Το ημερολόγιο έγραφε 20/10/1986 και τότε κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο των CRIMSON GLORY. Ενός σχήματος που αγαπήθηκε παράφορα στην Ελλάδα αλλά και σε αρκετές άλλες χώρες, φτάνοντας τα όρια του μύθου παρότι ουσιαστικά ο κόσμος τους λάτρεψε μόλις για δύο δίσκους!!! Στην στήλη μας, Band of the week, γιορτάζουμε το φαινόμενο CRIMSON GLORY, με την συντακτική μας ομάδα να φωνάζει βροντερό παρόν κι όλους εσάς να συμμετέχετε ενεργά, ψηφίζοντας τον αγαπημένο σας δίσκο από το σχήμα στο poll που βρίσκεται ακριβώς από κάτω.
Δεν είναι πάρα πολλές οι φορές που στην μουσική έχουν γιγαντωθεί σχήματα τόσο πολύ από δύο μόλις δίσκους. Οι CRIMSON GLORY, σε μία εποχή που μπορούσες πολύ πιο εύκολα να κρύψεις την πραγματική σου ταυτότητα (πόσο μάλλον το πρόσωπό σου), έκαναν μία στρατηγική κίνηση-ματ. Όταν κυκλοφόρησαν το “Crimson glory”, φορούσαν όλοι τους μάσκες στα πρόσωπά τους, βάζοντας την έννοια του μυστηρίου στην εξίσωση, επειδή και το image είναι πάρα πολύ σημαντικό, πέρα από την μουσική. Βέβαια, όταν αυτό το image υποστηρίζεται από πρωτοποριακό, μελωδικό power/progressive metal, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Διότι όταν πας και βγάζεις ένα αψεγάδιαστο ντεμπούτο, με τραγουδάρες όπως τα “Angels of war”, “Lost reflection”, “Azrael”, “Queen of the masquerade” και μπορώ να συνεχίσω καταγράφοντας και τα υπόλοιπα, αφήνεις τους υπόλοιπους μίλια πίσω. Τα πράγματα βέβαια, είναι πιο εύκολα, όταν έχεις στις τάξεις σου έναν τραγουδιστή, του επιπέδου του Midnight. Όχι ο πιο εύκολος άνθρωπος, αλλά τι να το κάνεις όταν ανοίγει το στόμα του και ταράσσεται η ισορροπία του σύμπαντος με τη χαρισματική φωνή του. Όχι ότι το κιθαριστικό δίδυμο των Drenning-Jackson, πήγαινε πίσω, με τις μελωδίες που παρήγαγε…
Κι εκεί που λες ότι το “CG” ήταν αξεπέραστο, έρχεται η πλήρης διάψευση. “Transcendence” κύριες και κύριοι. Αν το “CG” ήταν 10/10, αυτό εδώ ήταν 11/10. Καθοδηγούμενο από το video clip στο “Lonely”, o δίσκος αυτός άγγιξε επίπεδα στρατόσφαιρας κάνοντας και μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από τον προκάτοχό του, αλλά μη φανταστείτε κάτι το τρομερό, αφού παρέμεναν μία σχετικά underground μπάντα. Κι εκεί που περιμέναμε να μας αποτελειώσουν, έρχεται το “Strange and beautiful”, ένας δίσκος που είχε ένα εντελώς διαφορετικό στυλ, πιο hard rock, με πολύ ZEPPELIN και FLOYD και τραγούδια που τους τα πάσαρε η εταιρία για να παίξουν ως εμπορικά single… Το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό, αφού οι οπαδοί τους γύρισαν την πλάτη, ενώ η επιτυχία ουδέποτε ήρθε. Από το 1991 και μετά, το γκρουπ κατάφερε να βγάλει μόνο το “Astronomica” πριν από 20 χρόνια και ο μόνος λόγος που ασχολούμασταν μαζί του, ήταν εντελώς αρνητικός. Τα τελευταία 20+ χρόνια, το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε από τους CRIMSON GLORY, πέρα από το διάστημα με τον Todd LaTorre (τώρα στους QUEENSRYCHE), είναι η συγκίνηση την πρώτη φορά που τους είδαμε στο Bug με τον Wade Black στα φωνητικά σ’ ένα συγκινητικό live με τους KAMELOT και τους EVERGREY, οι τρελές ιστορίες που ακούσαμε για το “Astronomica” (από το ότι εξωγήινοι απήγαγαν τα masters του δίσκου, μέχρι το κατούρημά τους από τον Drenning), οι συνεχείς τσακωμοί τους, η θλιβερή εικόνα του Midnight να τριγυρνά μεθυσμένος στο Rockwave, να πέφτει και να κοιμάται στους πάγκους του merchandise και να ψάχνει τα γυαλιά ηλίου του επί σκηνής την ώρα που έπαιζαν οι CELTIC FROST, προκαλώντας πανικό σε όλο το stage crew… Επίσης το κλείσιμο όποιων εταιριών προσπάθησαν να βγάλουν υλικό τους, ανάμεσά τους και η ελληνική Black Lotus, αλλά και η Rising Sun που έβγαλε το “Astronomica”, την είδηση ότι μέλος τους είναι πρωταγωνιστής ερωτικών ταινιών, τους τσακωμούς τους περί οικονομικών ατασθαλιών και γενικότερα πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την μουσική, με αποκορύφωμα τον ξαφνικό θάνατο του Midnight. Όσο δυσοίωνο και να είναι το μέλλον τους, οι δύο τους πρώτοι δίσκοι θα είναι αιώνια σημεία αναφοράς στο μελωδικό power/progressive metal και θα τους λατρεύω όσο λίγους…
Σάκης Φράγκος
Όταν έρχεται η κουβέντα στους CRIMSON GLORY, δύο πράγματα μου έρχονται σχεδόν συνειρμικά: το ένα είναι η ανάμνηση σαν πιτσιρικάς στη δεκαετία του 80 για το πόσο cool και γαμιστερή μπάντα φαίνονταν με τις μάσκες στα οπισθόφυλλα των δίσκων και το δεύτερο η μοναδική και τόσο ξεχωριστή φωνή του Midnight. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλες εικόνες…για παράδειγμα, δεν γίνεται να ξεπεράσω με τίποτα το σοκ που έπαθα -με την πολύ κακή έννοια- όταν πήγαμε να κάνουμε συνέντευξη με τον Midnight σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών και ο τύπος με το ζόρι μπορούσε να αρθρώσει μία φράση και να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Ήταν τόσο κομμάτια και υπό την επήρεια ουσιών που αναρωτιόμουν πραγματικά αν θα τη βγάλει καθαρή. Δυστυχώς το νήμα της ζωής του Midnight κόπηκε πολύ νωρίς αλλά όσοι είχαν δει την άθλια εμφάνιση στη Μαλακάσα είχαν σίγουρα σχηματίσει μία εικόνα της κακής ψυχοσωματικής κατάστασης του πάλαι ποτέ φανταστικού τραγουδιστή.
