδοκίες έχεις από το νέο σου άλμπουμ;
Να γίνω πλούσιος και διάσημος. Ξέρεις κάτι; Είναι αστείο, γιατί οι οπαδοί και ο Τύπος γνωρίζουν ότι δεν τα κάνω όλα αυτά για τα λεφτά ή για την διασημότητα αλλά επειδή αγαπώ την heavy metal μουσική. Οι προσδοκίες μου αλλάζουν από καιρό σε καιρό αλλά βασικά να μπορώ να επιβιώσω. Εγώ δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και αν ο κόσμος το γουστάρει εγώ προσπαθώ να το υποστηρίξω. Το μόνο αρνητικό είναι οτιδήποτε έχει σχέση με εταιρίες, managers, tour agencies και όσο μεγαλώνεις τόσο απογοητεύεσαι γιατί το μόνο που θέλουν αυτοί οι άνθρωποι είναι να σου πιουν το αίμα και να σου φάνε τα λεφτά. Αυτό το πράγμα μπορεί να επηρεάσει την μουσική σου, την ζωή σου και την οικογένειά σου και γι’ αυτό αποφάσισα αυτή τη χρονιά να μην αφήσω κανέναν να με γα***ει και να μου φάει τα λεφτά. Αυτή η απόφαση μου έχει δώσει φοβερή ώθηση και πολύ ενέργεια. Αυτός ο δίσκος είναι ο τελευταίος μου με την AFM Records και είμαι πλέον free agent και μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου. Είμαι πολύ ενθουσιασμός γιατί στο “All for you” είχαμε ωραία τραγούδια, τον φοβερό drummer Mike Mangini και o Dave Padden έκανε καλή δουλειά για πρώτη του ηχογράφηση. Θεωρώ ότι έγινε καλή δουλειά και στις μπαλάντες και μην νομίζετε ότι ο Dave ήρθε στην μπάντα και είπε ας παίξουμε μερικές μπαλάντες. Μόνο ο Jeff Waters μπορεί να το κάνει αυτό. Μια μεγάλη μερίδα του Τύπου δεν ήξερε αν τους άρεσε αρκετά το “All for you” γιατί δεν ήταν καθαρό heavy/thrash άλμπουμ.
Κάτι ανάλογο δεν είχε συμβεί και με το “Set the world on fire”;
Και με τα δύο αυτά άλμπουμ επίσης χάσαμε μερικούς από τους πιο heavy οπαδούς αλλά κερδίσαμε από την άλλη οπαδούς που γούσταραν αυτή τη πιο μελωδική μας πλευρά. Το “Set the world on fire” μας έκανε διάσημους στην Ασία, στην Ιαπωνία. Καταλαβαίνω όμως ότι όσο υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν μια δουλειά θα υπάρχουν και αυτοί που δεν θα τους αρέσει. Το “All for you” όμως πούλησε περισσότερο από άλλους δίσκους και είναι περίεργο γιατί στις συνεντεύξεις που δίνω για το “Schizo deluxe” δεν έχει υπάρξει ένας που να μου πει ότι το άλμπουμ είναι αδύναμο ή αν δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν του αρέσει το άλμπουμ. Όλοι είναι στο στιλ ότι μπορεί να μην είναι το άλμπουμ της χρονιάς αλλά είναι πολύ καλό. Για μένα όταν έχεις την υποστήριξη του Τύπου είναι πολύ ευχάριστο και πάντα ελπίζεις ο κόσμος να γουστάρει αυτό που κάνεις. Μερικές φορές γράφω πολύ καλά και κλασικά τραγούδια και άλλες φορές εντελώς σκατά ή απλά καλά. Δεν το κάνω επίτηδες. Όταν είσαι καλλιτέχνης μερικές φορές έχεις την εντύπωση ότι το τραγούδι που έχεις γράψει είναι το καλύτερο που έχεις συνθέσει αλλά ένα χρόνο μετά συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Αυτή τη φορά όμως εκτιμώ καλύτερα τα πράγματα. Έκατσα και άκουσα αυτά που μου είπε ο Τύπος και το επόμενο βήμα για να νιώσω ικανοποίηση είναι να αρέσει στους οπαδούς. Μιλάω πάρα πολύ έτσι δεν είναι;
