Γεια σας αγαπητοί φίλοι, αυτή τη φορά θα κάνουμε μια μικρή βόλτα στην ιστορία των DEEP PURPLE. Όπως έχουμε ξαναπεί δεν γίνεται σε αυτήν εδώ τη στήλη να καλύπτεται διεξοδικά η ιστορία του κάθε συγκροτήματος, απλά αναφέρουμε στιγμές από την καριέρα τους, που νομίζουμε ότι αξίζει να τις συζητήσουμε! Όπως και με τους DEF LEPPARD και WHITSENAKE, έτσι και τα “Did you know that” των DEEP PURPLE θα συνεχιστούν!
“Myself, you and Phil (Lynott), will be a great band”. Τάδε έφη Ritchie Blackmore, προς Ian Paice, κάπου στο 1972… Ήθελε ο αγαπημένος μας κιθαρίστας να φύγει από τους DEEP PURPLE και να σχηματίσει νέα μπάντα… O λόγος; Σύμφωνα με τον ίδιο πάντα, η επιθυμία του ήταν να παίξει πιο blues, δεν συμπαθούσε καθόλου τον Gillan, αλλά από την άλλη δεν ήθελε να ήταν η αιτία να διαλύσουν οι DEEP PURPLE. Ο Paice όμως δεν συμφωνούσε. Ζήτησε από τον Blackmore και επέμενε να του πει τι χρειάζονταν για μην φύγει από τους PURPLE. Αρχικά η θέση του Blackmore ήταν αμετακίνητη αλλά στο τέλος είπε πως σίγουρα έπρεπε να φύγει ο Gillan, αλλά και ο Glover. Για τον τελευταίο, επειδή τον συμπαθούσε πολύ, το θεωρούσε άδικο. Ήθελε όμως έναν μπασίστα που να ήταν σε πιο blues φόρμες. Ο Paice συμφώνησε με αυτούς τους όρους και επιπλέον επειδή όλοι συμπαθούσαν τον Glover, αποφάσισαν τα …χαρμόσυνα νέα να του τα μεταφέρει το management του συγκροτήματος! Τελικά έδιωξαν και τον Glover φυσικά, αλλά παρά το γεγονός πως αυτή η εκδίωξη συγκλόνισε τον συμπαθή μπασίστα, αυτός δεν απομακρύνθηκε από τα δρώμενα της μπάντας καθώς συνέχισε ως head of A&R στην Purple Records.
Ο Jon Lord, συνήθως, δε λάμβανε μέρος σε ότι αφορούσε τις πολιτικές των DEEP PURPLE, δηλαδή σε ότι είχε να κάνει με τα εκτός μουσικής θέματα της μπάντας. Όπως λέγανε οι Paice και Blackomre: “He was reading a book…” Τόσο στον κόσμο του δηλαδή! Αυτό σε σημαίνει όμως πως ήταν και μπούφος! Γνώριζε καλά ότι από το 1971 οι Blackmore και Paice, έπαιζαν μαζί με τον Lynott και είχαν κατά κάποιο τρόπο σχηματίσει (ανεπισήμως) τους BABE FACE. Όταν λοιπόν το 1973, έφυγε ο Gillan, και πριν διώξουν και τον Glover, το management τους πλησίασε και τους ζήτησε την άποψή τους, να συνέχιζαν τους DEEP PURPLE, χωρίς τους Blackmore, Paice και Gillan φυσικά. Η απάντηση του Lord ήταν αν τελικά υπερίσχυαν οι BABE FACE, αυτός θα πήγαινε στο σχήμα του Tony Ashton.
Όλοι γνωρίζουμε πως ο Paul Rodgers ήταν η μεγάλη προσδοκία του Blackmore για να τον πάρει στους DEEP PURPLE, όταν ρωτήθηκε ο Paice, αν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνεργασία στην υποθετική κατάσταση όπου ο τραγουδιστής των FREE/BAD COMPANY θα είχε μπει στην μπάντα και κατά πόσο αυτή θα κρατούσε, η απάντηση ήταν αφοπλιστική: “Ναι, μέχρι το πρώτο καυγά!”
