Ένα συγκρότημα στο οποίο πίστεψα από την πρώτη του ακρόαση, έρχεται φέτος να κάνει τους πάντες να πάθουν πλάκα με τη δολοφονική ακρίβεια του παιξίματος, με τη φοβερή συνθετική ικανότητα (και ωριμότητα) και κυρίως, με το απίστευτο αποτέλεσμα του νέου και πέμπτου τους δίσκου, “Phylogenesis”. O λόγος για τους Καλιφορνέζους ABYSMAL DAWN, οι οποίοι ήταν, μαζί με τους OBSCURA και τους THE FACELESS περίπου μιάμιση δεκαετία πριν, οι αρωγοί της αναβίωσης του τεχνικού death metal, όπως το γνωρίσαμε στα τέλη των 80s/αρχές των 90s, από τους DEATH, ATHEIST, CYNIC και PESTILENCE. Βέβαια, οι ABYSMAL DAWN, σε σχέση με τους προαναφερθέντες που ακολούθησαν απείρως πιο προοδευτικά μονοπάτια, παρέμειναν πιστοί στο πιο oldschool ντεθμέταλλο, με βαρύτατες κιθάρες, με μπόλικα blast-beats που τόνιζαν τον όγκο και όχι απαραίτητα την τεχνική και με το τελικό αποτέλεσμα πάντα να παραπέμπει σε άψογη εκτέλεση. Αυτήν τη φορά, πιστεύω ότι το “Phylogenesis” αποδεικνύεται το πιο κρίσιμο άλμπουμ τους, καθώς πέρασαν 6 χρόνια από το φοβερό “Obsolescence”, με τη μπάντα να μη δίνει ιδιαίτερα σημεία ζωής και κυρίως, με την απώλεια του κορυφαίου drummer, Scott Fuller, ο οποίος πήδηξε το καράβι της έμπνευσης για τη σιγουριά της φήμης (και των χρημάτων;) στους MORBID ANGEL. Ωραία η σιγουριά φίλε, αλλά είσαι μέγας προδότης.
Παρόλα αυτά, ο ηγέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής Charles Elliott, διόλου φάνηκε να ίδρωσε από αυτό και το νέο πρόσωπο των ABYSMAL DAWN είναι ίσως και το πιο πολυσύνθετο και ενδιαφέρον της καριέρας τους μέχρι στιγμής. Ο παιχταράς μπασίστας Eliseo Garcia, έμεινε στο πλάι του και επιστρατεύτηκαν ως νέες αξιολογότατες προσθήκες ο lead κιθαρίστας Vito Petroni (ο οποίος άνετα έκανε καριέρα αρχι-νονού με τέτοιο όνομα) και η ντραμάκλα James Coppolino. Λέγοντας για ντραμάκλα, ΤΙ ΛΑΧΕΙΟ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ; Κάνει τον Fuller ανάμνηση στο πρώτο άκουσμα και αν και αυτός δεν αποδειχθεί προδότης για να βρει σιγουριά σε άλλου, μεγαλύτερου βεληνεκούς (και όχι έμπνευσης) μπάντα, ο Elliott έχει βρει άλογο-γκανιάν, που θα τον πάει καροτσάκι μελλοντικά. Το “Phylogenesis” έχει σε πλεονασμό, προς τέρψη του μέσου ακροατή, κάφρου και μη, τις κλασικές δομές των προηγούμενων δίσκων των ABYSMAL DAWN, με έναν αέρα ανανέωσης, ο οποίος ωστόσο είναι ευδιάκριτος (ή ευήκοος αν θέλετε) άμεσα. Από το μπάσιμο του “Mundane existence” (opener άλλης εποχής, πειθήνιο και άμεσα κατανοητό), μέχρι και το τέλος του “The lament of configuration”, ο ακροατής έρχεται σε επαφή με τεχνική κατάρτιση που όμοιά της έχουν ελάχιστες μπάντες εκεί έξω, ακόμα και αν αυτές ανήκουν καθαρά στο προοδευτικό μονοπάτι του μεταλλικού ήχου χωρίς καφρίλα.