Μπορεί η δισκογραφική παρουσία των CRIMSON GLORY να μην ήταν τόσο πυκνή και παραγωγική ωστόσο η κληρονομιά και το ειδικό βάρος των δύο πρώτων δίσκων τους είναι τόσο μεγάλο που αρκεί και περισσεύει! Δίχως ίχνος υπερβολής, τα δύο αυτά άλμπουμ δεν περιέχουν ούτε…μισή αδύναμη στιγμή! Όλα τα κομμάτια είναι 10 στα 10 με τη μπάντα να βγάζει φωτιές, τον Midnight να φτάνει στο Θεό και την έμπνευση να χτυπάει…κόκκινο! Το “Painted skies” είναι ένα από τα διαμάντια του “Transcendence” αφού 31 χρόνια μετά εξακολουθεί και μου προκαλεί το ίδιο δέος όπως τότε που το είχα πρωτακούσει.
Σάκης Νίκας
Κάποιες μπάντες, απλά τις σέβεσαι, γιατί ανεξαρτήτως του πως κατάντησαν ή ποια ήταν η συνέχειά τους, έχουν βγάλει κάποια πράγματα που τις έχουν τοποθετήσει στο πάνθεον του heavy metal και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τις κουνήσει από εκεί. Όσο και αν μερικές φορές αναρωτιέσαι αν προσπαθούν οι ίδιο με το ζόρι να το κάνουν. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι CRIMSON GLORY φυσικά.
Μία μπάντα one of a kind που λέμε στο Γουδή! Μόνο τα δύο πρώτα (σιχαίνομαι τη φράση, αλλά κολλάει εδώ γαμώτο) άλμπουμ να πάρεις, σου φτάνουν και σου περισσεύουν για να παραδεχθείς το μεγαλείο ενός σχήματος, που δυστυχώς φρόντισε να αυτοκαταστραφεί, χωρίς να του φταίει κανένας μα κανένας άλλος.
Με μπροστάρη τον τρομακτικά υπέροχο και μοναδικό frontman που άκουγε στο καλλιτεχνικό όνομα Midnight (κατά κόσμον John Patrick McDonald), και την τετράδα των Drenning, Jackson, Burnell και Lords, οι CRIMSON GLORY πήγαν τότε το heavy metal σε ένα δικό τους, διαφορετικό μονοπάτι. Τόσο από άποψη απόδοσης, όσο όμως και από άποψη δημιουργίας ηχοχρωμάτων. Η φωνή του Midnight, τους έδινε τη δυνατότητα και την άνεση (δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία για τους συνθέτες μίας μπάντας) να γράφουν ότι μα ότι ήθελαν, όπως ήθελαν και αυτός απλά θα το έλεγε. Και όχι απλά θα το έλεγε, θα το κάρφωνε και θα του έβγαζες και το καπέλο. Και θα άλλαζε τρόπο, ανάλογα τις απαιτήσεις, με τέτοια άνεση μάλιστα, που δε μπορούσε να σε αφήσει ασυγκίνητο. Άλλωστε, στο δισκογραφικό «καλησπέρα σας» του σχήματος, μας προσέφερε μία από τις κορυφαίες ερμηνείες όλων των εποχών, στο στοιχειωματικό “Lost reflection”. Μετά σου βγάζουν και ένα “Transcendence” και σου στέλνουν τα φιλάκια τους! Heavy metal, US power, progressive metal, όλα ενωμένα, με ένα δικό τους συνδυασμό, και το αποτέλεσμα να είναι πιασάρικο, αλλά και ψαρωτικό την ίδια στιγμή. Δύσκολο πράγμα.
Kαι εκεί που έδειχναν ότι ο δρόμος τους είναι μόνο ανοδικός, τόσο εμπορικά, όσο και συνθετικά, πάρε τις αποχωρήσεις των Burnell και Jackson, πάρε και την εμφάνιση των ψυχολογικών και πάρε ένα “Strange and beautiful”, για να σε προσγειώσουν απότομα. Διάλυση, επανένωση, “Astronomica” (με σπουδαίο Wade Black πλέον στα φωνητικά και πολύ ωραίο άλμπουμ), αλλά πλέον το πουλάκι είχε πετάξει μακριά. Η συνέχεια είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Sorry. Το 2005, με την ανακοίνωση του reunion, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες αρκετών παλαιότερων οπαδών, όμως μία η τραγική (να είμαστε ειλικρινείς) εμφάνισή τους στο Rockwave τότε (θυμάστε αλήθεια τα μπλουζάκια που είχαν βγάλει μόνοι τους;;), μία η ματαίωση των υπόλοιπων πλάνων τους και μετά η σύλληψη του Mignight και μετά ο θάνατός του, έβαλαν την ταφόπλακα. Μία ταφόπλακα που ψιλοκουνήθηκε όταν πήραν τον Todd LaTorre, αλλά κακά τα ψέματα, οι CRIMSON GLORY ήταν πλέον μία πρώην μπάντα. Ενοχλεί, πονάει, αλλά τα δεδομένα αυτό έδειξαν και αυτό δείχνουν. Και σαφώς είναι δύσκολο να το δεχτείς όταν μιλάμε για ένα σχήμα που έχει δώσει 2 ΕΠΙΚΑ άλμπουμ που θα μείνουν για πάντα στο πάνθεον με τους καλύτερους heavy metal δίσκους όλων των εποχών, όμως η στάση τους και η αντιμετώπιση των καταστάσεων όλα αυτά τα χρόνια, αυτό δείχνει. Οι ίδιοι έχουν απαξιώσει την ιστορία τους, οι ίδιοι δεν σέβονται τίποτα, οι ίδιοι κλώτσησαν την κάθε ευκαιρία που είχαν (με τελευταία τον LaTorre), οι ίδιοι δε σέβονται στην τελική τους ίδιους τους οπαδούς τους. Κρίμα, άδικο, χαραμισμένο ταλέντο, αλλά κανείς δεν τους τα προκάλεσε αυτά. Και μπορεί το τελευταίο τους live στο Κύτταρο να προσέφερε πληθώρα στιγμών νοσταλγίας και να έφερε στο μυαλό τους λόγους που αυτή η μπάντα κάποτε έδειχνε ότι θα γίνει τιτάνια, αλλά και αυτήν την ευκαιρία την κλώτσησαν. Δε νομίζω να υπάρχουν άλλες, ούτε καν λόγος να υπάρξουν άλλες. Και λυπάμαι που η τελευταία μου επαφή με τον Midnight (top 5 φωνών στην ιστορία του heavy metal), πίσω στο 2005 (αν