Στο τραγούδι “Like father like gun” ακούγεσαι επηρεασμένος από μπάντες όπως οι PANTERA και CORROSION OF CONFORMITY. Συνδυάζοντας αυτές τις επιρροές με τον τίτλο του τραγουδιού να μαντέψω ότι το τραγούδι έχει να κάνει με την δολοφονία του Dimebag Darrel;
Η απάντηση είναι παντού όχι. Δεν έχω ακούσει ποτέ την μουσική των C.O.C. και δεν έχω ούτε ένα άλμπουμ τους. Πιθανότατα να είναι πολύ καλή μπάντα αλλά εγώ δεν τους έχω ακούσει. Όσο για το αν μοιάζει με PANTERA νομίζω ότι καταλαβαίνω τι λες αλλά για μένα οι PANTERA είναι μία μίξη METALLICA με BLACK SABBATH και αυτό το feeling έχει και το “Like father like gun”. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι είμαι μεγάλος οπαδός των PANTERA. Όσο για τους στίχους το τραγούδι δεν αναφέρεται στον Dimebag αφού έχει γραφτεί και ηχογραφηθεί πριν την δολοφονία του. Καταλαβαίνω όμως γιατί τα συνδέει ο κόσμος εφόσον υπάρχει το όπλο στον τίτλο και έχει μουσικές αναφορές στους PANTERA. Στιχουργικά έχει να κάνει με κάτι που είδα στην τηλεόραση πριν αρκετό καιρό, όταν σε μια πορεία διαμαρτυρίας είχαν βγει πατεράδες με αυτόματα όπλα και πολυβόλα πυροβολώντας στον αέρα και σοκαρίστηκα γιατί είχαν τα παιδιά τους μαζί και όλοι φώναζαν «θάνατος», «σκοτώστε», «πέθανε» και άλλα φρικτά πράγματα γεμάτοι μίσος. Αυτά τα παιδιά φαίνεται ότι δεν έχουν ευτυχισμένη ζωή. Έχουν μάθει στο μίσος και στη βία, στο έγκλημα και στον τρόμο και αυτό είναι πολύ λυπηρό. Έτσι έγραψα το συγκεκριμένο τραγούδι όχι για να βγάλω θλίψη αλλά θυμό. Τον Dimebag τον είχα συναντήσει αρκετές φορές, είχαμε περιοδεύσει μαζί στο παρελθόν και τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν έπαιξε εδώ στο Vancouver πριν από τρία χρόνια νομίζω. Ήταν φανταστικός τύπος και λείπει σε όλους μας αλλά το τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με PANTERA.
Για άλλη μία φορά είσαι υπεύθυνος για την παραγωγή. Σου αρέσει αυτός ο ρόλος του παραγωγού;
Το πρόβλημα που είχα όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι όταν ξοδεύεις πολύ καιρό στην σύνθεση και στην ηχογράφηση ενός άλμπουμ, όταν φτάνει η στιγμή της μίξης τότε είναι που πρέπει χρειάζομαι να έρθει κάποιος άλλος και να κάνει αυτή τη δουλειά. Συνήθως την κάνω μόνος μου γιατί δεν έχω τα λεφτά για να προσλάβω κάποιον. Αυτή τη φορά όμως είχα ένα πολύ καλό προαίσθημα και θεώρησα ότι ο καιρός να φωνάξω κάποιον. Έκανα την παραγωγή και την ηχοληψία, συνέθεσα όλο το άλμπουμ, ηχογράφησα όλες τις κιθάρες και το μπάσο αλλά έπρεπε να έρθει ένας επαγγελματίας για την μίξη. Όχι ότι εγώ δεν είμαι, αλλά όχι για την δική μου μουσική που ήδη έχω κουραστεί τόσο. Με την νέα μίξη ήδη έχουμε ανέβει ένα επίπεδο παραπάνω από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες μας. Όσο για το γενικό έλεγχο πάντα ήμουν εγώ τα έκανα όλα. Την μοναδική φορά που έκανα πίσω ήταν στο “Never neverland” όπου κάποιος άλλος ανέλαβε την παραγωγή.