O Elliott, προσωπικά για μένα, αποτελεί έναν εκ των πλέον κορυφαίων παιχτών, ορισμός αυτού που λέμε «πως τα παίζει και τραγουδάει μαζί;» και μαζί με τον Dave Davidson των REVOCATION και τον Josh Middleton των SYLOSIS, είναι, κατ’ εμέ, στην Αγία Τριάδα «τραγουδιστές/κιθαρίστες που παίζουν ότι θες, όποτε θες, όπως θες». Το χέρι του ανεβοκατεβαίνει το τάστο με χαρακτηριστική ευκολία, τα φωνητικά του βαθιά και εκφραστικά, άλλοτε δίνοντας όγκο και άλλοτε με ξεσπάσματα και γρήγορη άρθρωση σε σημείο να μην τον προλαβαίνεις (τρανό παράδειγμα το “Soul-sick nation”, όπου ο τύπος μοιάζει να έχει πετάξει λέξεις και στίχους σε μία μπετονιέρα και φτύνει/χτίζει σε ρυθμούς κατασκευαστικού έργου). Μία ομορφιά κοινώς, με τους υπόλοιπους τρεις μόνο κομπάρσοι να μην αποδεικνύονται. Για τον Coppolino, πραγματικά ό,τι και να πω είναι ελάχιστο. Τα χέρια του είναι παντοδύναμα και με ακρίβεια. Αντιλαμβάνεσαι τη ζεστασιά των χτυπημάτων του όταν τα σημεία είναι πιο mid-tempo και όταν ενδιάμεσα ρίχνει κάτι ξεγυρισμένα γεμίσματα, αφήνοντάς σε με το στόμα ανοιχτό. Δεν θα είναι λίγες οι φορές που το αυτί σου θα προσπαθήσει να εστιάσει στο τι κάνουν οι μπαγκέτες του, καθότι τα πόδια του πραγματικά και να θες δεν γίνεται να μην τα ακούσεις. Μιλάμε για χτίστη/σφίχτη των δερμάτων άνευ προηγουμένου.
Ο συνδυασμός ογκώδεις κιθάρες, καταστροφικά τύμπανα, βαθιά φωνητικά και τεχνικό επίπεδο, είναι αυτός που στο τέλος γέρνει την πλάστιγγα απόλυτα υπέρ τους. Ίσως περισσότερο από ποτέ σε δίσκο τους, προκρίνεται η απόλυτη ισορροπία της συνύπαρξης όλων των παραπάνω στοιχείων, καθώς και οι πατέντες που τους είχαν κάνει γνωστούς μοιάζουν σαν να μην υποσκελίζει η μία την άλλη. Κοινώς, δεν θα ακούσετε περισσότερα blast-beats έναντι των πιο mid-tempo σημείων και τούμπαλιν, αντίθετα, το σύνολο των κομματιών που μπορεί κάλλιστα να εξυπηρετηθεί και από κάθε κομμάτι ξεχωριστά, είναι μία συμπαγέστατη μάζα, η οποία κατευθύνεται απειλητικά πάνω σου, όχι με σκοπό να σε σκοτώσει όμως, αλλά να σου επιστήσει την προσοχή και να σου προκαλέσει δέος.
Συμπληρώνουμε φυσικά και τη στιχουργική θεματολογία, η οποία έχει και πάλι τις κλασικές sci-fi αναφορές που έχουμε αγαπήσει στα προηγούμενα τέσσερα άλμπουμ τους, την απώλεια και τα κοινωνικά θέματα που αναπτύσσουν πανεύστοχα μέσα από το δικό τους πρίσμα (συστήνω ανεπιφύλακτα μελέτη των στίχων τους, ο τύπος έχει άστρο πάνω από το κεφάλι του και σε αυτόν τον τομέα). 8 κομμάτια μέσα σε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά, προδιαθέτει και για ακροάσεις εύκολες, παρότι το συνολικό παίξιμο και αποτέλεσμα μόνο εύκολο και προσβάσιμο δεν μπορείς να το πείς, ειδικά με τέτοιο ήχο.
Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή-ύμνος στο “Flattening of emotions” των DEATH, όπου οι ABYSMAL DAWN όχι μόνο τιμούν την κύρια επιρροή τους, αλλά πήραν το εναρκτήριο κομμάτι του “Human” (TOY “HUMAN” ΞΑΝΑΛΕΩ) και όχι απλά το έπαιξαν ΚΑΡΦΙ, αλλά το πώς έχει μελετήσει ο Coppolino τον συγχωρεμένο Sean Reinert είναι άκρως συγκινητικό. Γενικώς το έχουν με τις διασκευές (οι τύποι έχουν παίξει το “Night’s blood” των DISSECTION επίσης καρφί, τι να λέμε τώρα) αλλά ΟΚ, παίζεις DEATH E-T-Σ-Ι… σεβασμός και μόνο.
Το θετικότατο πρόσημο που αφήνει το “Phylogenesis” το καθιστά όχι απλά ένα εκ των (πολύ) κορυφαίων δίσκων της χρονιάς, αλλά και όλου του death metal τα τελευταία χρόνια. Το τι έχει βγει πάλι στο είδος φέτος είναι πρωτοφανές και προφανέστατα αρκετά άλμπουμ του θα κοσμήσουν τις περισσότερες σοβαρές λίστες της χρονιάς σε κάθε σοβαρό (και μη) περιοδικό στον κόσμο. Το “Phylogenesis”, όχι απλά αξίζει το χρόνο σας, όχι απλά είναι αρχιδισκάρα, όχι απλά συνολικά τιμάει τον μεταλλικό ήχο με την παρουσία του (όπως και το συγκρότημα συνολικά), αλλά δεν θα είναι και λίγοι αυτοί που θα το τοποθετήσουν στην κορυφή της καριέρας των ABYSMAL DAWN, ακόμα πιο πάνω και από το φαινομενικά αξεπέραστο “Programmed to consume”. Κι όμως μπορεί να συμβεί!
9/10
Άγγελος Κατσούρας
