a
* 20 Ιουλίου 2018 – 20:05, 29ο χλμ Ε.Ο. Αθηνών – Λαμίας *
Me: Όταν σου έλεγα να ξεκινήσουμε νωρίτερα με έγραφες να μη σου πω που…κάτσε τώρα εδώ ακινητοποιημένος στο δρόμο και αν προλάβουμε τους MAIDEN γράψε μου.
Real Me: Σταμάτα, μωρέ, να γκρινιάζεις…θα φτάσουμε. Αποκλείεται να ξεκινήσουν στην ώρα τους με τόσο κόσμο στην Εθνική. Θα το καθυστερήσουν και ας είναι…Άγγλοι!
Me: Μας υποχρεώσες. Τι το ήθελες και εσύ να ψάξεις να βρεις το παλιό σου αμάνικο τζιν μπουφάν μέσα στο κατακαλόκαιρο;
Real Me: Πριν σου απαντήσω βγάλε το “The final frontier” που έχει κάνει πουρέ τον εγκέφαλο μου και βάλε τη δισκάρα, το “No prayer…” να γουστάρουμε!
Me: Δισκάρα το “No prayer…”; Είπαμε…είμαστε MAIDENάδες αλλά όχι και δισκάρα.
Real Me: Τόσα ξέρεις τόσα λες. Αλλά σε δικαιολογώ γιατί είσαι μια γενιά μικρότερος από μένα. Η γενιά που μεγάλωσε με το “A matter of life and death” και έχει συνηθίσει τον Harris να γράφει αποκλειστικά και μόνο 8λεπτα και βάλε κομμάτια. Κι όμως υπήρχε κάποτε μία εποχή όπου οι MAIDEN έβγαζαν δισκάρες με 4λεπτα και 5λεπτα κομμάτια και οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις είχαν πάντα νόημα.
Me: Υπερβολές! Και τώρα έχουν νόημα ενώ ακόμη και τα τελευταία χρόνια γράφουν μικρές σε διάρκεια κομματάρες.
Real Me: Ναι αμέ…“Wildest dreams”, “Different world”, “Speed of light” και δεν συμμαζεύεται. Τύφλα να έχει το “Be quick…” μπροστά τους!
Me: Άλλες εποχές, ρε φίλε…τι συγκρίνεις τώρα;
Real Me: Δεν συγκρίνω…τονίζω τα αυτονόητα. Ξεφύγαμε όμως. Υπάρχει, λοιπόν, μία ολόκληρη γενιά εκεί έξω που αποθεώνει π.χ. το “A matter…” μιλώντας υποτιμητικά για το “No prayer…”. Και εσύ είσαι ένας από αυτούς. Σε ρωτάω λοιπόν…τι σε χαλάει στο “No prayer…”;
Me: Ρε φίλε, είναι το “Holy smoke” και το “Hooks in you” κομμάτια για MAIDEN; Είναι κομμάτια ισάξια του μεγαλείου του “Seventh son…” ή του “Somewhere…”;
Real Me: Σου απαντάω χωρίς υπεκφυγές…και τα δύο κομμάτια που αναφέρεις είναι οι πιο “ανάλαφρες” στιγμές του δίσκου και πράγματι δεν αποτελούν highlights του “No prayer…” χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακές συνθέσεις, έτσι; Σε ρωτάω τώρα εγώ: το ομώνυμο κομμάτι, το “Tailgunner”, το “Public Enema Number One”, το “Run silent run deep” δεν είναι κλασσικά MAIDEN;
Me: Είναι και παραείναι αλλά και πάλι δεν συγκρίνονται με τίποτα από το παρελθόν.
Real Me: Ρε μεγάλε, ο Αρχηγός ήθελε να επιστρέψουν σε κάτι πιο πρωτόλειο μουσικά μετά τις ογκώδεις παραγωγές των 2-3 προηγούμενων δίσκων. Γιατί σε χαλάει;
Me: Με χαλάει γιατί ήταν σοκ να διαδεχτεί αυτός ο δίσκος το “Seventh son…”.
Real Me: Άλλη μία μπαρούφα που έχει περάσει στη νεότερη γενιά που δεν τα έχουν ζήσει τότε. Σε πληροφορώ, λοιπόν, ότι ο δίσκος εκείνη την εποχή μπορεί να μην πήρε τις διθυραμβικές κριτικές των προηγούμενων δίσκων αλλά τουλάχιστον στα μεγάλα περιοδικά της εποχής δεν θάφτηκε όπως νομίζουν πολλοί.
Me: Εντάξει…να το δεχτώ αυτό. Να σε ρωτήσω λοιπόν αν είσαι ικανοποιημένος από την απόδοση του Dickinson και τη συνολική παραγωγή;
Real Me: Ναι σε όλα. Θέλεις να μου πεις δηλαδή ότι η ερμηνεία του Dickinson δεν συγκρίνεται με τους προηγούμενους δίσκους;
Me: Ακριβώς αυτό.