Έχεις τυχόν αισθανθεί καμιά φορά ότι η επιτυχία των δύο πρώτων άλμπουμ σου σε περιορίζουν ως μουσικό και υποσυνείδητα σε αναγκάζουν να περιτριγυρίζεσαι μουσικά γύρω από αυτά;
Πιστεύω ότι το 1990 όταν η heavy metal μουσική είχε εξαφανιστεί από τα περισσότερα μέρη του κόσμου και συγκεκριμένα το 1993 όταν τα περισσότερα συγκροτήματα έχασαν τα συμβόλαιά τους γιατί κανείς δεν υπέγραφε heavy metal μπάντες πλέον, αισθάνθηκα ότι ήταν να δώσω, το έδωσα με το “Alice in hell” και “Never neverland” και αυτό με είχε στοιχειώσει γιατί ο κόσμος με θυμόταν για αυτά τα άλμπουμ. Ήμουν όμως πολύ τυχερός γιατί κυκλοφόρησα το “King of the kill” και αυτό το άλμπουμ ήταν πολύ σημαντικό για μένα το 1994. Έκανε ανθρώπους να πούνε ότι αυτός τύπος έχει ακόμα ενέργεια και γράφει ακόμα τραγούδια και στην συνέχεια ήρθαν και άλλα καλά άλμπουμ και άλλα ίσως λιγότερα καλά. Κάποια στιγμή γύρισε και τραγουδιστής του “Alice in hell”, ο Randy Rampage, αργότερα πήρα τον Joe Comeau έναν τυπικό 80s τραγουδιστή, σαν αυτούς που αντέγραφαν τον Bruce Dickinson. Στο “All for you” είχα πάλι έναν νέο τραγουδιστή και τον Mike Mangini στα τύμπανα και παρά όλες αυτές τις αλλαγές κατάφερα να κρατήσω την μπάντα δημοφιλή. Μερικές φορές έχεις τα πάνω και τα κάτω στην καριέρα σου αλλά αυτή τη στιγμή είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι και βλέπω ότι ο κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τα “Alice in hell” και “Never neverland” είναι δεκαπέντε χρόνων κυκλοφορίες και ψιλο-σοκάρεται όταν ακούει ότι είμαι στο studio και βγάζω ακόμα δουλειές. Βλέπουν ότι δεν κυκλοφόρησα απλά δύο καλά άλμπουμ και τα παράτησα αλλά έχω φτάσει στο ενδέκατο άλμπουμ μου. Οι ANNIHILATOR δεν σταμάτησαν ποτέ, ακόμα και αν κάποια άλμπουμ δεν ήταν και τα καλύτερα ή κλασικά που έχω κυκλοφορήσει. Ό,τι κάνω το κάνω επειδή αγαπώ την heavy metal μουσική και προσφέρω ό,τι καλύτερο για τους οπαδούς μου. Είμαι πολύ τυχερός και με τιμάει το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να μιλήσουν μαζί μου, να μου κάνουν συνέντευξη και να αγοράσουν το άλμπουμ μου. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για τους ANNIHILATOR.
Σε ρωτάω γιατί τα περισσότερα εξώφυλλά σου έχουν στοιχεία από το “Αlice in hell” ή ακόμα κάποια riff παραπέμπουν σε παλαιότερές σου δουλειές.
