Το τετραήμερο 28/11 – 1/12, πρέπει να έγιναν στην πρωτεύουσα έξι, επτά, ούτε που θυμάμαι πόσες συναυλίες, οι οποίες αφορούσαν τον rock και metal κόσμο… Το λέω αυτό, στον πρόλογό μου, για δύο λόγους: Πρώτον, ως αντίλογο σε όσους αναμασάνε την καραμέλα του «στην Ελλάδα το metal καταδιώκεται, είμαστε κάτι σαν παράνομοι, η κοινωνία μας έχει απόκληρους, μάνα γιατί με γέννησες» και όλα αυτά τα γραφικά που ακόμη και σήμερα, εν έτει 2025, ακούμε από άτομα τα οποία λογικά, την Πρωτοχρονιά θα γιορτάσουν τον ερχομό του 1982. Δεύτερον, επειδή «έπιασα» δω και κει κάποια σχόλια περί μη ικανοποιητικής προσέλευσης σε κάποιες από αυτές. Κοιτάξτε, τα πράγματα είναι πολύ απλά: Μέσα σε αυτήν την πληθώρα συναυλιών, το κοινό θα διαμοιραστεί και επειδή πάντα τα γούστα θα παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο, όχι ισόποσα. Πού είναι το περίεργο;
Έτσι, είτε μιλάμε για τη λογική Παρασκευή, είτε για την ημέρα – φιλέτο που ονομάζεται Σάββατο είτε για δύσκολες για live ημέρες, όπως είναι εκ των πραγμάτων η Κυριακή και η Δευτέρα, κάναμε όλοι τις επιλογές μας. Και για μένα, βάσει γούστου, όλα έμοιαζαν δεδομένα άμα τη ανακοινώσει, που λένε και οι εραστές της καθαρεύουσας: INNERWISH το Σάββατο 29 του μηνός, HELSTAR την επομένη. Ελληνικό metal για αρχόντους τη μια μέρα, Τεξανό ατσάλι για ιδιαίτερα γούστα, την επομένη. Για τους μεν, τα έγραψα εκτενώς στην αντίστοιχη ανταπόκριση. Μαζευτείτε τώρα να σας πω και τι έγινε στο An club και για τους δε, μια συναυλιακή Κυριακή που θα θυμάμαι για διαφόρους λόγους.
Φτάνοντας στο An club, βλέπω κόσμο έξω να περιμένει και τις πόρτες να ανοίγουν με καθυστέρηση είκοσι – τριάντα λεπτών. Κακό σημάδι μα το παραβλέπω, πολλά μπορούν να συμβούν και να καθυστερήσει η έναρξη ενός live. Άλλωστε είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, στις ουκ ολίγες συναυλίες της πάντοτε τυπικής σε όλα Demon’s Gate Productions. Λίγη κουβεντούλα με φίλους, λίγος ακόμη χρόνος για να ελεγχθούν κάποιες μικρολεπτομέρειες και στην σκηνή ανεβαίνουν οι THE SILENT RAGE, στην πολλοστή φορά που τους βλέπω «ζωντανά».
Όσον αφορά τα παιδιά, ξέρω πως έχω να κάνω με μια μπάντα που δισκογραφικά, είναι αξιόλογη. Θεωρητικά, οι THE SILENT RAGE έχουν πολλά καλά στοιχεία: Ωραίες riff-άτες κιθάρες, καλό rhythm section τεχνικά και έναν πραγματικά πάρα πολύ καλό τραγουδιστή, που άλλες μπάντες στη χώρα μας θα «σκότωναν» για να τον έχουν. Επίσης ο ήχος τους, που λατρεύει τον αντίστοιχο των ICED EARTH, FIREWIND και MYSTIC PROPHECY, κάνει ιδιαίτερο γκελ στο ελληνικό κοινό και το τελευταίο τους πόνημα, “Nuances of Life”, έχει θετικότατο πρόσημο. Έχοντας λοιπόν νωπές στο νου τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις τους ως support των KAMELOT στο Fuzz και των ANGRA και ELEGY στο Κύτταρο, περίμενα να δω σε τι φάση θα τους βρω.