Ο Glenn Hughes, όταν μπήκε στους DEEP PURPLE, νόμιζε (ή του είχαν πει) πως στην μπάντα θα έμπαινε πιθανότατα και ο Paul Rodgers. Αρχικά και σύμφωνα με τον Hughes πάντα, δεν τον ενδιέφερε τόσο πολύ να πήγαινε στους DEEP PURPLE ως είχαν, δηλαδή με τον Gillan. Τον ενδιέφερε όμως η προοπτική εφόσον άλλαζαν τραγουδιστή και δη αυτός να ήταν ο τραγουδιστής των BAD COMPANY. Έτσι δέχτηκε και έγινε ο αντικαταστάτης του Glover. Βέβαια δεν εξελίχθηκαν τα πράματα έτσι, αλλά δε νομίζουμε ότι χαλάστηκε και πολύ στο τέλος..
1981, ο Jon Lord είναι στους WHITESNAKE του David Coverdale και δηλώνει στο δημοσιογράφο Mike Eriksson, σχετικά με τις πολύ έντονες, τότε, φήμες περί σχηματισμού ξανά των DEEP PURPLE: “Δεν είμαι εκατομμυριούχος αλλά έχω αρκετά χρήματα για να ζω μια άνετη ζωή και απολαμβάνω το να παίζω με τους WHITESNAKE. Δεν θα ήθελα να τους δω να διαλύονται και σίγουρα δε θέλω να παίζω τα τραγούδια αυτά πλέον (των DEEP PURPLE δηλαδή). Για μένα θα ήταν ένα βήμα προς τα πίσω”. Βέβαια, δυόμιση χρόνια πιο μετά, θυμήθηκε πόσο πολύ νοστάλγησε τους DEEP PURPLE… Θαύμα!
Τα οικονομικά των DEEP PURPLE, πάντα ήταν ανθηρά. Ο Man in Black, στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, κάθε μέρα κέρδιζε τουλάχιστον 25$ μόνο και μόνο από τα ραδιοφωνικά δικαιώματα του “Smoke on the water”.
“Destiny brought them together again”. Ήταν το μότο, του reunion, το 1984. Ritchie Blackmore, μερικά χρόνια αργότερα: “Ήταν καθαρά θέμα χρημάτων. Μόνο γι’ αυτό. Με κάλεσε ο manager μου και μου είπε ότι πραγματικά τα χρήματα που θα κερδίζαμε θα ήταν πάρα πολλά. “Πόσα;” τον ρώτησα. “Τόσα” μου είπε. “Ok I’ll do it”, απάντησα. ΔΕΝ έπρεπε να το είχα κάνει, αλλά το έκανα”.
Φήμες λένε, ότι για το reunion, η μπάντα πήρε μόνο και μόνο για τις ηχογραφήσεις, 10.000.000 δολάρια.
Πρώτη πρόβα για την επερχόμενη περιοδεία του “Perfect strangers”, Antico Room, La Mamma’s Club, στο St’s Peter Hall. Θυμάται ο Stuart Smith (προσωπικός τεχνικός του Blackmore εκείνα τα χρόνια και ιδρυτής των καλών HEAVEN AND EARTH): “Η πρόβα ήταν προγραμματισμένη για τις δυο το μεσημέρι. Ο Ritchie ήρθε στις δυο ακριβώς. Ο επόμενος (χωρίς να κατονομάζει) έφτασε μισή ώρα αργότερα. Ο επόμενος ήρθε στις τρεις, ο επόμενος σαράντα πέντε λεπτά πιο μετά και αν θυμάμαι καλά, τελευταίος νομίζω ήρθε ο Paice, στις τέσσερις και μισή! Μόλις λοιπόν, έφτασαν όλοι, ο Blackmore ρώτησε: “Τι ώρα είναι η αυριανή πρόβα;” Πάλι στις δυο, του απάντησε ο Coli Hart. “Ωραία, είπε, θα σας δω αύριο στις δυο λοιπόν”. Πήρε την κιθάρα του και έφυγε! Την επόμενη μέρα, όλοι ήταν στην ώρα τους!”.