Στο καινούριο άλμπουμ δεν υπάρχουν αναφορές στο “Alice in hell” και γενικότερα σε παλαιότερο υλικό. Το σχεδίασε ένα Ούγγρος σχεδιαστής και είναι αρκετά τρελό, σαν το στιλ ζωγραφικής του Salvador Dali. Είναι αρκετά καλό. Το παίξιμο στα drums είναι απίστευτο, ειδικά στις μπότες αλλά στα κιθαριστικά solos είναι εκεί που έδωσα γερή κλωτσιά στον πισινό μου και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Το χέρι μου, ο λαιμός μου και το κεφάλι μου καταπονήθηκαν πάρα πολύ και γι’ αυτό χρειάστηκε να σταματήσω για δυο μέρες γιατί πίεσα πάρα πολύ τον εαυτό μου για να παιχτούν όλα αυτά. Εδώ και ένα μήνα έχω σταματήσει να παίζω κιθάρα για να σιγουρευτώ ότι δεν έχω βλάψει τον εαυτό μου. Έπαιζα το κάθε μέρος πάρα πολλές φορές μέχρι να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην ρυθμική κιθάρα υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά Jeff Waters στιλ αλλά άρχισα να βάζω και καινούριες ιδέες. Στα solos υπάρχουν στοιχεία από τις παλαιότερες δουλειές μου αλλά τα συνδύασα με κάποιες στοιχεία που ανακάλυψα από κιθαρίστες όπως οι Schenker και Eddie Van Halen. H αγάπη μου γι’ αυτούς του κιθαρίστες ξεκινάει από πολύ παλιά όταν ήμουν έφηβος στο υπόγειό μου και έκανα εξάσκηση πάνω στα solo τους και είναι πολύ ευχάριστο και σοκ για μένα που είκοσι χρόνια μετά ανακαλύπτω την επιρροή του Eddie Van Halen στο παίξιμό μου.
Μήπως θέλεις να δώσεις εσκεμμένα ένα deja-vu συναίσθημα στους οπαδούς σου; Για παράδειγμα η εισαγωγή του “Drive” είναι ίδια με αυτή του “King of the kill”.
Αυτό έγινε εσκεμμένα. Κάθισα κάτω και σκέφτηκα ποιο είναι το αγαπημένο μου riff και αποφάσισα ότι ήταν αυτό του “King of the kill”. Έτσι κάθισα και το έπαιξα πάνω στο drum-beat, είδα ότι ταίριαζε και το άφησα.
Οι ANNIHILATOR είναι γνωστοί για την τεχνική τους, την άριστη δομή των τραγουδιών και θεωρούνται από τις πρώτες μπάντες που συνδύασαν τον thrash metal ήχο με αρκετά τεχνικό παίξιμο. Τι σας ώθησε να κινηθείτε στο συγκεκριμένο στιλ;
Εύκολη απάντηση. Προέρχεται από διάφορες χώρους. Επειδή δεν είμαι απλά κιθαρίστας αλλά έχω αρκετές αρμοδιότητες μέσα στην μπάντα, για μένα όταν κάποιος μου ζητά να του εξηγήσω τι με ώθησε και ποιες οι επιρροές μου σε αυτό που κάνω, θα πρέπει να απαντήσω ξεχωριστά για κάθε τομέα. Στην ρυθμική κιθάρα τύποι σαν τον James Hetfield, οι SLAYER, EXODUS, JUDAS PRIEST, IRON MAIDEN, λίγο από DESTRUCTION, KREATOR και γενικά από την γερμανική και βρετανική σκηνή, το Bay Area. Επίσης