15 Μαίου, 2020 – 10:15
Τα χρόνια περνάνε και πολλά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα μεγαλώνουν. Στην πορεία αυτή, συνήθως γυρίζουν στις ρίζες τους, το ρίχνουν στη νοσταλγία και κάποιες φορές πειραματίζονται με ύποπτα στοιχεία. Οι Ελβετοί GOTTHARD αντιθέτως, κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, λες και πιο εσωστρεφείς από άλλους, προσπαθούν να διαφαλίσουν τον ανέμελο, νεανικό τους ήχο, ακόμα και με την πρόσληψη του Nick Maeder, ως αντικαταστάτη του αδικοχαμένου Steve Lee, που σε στιγμές ακούγεται ως πραγματικός κλώνος του.
Για τους πιστούς φίλους της μουσικής τους, όλα αυτά, όχι μόνο κατακριτέα δεν είναι, αλλά και ευπρόσδεκτα. Και αυτό, διότι συνδυάζονται με μία σταθερή αξία στις συνθέσεις και τις κυκλοφορίες των Ελβετών, με αποτέλεσμα η νέα δεκαετία να ανοίγει με άλλο ένα πολύ καλό δείγμα της μαεστρίας του Leo Leoni. Ο κιθαρίστας στον οποίο οφείλεται η συνέπεια και η μακροζωία των GOTTHARD, γράφει για άλλη μία φορά μία ντουζίνα τραγούδια, με κάποια από αυτά να είναι εξαιρετικά. Ιδιαίτερα οι πιο hard rock στιγμές τους, όπως τα “Bad news”, “Save the date”, “Every time I die” και “10.000 faces”, είναι στο κλασικό ύφος τους. Είναι οι απαραίτητες στιγμές για τους πιστούς ακροατές τους και καθένα από αυτά τα τέσσερα, είναι εύκολα αναγνωρίσιμο ως GOTTHARD ύμνος. Ακόμα και το “Better than love”, που είναι κάπως διαφορετικό, θα το ζήλευε πολύ ο Jon Bon Jovi.
Λιγότερο αντιπροσωπευτικό του ήχου τους, αλλά εξίσου καλό, είναι και το “Another last time”, με τον Leoni να παρουσιάζει την κάπως πιο blues-rock πλευρά του, ως κιθαρίστας, ενώ το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το “Rescue me”, είναι από τα highlights. Φταίει η ZEPPELIN ατμόσφαιρα (κρουστά, ακουστικές κιθάρες, λίγο ψυχεδέλεια στη μέση), αλλά και το χαρακτηριστικό riff.
Συνθετικά, το “#13” βρίσκει συνεργασίες με δυο παλιοσειρές. Τον Francis Rossi των STATUS QUO, στο ανατολίτικο single “Missteria”, αλλά και τον Eric Bazilian των ΤΗΕ ΗΟΟΤΕRS, γνωστό για τις άπειρες επιτυχημένες συνεργασίες του (BON JOVI, SCORPIONS, LeAnn Rimes, Alannah Myles, Patty Smyth, Cyndi Lauper, κλπ) στο “Bad news”, που ανέφερα παραπάνω και στο “Marry you”, που αν είχε καλύτερους στίχους, θα ήταν υπέροχη μπαλάντα. Αντιθέτως, η έτερη μπαλάντα, “I can say I’m sorry”, έχει καλύτερους στίχους, αλλά χάνει στο συναίσθημα. Το ότι οι GOTTHARD είχαν δοκιμάσει να κυκλοφορήσουν διασκευές στους δίσκους τους, το γνωρίζαμε. Εδώ, για πρώτη φορά το επιχειρούν με τον Maeder και χτυπούν φλέβα χρυσού στο “S.O.S” των ΑΒΒΑ, το οποίο παραλάσσουν και το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό.
Όπως καταλαβαίνετε, οι GOTTHARD έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το δυστύχημα του τραγουδιστή τους, να φτάνουν αισίως τους 4 δίσκους με τον άξιο αντικαταστάτη του και διατηρούν τόσο την ταυτότητα, όσο και την έμπνευσή τους. Παραμένουν δημιουργικοί και για ακόμη μία φορά κυκλοφορούν μία καλή δουλειά. Το “#13” σίγουρα δεν είναι προληπτικό και σίγουρα προστίθεται περήφανα στη διασκογραφία τους.
7.5/10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