δεν κάνω λάθος), όταν είχε έρθει για συνεντεύξεις για την προώθηση του solo δίσκου του “Sakada”, ήταν από αυτές που σε κάνουν να δεις το μαύρο μέλλον, καθώς μπροστά μου δεν είχα αυτόν τον εκθαμβωτικό τραγουδιστή και frontman, αλλά έναν παρατημένο άνθρωπο, που είχε αφεθεί στα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού του. Πραγματικά ήταν η πιο δύσκολη ίσως συνέντευξη που έχω κάνει ποτέ, κυρίως λόγω της στεναχώριας που είχα. Όσοι πήραν την ίδια περίοδο από τον Midnight, είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνουν απόλυτα τι λέω. Όπως επίσης λυπάμαι, γιατί η τελευταία εικόνα που έχω από τη μπάντα, είναι η γενικότερη παρουσία και συμπεριφορά τους στο live στο Κύτταρο (όχι επί σκηνής), που με εξαίρεση τον LaTorre (κάποια στιγμή πρέπει να τον αποδεχθούν όλοι, τόσο φωνητικά, όσο και σαν άτομο), ήταν απλά απογοητευτική και το αφήνω εδώ. Και λυπάμαι πραγματικά και όχι υποτιμητικά, γιατί μιλάμε για μία μπάντα-ιστορία!!!
Όπως και να έχει, οι CRIMSON GLORY και ο Midnight «ευθύνονται» για μερικές τραγουδάρες-ύμνους που θα τραγουδάμε όσα χρόνια και αν περάσουν, που σημάδεψαν το heavy metal και το έκαναν ακόμα ομορφότερο με 2+1 (συν ένα το υποτιμημένο “Astronomica”) δίσκους τους. Θεατρικότητα, λυρισμός και metal, που για δύο άλμπουμ έδειχναν ότι ταβάνι τους ήταν ο ουρανός. Αλλά.
Τραγούδια πολλά, αλλά αυτή η ερμηνεία με κάνει και ανατριχιάζω όσες φορές και αν έχω ακούσει αυτό το άσμα.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Πορφυρή μου Δόξα… ήσουν από τους πρώτους εκπροσώπους των ΗΠΑ που μου συστήθηκες με όλη σου την μεγαλοπρέπεια. Τώρα καλούμαι να γράψω για σένα και ενώ όλα φαίνονται εύκολα, δεν είναι. Θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο και το τεράστιο σοκ που υπέστην, μικρό παιδί ακόμη. “Heart of steel” το έλεγαν. Το “Transcendence” όμως ήταν το πρώτο μου άλμπουμ σου, σε κασσέτα, τίμια, οπαδική, ρομαντική… 250 δρχ από το Rock City. Χάζευα το booklet, χάζευα την μουσική, «ταξίδευα» με αυτόν τον δίσκο. Από τότε ορκίστηκα να μη σε εγκαταλείψω ποτέ. Ακόμη και τώρα πιστεύω πως είναι ο αρτιότερος power metal δίσκος που ηχογραφήθηκε ποτέ. Δεν έχει ψεγάδι, δεν έχει μειονέκτημα, διαλύει σε αστρόσκονη κάθε μα κάθε διεκδικητή του τίτλου αυτού. Και το καταπληκτικό είναι πως ακόμη και τώρα ανακαλύπτω πράγματα ακούγοντάς τον. Λυρισμός (“Lady of winter”) , έπος (“In dark paces”, “Where dragons rule”), συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων – από την αγάπη (“Painted skies”) στο μίσος (“Red skies”) και από εκεί στην συμπόνια (“Lonely”), ανατριχίλες δοσμένες σε νότες (“Eternal world” – “Transcendence”, η προσωπική μου αγαπημένη σύνθεση του δίσκου)…
Πιο πριν, τέτοια εποχή το 1986 είχε έρθει εκείνο το επικό, μαγευτικό ντεμπούτο. Τότε σε αποκάλεσαν «κακέκτυπο των QUEENSRYCHE». Δεν τους αδικώ. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί το μεγαλείο σου. Κανείς δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον δικό σου τρόπο. Με αυτόν τον δίσκο γνωρίσαμε και μια θρυλική φωνή, αυτήν του John Patrick McDonald Jr. ή όπως ήθελε να τον ξέρουμε, του Midnight. «Γυναίκα τραγουδάει», ισχυρίστηκαν κάποιοι. Τους ήταν αδύνατο να σκεφτούν πως αυτές οι φωνητικές ακροβασίες, προέρχονταν από έναν άνδρα. Και τι τραγούδια απίστευτα έχει μέσα… όλα ένα και ένα. Ακόμη και τώρα πιστεύω πως το “Valhalla” είναι από τα πιο εντυπωσιακά εναρκτήρια τραγούδια όλων των εποχών. Η τσιρίδα και το μοχθηρό γέλιο του “Dragon lady”, o λυρισμός του “Heart of steel”, η μαγεία του “Queen of the masquerade”, το έπος του “Angels of war”, η επιθετικότητα του “Mayday”… και πάνω απ’όλα δύο συνθέσεις τις οποίες ΑΝΕΤΑ θα έβαζα στις πενήντα καλύτερες που έδωσε το αμερικάνικο power metal από την αρχή του ως και σήμερα, με πρώτο κατά σειρά το ΘΕΟΥΡΓΗΜΑ που ονομάζεται “Azrael”. Στοιχειωτική εισαγωγή, συναίσθημα μεγαλοπρέπειας, (θαρρείς πως όντως ο άγγελος – τιμωρός στον οποίο αναφέρεται το ευλόγησε πριν ακουστεί για πρώτη φορά), μεγάλη ερμηνεία από τον Midnight… Δεύτερο και ΑΠΟΛΥΤΟ HIGHLIGHT του άλμπουμ ο τραγούδι που με συγκλόνισε περισσότερο από κάθε άλλο, το συγκλονιστικότερο ίσως τραγούδι στην ιστορία του heavy metal. Όχι, δεν κάνω πλάκα, δεν είμαι υπερβολικός. To “Lost reflection” είναι το φωνητικό μανιφέστο ενός ανθρώπου ο οποίος ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια, “βυθίστηκε” σε κόσμους αλλόκοτους και τελικά δεν άντεξε… “Πνίγηκε”. Η δομή του, η κλιμάκωσή του, η ανατριχίλα που σπέρνει ο Midnight, δεν ακούστηκε ποτέ ξανά, πουθενά και από κανέναν.