καναδικές μπάντες όπως οι EXCITER, RAZOR και ANVIL ήταν μεγάλη επιρροή για μένα. Στα solo ήταν ο Angus Young, o Matthias Jabs από τους SCORPIONS, ο Michael Schenker, o Eddie Van Halen, o Randy Rhoads. Στα drums ήταν ο Dave Lombardo και το στιλ των SLAYER και METALLICA. Στο μπάσο δεν θα έλεγα ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο οπότε δεν χρειάζεται να το αναλύσω. Το γεγονός ότι ακούω όλα αυτές τις διαφορετικές σχολές μουσικών και γενικά ο λόγος που ακούω heavy metal είναι επειδή είναι η καλύτερη μουσική στον κόσμο. Έχει στοιχεία από κλασική μουσική, jazz, blues, rock, funk, τα πάντα. Ακούς τον Ozzy, τους SCORPIONS, KISS, JUDAS PRIEST, AC/DC, SLAYER, WATCHTOWER, DESTRUCTION, RAZOR και κοιτάζεις πίσω και βλέπεις ότι όλοι αυτοί παίζουν διαφορετική μουσική μεν, heavy metal δε. Όταν ακούς τον Randy Rhoads στον Ozzy ακούς κλασική κιθάρα. Στον Eddie Van Halen ακούς από jazz μέχρι και funk. Η πρώτη συμβουλή που δίνω στους κιθαρίστες είναι να ακούνε όλα τα είδη της heavy metal μουσικής. Αν σου αρέσουν οι SLAYER, μην κάθεσαι και ακούς μόνο αυτούς. Άκου METALLICA και πιο μελωδικά πράγματα και μην κάθεσαι να παίζεις ένα μόνο στιλ. Όλα αυτά πoυ σου ανέφερα είναι οι επιρροές των ANNIHILATOR ακούγονται στην μουσική μας.
Είστε από τις λίγες μπάντες που χρησιμοποιείτε κιθαριστικά solo. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η απουσία από τις σημερινές μπάντες;
Ξέρεις κάτι; Αυτό οφείλεται στις δισκογραφικές εταιρείες που θεωρούν ότι τα solo δεν είναι πλέον στην μόδα, επειδή θυμίζουν heavy metal. Αυτό ίσχυε στα 90’s, όταν νέες μπάντες σαν τους PEARL JAM, NIRVANA εκφράζανε μια νέα γενιά κιθαριστών που δεν έμαθαν πως να παίζουν solo. Έτσι τα solo εξαφανίστηκαν και υπήρξαν κάποιες μπάντες που τα χρησιμοποίησαν, δεν τα ήθελαν οι εταιρείες. Τύποι σαν τον Kirk Hammett, Kerry King, Jeff Hanneman, οι IRON MAIDEN και οι JUDAS PRIEST μπορούν να παίξουν solo αλλά οι νεότεροι που μεγάλωσαν στα 90s τους νοιάζει απλά να παίζουν τρεις-τέσσερις συγχορδίες. Αν το αναλύσουμε, αυτό που χρειάζεται σήμερα για να παίζεις σε μπάντα είναι να είσαι νέος, εμφανίσιμος, με cool ντύσιμο, να πηγαίνεις λύκειο και να χοροπηδάς πάνω-κάτω σαν τον Flea των THE RED HOT CHILI PEPPERS. Ο καθένας μπορεί να το κάνει. Τα 90s έδωσαν στον καθένα την ευκαιρία να γίνει rock-star χωρίς να χρειάζεται να είναι καλός κιθαρίστας. Σήμερα όμως βλέπω με χαρά ότι υπάρχουν παιδιά που επαναφέρουν πάλι τα solo.
