10 Μαίου, 2020 – 23:15
Είναι ο δίσκος που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία μετά την συγκλονιστική εμφάνιση τους στο Under a doom V festival που είχα την τύχει να πάω το Δεκέμβρη του 2017 στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας. Σε εκείνη την εμφάνιση είχαν παίξει και ένα καινούριο κομμάτι, το “Sentinels”, το οποίο με καθήλωσε με τις φοβερές φωνητικές μελωδικές του γραμμές και είναι σίγουρα το hit του δίσκου.
Πολλά, όμως, θαρρώ έχουν αλλάξει από το προ, δεκαπενταετίας, τελευταίο τους album. Η σημαντικότερη αλλαγή είναι ότι ηχητικά μπορούμε να συζητάμε για τον πιο «στρωτό» δίσκο της καριέρας τους, κάτι που έγινε αντίστοιχα νωρίτερα φέτος και με τους PSYCHOTIC WALTZ. Καταρχήν μιλάμε για έναν δίσκο 44 λεπτών με μόλις 3 μόλις καινούρια κομμάτια, μια επανεκτέλεση και μια αφαιρετική και ατμοσφαιρική διασκευή στο “Solitude” των BLACK SABBATH που θα γίνει αντικείμενο εκτεταμένης συζήτησης από όλους μας! Τα «διαλείμματα» που έχουν βάλει στη δομή των κομματιών τους λειτουργούν τόσο αρμονικά με τα up tempo σημεία που ακολουθούν, δημιουργώντας ένα ηχητικό παζλ που ειλικρινά δεν ξέρω καμμία μπάντα σήμερα να μπορεί να κάνει τόσο αριστοτεχνικά. Τα φωνητικά του Kjetil Nordhus είναι απλά μοναδικά τοποθετημένα και λειτουργούν αυτόνομα ακόμα κι όταν υπάρχουν ξεκάθαρες μελωδικές γραμμές. Η επιλογή τους να έχουν την επανεκτέλεση του δεκαπεντάλεπτου έπους “My dark reflections of life and death” – πραγματικά αγνώριστο συγκριτικά με την πρώτη του μορφή στο ντεμπούτο τους – στη μέση του δίσκου και να ακολουθεί άλλο ένα δεκάλεπτο (“Hounds”) αποδεικνύει ότι με το album αυτό παραβίασαν και τους δικούς τους εσωτερικούς κανόνες, με τους οποίους όριζαν τους δίσκους τους. Η κλιμάκωση και οι πολλαπλές εναλλαγές στη δομή τους δημιουργούν το πλαίσιο στο οποίο απαιτείται η επανειλημμένη ακρόαση του δίσκου για να αφομοιωθεί ακόμα και στον πιο ορκισμένο οπαδό τους. Χωρίς ίχνος υπερβολής οι Νορβηγοί έκαναν την υπέρβαση επαναπροσδιορίζοντας την ηχητική τους ταυτότητα, μακριά από την χιλιοφορεμένη και επιτηδευμένη ταυτότητα του progressive. Σαν σύλληψη οι ιδέες τους και ο τρόπος που τη βάζουν στις συνθέσεις τους είναι πιο progressive από τις υπερτεχνικές μπάντες σήμερα. Το, ομότιτλο με τον δίσκο, τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο είναι για εμένα το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του τι είναι οι GREEN CARNATION εν έτει 2020. Σε 8 λεπτά καταφέρνουν με την κολλητική μελωδία του και την πολυεπίπεδη ενορχήστρωση του να είναι πιο σύγχρονοι ακόμα και από το πιο ελπιδοφόρο σχήμα που κάνει πάταγο στις μέρες μας.
Η μπάντα του Tchort στέκεται επάξια για άλλη μια φορά απέναντι στην ιστορία της και στους fans που περιμένανε 15 χρόνια για να ακούσουν άλλο ένα δείγμα γραφής τους. Σε 44 λεπτά και σε μόλις 5 κομμάτια δείχνουν το δρόμο που ίδιοι χάραξαν από το 2000 και είναι χαρακτηριστικός και ιδιότυπος, που τους τοποθετεί στο πάνθεον των σχημάτων του ευρύτερου progressive. Ειλικρινά πόσοι από εσάς θα περιμένατε κάτι τέτοιο μετά από τόσα χρόνια αποχής από έναν δίσκο που κλείνει με μια ακόμα διασκευή στους BLACK SABBATH; Ακούγοντας το πρώτη φορά δεν πίστευα στα αυτιά μου ότι είναι διασκευή! Ένας παραπάνω λόγος για να ακούσετε το νέο τους δίσκο! Σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα!
9/10
Λευτέρης Τσουρέας