Το πείραμα του “Strange and beautiful” δεν ήταν κακό. Απλά δεν σου πήγαινε. Υπήρχαν άλλοι πολλοί να παίξουν ZEPPELIN-ικό hard rock εκεί έξω. Σαν εσένα όμως, στο δικό σου στυλ, κανείς. Γι’ αυτό και όταν επανήλθες με το “Astronomica” θεοποιήσαμε σχεδόν τον δίσκο. Ναι, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να ακούσουμε εκείνη την στιγμή από σένα, και ναι, μόνο στην εισαγωγή “March to glory” ΞΕΦΤΙΛΙΣΤΗΚΑΝ όλα τα Στρουμφάκια της οικουμένης, που τότε ήταν στο απόγειό τους. Και εκείνος ο Wade Black, άγνωστος ως τότε σε όλους μας, πόσο φωνάρα! “World’s spinning round in space, lonely star without a face…”. Ριγήσαμε ρε φίλε, δακρύσαμε, βλέπαμε μια μπάντα η οποία είχε ένα θρυλικό status να αναγεννάται μέσα από τις στάχτες της σαν τον μυθικό Φοίνικα και την αναγέννηση αυτή να την ζούμε, εμείς, εκείνη την στιγμή! Και δεν ξέρω αν τελικά ο διάδοχος του “Lost reflection” ονομάζεται “The other side of midnight”, αλλά είχε αρκετή από εκείνη την μαγεία.
Στην σκηνή σε είδα τρεις φορές. Με είχες αφήσει άφωνο σε εκείνο το ασύλληπτο live με τους KAMELOT όπου ο Black «έφαγε» τα μικρόφωνα, με κέρασες πίκρα και πόνο στη Μαλακάσα γιατί με ανάγκασες να δω ένα ζωντανό, όρθιο πτώμα επί σκηνής και να βλέπω ανθρώπους γύρω μου να κλαίνε από το παράπονο, αλλά αποκαταστάθηκες μέσα μου στο Κύτταρο την τρίτη φορά. Κάπου εδώ να σου πω, πως έκανες βλακεία που έδιωξες τον La Torre. Μπορούσε να σε πάει ψηλά, πολύ ψηλά. Γιατί δεν είσαι απλά ένα συγκρότημα. Είσαι ένας πολύτιμος λίθος με άσβεστη λάμψη, ένα από τα λαμπερότερα και λαμπρότερα πετράδια στο στέμμα του ΒΑΣΙΛΕΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ METAL ΕΙΔΩΝ, του US metal/USPM. Πορφυρή μου Δόξα, εύχομαι κάποια στιγμή να επανέλθεις, έστω για έναν ακόμη δίσκο – έπος και μια συγκλονιστική εμφάνιση και ξέρω πως μπορείς να το καταφέρεις. Ως τότε… R.I.P Midnight… and long live US power metal.
“In death I’ve found the answer
In death I live again
Fear not the reaper’s blade
It does not mean the end!”
Δημήτρης Τσέλλος
33 χρόνια από το ντεμπούτο των Αμερικάνων θεών CRIMSON GLORY. Είναι αναρίθμητες οι ώρες που έχω περάσει με τα δύο πρώτα albums της μπάντας πάνω στο πικάπ. Ιδιαίτερα θυμάμαι την εποχή που κυκλοφόρησε το υπερθεικό και για μένα το κορυφαίο τους δημιούργημα “Transcendence” να φοβάμαι πως θα χαλάει ο δίσκος από τα αλλεπάλληλα παιξίματα. Σε μια εποχή που τα σπουδαία albums κυκλοφορούσαν το ένα μετά το άλλο, ο δίσκος αυτός αγαπήθηκε παράφορα από όσους το άκουσαν στην εποχή του αλλά και όσους ήρθαν σε επαφή μαζί του τα επόμενα χρόνια . Τα δύο πρώτα albums των CRIMSON GLORY έχουν ένα ειδικό βάρος λόγω της απαράμιλλης ποιότητας τους και σαφώς αποτελούν δύο από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες που βγήκαν στην δεκαετία του ‘80 και βγήκαν πάρα πολλές είναι η αλήθεια.
Η εγκληματική σχεδόν πράξη της μπάντας να αλλάξει τον ήχο της στο τρίτο και κομβικό της album “Strange and beautiful” προς ένα hard rock ήχο, ήταν μια ριζική αλλαγή που μας βρήκε εντελώς απροετοίμαστους και ήταν και η θανατική καταδίκη της μπάντας εν τέλει. Προσωπικά σαν οπαδός του hard rock μου άρεσε και μου αρέσει ακόμα αρκετά αυτός ο δίσκος, ήταν όμως κάτι έξω από τον ήχο της μπάντας που αγαπήσαμε και σοφά οι οπαδοί τους, τους γύρισαν την πλάτη.
H επιστροφή τους με το “Astronomica” και τον Wade Black πίσω από το μικρόφωνο ήταν μια επιστροφή στον αγαπημένο ήχο της μπάντας, αλλά τα πράγματα είχαν αλλάξει πλέον στο heavy metal και αυτή η σύντομη πορεία δεν έμελε να διαρκέσει πολύ.