Αντιπροσωπεύει η μουσική που παίζεις με τον χαρακτήρα σου; Είσαι τόσο περίπλοκος χαρακτήρας και με αίσθηση του χιούμορ στην καθημερινή σου ζωή;
Πιστεύω ότι είμαι εύκολος χαρακτήρας. Επικοινωνώ και τα πάω μια χαρά με όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και όταν άνθρωποι μου συμπεριφέρονται άσχημα και με εκμεταλλεύονται, πχ. με κάποιους ανέντιμους όρους στο συμβόλαιο, μπορώ και διατηρώ την ήρεμη πλευρά μου και παραμένω ψύχραιμος και ευγενικός, που είναι κακό σε αυτή τη δουλειά αλλά καλό για τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Έχω όμως και εγώ τα πάνω και τα κάτω μου. Όταν ακούω ευχάριστα νέα μπορώ να πω ότι υπέρ-ενθουσιάζομαι και στα άσχημα πέφτω πού άσχημα ψυχολογικά και απογοητεύομαι. Δεν είναι ιατρικό πρόβλημα, απλά προσπαθώ πλέον να συγκρατώ τον εαυτό μου και να ξέρω ότι τα πάντα είναι καλά στο τέλος.
Όταν σε ρώτησα προηγουμένως ποιες είναι οι προσδοκίες από το νέο σου άλμπουμ μου είπες μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι θέλεις να βγάλεις λεφτά. Με αυτό το σκεπτικό γιατί αρνήθηκες την πρόταση να γίνεις μέλος των MEGADETH;
Πιστεύω ότι βγάζω πιο πολλά λεφτά με τους ANNIHILATOR απ’ ότι θα έβγαζα με τους MEGADETH. Αν ήμουν στους MEGADETH θα ήμουν απλά ένας μισθωμένος κιθαρίστας. Με τους ANNIHILATOR είμαι ο μοναδικός στην μπάντα. Απλά δίνω κάποια λεφτά στον τραγουδιστή και στον drummer που θα έχω. Έτσι δεν υπάρχουν τέσσερα μέλη να μοιράζονται τα έσοδα και τα παίρνω σχεδόν όλα εγώ. Αυτός είναι και λόγος που δεν άφησα τους ANNIHILATOR για να πάω σε άλλη μπάντα εκτός και αν με πλήρωναν με αρκετά λεφτά. Ο Dave Mustaine δεν είχε ανάγκη να μου δώσει πολλά λεφτά γιατί το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένας δεύτερος κιθαρίστας και όχι ένας συνεργάτης. Ποτέ δεν έκανα κάποια «κανονική» δουλειά από τότε που έφτιαξα τους ANNIHILATOR.
Πόσες φορές σου είχε ζητήσει ο Dave Mustaine να πας στους MEGADETH;
Ξέρεις κάτι; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου ζήτησε να μπω στην μπάντα. Απλά μου ζήτησε να περάσω από audition το 1989 όπως είχε ζητήσει και από τον Marty Friedman και τον Dimebag Darrell. Ήταν τιμή μου βέβαια, αλλά όπως εγώ είχα τους ANNIHILATOR έτσι και ο Dimebag είχε τους PANTERA. Έκανε όμως πολύ καλή επιλογή αφού πήρε τον Marty Friedman και έβγαλε το “Rust in peace”. Υπήρξε όμως και μία φήμη στις αρχές του 2000 ότι θα μου έκανε πάλι ανάλογη πρόταση αλλά δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο. Το 2004 όμως με πήρε τηλέφωνο γιατί χρειαζόταν έναν δεύτερο κιθαρίστα για την περιοδεία του “The system has failed” αλλά μετά από συζήτηση σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα για μένα να αφήσω τους ANNIHILATOR και να αμελήσω το δισκογραφικό μου συμβόλαιο για να βγω απλά σε περιοδεία. Θα το έκανα και θα ήταν τιμή μου αν με ήθελε να μπω στην μπάντα και να γράψουμε μαζί τον δίσκο, αλλά ο Dave δεν ήθελε κάτι τέτοιο.
