24 Μαρτίου, 2020 – 09:15
Ο Ross, το Αφεντικό, είναι από τους πολύ αγαπημένους μουσικούς στο εγχώριο μεταλλικό κοινό. Ή, σωστότερα, σε μία σημαντική μερίδα του, αυτή των οπαδών των MANOWAR. Καθόλου άδικα εννοείται, αφού έχει συνδέσει το όνομά του με πολύ μεγάλα άλμπουμ του κλασσικού, επικού heavy metal. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αραδιάσω αχρείαστες φιλοσοφικές – φιλοσοφημένες και περισπούδαστες ρήσεις τώρα για κάτι “Battle hymns”, “Into glory ride”, “Hail to England”, “Sign of the hammer”, “Fighting the world” και “Kings of metal”, οπότε ας παραβλέψουμε το πολύ ένδοξο παρελθόν και ας μιλήσουμε για την solo πορεία του.
Τέταρτος δίσκος για τον Ross, και η συνταγή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη, όπως στα “New metal leader”, “Hailstorm” και “By blood sworn” που προηγήθηκαν. Κλασσικότροπο heavy metal, με πολλές επιρροές από σύγχρονους JUDAS PRIEST, κάποια στοιχεία από το “Kings of metal”, αλλά, δυστυχώς, χωρίς κάποια ιδιαίτερη συνθετική έξαρση. Πραγματικά, δε μπορώ να καταλάβω το λόγο. Πως γίνεται να υπάρχουν μόνο τετριμμένα κομμάτια, χωρίς φαντασία, χωρίς μία (1) μεγάλη στιγμή ή έστω κάποιο σημείο που να σε κάνει να πατήσεις το “repeat” και να τραβούν το “Born of fire” τόσο χαμηλά; Η μπάντα που έχει μαζί του ο μεγάλος αυτός μουσικός (Marc Lopes στη φωνή, Mike LePond στο μπάσο, Steve Bolognese στα τύμπανα), είναι ικανότατη. Καλά, αφήστε τον Mike LePond, που ως γνωστόν είναι καταπληκτικός «παίχτης». Και ο Lopes και ο Bolognese θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικοί σε ένα τέτοιο συγκρότημα. Οι δυνατότητές τους πολλές. Και όμως, δε μπορούν να κάνουν το παραμικρό, αφού, δυστυχώς, δεν υπάρχουν συνθέσεις ώστε να τους βοηθήσουν να αναδειχθούν. Μόνο σκόρπιες ιδέες από εδώ και εκεί και το “Maiden of shadows” να «σηκώνει κεφάλι» με τον επικό του ρυθμό. Πέραν αυτού, τίποτα. Ο Boss δείχνει να πυροβολεί τα ίδια του τα πόδια (και) με αυτό το άλμπουμ (γιατί πραγματικά ΚΑΛΟ προσωπικό άλμπουμ δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα) και είναι τόσο κρίμα και για τον ίδιο και για τους συνεργάτες του και για εμάς τους ίδιους, που περιμένουμε να τον ξανακούσουμε να μεγαλουργεί.
Δυστυχώς λοιπόν, το “Born of fire” είναι μία απογοήτευση και τίποτα περισσότερο. Δε μου αρέσει να γράφω τέτοια λόγια για μουσικούς που έχω αγαπήσει και που με «μεγάλωσαν», αλλά όπως κάνω πάντα, έτσι και τώρα δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω το συναίσθημα να υπερισχύσει. Μόνο θετικό, πως αυτός ο δίσκος θα ξαναβγάλει τον Ross στο δρόμο (όταν σταματήσει αυτή η τρέλλα που ζούμε με τον κορονοϊό), θα ξανακούσουμε MANOWAR classics και θα ξαναπεράσουμε τέλεια. Ως τότε, πολύ χατιρικά, γιατί θα μπορούσε εύκολα να μπει και μικρότερος βαθμός…
4/10
Δημήτρης Τσέλλος