Οι THE SILENT RAGE λοιπόν δεν απέδωσαν στα αναμενόμενα standards. Σίγουρα, δεν είχαν σύμμαχό τους τον ήχο, όπως δεν τον είχαν ούτε οι επόμενοι και ούτε οι μεθεπόμενοι. Αλλά δεν έφταιγε όμως μόνον αυτό, για την όπως απεδείχθη, μέτρια εμφάνισή τους. Άκουσα και λάθη στις εκτελέσεις των κομματιών, που ήταν «χτυπητά». Ίσως ήταν απλώς μια κακή βραδιά, ίσως αποσυντονίστηκαν ή ξενέρωσαν από το λιγοστό και δυστυχώς «ψυχρό» κοινό, δεν ξέρω που βρίσκεται η αιτία, πάντως η μπάντα «κούναγε». Σε αντίθεση με τον Μιχάλη Ρινακάκη ο οποίος έδειχνε ανεπηρέαστος, «κάρφωνε» κάθε νότα (με βάση ό,τι ακούγαμε βέβαια από τις ερμηνείες του) και «σήκωνε» όσο γινόταν τους υπολοίπους. Αλλά ok, όπως δεν είμαστε εδώ για να αποθεώνουμε τους πάντες, δεν είμαστε εδώ και για να παίρνουμε κεφάλια, προς Θεού, ένα ντεφορμάρισμα όλοι το δικαιούνται.
Προσωπικά, παρακάμπτω τούτη την ατυχή στιγμή και θα περιμένω την επόμενη κίνηση των THE SILENT RAGE, στο στούντιο ή στο συναυλιακό “terrain”. Ξέρω τις δυνατότητές τους, είναι ικανοί για πολύ καλύτερα πράγματα.
SETLIST: 1. The Serpent Lord 2. Code of destruction 3. Wings of tragedy 4. Sin of a pilgrim 5. Exhaling fear 6. The man in the mirror 7. StormWarrior 8. Leading the legions
Μετά τους THE SILENT RAGE και με μια ακόμη καθυστέρηση να διαταράσσει τη ροή του event, σειρά είχαν οι DESERT NEAR THE END. Τελευταία φορά που τους είδα, ήταν πέρυσι, πάλι Νοέμβριο μήνα, όταν άνοιξαν για τους θεούς WITHERFALL. Ή μάλλον δεν τους είδα στην ουσία, αφού λόγω ανωτέρας βίας δεν τους πρόλαβα παρά για 1-2 κομμάτια. Θυμάμαι όμως να μου έχει κάνει εντύπωση ο πολύ κακός ήχος που στάθηκε τότε τροχοπέδη και δεν τους άφησε να παίξουν όπως μπορούν κι όπως ακούμε στους πολύ αξιόλογους δίσκους τους. Ευελπιστούσα λοιπόν να τους ξαναδώ σε δικό τους live, σε εννοείται απείρως καλύτερες συνθήκες…
… οι οποίες ούτε τώρα υπήρξαν. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Δεύτερο σερί live για τους DESERT NEAR THE END όπου ο ήχος είναι ΚΑΚΙΣΤΟΣ, σε διαφορετικό venue μάλιστα. Μιλάμε για ήχο τόσο κακό, απείρως χειρότερος του ήχου που είχαν οι THE SILENT RAGE, όπου τα όργανα ακούγονταν σκέτος αχταρμάς και η φωνή, αντί για μια φωνή πολύ δυναμική και κοντινή σε χροιά με αυτήν του Matt Barlow, όπως την ξέρω, ή δεν ακουγόταν καθόλου ή πνιγόταν σε ένα ανυπόφορο echo. Έναν ήχο τόσο κακό, που δεν σε άφηνε να ξεχωρίσεις ούτε τα τραγούδια, ούτε την ηχητική κατεύθυνση του συγκροτήματος. Όσοι ξέρουμε πως η μπάντα ενώνει το USPM των ICED EARTH με το thrash και το death metal, αδυνατούσαμε να ακούσουμε αυτό που ακούμε στους δίσκους, ενώ όσοι ήταν ξένοι ως προς το υλικό του γκρουπ, αδυνατούσαν να καταλάβουν την ηχητική του κατεύθυνση.