Real Me: Τι να σου πω, παιδάκι μου τώρα…ούτε μουσικός είμαι ούτε καθηγητής φωνητικής. Ο Dickinson τα πάει περίφημα και η παραγωγή ήταν απολύτως ταιριαστή με την ατμόσφαιρα που είχε στο μυαλό του ο Αρχηγός και ο Birch.
Me: Το μόνο που αναγνωρίζω στον Dickinson είναι ότι έγραψε το hit του δίσκου. Αυτό μάλιστα…
Real Me: Μπα, βρήκες να πεις και κάτι θετικό για το “No prayer…”; Φιλαράκι, μακάρι να υπήρχαν και στους επόμενους δίσκους κομμάτια σαν το “Bring your daughter…”. Αλλά όλοι έχουν γίνει ειδήμονες και βιρτουόζοι και “γουστάρουν” μονάχα 10λεπτά…έπη!
Me: Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο τώρα;
Real Me: Έχει και παραέχει γιατί αν ο Αρχηγός ξέχναγε για λίγο τις progressive επιρροές του και επικεντρωνόταν σε “κανονικά” τραγούδια, τα πράγματα δεν θα είχαν ξεφύγει. 80 λεπτά δίσκος ρε φίλε…ούτε τον DeFeis να είχε πρότυπο!
Me: Ναι αλλά είναι κομματάρες.
Real Me: Ναι, τι να σου πω…η γενιά σου έχει αναγάγει το “Benjamin Breeg” σε “Hallowed be thy name”. Αλλά μην τα ρίχνω όλα στους οπαδούς αφού και οι ίδιοι οι MAIDEN δεν υποστήριξαν ουσιαστικά και έμπρακτα το “No prayer…”. Σα να μην υπάρχει αυτός ο δίσκος. “Legacy of the beast tour” σου λένε ρε φίλε και δεν παίζουν κανένα κομμάτι από το “No prayer…” λες και είναι ξέρω εγώ κανά σκουπίδι. Πως να το εκτιμήσουν μετά οι οπαδοί τους; Πάλι καλά που κάποιοι ξανάκουσαν με προσοχή το “X Factor” αφού και οι MAIDEN συνεχίζουν και παίζουν κάτι από εκεί. Περίεργο…αλλά καλό!
Me: Ναι, γιατί πλέον τα κομμάτια αποδίδονται από κανονικό τραγουδιστή και όχι από τον ΘΟΥ ΒΟΥ του metal.
Real Me: Απαξιώ καν να σου απαντήσω. Για να επιστρέψω στο “No prayer…”, δεν χρειάζεται καν να πω ότι ο Gers ήταν ικανότατος αντικαταστάτης του Smith…
Me: Συμφωνώ σε αυτό…βέβαια, ξέρω ότι είσαι κολλημένος με PURPLE και GILLAN οπότε το είδες από την αρχή θετικά το όλο πράγμα. Άσε που τότε δεν έκανε όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια πάνω στη σκηνή.
Real Me: Άσε ρε συ την καραμέλα…ο Janick παικταράς είναι και έχει γράψει ύμνους.
Me: Ναι αλλά όχι στο αγαπημένο σου “No prayer…”
Real Me: Σε αυτό έχεις δίκιο…δεν πρόλαβε!
Me: Πάντως το εξώφυλλο ήταν φοβερό και ας μην άρεσε πολύ στον Smallwood.
Real Me: Αυτό που το πας; Για αυτό το άλλαξαν στην επανέκδοση…ούτε που κατάλαβα ποτέ τι τους χάλαγε στο νεκροθάφτη. Κλασικό σχέδιο του Riggs. Τέλος πάντων.
Me: Όπως και να έχει και σε αυτό νομίζω θα συμφωνήσουμε, το “No prayer…” ήταν η κατώτερη στιγμή των MAIDEN μέχρι εκείνου του σημείου. Σωστά;
Real Me: Έτσι ναι…θα το δεχτώ. Ήταν…100%! Ωστόσο, δεν είναι ο μέτριος ή ο απλώς ΟΚ δίσκος που θεωρούν κάποιοι. Είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ που το στυλ του λείπει εδώ και πολλά χρόνια από τους MAIDEN. Λείπει φυσικά και από εμάς τους παλιότερους που δεν αντέχουμε κάτι “Isle of Avalon” και “Lord of light”.
Me: Βρήκες και εσύ κάτι τραγούδια, καημένε. Φτάσαμε όμως…προλάβαμε.
Real Me: Είδες…μόλις 44 λεπτά κάναμε τα 8 χιλιόμετρα! Την ώρα που τελείωνε το “Mother Russia”.
Me: Ώπα…τωρα είδα το μπουφάν!
Real Me: Ναι…το έχω από το γυμνάσιο. Το εξώφυλλο του “No prayer…” σε back patch. Αφού δεν παίζουν τίποτα από εκεί οι MAIDEN, θα το τιμήσω εγώ!
Me: Αυτός είσαι…
Σάκης Νίκας