Υπήρχε περίπτωση να μην σκοτωθείτε στο studio;
Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τον Dave Mustaine και είμαι σίγουρος ότι και αυτός σέβεται και τη μουσική και το παίξιμό μου. Είναι καλός φίλος και την περασμένη χρονιά μιλάγαμε σχεδόν κάθε εβδομάδα και μιλήσαμε ακόμα για το ενδεχόμενο να ηχογραφούσαμε μαζί έναν δίσκο ως project. Δεν έχουμε πει κάτι περισσότερο, αλλά είναι φοβερή ιδέα.
Πως και δεν έχεις κάνει κάτι έξω από τους ANNIHILATOR; Πχ να κυκλοφορήσεις ένα instrumental solo άλμπουμ;
Ίσως κάποια στιγμή όταν οι ANNIHILATOR δεν θα υπάρχουν πλέον αρχίσω να κάνω διάφορα πράγματα. Μου γίνονται διάφορες προτάσεις από άλλες μπάντες, να γράψω τραγούδια για άλλους ή για εταιρίες παιχνιδιών. Πάντα προσπαθώ να κάνω πράγματα έξω από τους ANNIHLATOR αλλά πάντα γυρνάω πίσω. Είναι η ζωή μου δεν πρόκειται αυτό να αλλάξει. Είναι η δουλειά μου η οποία πάει μια χαρά και αφοσιώνομαι πλήρως σε αυτήν.
Οι DREAM THEATER συνηθίζουν στις συναυλίες τους να διασκευάζουν ολόκληρα άλμπουμ αγαπημένων τους συγκροτημάτων ή στην περίπτωση των DIO να παίζουν ολόκληρο ένα κλασικό τους άλμπουμ, όπως το “Holy diver”. Θα έκανες ποτέ εσύ κάτι ανάλογο;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Για μένα είναι κάτι από το πολύ μακρινό παρελθόν. Ίσως να κάνω κάτι ανάλογο όταν θα τελειώνω την καριέρα μου και θα πρέπει να πω αντίο. Λογικά θα έπαιζα το “Never neverland” το οποίο είναι και το αγαπημένο μου.
Και ποιο θα διασκεύαζες;
Ω, Θεέ μου!! Δεν θα είναι μόνο ένα. Θα ήταν το “Reign in blood”, το “Master of puppets” και το “Metal on metal” των ANVIL.
Έχεις καθόλου επαφή με τα παλαιότερα μέλη των ANNIHILATOR;
Μιλάω με αρκετούς από αυτούς. Θα βγάλουμε ένα διπλό DVD κάπου τον Φεβρουάριο από την SPV και θα περιέχει συνεντεύξεις από τον Coburn Pharr και από όλους που έχουν περάσει από τους ANNIHILATOR. Με δύο, να σου πω την αλήθεια, δεν έχω επαφή γιατί δεν το επιθυμώ ο ίδιος λόγω σοβαρών προβλημάτων που είχαμε στο παρελθόν και αυτοί είναι οι Joe Comeau και Randy Black.
Ποιο τραγούδι των ANNIHILATOR θεωρείς ότι είναι το πιο απαιτητικό για σένα;
To “Drive” από το καινούριο μας άλμπουμ και ένα-δύο τραγούδια από το “Criteria for a black widow” είναι πολύ δύσκολο για μένα να τα παίξω.
Υπάρχει περίπτωση να γράψεις ξανά τρελά τραγούδια σαν τα “Brain dance” και “Imperiled eyes”;
Μερικές φορές μου έρχονται κάποιες ιδέες όχι μόνο για τους στίχους αλλά και για την μουσική όταν κάθομαι στο studio για να κάνω ένα αρκετά τρελό τραγούδι σαν το “Brain dance”. Μπορεί να ήταν ένα χιουμοριστικό τραγούδι αλλά η μουσική ήταν πολύ καλή, με αρκετές αλλαγές και ποικίλο σε ότι αφορά το στιλ. Εννοείται ότι μου αρέσει πάρα πολύ όμως και το “Imperiled eyes”.