Ίσως να έφταιγε το club. Ίσως πάλι, να μη μπορεί να βγει σωστά επί σκηνής το metal που τα παιδιά παίζουν στο studio και να πρέπει να το προσαρμόσουν, το έχουμε δει να συμβαίνει αυτό. Όπως και να ’χει πάντως, είναι άδικο για μια μπάντα η οποία δεν στερείται μουσικής ικανότητας, πάθους και «ιδρώνει τη φανέλα» με το παραπάνω, να χαντακώνεται έτσι. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε live που αρκετοί βγήκαν εκτός club, όχι λόγω κακού performing, αλλά μη μπορώντας να αντέξουν την ηχορύπανση. Συνεπώς, τι να γράψω που να αφορά τη μουσική… Κρίμα κι άδικο θα ήταν.
SETLIST: 1. Ascension 2. Rise for dominion 3. Oceans of Time 4. Iron rain 5. Half learned and long forgotten 6. In the north of every man’s heart 7. Throne of Martyrdom 8. Point of no return
Επιτέλους, έφτασε η ώρα των headliners, η ώρα των Τεξανών θρύλων HELSTAR. Οι HELSTAR, ως γνωστόν, ισοδυναμούν με «εγγύηση» επί σκηνής. Θα τους χαρακτήριζα ως μια παγκόσμια «σταθερά», η οποία δεν αλλάζει και δεν μεταβάλλεται, ο κόσμος να έρθει ανάποδα. Φέτος, θα είχαμε τη χαρά και την τιμή να τους δούμε στα πλαίσια της προώθησης του “The Devil’s Masquerade”, με εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη, Αγρίνιο και Αθήνα, με πολύ δυνατά νέα κομμάτια και με μια πλουσιότατη «αρμαθιά» από κλασσικούς ύμνους στις αποσκευές τους.
Σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους απολαύσαμε, στο σαρωτικό live του 2023 στο Κύτταρο, οι HELSTAR μας ήρθαν αλλαγμένοι κατά τα 2/5. Τους ιδρυτές της μπάντας, Larry Barragan και James Rivera πλαισίωναν ο πιτσιρικάς Alan DeLeon Jr. στην κιθάρα, ο οποίος έχει περίπου τα μισά χρόνια όχι της ηλικίας, μα της καριέρας (!) των δύο θρύλων του αμερικανικού metal, ο γνώριμος πια drummer Alex Erhardt και ο Matej Susnik στην επιστροφή του στο μπάσο, τον οποίο τρόμαξα να αναγνωρίσω, αφού από μακρυμάλλης metalhead μοιάζει πια με κοντοκουρεμένο μουσικό της σκηνής του Manchester!
Με το “The Devil’s Masquerade” να μπαίνει δυναμικά και να σηκώνει αυλαία, οι παρευρισκόμενοι, που ευτυχώς είχαν πληθύνει τις τάξεις τους, είχαν κάθε διάθεση να αφεθούν στις ορέξεις της super μπάντας από το Texas. Ωστόσο, πάλι ο ήχος (θα βαρεθώ να το λέω) είχε άλλη άποψη. Στα δύο πρώτα τραγούδια, το μικρόφωνο του Rivera δεν λειτουργούσε καθόλου, η βαβούρα συνεχιζόταν και πότε η κατάσταση βελτιωνόταν και πότε χειροτέρευε πάλι, χωρίς να φτιάξει, ως το τέλος…
Όταν όμως λέγεσαι HELSTAR, δεν καταλαβαίνεις ούτε από κακούς ήχους, ούτε από κακές συνθήκες. Παίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο και προκαλείς πανζουρλισμό στο ίδιο κοινό που μέχρι να βγεις εσύ, έμοιαζε να αδιαφορεί ή να δυσανασχετεί με όσα έβλεπε και άκουγε. Barragan και DeLeon Jr. είχαν πάρει στην κυριολεξία φωτιά, ο Susnik έπαιζε «τις κάλτσες του» και ο Erhardt ήταν σαρωτικός, στο απλό και λιτό drum kit του, με μια απόδοση που αντίστοιχή της θυμάμαι, στον ίδιο χώρο, από τον έτερο μικρό θεό Austen Krater των SLOUGH FEG!