Η επανασύνδεση με τον Midnight και η τραγική συναυλία μαζί του στο Rockwave του 2005 ήταν μια στιγμή που θέλουμε να ξεχάσουμε όλοι όσοι ήμασταν παρόντες στο κοινό εκείνο το απόγευμα.
H αλήθεια είναι ότι τόσο το “Crimson glory” όσο και το “Transcendence” θα μνημονεύονται εσαεί για την αξία τους, πάντα όμως θα υποβόσκει αυτή η απογοήτευση για την κατάληξη που είχαν τα πράγματα. Όμως τα albums τους είναι εδώ και εμείς θα τα μνημονεύουμε, θα τα ακούμε και θα τα τιμάμε όπως τους αρμόζει για πάντα.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Φημίζομαι πως δεν είμαι οπαδός αυτού του είδους. Ναι, ισχύει 100%. Τι γίνεται όμως αν μια μπάντα σου μιλά στη ψυχή από 15 χρονών; Σκας και τους λατρεύεις ανεξαρτήτως genre! Αυτό ισχύει λοιπόν και με τους CRIMSON GLORY. To πρώτο τραγούδι που άκουσα ποτέ, ήταν το “Heart of steel” από το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας του 1986. Τα φωνητικά του αείμνηστου Midnight στοίχειωσαν αμέσως τη ψυχή και το μυαλό μου, όπως άλλωστε και η μελωδική κιθάρα του Drenning και χωρίς πολλά-πολλά με το που μάζεψα χαρτζιλίκι, το αγόρασα από το Rock City. Από τις καλύτερες αγορές που έχω κάνει στη ζωή μου. Τραγούδια σαν το “Lost reflection”, “Azrael” και “Dragon lady”, ακόμα και 20 χρόνια μετά τη πρώτη ακρόαση τους, έρχονται στο μυαλό μου και αμέσως τα σιγοτραγουδώ. Θεωρώ εαυτό τυχερό που τους είδα live στη Μαλακάσα το 2006, έστω και με τα ευτράπελα του Midnight, πριν αυτός ο υπερταλαντούχος, μα συνάμα αυτοκαταστροφικός τραγουδιστής, χάσει τη ζωή του το 2009. Μεταξύ μας, αν και τον λατρεύω σαν δίσκο, αγαπημένος μου για πάντα θα είναι ο διάδοχος του, το “Transcendence” (1988), απλά και μόνο συνθέσεων, τις οποίες προτιμώ περισσότερο. Αλλά αφού η στήλη είναι αφιερωμένη στο ντεμπούτο τους, ιδού η τετραπέρατη ερμηνεία του Midnight στο “Lost reflection”.
Γιώργος Δρογγίτης
Ντρέπομαι που το λέω αλλά όταν άκουσα το ντεμπούτο των CRIMSON GLORY όταν πρωτοκυκλοφόρησε, δεν μου άρεσε καθόλου! Έπρεπε να περάσουν δύο ολόκληρα χρόνια οπότε και άκουσα το εκπληκτικό “Transcendence” για να ξαναδώσω στο συγκεκριμένο δίσκο μια ακόμα ευκαιρία. Ειλικρινά ήταν σαν να τον άκουγα για πρώτη φορά και έβριζα τον εαυτό μου που δεν ήταν σε θέση να τον εκτιμήσει νωρίτερα. Σήμερα, 33 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αντικειμενικά αναγνωρίζεται ως ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών ενώ ακούγεται σαν να κυκλοφόρησε χθες, και αυτό και μόνο λέει πολλά για το πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του. Ένας δίσκος πραγματικό αριστούργημα, ένα λυρικό έπος που όσες φορές και να τον ακούσω δεν είναι αρκετές. Δίσκος ογκόλιθος, δίσκος σταθμός από μια μπάντα που έδωσε πολλά στη μουσική σκηνή και έχω την εντύπωση ότι μπορούσε να δώσει ακόμα περισσότερα.
Θοδωρής Κλώνης
Οι CRIMSON GLORY θα είναι για πάντα ένα από τα ωραιότερα μουσικά σύνολα που απασχόλησαν το heavy metal αφού με τα 2 πρώτα albums τους “Crimson Glory” το 1986 και “Transcendence” το 1988 δημιούργησαν δουλειές που θα παραμείνουν για πάντα αψεγάδιαστες. Και τα δυο albums ήταν γεμάτα από εξωπραγματικά καλές κιθαριστικές μελωδίες, ρεφραίν με ηχητική «μαγεία» και συνθέσεις που είχαν μια μυστηριακή δομή λες και ταξίδευες συνειρμικά σε επικούς «αλλόκοτους» κόσμους στο χωροχρόνο. Το group είχε στις τάξεις του τον Midnight (John Patrick Jr. McDonald) μια από τις καλύτερες φωνές που έχουν γνωρίσει οι metal οπαδοί, άλλα δυστυχώς ένας ακόμη αδικοχαμένος μουσικός λόγω καταχρήσεων. Θεωρώ ότι ο τρόπος που ερμήνευε τα τραγούδια μόνο αν τον ακούσεις μπορείς να τον καταλάβεις. Η φωνή του έχει μια ιδιαίτερη(α) ανατριχιαστική χροιά που ταυτόχρονα σε ξεσήκωνε αλλά και σε «έριχνε». Είχε ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει να βιώνεις την κάθε σύνθεση λες και την τραγουδάς εσύ. Ακούγοντας τους προαναφερθέντες δίσκους δεν μπορούσες να τους έχεις σαν «μουσικό χαλί» και να ασχολείσαι με κάτι άλλο, λες και μια σειρήνα σε μάγευε για να ασχοληθείς μόνο μαζί τους, «κολλώντας» σε κάθε δευτερόλεπτο. Όχι άδικα αφού και οι δυο δουλειές δεν έχουν περιττά τραγούδια παρά μόνο ηχητικά διαμάντια που υμνούν το Αμερικάνικο heavy/power metal. Η τρίτη δισκογραφική προσπάθεια τους “Strange And Beautiful” του 1991 δεν είχε καμία σχέση με ότι είχαν ήδη κυκλοφορήσει και έτσι η φήμη του σχήματος σιγά-σιγά «έπεφτε». Το reunion album “Astronomica” το 1999, ναι μεν ήταν μια άκρως αξιόλογη δουλειά, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να ξαναφέρει την μπάντα στο προσκήνιο για πολύ αφού οι οπαδοί μάλλον ήταν επηρεασμένοι από το Midnight στυλ και δεν έδωσαν πολλά credits στην κυκλοφορία. Οι CRIMSON GLORY θα αποτελούν για πάντα για τον γράφοντα «έρωτας με την πρώτη μάτια», όντας ένα σχήμα που μας χάρισε τραγουδάρες που έχουν μείνει ανεξίτηλες στον χρόνο και κατάφερε με ουσιαστικά δυο albums να μπει για πάντα στο πάνθεον της heavy metal μουσικής.