Πρόσφατα άκουγα το “Snake in the grass” από το “Set the world on fire” και διάβαζα τους στίχους. Είναι καλύτερες οι σχέσεις σου με τις γυναίκες τον τελευταίο καιρό;
Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα τώρα και έμαθα από τα λάθη μου και δεν πρόκειται να το κάνω ξανά. Είμαι με κοπελιά από την Γερμανία που μένει μαζί μου τώρα, όχι πολύ καιρό, αλλά δεν πρόκειται να κάνω το λάθος να ξαναπαντρευτώ.
Πως σου ήρθε να αλλάξεις το ύφος της μουσικής σου από το “Never neverland” σε αυτό του “Set the world on fire”;
Κατά κάποιον τρόπο ήταν ρίσκο αλλά αν κοιτάξεις πίσω θα δεις ότι ήταν σωστή κίνηση γιατί μας έκανα πολύ διάσημους όπως σου είπα προηγουμένως στην Ασία και σε κάποιες χώρες της Ευρώπης. Ήταν ένα άλμπουμ που θα γινόταν τεράστιο αν είχε κυκλοφορήσει το 1997. Το να κυκλοφορήσεις ένα μελωδικό άλμπουμ το 1993 δεν ήταν και ότι καλύτερο όταν ο κόσμο τότε ήθελε να ακούσει PANTERA, BIOHAZARD και όλη αυτή τη hardcore metal σκηνή που άκμαζε τότε. Θυμάσαι τι επικρατούσε τότε; Οι ANNIHILATOR ακουγόντουσαν σαν 80s μπάντα εκείνη την εποχή. Η περιοδεία όμως ήταν πολύ καλή και περιέχει πολύ καλά τραγούδια αλλά ίσως να μην κυκλοφόρησαν την κατάλληλη περίοδο. Μετά όμως κυκλοφόρησε το “King of the kill” το οποίο ήταν πολύ καλό άλμπουμ.
Πως δικαιολογείς την τρέλα που βγάζουν οι καναδικές μπάντες;
Έχουμε μικρό πληθυσμό και μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ο Καναδάς είναι η μεγαλύτερη χώρα και κατοικούν σε αυτή μόλις 20-30 εκατομμύρια άνθρωποι. Δεν έχουμε πάρα πολλές μπάντες αλλά είναι τέτοια η θέση μας γεωγραφικά όπου δεχόμαστε επιρροές από τις Η.Π.Α. αλλά και από την κεντρική Ευρώπη και την Αγγλία. Όταν ακούς μία αμερικάνικη μπάντα ή μία γερμανική καταλαβαίνεις αμέσως από που προέρχονται ενώ στον Καναδά ακούμε τα πάντα. Η κουλτούρα μας είναι «ανοιχτή» και οι άνθρωποι προέρχονται διάφορα έθνη και θρησκείες και έτσι βλέπουμε την μουσική. Επηρεαζόμαστε από την μουσική όλου του κόσμου.
Ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της καναδικής σκηνής, ο Piggy των VOIVOD, δεν είναι κοντά μας; Τον είχες γνωρίσει ποτέ;
Τον είχα συναντήσει μία φορά σε ένα bar στο Montreal το 1990 ή το 1991 και ήμουν πάρα πολύ μεθυσμένος και ήμουν πολύ μαλ**ας γιατί του είπα απλά ένα γεια και μετά έφυγα. Μακάρι να τον είχα γνωρίσει γιατί μένει πολύ κοντά σε μένα, σχεδόν μιάμιση ώρα με το αμάξι, Ήταν αυθεντικός ρυθμικός κιθαρίστας. Μπορεί οι VOIVOD να μην είχαν την επιτυχία των METALLICA ή των SLAYER αλλά ήταν καινοτόμοι και πρωτότυποι, ειδικά στο πως έπαιζαν μουσική. Εδώ στον Καναδά θεωρούνται θρύλοι.
Κώστας Αλατάς