Έχει τραγουδήσει ποτέ ο Roger Glover στους DEEP PURPLE; Όχι; Για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα… Τι; Όχι πάλι; Και όμως! Tο 1971, όταν ο Gillan, έπασχε από ηπατίτιδα, ο Glover, ανέλαβε τα φωνητικά σε τουλάχιστον μια συναυλία της μπάντας και όπως ο ίδιος λέει “Ευτυχώς δεν υπάρχουν bootlegs από εκείνη τη βραδιά…”
Chas Hodges… Τον γνωρίζετε; Μπασίστας στους HEADS και HANDS & FEETS. Τον Μάρτιο του 1971, για μια βραδιά έπαιξε με τους PURPLE στο Aberdeen Music Hall, αντικαθιστώντας τον Roger Glover ο οποίος λόγω γρίπης ήταν αδύνατον να παίξει με την μπάντα.
1972, κατά τη διάρκεια της Αμερικάνικης περιοδείας, ο Blackmore προσβάλλεται και αυτός από ηπατίτιδα και μπαίνει στο νοσοκομείο. Πανικός! Ποιος θα τον αντικαταστήσει; Θα διακόψουν την περιοδεία; Αρχική σκέψη ο Al Kooper, πληκτράς και κιθαρίστας, session μουσικός. Κάνουν μια πρόβα μαζί του και παρά το γεγονός ότι πήγε καλά, τελικά ο Kooper δε θέλει να συμμετάσχει στην μπάντα. Προτείνει όμως, τον Randy California να παίξει μαζί τους. Ο California, θα κάνει ένα show με τους DEEP PURPLE, στις 6 Απριλίου 1972, στο Quebec και μετά όλη η τουρνέ θα ακυρωθεί τελικά.
Πάμε στο 1989, όταν ο Gillan, έχει φύγει και πριν έρθει ο Turner, γίνονται συζητήσεις για το ποιος θα είναι ο νέος τραγουδιστής στους DEEP PURPLE. Μπήκαν διαφημίσεις στον τύπο, ελπίζοντας ότι θα προέκυπτε ένας νέος Coverdale. Γνωστοί υποψήφιοι μεταξύ άλλων: Doug Pinnick (KING’S X), John Farnham (LITTLE RIVER BAND), Jimmy Barnes, Kal Swann (LION, TYTAN), Brian Howe (BAD COMPANY), Terry Brock (STRANGEWAYS), Jimi Jamison (SURNVIVOR). Φήμες θέλανε και τον Dio να μίλησε με την μπάντα, αλλά μας ακούγεται λίγο απίθανο.
Ποιος επικράτησε; Ο Jimi Jamison! Ηχογράφησε με τους DEEP PURPLE; Ναι, έβαλε φωνητικά σε τραγούδια που ήταν σε πρώιμη μορφή, αλλά μετά από τρεις εβδομάδες με την μπάντα, αποφάσισε πως ήταν καλύτερα για αυτόν να ακολουθήσει προσωπική καριέρα και έκανε το soundtrack για το Baywatch!