Θοδωρής Μηνιάτης
Όταν καλείσαι να γράψεις πέντε αράδες για συγκροτήματα τα οποία σου «μιλάνε», τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Πόσο μάλλον, όταν για αυτά τα συγκροτήματα έχουν χαλαστεί τόνοι χαρτιού και μελανιού σε ουκ ολίγα αφιερώματα. Ακολουθώ την πεπατημένη, τη δική μου πεπατημένη. Συναισθήματα! Μόνο αυτά μπορώ και θέλω να περιγράψω. Οι CRIMSON GLORY είναι το χαμένο παραμύθι της μουσικής μας, έτσι του θεωρώ εγώ. Μελωδίες, τραγουδάρες, στίχοι, και μία σύνθεση πέρα από κάθε φαντασία. Η μουσική έχει τα το χάρισμα να σου δημιουργεί εικόνες και αυτοί εδώ οι αρτίστες άπλωσαν τις καλύτερες πινελιές τους πάνω στον καμβά, έστω και για δύο άλμπουμ. Προσωπικά μου αρέσει και το τρίτο το οποίο και ηχητικά είναι κοντά στα γούστα μου και το άκουσα και σχετικά πρόσφατα για πρώτη φορά. Είπαμε, ζωγραφική!
Ντίνος Γανίτης
ΠΟΡΦΥΡΗ ΔΟΞΑ! ΜΑ ΤΙ ΟΝΟΜΑΤΑΡΑ! Το αντικείμενο της μπάντας της εβδομάδας δεδομένης της εορτής 33 ετών από το ομότιτλο θεσπέσιο ντεμπούτο, μας δίνει μία χρυσή ευκαιρία να βγάλουμε άκρατο οπαδισμό για ένα από τα πλέον αγαπητά συγκροτήματα των Ελλήνων. Και πως όχι καθώς εκεί στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’80 σήκωσαν στα ουράνια όλους τους οπαδούς με τα δύο πρώτα άλμπουμ τους. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω σε πόσα μέρη κατάλαβαν όπως εμείς οι Έλληνες κάναμε από τους πρώτους το συνολικό καλό που κάνανε οι CRIMSON GLORY στην ανθρωπότητα. Γιατί δε μιλάμε για απλό καλό στη μουσική μας αλλά σε όλο το ανθρώπινο είδος με την ύπαρξή τους. Δεν ήταν μόνο αυτή η υπέροχη κι απέριττη μουσική που παίζανε, η δοξασία του παραδοσιακού Αμερικάνικου ήχου που συναντάει το power metal και η λυρικότητα, η μελωδία, το πάθος, η αυταπάρνηση και το κάτι ρομαντικό που έβγαζαν σε ολοκληρωτικό βαθμό. Δεν ήταν καν αυτό το μυστηριακό εφέ με τις μάσκες που φορούσαν και δέσποζαν σαν άρχοντες από μία άλλη παλιά εποχή στις φωτογραφίες. Είναι ότι κάθε φορά που τους ακούς, νιώθεις σαν να παίρνεις χρόνια ζωής και μάλιστα με κομμάτια που χωρίς να έχουν ηχογραφηθεί και με τα πλέον σύγχρονα μέσα.
Κι όμως η κληρονομιά που άφησαν ήταν τέτοια που τους πέρασε στην αθανασία. Αθανασία την οποία προσπάθησαν οι ίδιοι να προκαλέσουν με το τρίτο αμφιλεγόμενο άλμπουμ τους “Strange and beautiful”, το οποίο προσωπικά βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον και αξιόλογο, αλλά για τη χρονιά που βγήκε και φέροντας το βαρύ ιερό λογότυπο τους, ήταν άστοχη κίνηση. Ειδικά προερχόμενο μετά τον τυφώνα όλου του Αμερικάνικου γίγνεσθαι που ονομαζόταν “Transcendence” και βγήκε την κορυφαία μεταλλική χρονιά, όχι απλά κάνοντας τη διαφορά, αλλά φτάνοντας να λογίζεται από πολλούς και ως το κορυφαίο άλμπουμ που βγήκε ποτέ από τη μουσική μας. Δόξα όχι πορφυρή αλλά παντός χρώματος ήταν αυτή που βγήκε μέσα από τα ηχεία τότε (και στο ντεμπούτο τους) και με μπροστάρη, ποιόν άλλο από τον ανατριχιαστικό, τον ανεπανάληπτο, τον ασύγκριτο Midnight στα φωνητικά. Αυτός ο τόσο αινιγματικός και αυτοκαταστροφικός εν τέλει άνθρωπος που δεν έμελλε να ζήσει πολύ για να δει πόσο σημαντικός έχει υπάρξει σε βάθος τριών δεκαετιών και βάλε, ήταν κατά πολύ ενσάρκωση του συνολικού μεταλλικού ονείρου, ήταν αυτός που σε έκανε να νιώθεις ότι τίποτα δε μπορεί να σε αγγίξει εκεί έξω, ούτε η κακία του κόσμου, ούτε η κριτική που θα μπορούσες να δεχτείς, ένιωθες άτρωτος και ασφαλής.