Όταν λέγεσαι HELSTAR, δεν καταλαβαίνεις ούτε από κρυολογήματα! Τι κι αν ο Rivera τραγούδησε άρρωστος… Η μορφή του, η χροιά του, οι κινήσεις του, οι ενδυματολογικές του προτιμήσεις (εξαίσιο το rococo σακάκι, 10/10), οι μυτεροί του κυνόδοντες (!), έφταναν και περίσσευαν για να μαγνητίσουν τους πάντες! Τα ολοκαίνουργια τραγούδια έδειξαν πως μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα στο παλαιό υλικό (με αποκορύφωμα το λυρικό “Black wings of Solitude”), ενώ τα all time classics, δε χάνουν το λούστρο τους με καμία δύναμη και πάντα θα είναι τα απόλυτα highlights…
Σιχτίρισα το ρημάδι το μικρόφωνο που μου στέρησε το αγαπημένο μου “Evil reign”, αλλά αποζημιώθηκα με τα “Winds of War” και “Burning star”, που συμπεριλήφθηκαν στο set μόνο για χάρη του ελληνικού κοινού (το δεύτερο ειδικότερα για χάρη του φίλου Σάκη Νίκα, όπως είπε ο ίδιος ο Rivera), με το εφιαλτικό “To sleep, per chance to scream”, το ξεσηκωτικό “Run with the pack” και εννοείται με τον ύμνο των ύμνων “Baptized in blood”, το οποίο όποτε παίζεται θα στέλνει ολόκληρο το black metal στη μπανιέρα, να κλαίει σε εμβρυακή στάση!
Αν μου έλειψαν κομμάτια; Μα φυσικά! Αλλά τι να πιάσεις και τι να αφήσεις, όταν πρόκειται για τους Rivera, Barragan and Co… Μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα για τρίωρο show. Τέτοια συγκροτήματα, με τέτοια κληρονομιά πίσω τους, δεν τα χορταίνεις όσο και να παίξουν. Είναι και η άτιμη η σύνδεση που γίνεται με τα εφηβικά μας χρόνια, αυτό το ταξίδι πίσω στον χρόνο που κάνουμε όταν τα ακούμε, που κάνει τις συναυλίες τους τόσο ιδιαίτερες!
Κάπως έτσι κύλησαν τα γεγονότα, στο αναμφισβήτητα… χειρότερο HELSTAR live στην Αθήνα. Όντως, κάθε σύγκριση με τα αντίστοιχα του παρελθόντος, είναι περιττή. Ωστόσο, στο τέλος η βαριά Ιστορία μέτρησε διπλά, η ομάδα ισοφάρισε στην τελευταία φάση, το ματς σώθηκε και τουλάχιστον, πήραμε το Χ. Δε βοήθησε καθόλου ο χώρος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κάποια πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά αλλά και οι αναποδιές ή τα λάθη, στο πρόγραμμα είναι. Μακάρι την επόμενη φορά, λογικά σε 2-3 χρόνια όπως είπε ο Barragan, με τον καινούργιο δίσκο, να τους ξαναδούμε όπως τους πρέπει.
Long live HELSTAR!
SETLIST: 1. The Devil’s Masquerade 2. Evil reign 3. The king is dead 4. Carcass for a king 5. Fall of Dominion 6. The King of Hell 7. Black wings of Solitude 8. To sleep, per chance to scream 9. Seek out your sins 10. Pandemonium 11. Black Cathedral 12. Winds of War 13. Baptized in blood 14. Run with the pack 15. Burning Star
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Ηρώ Καλλιγέρη (@irokalligeriphotography)