Κάτι απίστευτο! Σύμφωνα με τον Marc Brans, που διεύθυνε το μεγαλύτερο fan club των DEEP PURPLE, αυτό του Βελγίου, ο Jon Lord του είχε πει ότι σκέφτηκαν σοβαρά την πιθανότητα να έχουν γυναικεία φωνητικά!!! Αλήθεια τώρα;;;
Ο Joe Lynn Turner, όπως γνωρίζετε πριν μπει στους DEEP PURPLE, (αλλά και μετά…) έγραφε τραγούδια και για άλλους καλλιτέχνες. Ένα εξ αυτών, το “Too much is not enough”, το οποίο τελικά συμπεριελήφθη στο “Slaves and masters”, αρχικά ήταν γραμμένο για τους THE LAW, ένα πρόσκαιρο σχήμα των Paul Rodger και Kenney Jones.
Όλοι πάνω-κάτω γνωρίζουμε ο Mike DiMeo για λίγο καιρό μπήκε στους DEEP PURPLE, όταν έδιωξαν τον Turner και πριν ξανακαλέσουν τον Gillan. Αυτό που έχει πλάκα, είναι πως ο Glover, μάλλον δεν ήξερε τους RIOT, και νόμιζε πως ο DiMeo ήταν τραγουδιστής στους …QUIET RIOT!
Το γνωρίζατε ότι το 1993, ήταν να εμφανιστούν οι DEEP PURPLE στην Ελλάδα ξανά, και θα ήταν η μοναδική μας ευκαιρία να τους δούμε με Gillan και Blackmore μαζί για μια και μοναδική φορά; Γιατί δεν ήρθαν όμως; Διότι για πολιτικούς λόγους, ακυρώθηκε η συναυλία τους στην Τουρκία και αυτή η ακύρωση συμπαρέσυρε και την Ελληνική συναυλία… Μάλιστα δεν θα ήταν ένα show μόνο, αλλά δύο!
Πάμε στα παρασκήνια του “The battle rages on”. Κάποια τραγούδια γι’ αυτό το άλμπουμ, είχαν ήδη τα φωνητικά του Turner ή είχαν ήδη γραφτεί όταν φέρανε τον Gillan πίσω στην μπάντα. Για δύο από αυτά, τα “Stroke of midnight” και “Lonely for you”, τα οποία ο Blackmore τα θεωρούσε πάρα πολύ καλά, έθεσε κάποιους όρους. Ότι δεν θα άλλαζαν καθόλου και ο Gillan, ειδικά το “Lonely for you”, θα το τραγουδούσε ακριβώς όπως είχε τραγουδήσει την μελωδία ο Τurner. Αυτό το απαίτησε ο Blackmore από το management της μπάντας και τους είπε πως θα έπρεπε να ενημερώσουν σχετικά τον Gillan. Μπήκε όπως ήταν λογικό ο τραγουδιστής στο στούντιο και όταν ο κιθαρίστας άκουσε το τελικό αποτέλεσμα φρίκαρε ολίγον. Ρώτησε τον Gillan, του είχαν πει από το management τι έπρεπε να κάνει κι αυτός απάντησε αρνητικά. Όντως το management δεν τον είχε ενημερώσει σχετικά και τα τραγούδια βγήκαν άλλα αντ’ άλλων. Τελικά μπήκαν στο άλμπουμ ως “Time to kill” και “One’s man meat”.
Αν συμπαθείς τον άλλον, φαίνεται, δε κρύβεται… “Είναι πιο μεγαλόσωμος από μένα και μου είναι δύσκολο να τον δείρω… ίσως φωνάξω μερικούς φίλους μου να κάνουν την δουλειά και να τον πλακώσουν στο ξύλο… Αλλά δε θα μάθει ποτέ ότι εγώ τους έβαλα!” Τάδε έφη Ritchie Blackmore, μεταξύ σοβαρού και αστείου, σε τηλεοπτική συνέντευξη στο show Metall Magasinet, του Anders Tenger για την Σουηδική τηλεόραση.