Σαν αόρατος μανδύας προστασίας, ο Midnight έχει μέχρι σήμερα εν έτει 2019 την δυνατότητα να λειτουργεί προς όφελος του μέσου ακροατή οποιασδήποτε μουσικής, καθώς δεν νοείται σοβαρός και νοήμων άνθρωπος που θα ακούσει την κρυστάλλινη και αλάνθαστη φωνή του και δε θα μαγευτεί, δε θα παραδεχτεί ότι αυτός ο άνθρωπος (;) ήταν υπεράνω κριτικής και φυσικά ένας από τους πλέον κορυφαίους στον τομέα του στην ιστορία (για πολλούς ξανά, Ο κορυφαίος των κορυφαίων). Μπορεί άραγε να αδικήσει κανείς τον οποιονδήποτε δέθηκε ψυχή και σώματι με αυτή τη μπάντα; Μπορείς να ζυγίσεις την λογική και την αντικειμενικότητα όταν νιώθεις ότι αυτό που απλώνεται από τα ηχεία σου σε ξεπερνάει συνολικά σαν άνθρωπο και πως ότι και να πεις για την περίπτωση του(ς) είναι αρκετό να περιγράψει το πώς και πόσο έντονα το βίωσες, το βιώνεις και θα συνεχίσεις να το βιώνεις μέσα στα χρόνια; Μπορεί ο άντρας μέσα σου να σκοτώσει το παιδί που πάντα θα αισθάνεσαι ή μήπως μπορεί το πέρασμα των ετών να σε ξεγελάσει ότι ακούς τη μουσική τους και δε νιώθεις πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά; Και τέλος, μπορεί η καρδιά να εξηγήσει τις ταχυπαλμίες στο άκουσμα τους και ο εγκέφαλος το σήκωμα της τρίχας και όλων των αισθήσεων;
Οι CRIMSON GLORY κάνανε ένα μεγάλο διάλειμμα αλλά επέστρεψαν εκεί στα τέλη των 90’s/αρχές των 00’s και μάλιστα με έναν εκ νέου χαρισματικό τραγουδιστή, τον Wade Black, μία παιχτούρα με απίστευτο εύρος φωνής που προς τιμήν του δεν προσπάθησε ποτέ να αντιγράψει τον Midnight και που ήταν ο ενσαρκωτής του ονείρου την πρώτη φορά που τους είδαμε μαζί με τους KAMELOT και EVERGREY κοντά στο Πάσχα του 2000. Τρομερό παλικάρι και απίστευτος μεταλλάς, έσταζε πώρωση και αγάπη για τους οπαδούς λες και ήταν πάντα στο συγκρότημα και όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μέχρι σήμερα, έχει να λέει για την υποδοχή των Ελλήνων. Ας αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ αυτό το παιδί (τότε) και ας γραφτεί το πόσο εκπληκτικός άνθρωπος ήταν στις συναντήσεις μας μαζί του, αξέχαστος μέχρι σήμερα, τίμησε τη θέση του στο συγκρότημα και με μεγάλη πίκρα είδαμε να μη συνεχίζει μαζί τους. Το 2006 ναι μεν τους είδαμε με τον Midnight στο Rockwave, αλλά η αγάπη δε γινόταν να μην αναγνωρίσει ότι ο παλιός μας ήρωας ήταν σκιά του εαυτού του. Ήταν κατώτερος των περιστάσεων και νιώσαμε όλοι λες και ξεριζώθηκε η καρδιά μας από το στήθος κι ότι ένα κομμάτι μέσα μας όπως το ξέραμε από την αρχή της ζωής μας, πέθανε για πάντα.
Ακόμα κι έτσι όμως, προσωπικά έχοντας την εμπειρία να τον πετύχω μπροστά μου την ώρα που μετά παίζανε οι CELTIC FROST και μάλιστα να με ρωτήσει (!) αν μπορεί να κάτσει δίπλα μου να τους δούμε μαζί (?!) για ένα τέταρτο περίπου, ένιωσα καλύτερος άνθρωπος. Το θλιμμένο βλέμμα του και ο άκρατος εσωτερικισμός τους, δεν μπόρεσε να κρύψει τη χαρά του όταν περνώντας ανάμεσα από τους οπαδούς, μέχρι και οι κάφροι γύρω του σταματούσαν να του δώσουν το χέρι, να τον φιλήσουν, να τον αγκαλιάσουν, να πέσουν κάτω και να κάνουν ότι προσκυνάνε και να φωνάζουν το όνομα του εν χορώ, όσοι ήταν εκεί μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Θυμάμαι ότι τον αγκάλιασα λέγοντας του ευχαριστώ για όλα και πλέον έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, νιώθω ευλογία που είχα αυτή τη στιγμή μαζί του κι ότι με αξίωσε ο Θεός με αυτή την ανάμνηση. Το συγκρότημα μπήκε στον πάγο ξανά μέχρι από το πουθενά να μας έρθουν με τραγουδιστή τον Todd La Torre που τώρα μεγαλουργεί με τους QUEENSRYCHE. Ξεκάθαρα μπορούμε να πούμε ότι ήταν η κορυφαία τους εμφάνιση, με τον κοντό πρώην ντράμερ να λέει τα κομμάτια καλύτερα κι από τον Midnight και από τον Black.
Οι CRIMSON GLORY όσο κι αν αποτέλεσαν οι ίδιοι τροχοπέδη του ταλέντου τους και της αξίας τους που ήταν τεράστια κι έμεινε σε cult ως underground επίπεδα, δε θα πάψουν ποτέ να είναι σημείο αναφοράς των ημερών που ο μεταλλικός ήχος πετούσε στα ουράνια και το όνομα τους γράφτηκε με πολύ έντονα γράμματα στις πιο χρυσές σελίδες στο αιώνιο βιβλίο της ομορφότερης μουσικής που υπήρξε ποτέ. Μας έμαθαν τι θα πει να κυνηγάς τα όνειρά σου, να μην ντρέπεσαι να νιώσεις και να εξιστορήσεις συναισθήματα που δεν ήξερες ότι μπορεί να υπάρχουν, μας έκαναν να πετάξουμε σε βαμμένους χρώματα ουρανούς, να κάνουμε τη μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο σαν οπαδοί γενικότερα και σαν άνθρωποι ειδικότερα και σε κάθε τι ρομαντικό, όμορφο, αθώο και βιωματικό που υπήρξε και θα υπάρξει ποτέ, θα είναι μέγιστο σημείο αναφοράς των ζωών μας. Είναι από τις μπάντες που δεν τις ακούς αλλά τις βιώνεις με κάθε τεταρτημόριο του σώματος σου, με την έκτη αίσθηση που δεν ξέρεις ότι κατέχεις μέχρι να τη νιώσεις να πηγάζει από μέσα σου και πάντα θα είναι το φως στο σκοτάδι των σκοτεινότερων σκέψεων που μπορεί να κάνεις όταν έχεις προβλήματα και των σκοτεινότερων μερών που μπορεί να επισκεφτείς μέχρι να νιώσεις τον αιώνιο θρίαμβο της ζωής να κυλάει ξανά στις φλέβες σου. Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της καρδιάς μου (και φαντάζομαι όλων των ομοιοπαθών) για όσα μου/μας χαρίσατε, δεν περιγράφεται με λέξεις, δεν ξεπληρώνεται με κανένα κείμενο για σας.
Άγγελος Κατσούρας
Αχ αυτοί οι Αμμερικάνοι. Νομίζω τα έχουν κάνει όλα. Τα πάντα. Μάσκες και μεταμφιέσεις. Concept (έστω και σύντομα), έπη, αλλά και μπαλάντες. Power metal, prog, hard rock, μέχρι κάτι από pop-rock. Ατμόσφαιρα, ταχύτητα, μελωδία. Στίχοι για μυθολογίες, θρησκείες, δράκους, δικτατορίες, αστρολογία αλλά και αγάπες. Η μπάντα από την Φλόριντα, έγινε διαχρονική από τον πρώτο της δίσκο, με τραγούδια που δεν γράφονται εύκολα κι εκπληκτικές ερμηνείες, μοναδικές, ανεπανάληπτες. Ήταν η εποχή που κυκλοφορούσαν αντίστοιχα διαμάντια οι HEIR APPARENT (“Graceful inheritance”), οι SWORD (“Metalized”) , οι METAL CHURCH (“The dark”) οι OMEN (“The curse”), οι FIFTH ANGEL (ομώνυμο) και οι LIZZY BORDEN (“Menace to society”) και το Αμερικάνικο ατσάλι έλαμπε δυνατά! Το ντεμπούτο των CRIMSON GLORY είναι αντάξιο όλων των παραπάνω και ίσως ακόμα καλύτερο. Ο συνδυασμός των εξαιρετικών συνθέσεων αλλά και τις τόσο ιδιαίτερης χροιάς του Midnight, έκανε την μπάντα να είναι ασύγκριτη και για εμάς ένα δώρο. Αγάπησα από το πρώτο άκουσμα το “Transcendence”, που ήταν το πρώτο τους που άκουσα, λάτρεψα και το ντεμπούτο με τα 7.5 μόλις τραγούδια, αλλά θυμάμαι επίσης το κόλλημα και την έκρηξη που επικράτησε με το “Astronomica”. Δεν το είχαμε ψηφίσει τότε δίσκο της χρονιάς για πλάκα. Σαν να ήταν αυτοκαταστροφικοί όμως. Ο Ben Jackson, με τον Jon Drenning, δεν μπόρεσαν να κρατήσουν την ομάδα μαζί παρά το ότι προς τα έξω φαινόταν έτοιμη για την καταξίωση. Κάθε φορά που ακούω έναν ύμνος τους (από τους πολλούς), αναρωτιέμαι για το πόσα ακόμα είχαν να μας δώσουν. Δύσκολα ψηφίζω αγαπημένο δίσκο, αλλά πιστεύω θα κάνω το αντισυμβατικό και θα τον ρίξω στο τελευταίο.
Γιώργος “Edge of forever” Κουκουλάκης
Δεν είμαι πρωτοδισκάκιας. Δεν μου αρέσει καν αυτός ο χαρακτηρισμός και δεν μπορώ να καταλάβω και την λογική αυτή. Οι CRIMSON GLORY είναι όμως ένα συγκρότημα που δεν σε αφήνει να μην παραμιλάς για τους πρώτους δύο δίσκους του. Δεν συζητάμε εδώ καν για το αν είναι κλασικά άλμπουμ. Το ομώνυμο ντεμπούτο και το “Transcendence” ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα και για αυτό όσα χρόνια και αν περάσουν, όταν ακούγεται το όνομα αυτού του συγκροτήματος το μυαλό μας θα πηγαίνει αυτόματα σε αυτούς τους δύο δίσκους. Και φυσικά στον Midnight.. Τι περίπτωση όμως και αυτή, ε; Ένας από τους βασικούς λόγους της επιτυχίας τους αλλά και της πτώσης τους.. Τι φωνή, τι τεράστιο ταλέντο.. Δυστυχώς όμως το μυαλό του αδίκησε πραγματικά τα χαρίσματα με τα οποία τον προίκησε η ζωή… Αλήθεια, μπορεί κανείς να ακούσει το παρακάτω τραγούδι και να μην σηκωθούν όλες οι τρίχες του κάγκελο με αυτή την μουσικάρα και την ανατριχιαστική αυτή ερμηνεία;
Δημήτρης Μπούκης
Μαγικό συγκρότημα. “Crimson glory” και “Transcendence” η πλειοψηφία της μελωδικής/λυρικής πλευράς του metal τα βλέπει με το κυάλι. Ξεκινώντας ως κομμάτι της σκηνής της Florida, αγκαζέ με NASTY SAVAGE, ICED EARTH, SAVATAGE και άλλους, οι πρώτοι θρυλικοί μασκοφόροι της μουσικής μας, παρέδωσαν μαθήματα, λυρισμού, στιχουργικής και μουσικής λάμψης, αλλά και αυτοκαταστροφής (μέσω του μοναδικότατου frontman που μάθαμε ως Midnight). Τι να πεις γι αυτή τη φωνή…100 διαφορετικά χρώματα είχε ο μακαρίτης, και τα χρησιμοποιούσε όλα. Μα όλα. “Lost reflection” με τη παράνοια του, “Angels of war” με το γκάζι του που σε κάνει να διαλύεις σβέρκο, “Lady of winter” που αποθεώνεται η μελωδία με όλη τη σημασία της λέξεως, το καταπληκτικό “Lonely” που μας έμπασε τους περισσότερους (αν όχι όλους) στο κόσμο της Πορφυρής Δόξας. 33 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται από το ντεμπούτο των Αμερικανών φέτος. Και όμως, στη πάροδο του χρόνου, εξακολουθεί να ακούγεται τόσο φρέσκο, τόσο αδαμάντινο, τόσο….υπεράνω κριτικής. Πρέπει να επιλέξω κομμάτι τώρα έτσι; Ωραία, το “Transcendence” με μικρή διαφορά από τα υπόλοιπα αποτελεί το αγαπημένο μου, και θα πάω με την Κυρία Του Χειμώνα… Ένεκα της εποχής βεβαίως βεβαίως!
Γιάννης Σαββίδης