“In Concert with The London Symphony Orchestra”, το θαυμάσιο αυτό live album, με την ορχήστρα του Λονδίνου, αρνήθηκε η ΕΜΙ να το κυκλοφορήσει διότι πίστευαν ότι δεν θα πουλήσει ικανοποιητικά. Έτσι το κυκλοφόρησε η Αμερικάνικη Εagle. Παρά το γεγονός πως όντως στην αρχή δεν πήγε πολύ καλά, σύμφωνα με τον Ian Gillan, μέχρι σήμερα έχει γίνει πλατινένιο στις περισσότερες χώρες του κόσμου!
Μια από τις πρώτες μπάντες που συμμετείχε ο Blackmore, το 1966, ονομάζονταν Lord Sutch & The ROMAN EMPIRE και έβγαιναν στην σκηνή ντυμένοι σαν ..μονομάχοι!!! Απολαύστε! (φωτό)
Οι DEEP PURPLE, αρχικά για την Αμερική υπέγραψαν συμβόλαιο με την Tetragrammaton Records της οποίας ιδιοκτήτης ήταν ο … Bill Cosby!
Τι προσέχουμε στο back cover του “Made in Japan”; Πρώτον η φωτογραφία δεν είναι από την Ιαπωνία, αλλά την συναυλία των DEEP PURPLE, στις 30 Σεπτεμβρίου 1972 στο Brixton Sundown (Brixton O2 Academy). Δεύτερον, άμα δείτε προσεχτικά, ο θρύλος αναφέρει, ότι θα δείτε τον Phil Collen, μετέπειτα κιθαρίστα των DEF LEPPARD ανάμεσα στο πλήθος.
Ο Ρώσος πρωθυπουργός Dmitry Medvedev είναι μεγάλος οπαδός της μπάντας και συλλέκτης σπάνιων δίσκων τους.
Γνωρίζατε ότι μόνο στην χώρα μας έχει κυκλοφορήσει μια ειδική έκδοση του single “Strange Kind Of Woman / I’m Alone”. Στοιχεία: Greece : Harvest HARG 1504 : 1971. Τυπώθηκε ως “multi-coloured vinyl for a limited run. Copies with and without centre section seen. Later issued on black vinyl. Very rare. Thanks to George Constantini for the image. Στοιχεία για τους συλλέκτες δείτε εδώ:
https://darkerthanblue.wordpress.com/discography/strange-kind-of-woman-45/
Δύσκολες εποχές για την μπάντα και το “Rapture of the deep”, το 2005. Την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του, στην Αμερική, πούλησε μόλις 2500 κόπιες και πήγε μέχρι το νο 43 στα USA Top Independent Albums chart, ενώ στην Αγγλία 3500 κόπιες την πρώτη εβδομάδα και μόλις 1500 την επόμενη.
Ας ρίξουμε μια ματιά στις θέσεις των charts, στην Αγγλία που έχουν κατακτήσει, σύμφωνα με το www.officialcharts.com:
UK CHARTS DEEP PUPRPLE albums:
3 UK Number 1s
10 UK Top 10s
23UK Top 40s
27 UK Top 75s
και συνολικά αν αθροίσουμε τις εβδομάδες, έχουν “κάτσει”:
5 εβδομάδες στο Νο 1, 60 στο Top 10, 203,στο Top 40, και 276 στο Top 75
Με τα singles, δε τα πήγαν και τόσο καλά όμως:
UK CHARTS DEEP PURPLE singles
0 UK Number 1s,
2 UK Top 10s,
6 UK Top 40s,
15 UK Top 75s,
και αντιστοίχως χρονικά:
0 εβδομάδες στο Νο1, 8 εβδομάδες στο Top 10, 47 εβδομάδες στο Top 4 και 85 εβδομάδες Top 75
Working title για το “Lay down stay down” ήταν το …”Shit fuck cunt wank”
To 1984, στην Αμερική το “Smoke on the water”, ήταν το δεύτερο πιο γνωστό τραγούδι, μετά την μελωδία του Αμερικάνικου εθνικού ύμνου.
Δημήτρης Σειρηνάκης
